Gætum við fengið að heyra eitthvað íslenskt?

Nú þegar lýðveldið er farið veg allrar veraldar og landinn situr uppi með svarta Pétur og flissandi Davos dúkkulísur kosningar eftir kosningar. Blaðrandi Young Global Leaders dansandi lögfræðilegt limbó í forgarði helvítis, blásandi glæðum metoo myllunnar sér til upphefðar.

Og þjóðríkið er fokið á vit forferðranna á meðan femínískar fasista fraukur jafnaðarmennsku glóbalsins naga undirstöður þjóðanna, í samvinnu við auðinn sem á enga þjóðlega samleið lengur með jöfnuði, en veður um völlinn og heggur mann og annan með regluverki andskotans.

Er nema von að spurt sé eftir tveggja ára stríðsæsingar fjölmiðla glóbalsins um loftslag, veiru og Rússa; -gætum við fengið að heyra eitthvað íslenskt eitthvað gamalt og gott? -Kannski Öxar við ána, árdags í ljóma. Jafnvel bara eitt eilífðar smáblóm með titrandi tár, sem tilbiður guð sinn og deyr.

Þegar Hvanndalabræður mældu Kolbeinsey

Í öldinni sautjándu er sagt frá því að árið 1616 hafi verið slegið máli á Kolbeinsey. Voru það þrír bræður, sem gerðu þangað leiðangur að undirlægi Hólabiskups. Þessir bræður voru frá Hvanndölum, sem er dalur yst á Tröllaskaga fyrir opnu hafi í norðaustur á milli Héðinsfjarðar og Ólafsfjarðar. Ófært er úr þessum dal af landi og ekki auðvelt að komast þangað á sjó.

Hvanndalir er samt einn af þeim stöðum sem hefur verið búið á Íslandi af og til frá því land byggðist. Ef flogið er yfir Hvanndali á já.is má sjá talsverðar rústir mannvirkja. Hvanndalabræður voru þrír og er faðir þeirra talin dáinn árið fyrir Kolbeinseyjarferð þeirra bræðra, ekki er neitt vitað um móðir þeirra.

Bjarni hét elsti bróðirinn og var hann 28 ára þegar ferðin var farin en hinir bræðurnir Einar og Jón þá innan við tvítugt. Lítið væri vitað um þessa ferð ef ekki hefðu varðveist vísur, sem samdar voru eftir frásögn Einars mörgum áratugum eftir þessa svaðilför þeirra bræðra, en Bjarni drukknaði í róðri ári eftir Kolbeinseyjarferðina.

Þessi sjóferð þeirra bræðra gerir það að verkum, að til er bæði mæling og lýsing af hvernig Kolbeinsey var fyrr á öldum. Eftir þessum vísum hefur verið gerð ferðasaga, sem Gísli Konráðsson sagnaritari setti saman, og Jón Helgason notar í fréttastíl í Öldinni sautjándu. Fylgir sú frásögn hér á eftir. 

- 0 - 0 - 0 - 0 - 0 -

Hvanndalabræður svonefndir, synir Tómasar Gunnlaugssonar, hafa farið hina frækilegustu könnunarferð norður í haf og stigið þar á land á ey þeirri, sem nefnist Kolbeinsey. Hvanndalabræður heita Bjarni, Einar og Jón, og er Bjarni þeirra elstur, nær þrítugur, en hinir báðir innan við tvítugt. Réðust þeir til þessarar ferðar að beiðni Guðbrands Þorlákssonar Hólabiskups, er gaf þeim allmikið fé.

Ekki tókst þeim bræðrum að komast til eyjarinnar fyrr en í annarri atrennu. Lögðu þeir fyrst af stað frá Hvanndölum að leita eyjarinnar í sólskini og góðu veðri. Voru þeir á nýlegum báti, vel búnir að nesti og drykk. En ekki voru þeir komnir lengra en á mitt Grímseyjarsund er á þá kom austansúld með dimmri þoku um nætur.

