Blíðir bláir dagar

Í þar síðustu viku sagði ég á hverjum morgni á kaffistofunni að besta veðrið heiminum væri núna á Íslandi. Kaffistofan samanstendur að mestu af austantjöldum, sem tóku dræmt undir fyrsta daginn, næsta dag með; -já en , , , , -og dagana þar á eftir með þögninni.

Svo var það á föstudeginum að einn Króatinn leit upp úr símanum, rauf þögnina og sagði; -vitið þið að þetta er bara alveg rétt hjá honum ég hef verið að tala heim og það er ekki svona gott verðu þar núna, og hér á Íslandi er búið að vera gott veður frá því í febrúar.

Ég hafði orð á óvenjulegu víðsýni í veðurblíðunni við einn innlendan vinnufélaga vikuna á eftir, -man ekki eftir svona tæru lofti út daginn hvað þá margra tuga kílómetra tærleika tug daga í röð. Sá sagði mér að hann hefði notað einn bláa daginn til að labba upp á Snæfell, -hæsta fjall landsins bláa utan jökla.

Þar upplifði hann að snúa sér í hring og sjá yfir landið með ekki ský á himni í 20 stiga hita og stafalogni, sem ekki bærði hár á hans höfði, -sagðist ekki reikna með að upplifa annað eins aftur á ævinni. Já þeir voru hver örðum einstakari blíðu bláu dagarnir tíu sem innihéldu besta veður í heimi, þó svo að þeir hafi kostað nokkrar sprengitöflur aukalega.

Við Matthildur mín höfum verið að fara á Sólhól af og til í vor til að mála hann að utan, -já einmitt gulan. Hún hélt að það stæði til að ég rellaði í syni okkar með að mála háa stafninn, sem snýr að hafinu, þegar við fluttum útdraganlegan stiga með okkur sem ég fékk lánaðan í vinunni, -standandi upp úr toppnum á Kangoo.

Ég sagði henni að sonur okkar væri engin stigamaður, ég væri aftur á móti gamall og grár stigamaður sem hefði klöngrast upp og niður stiga byggingariðnaðarins allt mitt líf á leið í steypu. Hún studdi tuðandi við stigann meðan ég skakklappaðist upp hann með málningardós  og pensil.

-Hvað ef þú dettur niður maður þegar þú ert að teygja þig þarna út á vindskeiðina; -sagði hún. – Svona komdu þér frá stiganum manneskja það gæti bara lekið málning á þig ef þú ert að þvælast þarna; -sagði ég. – Ef þú dyttir þá lægjum við bæði í valnum og engin til frásagnar; -hélt hún áfram.

–Heldurðu virkilega að það væri betra að Siggi dytti sem hefur fyrir litlu Matthildi og fjölskyldu að sjá; -ansaði ég, -svo væri það bara betra þá færum við allavega saman í Valhöll. Þá sá hún náttúrulega að ég hafði lög að mæla sleppti stiganum og fór að mála.

Það sem verra var að það hljóp í hana kapp. Og þegar hái stafninn, sem snýr að hafinu var búinn, þá vildi hún endilega að við máluðum hinn stafninn sem komin var í sólina og snýr inn í bæ.

Skúrbygging er á honum þannig að það þarf ekki annað en fara með stuttan stiga upp á þak. Ég hafði uppi úrtölur og lallaði svo í sólinni og hitanum niður að sjó sem er neðst í garðinum. Lagðist þar og lét svalandi hafgolu ylja mér um hjartaræturnar.

Matthildur mín kom að vörmu spori og hélt áfram ofvirkniáráttunni. Ég spurði hvort hún ætlaði að drepa okkur bæði, -nei ég átti aðallega að hjálpa henni upp á þak með því að styðja stigann og rétta henni stutta stigann því hún væri svo lofthrædd eftir að ég lokkaði hana út á Landsenda um árið.

Þar sem við höktum rollugöturnar um fjörur og klettasnaga uppá bjargbrúnir. Matthildur jagaðist þá á hvað svona ferðalag ætti eiginlega að þýða, hvað ég ætlaði svo að gera þegar hún hrapaði fyrir björg. Hvort ég ætlaði þá að hringja í neyðarlínuna og biðja um þyrlu Landhelgisgæslunnar. Svo oft hafði ég fengið að heyra söguna í vitna viðurvist um hvernig hún varð lofthræðslunni að bráð að ég skjögraði upp að Sólhól og reisti upp stigann.

