Hauslausar hænur með ljós í rófunni

Lyfjaiðnaðurinn hefur nú látið þau boð út ganga að bólusetja skuli alla heimsbyggðina. Enda hvernig á að vera hægt að snúa aftur til eðlilegs lífs öðruvísi? Varla verður hægt að segja úr þessu að um misskilning hafi verið að ræða. Pestin hafi aldrei verið lífshættuleg öðrum en þeim sem voru þegar komnir í grennd við grafarbakkann vegna aldurs og undirliggjandi sjúkdóma.

Það ætti ekki þurfa að vera neins að greina hvað úrskeiðis hefur farið á milli eyrnanna á upplýstu fólki. En dæmalausa drepssóttin hefur fyrir löngu snúist upp í sótthræðslu í nafni sóttvarna. Almenningi er auðvitað nokkur vorkunn þar sem í upphafi var lýst yfir stríði gegn ósýnilegri drápsveiru í anda kaldastríðs kumlsins af þeim sem hafa hingað til fleytt rjómann í þessu ógeðslega þjóðfélagi

Þeir voru samt margir sem bentu á strax í upphafi að það þyrfti að slökkva bæði á símanum og sjónvarpinu til að vafra ekki um eins og hauslausar hænur, því nú ætluðu Bill og félagar að græða. Af seiðhjallinum hefur óttanum við dularfullu drepsóttina verið viðhaldið og þaðan hafa vísindin verið básúnuð í beinni. Nú er svo komið að bólusetja á heilbrigt fólk með hraðsoðnu samsulli lyfjaiðnaðarins til að mynda hið margmærða hjarðofnæmi út yfir grafarbakkann.

Það er athyglisvert með heimskuna; ef hún hefur tröllriðið manni lengi þá verður honum órótt þegar henni léttir; sagði Stefán Jónsson í bók sinni Ljós í rófunni. Þrátt fyrir bólusetningu heimsbyggðarinnar munum við samt áfram geta huggað okkur við það að sitja uppi með fjarfundi, sjálfsafgreiðslu í búðum, hundleiðinlega heimavinnu, skerðingar og höft, ásamt almennu samskiptaleysi.

Í bókinni fer Stefán yfir það hvernig viðurkennd þekkingin verður til, en hann varð fyrir gríðarlegum vonbrigðum þegar vísindalega var afsannað að hundar gætu ekki svitnað. Sem ungur drengur hafði hann lesið þau vísindi, m.a í National Geogrphic. Þar var greint frá að helsta sérkenni dýra af hundaætt væri, að þau svitnuðu ekki, þær staðreyndir voru hafðar efir hámenntuðum og heimsfrægum dýrafræðingum.

Í einni grein eftir dýrafræðinginn A Bowen, sem hafði stundað rannsóknir á lífsáttum hunda, las hann þessa gáfulegu tilvitnun; hver sá er séð hefur hund á ferð í heitu veðri, móðan og gapandi með lafandi tungu, hann hefur einnig séð, -og heyrt raunar líka, -með hvaða hætti hundslíkaminn losar sig við hitann. Þessi fræði stönguðust að vísu alveg á við kynni Stefáns af sveittum hundum á Djúpavogi í bernsku. En hann vandi sig á að trúa því sem skinsamlegra væri, þ.e. vísindunum.

Það er stundum sagt; eftir að útskýrt hefur verið fyrir blessuðu barninu hvað fugl sé, þá muni það aldrei sjá fugl framar, aðeins hugsanir sínar um fugl samkvæmt útskýringunni. En Stefán varð fyrir miklu áfalli þegar hann komst að því á miðjum aldri að vísindin höfðu snúið ofan af hundakenningunni. því miður hafði þar hver vísindamaðurinn elt rófuna á öðrum eins og hauslausar hænur vegna þess hvað kenningin var gáfulega fram sett í upphafi.

Stefán ráðlagði því hverjum þeim sem tök hefði á, þó seint væri: Takið hund, helst gamlan og feitan, og farið með hann út í júlísólskinið. Setjist sjálfir í forsælu af laufríku tré en sigið hundinum kappsamlega út undan trénu þangað sem sólskinið er heitast. Kallið síðan hundinn til yðar og klappið honum. Ef þér trúið því ekki að svitinn sé af hundinum heldur yður sjálfum, þá þerrið lófann vendilega með vasaklút eða á buxnaskálminni og klappið hundinum aftur. Mjög vingjarnlega. Hann á það skilið fyrir að koma ögn af vitglóru inn í kollinn á yður.