Eigi að síður héldu þeir áfram, enda höfðu þeir meðferðis áttavita, og sigldu til norðurs svo nærri austri sem vindur leyfði. Loks var það að morgni dags, að þeir komu þar, sem bjargfugl var í sílamori á sjónum. Flugu fuglar allir til austurs, er þeir hurfu úr sílinu, og merktu þeir bræður af því, að Kolbeinsey myndi ekki fjarri í þeirri átt og hefði fuglinn flogið þaðan úr bjargi í morgunnsárið.

En  nú skall á stormur með stórsjó. Sáu þeir þann kost vænstan að hleypa undan veðrinu, enda var sjódrif svo mikið, að vart sást út yfir keipa. Náðu þeir landi á Hraunum í Fljótum.

Ekki voru þeir bræður af baki dottnir. Þegar þeir höfðu setið heima í Hvanndölum í sex daga, lögðu þeir af stað í annað sinn. Hrepptu þeir dimmviðri og súld sem áður, en létu það ekki skelfa sig. Svo var það dag einn síðla, að Bjarni og Jón sváfu, en Einar vakti og stýrði bátnum, að upp birti, svo að sá til sólar á vesturlofti.

Sá Einar þá eitthvað hvítleitt á sjónum í austurátt og hugði það fyrst vera skip. En þegar betur var að gáð, reyndist þetta kollur eyjar, sem reis út hafinu, hvítur af fýl og fuglariti. Vakti Einar bræður sína þegar. Felldu þeir segl í skyndi, því gegn vindi var að sækja til eyjarinnar, og settust undir árar. Var vika sjávar til eyjarinnar, og telja þeir sig hafa róið þá leið á einni eykt.

Þeim bræðrum varð það fyrst fyrir, að þeir létu greipar sópa um fuglabyggð í skeri eða nöf, er þeir komu að, og síðan hugðust þeir renna fyrir fisk. Fiskur reyndist þó tregur, og reru þeir þá í vík eina, köstuðu þar út stjóra og stukku á land með streng, sem þeir festu þó lítt eða ekki.

Vildi nú svo slysalega til, að brimsúgur dró bátinn út. Varð þeim æri bilt við, er þeir urðu þessa varir, og freistaði Bjarni þess tvívegis að fleyta sér út í bátinn, En ekki tókst það, og var með naumindum, að hann náði landi aftur.

Það er af bátnum að segja, að hann rak út, en þeir bræður stóðu eftir allslausir, því skjólflíkur þeirra, nesti og drykkjarföng voru í bátnum. Reikuðu þeir upp úr fjörunni, daprir í bragði, vörpuðu sér þar á kné og báðust fyrir. Þegar þeir höfðu lokið bænagerð sinni, röngluðu þeir upp á eyna í ráðaleysi, vonlitlir um, að úr rættist fyrir þeim, enda bar bátinn æ lengra frá landi.

Litlu síðar lægði vindinn, og var logn um hríð. En því næst tók að kula af norðvestri. Við það tók bátinn að reka að eyjunni á ný. Biðu þeir nú á milli vonar og ótta. Stefndi báturinn að eynni, en hætta var á, að hann kynni að taka niðri,  er þeir fengju ekki náð til hans. Svo giftusamlega tókst þó til, að bátinn bar mjög nærri landi, áður en hann stöðvaðist, en samt var ekki vætt út í hann.

Þeir bræður höfðu farið með færið með sér á land. Röktu þeir það nú í laup í flæðarmálið, bundu stein við endann og reyndu að slöngva út í bátinn. Tókst þeim að kasta steininum ofan í skutinn á bátnum, og festist hann þar undir stafnlokinu. Heppnaðist þeim síðan að draga hann að landi á færinu. Urðu þeir harla glaðir, er þeir höfðu náð bátnum, svo sem nærri má geta, og lofuðu Guð hástöfum.