Við kláruðum auðvitað að mála stafninn í sameiningu upp á þaki og skúrinn undir líka, en þá var mér líka öllum lokið. Nóttin fór í að lauma upp í mig sprengitöflum því ekki vildi ég að Matthildur mín hringdi á neyðarlínuna. Undir morgunn fór ég út í úlfgráa morgunnþokuna þar sem í henni bjarmaði af sólarupprás nýs dags.

Úti í þokunni úuðu kollurnar duggandi á sjónum. Morgunndöggin glitraði grasið og vætti á mér tærnar ofan við hleinarnar neðan við kot. Vellandi spói fór með langloku í sólarátt sem gerði þokuna hvíta. Út úr heiðmyrkrinu flugu hvítir mávar inn á bláan himinin langt fyrir ofan gráan hausinn á mér.

Fjallatoppar sigu í ljós upp úr þokunni í geislum morgunnsólarinnar og veiðibjalla gaggaði hátt á lofti sólarupprásinni lof  um leið og gneggandi kríur skelltu sér niður að spegilsléttum hafsfletinum. Upp var runninn enn einn dýrðarinnar dagurinn á landinu bláa, og ég tautaði út í andaktina líkt og sálin hans Jóns míns – mikið var ég feginn því að lifa þessa nótt.

 

Þessu var spáð 1984

Fasistafraukurnar herða hreðjatökin – og fólk á ekki eitt einasta orð

það má vera öllum ljóst að sami svika leikurinn er leikin af valkyrjunum og dúkkulísunum þegar sýslumenn eru annars vegar. Íslandi skal komið til andskotans hvað sem það kostar. Þessar sprengjudúkkur leika leikinn fyrir flugumenn stjórnsýslunnar sem eru ákveðnir í að koma landinu bláa undir unionið.

Samkoman á alþingi er því miður öll eins og hún leggur sig orðin að samsafni ógæfufólks sem virðist hafa selt sál sína. Umræðan sem viðruð er af almenningi virðist komin í sama farveg. Opinberlega segir engin neitt gegn óskapnaðinum þó hvíslað sé um landráð djöfuls snillinga á tveggja manna tali úti í bæ.

Stjórnmál eru orðin aumkunarverð samsuða stjórnmálaflokka sem eru allir orðnir opinberar stofnanir á fjárlögum ríkisins, og sama á við fjölmiðlana. Engin kemur fram með það sem skiptir mestu máli. Þá staðreynd að það þarf að segja upp EES samningnum, ganga úr NATO og hætta í Schengen.

Umræðan á samfélagsmiðlum er í boði þóknanlegra, sem raða sér t.d. upp hér á blogginu og tyggja daglega upp hver eftir öðrum andstöðu sína við bókun 35 án þess að minnast nokkurntíma á það sem skiptir mestu máli, -að það þarf að segja upp EES samningnum.

Þetta er aðferðafræði sem ekki bara stelur umræðunni, -hún drepur hana. Fólk er orðið hundleitt á því að þurfa að setja sig inn í pólitískar lagaflækjur til að taka afstöðu með eða móti kostum sem engan heilla, og allir eru afleitir. Eins og þjóðskáldið þá er komið svo að venjulegt fólk á ekki eitt einasta orð.

 

Þeir í suðrinu segja að í helvíti sé góður félagsskapur

Hrak

Ég segist stundum varla komast yfir götu nú orðið, en þess á milli tala ég um að ganga á fjöll. Það er varla í frásögur færandi en núna í vikunni fór ég upp í Fljótsdal í Gestastofu Vatnajökulsþjóðgarðs, -keyrandi auðvitað eins og flestra minna ferða.

Fljótsdælingar, -í einu ríkasta sveitarfélag á landsins vegna Kárahnjúkanna, -eru nú komnir með myndavélar á súlustanda a, la ISAVIA til að rukka vegfarendur, ef keyrt er fram hjá þeim að Hengifossi sem er utan þjóðgarðs. -Þeir hyggjast einnig reisa vindmyllur í samstarfi við danska félagið Copenhagen Infrastructure Partners í nágrenni þjóðgarðsins og myndavélanna.

Bílastæði, salerni, göngustígar og allt sem er innan foto zone er gert fyrir almannafé, svokallaða skattpeninga. Nú sitja Fljótsdælingar mest megnis keikir upp til hópa og reikna, -eða þá reita sinu, meðan beðið er eftir pening úr camerunum. -Vini mína í Fljótsdal vantar ekki hyggjuvitið þó margt annað virðist hafa farið úrskeiðis á milli eyrnanna.