Þessu næst bundu þeir bátinn tryggilega og hófu síðan að veiða fugl og safna eggjum. Tóku þeir geirfugl og langvíu, átta stór hundruð, en fýllinn þótti þeim magur, svo að þeir skeyttu ekki um hann.

Loks könnuðu þeir eyna og mældu hana með vað. Segja þeir hana full fjögurhundruð faðma á lengd og ætla, að hún sé um sextíu faðma á breidd. Þeir giska á, að kollur hennar sé sextíu föðmum yfir sjó. Fimm tegundir bergs virtist þeim vera þar í björgum, og gróðurlaus er eyjan með öllu.

Fimm dægur voru þeir bræður í Kolbeinsey, og var þá brimlaust og veður blítt. Fermdu þeir svo bát sinn fugli, eggjum og þorski og létu í haf. Byr var þægur, heiður himininn og hið besta skyggni. Hrepptu þeir gott leiði og tóku land á Siglunesi.

Þetta þykir hið frækilegasta afrek, og var ekki um annað meira rætt á Öxarárþingi í sumar en Kolbeinseyjarferð Hvanndalabræðra.

Freakshow

Úr því að ekki dugði að reka Rússa úr Eurovision dugir ekki minna en að hlusta ekki á þá hvar sem því verður við komið. Dvaos dúkkulísurnar með pestargrímurnar storma hánefjaðar til dyra ef einhverstaðar er Rússa á skjá að sjá, verst væri ef Rússinn hefði eitthvað að segja sem til friðar horfir, -þá væri gamanið búið.

Hvert vestræna ríkið af öðru lofast til að senda almenningi í Úkraínu skortfæri svo að það sé hægt að halda lífi í helförinni sem Rússar hófu með innrás sinni. Enda ágætt að halda vesturlandabúum uppteknum við hörmungarnar í Úkraínu meðan verið er að krafsa yfir mesta skítinn eftir pestarfasismann.

Já, hver þarf á óvinum að halda með slíka vini?

Gengu út þegar Lavrov ávarpaði ráðstefnuna

Moðreykur

Nú vafrar Gnarrinn um í moðreyk í eitt skiptið enn, sem alls ekki þarf að koma á óvart. Honum finnst rétt að leggja íslenskum viðhlæjendum sínum úr jafnaðarfasismanum lið. Þau hafi á réttu að standa með stríðsæsingabrölti sínu svo Pútín verði stöðvaður. 

Hann fabúlerar meir að segja um ISIS og skinsamleg skandínavísk gildi sem tóku þátt í að sprengja Líbýu aftur á steinöld, og er orðin ósammála pabba sínum, sem fór í Keflavíkur göngu undir slagorðunum Ísland úr NATO og herinn burt.

Sjálfsagt er hann að skýrskota til femininsku fasista fraukanna sem fóru stórum á götum úti í gær, á mótmælum eftir að hafa lokað á öll skoðanaskipti nema þá þau einu réttu s.l. tvö ár, og lokað þegna sína á bak við pestarpinnana. Sá í gær að einhverjar af þessum geldhænum gáfu leifi til að ungir karlmenn færu til Úkraínu með símanum sínum til að berjast við Rússa. 

Í dag lauk ég drepsóttar inniverunni og fór ég til vinnu í morgunn. Hitti hann Pavel vin minn sem setti mig niður á jörðina hvað Úkraínu deiluna varðar. Rétt eins og Gnarr þá var hann komin upp á kannt við pabba sinn, sem er af Úkraínskum ættum, en sér samt ekki að NATO og ESB sé beinlínis með lykilinn að lausn fyrir Úkraínumenn.

Það sem verra var Pavel sýndi mér myndir úr símanum sínum af því sem er að gerast off the record í Úkraínu og verð ég að segja það eins og er að ég er ekki búin að ná mér enn og á ábyggilega seint eftir að jafna mig. Þetta er stríð Maggi sagði Pavel, þegar hann sá hvað ég fölnaði, -svona fer það fram.

Ef einhverjum hefur orðið flökurt á að sjá geldhænur afhöfðaðar þá voru myndskeiðin í símanum hans Pavels þess eðlis að Ísland ætti aldrei að ljá máls á öðru en að taka þátt í  friðsamlegri lausn. Þar er ég sammála gömlu feðraveldis friðarsinnunum.

Jón Gnarr hefur tekið NATO í sátt

Þegar ég fékk drepsóttina

Það hefur sjálfsagt ekki farið fram hjá lesendum þessarar síðu að síðuhafi hefur ekki trú á kóvítinu. Seint s.l. sunnudag heimsótti mig slæm lumbra, sem brast á eins og hendi væri veifað, þannig að ég varð allur lurkum laminn. Svona lumbrur taldi ég mig hafa fengið áður, einu sinni orðið ógangfær og oftast bólgin af bjúg.

Sem betur fer hef ég yfirleitt verið orðin rólfær til vinnu daginn eftir, en svo var ekki á mánudaginn, -rétt náði að staulast á milli stóla. Ég er fyrir löngu búin að greina hvað veldur, tengi þetta ákveðnu ruslfæði sem ég forðast yfirleitt að éta rétt eins og rottueitur. En á sunnudaginn hafði ég ekki staðist freistinguna.

Vegna ástands míns mánudagsmorgni leist Matthildi minni ekki á blikuna og kom snemma heim frá vinnu, leitaði eftir lækni, að fengnu mínu samþykki auðvitað þar sem svona lasleiki hafði venjulega tekið viðsnúning eftir nóttina. Vegna greiningar minnar og hjartaáfallsins um árið virtist þetta því rökrétt ákvörðun.

Nú rýkur engin til læknis sí svona orkulaus, óbólusettur á náttfötunum og ó pcr prófaður, eða svo var allavega á mánudaginn. Þannig að niðurstaðan varð sú að sendur var sjúkrabíll. Í þann mund þegar Matthildur sagði að sjúkrabílnum hefði verið parkerað framan við blokkina birtust tvær lafmóðar geimverur inn á rúmgafli og mér varð ekki um sel.

Fljótlega kom í ljós að þetta voru grímuklæddir sjúkraflutningamenn í geimfarabúningum. En hvorugur þeirra var læknir. Annar kynnti sig með nafni en hinn heilsaði mér með nafni og þekkti ég þá röddina þó svo að ég greindi ekki hver væri í gegnum múnderinguna.

Þarna var komin ungur vinnufélagi úr steypunni, sem ég hafði ekki hitt um tíma, og hafði sagt mér þá að hann hefði áhuga á að gerast sjúkraflutningamaður, -þegar ég akiteraði fyrir steypunni. Eftir stuttan formála um að ég yrði fluttur til læknis, sem myndi ræða við mig í sjúkrabílnum fyrir utan heilsugæslustöðina, höfðu þeir fumlaus handtök við að flytja mig niður stigaganginn út í bíl.

Þegar komið var í bílskýlið á heilsugæslunni var mér sagt að nú þyrfti að taka hraðpróf. Ég reyndi að malda í móinn með upphaflegum tilgangi ferðarinnar en allt kom fyrir ekki. Þegar fyrr um félagi minn var búin að taka prófið, sem honum fórst vel úr hendi, og bíða um stund kom, -a ha kóvít.

Áfram reyndi ég að umla um hvers vegna óskað hefði verið eftir viðtali við lækni, að ég væri að auki svokallaður undirliggjandi hjartasjúklingur og hefði áhyggjur af því ástandi mínu þrátt fyrri að vita að ég hefði étið það sem fyrir mér væri rottueitur, af álíka óvitaskap og sá sem dælir dísel á bensín bíl í þriðja sinn.