Þessi ökuferð mín var 24 stiga heita daginn núna í vikunni, daginn fyrir 26 stiga daginn. Það þurfti að klára smá viðgerð í kjallara Gestastofu hússins. Þegar ég kom var miði við innganginn sem sagði að opnunartíminn væri frá 10 – 16 límdur við hliðina á vönduðu gluggaskrauti um opnunartíma stofnunarinnar.

Þetta skiptir náttúrulega engu máli því þarna kemur varla hræða til að skoða uppstoppaða hreindýrið meðan má sjá þau lifandi út um bílgluggana eins og vinnufélagi minn er vanur að sega, -og gæsina ekki gleyma henni bæti ég þá vanalega við, já og tófuna segir þá einhver annar. -Þannig að mér gafst tími til að keyra inn að Gunnarshúsi skálds á Klaustri.

Þar lagði ég og labbaði yfir götuna niður á tún til að skoða klausturuppgröftinn, en þangað hafði ég komið áður en þá allur tíminn farið í að finna leiðið hans Jóns Hrak og farist fyrir að rangla um ganga klaustursins sem er talið hafa verið byggt árið 1500.

Þetta klaustur var ekki lengi við lýði því eftir siðaskiptin lokuðu Danir klaustrum á landinu bláa og stálu öllu steini léttara. Svo rækilega var Skriðuklaustur rænt að Steinunn Kristjánsdóttir fornleifafræðingur fann enga silfurmuni fyrir utan eitt lítið Maríulíkneski á Englandi sem hafði verið falið í fjósvegg.

Steinunn komst svo að því seinna að megnið af Íslandssilfrinu, sem klaustrin höfðu verið full af hafði verið flutt til Danmerkur upp úr siðaskiptunum, og telur ekki ólíklegt að Rósenborgarhallar ljónin séu steypt úr bræddu Íslandasilfri. -Varla nema von að valkyrjurnar vilji gera fraukuna Fredriksen að málsvara Íslands þegar skattpeningar eru annars vegar.

Ég ranglaði um klaustrið og kom við hjá Jóni kolleika mínum Hrak áður en ég skakklappaðist laf móður standandi á öndinni upp í móti yfir götuna aftur og upp í bíl til að keyra út í Vatnajökulsþjóðgarðsgestastofuna.

Þar var búið að taka sjálfrennihurðina úr lás en engin samt innandyra, ekki einu sinni í afgreiðslunni, hvað þá á klósettinu og allar skrifstofur tómar. Uppstoppaða hreindýrið var náttúrlega á sínum stað en ég sá hvorki gæsina né tófuna, kannski hefur tófan verið búin að éta gæsina og látið sig hverfa. -Ég endaði á að fara niður í kjallara en þar voru holurnar sem átti eftir að steypa uppí.

Í kjallaranum hitti ég tvær undrandi stúlkur við störf, sem spurðu mig hvort það hefði nokkur verið á ferðinni uppi: -Nei, -sagði ég; -áttuð þið von á því. -Ég kláraði að steypa í holurnar og fann svo stúlkurnar til að kveðja þær þar sem þær voru í sólinni utan við hús að reita sinu.

En um Jón Hrak stendur þetta á standi við legsteininn hans rétt utan við gömlu klausturkirkjuna.

Aðeins einn legsteinn er sýnilegur í kirkjugarðinum. Í hann eru greipt orðin JÓN HRAK. Um Jón þennan eru til sagnir víða um land en það er gömul trú að hann hvíli í kirkjugarði klaustursins á Skriðu. Hann var flækingur og sagt er að hann hafi verið grafin út og suður, öfugt við það sem venja er. Stephan G Stephansson orti fagurt kvæði um Jón Hrak og lét hlaða upp leiðið hans um 1920. Hákon Bjarnason skógræktarstjóri bætti svo um betur og gaf legstein yfir Jón um miðja síðustu öld. Um Jón Hrak er til þjóðvísa sem margir kunna.

Kalt er við kór bak

kúrir þar Jón Hrak

Ýtar snúa austur og vestur

allir nema Jón Hrak

Þrjár nafnkunnar konur

Einu sinni fyrir langa löngu var ung stúlka á Sótastöðum frekar en Víðidal, sem átti í vinfengi við karlmann í Möðrudal. Segja sumir, að það væri sjálfur presturinn. Stúlkan hét Guðrún. Hún átti af greindum ástæðum tíðförult í Möðrudal. Í einni slíkri ferð varð hún úti. Fannst lík hennar í skútanum undir klöppinni í Vegaskarðinu. Hefur klöppin borðið nafn stúlkunnar síðan.