Eftir japl, jaml og fuður var ákveðið að sjúkraflutningamennirnir tækju lífsmörk. Ég gat sem betur fer aðstoðað félaga minn úr steypunni hvernig blóðþrýstings mælirinn ætti að snúa. Það var ekki eins gott með hjartalínuritið, enda sagði hann að þetta væri alibaba drasl sem væri keypt á netinu. En í þriðju tilraun virkaði dótið og allskonar krass á strimlum flæddi um bílinn.

Seint og um síðir bættist þriðja geimveran við inn í sjúkrabílinn og sagðist vera læknirinn og að ég væri sennilegast með kóvít. Ég hélt áfram að jamla um rottueitrið, sem mér hefði orðið á að éta í óvita skap, bjúginn, sem ég væri útblásinn af, -orðinn tútinn og blóðsprengdur í framan eins og gamall róni. En það sást nú náttúrulega ekki í gegnu grímuna sem búið var að reima fyrir smettið.

Læknirinn í geimverubúningnum sagði að kóvítið væri ekki til að bæta neitt af þessu sem ég taldi upp og mælti með pcr próf til að fá endanlega úr kóvítinu skorið. Þar að auki væri ég óbólusettur, þannig að líklega ætti ég eftir að verða enn veikari fyrir vikið.

Síðan spurði hún mig hvort ég treysti mér til að vera heima og þau myndu hringja í mig af heilsugæslunni til að fylgjast með hvernig ég hefði það þangað til pcr prófið lægi fyrir, eða hvort ég vildi verða sendur strax á sjúkrahús. Ég sagðist vel treysta mér til að vera heima. Það væri nú ekki málið, þau yrðu bara að skutla mér heim því ég væri á náttfötunum.

Eftir að heim kom og sjúkrabíllinn var opnaður og ég steig út þá flæktust alibaba hjartalínuritin um fæturna á mér, sem alveg hafði gleymst að líta á, -enda varla nokkuð á þeim að græða, -fuku svo út um víðan völl. Geimverurnar silgdu á eftir þeim um bílaplanið eins og segskútur í sunnan sjö til að tína saman enda fyrstu vindhviður óveðurslægðarinnar, sem gekk yfir landið á mánudaginn var, komnar á kreik.

Ég staulaðist upp stigana í blokkinni til hennar Matthildar minnar og sjúkraflutningamennirnir skottuðust með töskuna á eftir, sem Matthildur mín hafði sett ofaní ef ég þyrfti á sjúkrahús. Þeir minntu mig á, um leið og þeir kvöddu, að fara í pcr prófið daginn eftir, -um leið þakkaði ég þeim vel unnin störf.

Sem betur fer tók hitinn, bjúgurinn og verkirnir að hjaðna fljótlega eftir læknis heimsóknina, og að heim var komið, með skammti af panodil samkvæmt læknisráði. Þetta ástand varði því bara nokkrum klukkustundum lengur í þetta sinn en vanalega.

Á þriðjudags morgni gat ég meir að segja dregið hring af fingri, sem er ágætis mælikvarði á bjúginn, þar að auki gengið rösklega um gólf með súrefnismettunarmælinn, sem ég fékk heim með mér á öðrum fingri, og hitinn var komin niður í það eðlilega.

Þá hringdi í mig læknir af heilsugæslunni til að spyrja hvernig ég hefði það í kóvítinu og til að minna mig á pcr prófið. Fræddi mig á því að kóvítið ætti það til að fara versnandi og vera verst á sjöunda degi hjá óbólusettum og því nauðsynlegt að stimpla sig með staðfestu pcr prófi inn í kerfið. Ég sagði honum að ég hefði það bar ágætt, en hérna væri einhver misskilningur á ferðinni ég hefði komið út af allt öðru er en áhyggjum af kvefi.

Það hefði bara ekkert verið hlustað eftir pinnaprófið. Ég ætlaði samt ekki að standa úti í nepjunni í biðröð í snjóskafli niðri á nesi daginn eftir að hafa verið keyrður ósjálfbjarga í sjúkrabíl vegna bráðsmitandi drepsóttar. Ég myndi hafa það fornkveðna í heiðri, halda mig heima á meðan kvefið rjátlaði af mér og fara vel með mig þessa vikuna.

Og nú bíð ég á milli vonar og ótta hvað gerist hinn sjöunda dag.

Pútín á þrumuvagni líkt og Þór

Það hefur verið ámátlegt að fylgjast með fréttum þessa vikuna. Þar hefur innrás Rússa í Úkraínu verið efst á baugi. Vestræn ríki hafa mokað vopnum í Úkraínuher. Hótað Púltin digurbarkalega og heitið Úkraínu stuðningi, -um leið sigað út á foraðið. Pútín sagðist ætla að taka héruð hliðholl Rússum en brunar svo óvænt beint til Kiev til að berja á hrímþursum sem hann segir vera nasista.

Þegar á reynir virðist það sama vera að gerast í Úkraínu og Afganistan s.l. sumar. Vestræn gildi ná ekki forða sér nógu hratt undan stóru orðunum upp í næstu flugvél áður en allt er um seinan. Við hverju öðru var að búast? Ef Rússar skrúfa fyrir gasið slokkna ljósin í Evrópu.

Það var aldrei raunhæft að loka fyrir viðskipti Rússa með því að beita viðskiptaþvingunum. Hvernig á þá að vera hægt fyrir Evrópu að borga þeim fyrir gasið? Grettir Ásmundsson var aldrei talin gæfumaður en hann hafði þó gáfur til að vita að illt er að eggja óbilgjarna og ódrengjum lið að veita. Nú sitja íbúar Úkraínu eftir með sárt ennið í einsemd sinni og upplifa svikin.

Við Íslendingar ættum að þekkja einmanaleikann sem því fylgir frá því haustið 2008. Megi heilladísirnar verða íbúum Úkraínu jafn hliðhollar og okkur þá. þegar makríll flaut að ströndum landsins, Eyjafjallajökull blés eimyrju yfir þá sem á okkur hryðjuverkalögin settu og ferðamenn komu fljúgandi af himni ofan. Rússar keyptu þá makrílinn svo viðskiptaþvinganir hryðjuverkjaðra “vina” okkar bitu ekki.

Eins og Grettir sagði; illt er að eggja óbilgjarna og ódrengjum lið að veita.

Innrásin geti haft skaðleg áhrif á Ísland

Baulaðu nú Búkolla mín

Nú er svo komið að ráðamenn íslenskrar þjóðar keppst við taka þátt í fordæmingu og refsiaðgerðum með þjóðum sem settu hryðjuverkalög á Ísland og ætluðu íslenskum almenningi að greiða skaðabætur sem helst mátti líkja við stríðskaðabætur Þýskalands nasismans.

Þó svo engin ástæða sé til að lofsama framferði Rússa í Úkraínu, þá er rétt að minnast þess að þeir létu svona trakteringar liggja á milli hluta, þó þeir hafi verið sagðir svíkjast um að veita rússneska lánið þegar Seðlabankinn var tæmdur um árið.

Best í ljósi sögunnar væri að sína hlutleysi í deilum þar sem Ísland hefur hvort sem er enga burði til að ráða farsælum lyktum og skaðast á því einu að vera virkur deiluaðili hvernig sem allt veltist. Já baulaðu nú Búkolla mín hvar sem þú ert, -sagði sonur karls og kerlingar um árið.