Í Víðidalsfjöllum, á leiðinni milli Möðrudals og Víðidals, er skarð, sem nefnist Vegaskarð. Þar kemur fram í skriðunni, í hlíðinni öðru megin skarðsins, klöpp, klofin og skúti inn undir; heitir hún Gunnuklöpp. Um nafn hennar er þessi saga.(Sögn Jóns A Stefánssonar / Þættir úr sögu Möðrudals á Efra-fjalli bls 86)

 

Einu sinni var ófrískri konu sem Halla hét neitað um gistingu á bæ í Reyðarfirði eystra. Hún fór þá um Oddskarð til Norðfjarðar. En á leiðinni ól hún barnið við stóran stein neðan við tvær brekkur. tók hún af sér fötin til að hlúa að barninu en króknaði þá. Ferðamenn röktu blóðslóðina eftir hana að steininum og fundu hana látna. Barnið dó skömmu síðar. Eftir það heita brekkurnar Blóðbrekkur og steinninn Höllusteinn. (Sigfús Sigfússon. Íslenskar þjóðsögur og sagnir)

Blóðbrekkur eru ofarlega í Oddsdal við gamla veginn niður úr Oddskarði til Norðfjarðar.

 

Meðfram þjóðveginum rétt utan við Hvítá á hægri hönd þegar farið er inn eftir, er fremur lágt klettabelti. Yst í því er Þuruskúti. Sagan segir að kona, Þura að nafni, hafi orðið þar úti eftir að hafa alið barn í skútanum. Henni hafði verið úthýst í Urðarteigi. (Aðalheimildarmaður þessarar örnefnalýsingar er Lilja Skúladóttir, fædd í Urðarteigi 1932 og þar uppalin og hefur auk þess dvalið þar lengst af. Skrásett af Nönnu Guðmundsdóttir 1973)

Þuruskúti er nefndur svo af því, að þar fannst dáin kona og barn nýfætt, líka dáið. Hafði verið vísað frá Urðarteigi nokkrum kvöldum áður, en þá alveg komin að fjölgun það kvöld. Þetta var í gamladaga og sorglegt mjög. (Bergsveinn Skúlason 1842-1939 bóndi í Urðarteigi)

Þuruskúti er við þjóðveg eitt í sunnanverðum Berufirði.

Ægishjámur

Fjón þvæ ég af mér fjanda minna, rán og reyði ríkra manna.

 

 

Ægishjálmur er örugg vörn við reiði höfðingja eins formálinn hér að ofan hermir. Stafurinn hefur mikla virkni.

Í Völsunga sögu kemur fram að ægishjálmurinn var í fjársjóði Fáfnis, -drekans sem Sigurður drap. Fjársjóðurinn varð Sigurði Fáfnisbana ekki til gæfu, en með Sigurði og Svanhildi dóttur hans hefði ætt Völsunga liðið undir lok, ef ekki væri fyrir laundóttir Sigurðar og Brynhildar, -konunnar sem Sigurður sveik.

Völsunga saga er besta heimildin um ægishjálm og hefur sagan verið nafnabrunnur á Íslandi í gegnum tíðina. Enda er sagt að Íslendingar séu flestir komnir út af Sigurði Fáfnisbana í gegnum Áslaugu kráku dóttur Brynhildar og Sigurðar.

Aragrúi algengra nafna kemur fram í sögunni t.d. Atli, Helgi, Högni, Heimir, Gunnar, Guttormur, Sigmundur, Áslaug, Bera, Brynhildur, Grímhildur, Guðrún, Guðný, Hjördís, Svanhildur ofl ofl.

Svo mikið hefur verið sagt um ægishjálm hér á þessari síðu á undanförnum árum að það væri að bera í bakkafullan lækinn að bæta bæta enn í.

-En virka galdrastafir á við ægishjálm nútímanum? – Já það get ég vottað, ægishjálmur virkar þegar skerpa skal það sem skiptir máli við að losna undan fjandskap auðræðisins, -má samantekt um það sjá hér.

 

Heimildir:

Galdraskræða Skugga

Völsunga saga

 

Ps. Undanfarið hef ég birt nokkra galdrastafi úr Galdraskræðu Skugga. Þessa stafi teiknaði ég eftir forskrift þeirrar bókar og málaði. Kona, sem má sjálfsagt segja að sé fjölfróð, -ráðlagði mér að mála ægishjálm til að upplifa virkni hans betur. Það gerði ég fyrir 13 árum síðan um leið og ég aflaði mér upplýsinga um stafinn. Síðar málaði ég fleiri galdrastafi og hef ég birt hluta úr þeim málverkum með hverju bloggi um galdrastafi að undanförnu, -þ.e.a.s. sjálfan stafinn.