Það er margt sérkennilegt í kýrhausnum nú baular flissandi kýrhausinn með strípaðan skuldahalann í fávisku sinni eftir pöntun tröllskessu að utan, þeirrar sem hélt Íslandi í gíslingu með hryðjuverkalögum í heilt ár, á meðan helferðahyskið og náhirðin bar þúsundir fjölskyldna landsins út á Guð og gaddinn

Katrín: Fordæmum harðlega þessa innrás

Lögbundinn þjófnaður

Þarna er náhirðinni rétt lýst, enda mun auðveldara að stela ef ekki þarf að horfast í augu við þann sem á þýfið. Greiðslur í lífeyrissjóði hafa sýnt sig sem lögbundinn þjófnaður í gegnu tíðina. Því þykir náhirðinni rökrétt að þeir sem með þá fari teljist hæfir.

En ég er ekki viss um að viðundrin í Seðlabankanum kippi þessu í liðinn þrátt fyrir tiltrú verkalýðsforingja, honum væri nær að hætta að semja um þjófnaðinn. Í Svörtuloftum hafa menn haft allan tíma veraldar við að horfa í gegnum fingur sér með náhirðina í stjórnum sjóða launafólks.

Það þarf ekki annað en að benda á United Silicon og vörslusjóði Arion banka til átta sig á hverskonar hæfileika er verið að krefjast. Svo ekki sé nú minnst á Íslenska lífeyrissjóðinn sem var í vörslu Landbankans í hruninu.

„Hrekja venjulegt fólk út úr stjórnunum“

Bjarmaland

Þá hefur Pútin lagt upp í sína Bjarmalandsför til varnar lýðræðinu. Hver hefði trúað því  skömmu eftir fall Sovétríkjanna að Rússland væri í þessu hlutverki. En vestur Evrópa, undir hæl ESB, komin í stöðu fyrr um Sovétríkja, -og það sem kannski verra er, öll komin undir hæl jafnaðarfasita og stríðsglæpamanna.

Íslensk stjórnvöld hafa samsamað sig við ESB í stað þess að halda friðinn með hlutleysi, sem er það eina sem Ísland gæti hugsanlega haft fram að færa. En nei, gamlir herstöðvaandstæðingar  hafa marserað flissandi um víðan völl undir handleiðslu NATO og ESB stundandi stríðsglæpi. Írak og Lýbía sælla minninga.

Pútín varar við hærra matvælaverði

Vetrarríki á 69°N

Það hefur sjálfsagt ekki farið fram hjá neinum að nú er vetur á landinu bláa. Veturinn hefur í gegnum tíðina fyrst og fremst þjónað þeim tilgangi að þreyja Þorrann og Góuna. Nema þá að fólk drífi sig á ströndina til Tene eða í Alpana á skíði. Aldrei hef ég skíðamaður verið hvað þá komið til Tene og því hefur veturinn verið meira þorrinn og Góan. Þó lærði ég betur að meta veturinn á 69°N og þá náttúrulega aðallega við steypu auk þess að glíma við að ná myndu af fyrirbærinu.

Á 69°N lenti ég í verkefni fyrir samískt safn eða réttara sagt bóndabæ sem gerður hefur verið að safni "kyst sama" en svo nefndust samar sem höfðu fasta búsetu. Norskur vinnufélagi hafði sagt mér að enn væru til samar í Troms sem hafa hreindýr til að fylgja og voru það tvær hjarðir. Þessir samar hafa rétt frá fornu fari til að ferðast með hreindýrahjarðirnar óheft. Kyst samarnir eða strandsarmarnir höfðu ekki hreindýr eða tjöld þeir bjuggu á sínum bæjum með sinn bústofn.

Talið er að til séu einhverstaðar á milli 50.000 - 80.000 samar og að um 40.000 þeirra búi í N. Noregi, annars nær þeirra búsetusvæði yfir Noreg, Svíþjóð, Finnland og Rússland. Samarnir hafa svolítið austur Evrópu útlit, ljósir yfirlitum með há kinnbein, ljós augu og allt annað tímaskin. Kannski eitthvað svipað og stundum var sagt um Jökuldælinga í denn, -að það væri tilgangslaust að gefa þeim úr í fermingagjöf, dagatal kæmi sér betur.

Veturinn 2013 var dæmigerður N. Norskur vetur á 69°N. Þennan vetur kynntist ég Sömum þegar við vinnufélagi minn frá Súdan hlóðum upp fyrir þá fjósmúrinn á Gallogiedde í Evenesmarka. Matthildur mín dvaldi hjá mér um tíma þennan vetur. Þetta tvennt varð til þess að ég kynntist vetrinum betur en bara við að þreyja Þorrann og Góuna.

Ég fór m.a. með Sömunum á snjósleða upp í Bláfjöll til að skoða annað verkefni. Auk þess sem við Matthildur fórum dagsferð norður í Bardu til að skoða dýragarð í vetrarríkinu, Polar Zoo. Annars hefur norski herinn mikil umsvif í Bardu héraði og umhverfast bæirnir Bardufoss og Satermoen nær eingöngu um umsvif hersins. Ég ætla að leifa nokkrum myndum frá þessum vetri að fljóta með færslunni, enda hefði ég ekki nennt að skrifa hana án þeirra.

Gallogiedde samískt safn hátt upp í Evenesmarka

 

Það var fallegt þegar éljunum létti svona svipað og í útsynningi syðra, enda útsynningur af hafi sem náði langt upp í Evenesmarka

 

Það kenndi ýmissa grasa í Gallogiedde og stundum kófaði inn

 

Samískt svefnherbergi á safninu í Gallogiedde

 

Elgir áttu það til að koma og kíkja á múrarana í túnfætinum 

 

 

Vilgesvárre í Bláfjöllum

 

Setið á hreindýraskinnum í Bláfjalla föninni og drukkin Sama kaffisopi

 

Það var ekki alltaf vetrar blíðan, horft út um gluggann á Gamle Stangnesvei heima í Harstad

 

Svo kom Matthildur mín og sólin braust fram úr éljabökkunum

 

Heimskautarefurinn er varla til lengur í villtri náttúru Noregs, sá rauði Evrópski hefur fært sig norður eftir og yfirtekið að mestu búsvæði hans, nema á Svalbarða og svo eru nokkrir í´Polar Zoo garðinum í Bardu

 

Það var rammgert gerðið í kringum úlfana í Polar Zoo, samt gat sú sem gaf þeim farið inn fyrir girðingu án áhættu. Þarna var vel á annan tug úlfa

 

Gaupa er stór villtur köttur í náttúru Noregs. Hún er sjaldséð og sagði einn norsku vinnufélagi að hann hefði aldrei séð meira en spor eftir Gaupu allt sitt líf en þær voru á ferðinni í Polar Zoo í Bardu

 

Skógarbirnirnir voru nývaknaðir úr vetrardvalanum og veifuðu viðstöddum á milli þess sem þeir nudduðu stírurnar úr augunum

 

Matthildur mátti til, -rétt eins og börnin, að strjúka elgnum. Ég þekki ekki nokkra manneskju sem á eins auðvelt með að ná sambandi við dýr og hún Matthildur mín

 

 

Í Polar Zoo, þar sem mátti sjá úlfa og birni í rammgerðu gerði, gerðist það sem sjaldan gerist. Þennan dag kom Amarok ásamt sinni frú, sem hafa alltaf verið frjáls og notið víðáttunnar, til að nálgast bita í frostinu hjá gerðis úlfunum, þar sem úlfahirðirinn hafði átt það til að láta einn og einn bita falla utan girðingar. Annars eiga villtir úlfar verulega undir högg að sækja í Noregi eins og víðast hvar í heiminum. Með því að horfast í augu við Amarok eitt augnablik, þá skynjaði maður vel vantraust þessa frjálsborna höfðingja á mannskeppninni

Hægt að sjá fleiri myndir af N Norskum vetri í albúminu Vetur 2013.