Freedom is just another word

Undanfarna mánuði hefur mikið birst af fréttatengdum færslum á þessari síðu, enda hef ég haft meiri tíma en ég hef kært mig um frá því í október.  Þessi fréttatengdu blogg hafa oft verið á dökku nótunum, það er erfitt að skilja við svartsýni kreppunnar atvinnulaus, þegar öll erfiðu bréfin streyma inn um lúguna og stefnuvottarnir hanga á dyrabjöllunni.  En nú er tækifærið komið til að rífa sig upp og hætta neikvæðum athugasemdum við kreppufréttir,  vonandi verður ekki tími til þess á næstunni. 

Í síðustu viku bauðst mér vinna.  Atvinnutilboðinu fylgja óskir um að ég flytji til Noregs, ásamt fjölskyldu.  Þó svo að mér þyki óumræðanlega vænt um landið mitt þá er erfitt fyrir fimmtugan atvinnulausan múrara að hafna atvinnu sem býður tvöfalt hærri laun en í "gróðærinu" og fimmfaldar atvinnuleysisbætur.  Hvort hægt verður að gera upp við vinnuveitendur stefnuvottanna í framtíðinni verður svo bara að koma í ljós.

Atvinnutilboðið bar brátt að og ráðningarferlið var 1,2 og bingó.  Á föstudag sendi ég inn fyrirspurn vegna starfs.  Á mánudagsmorgni var hringt og spurt hvort ég gæti hugsað mér að flytja til Noregs, laun og verkefni tilgreind ásamt ágæti Harstad, þess staðar sem ég mun koma til með að búa og starfa.   Ég ráðfærði mig við konuna og ákvað mig svo samdægurs.  Á þriðjudegi var búið að maila á mig flugmiða, upplýsingar um íbúð og hvaða störf konunni stæðu til boða ef hún vildi flytja með mér strax.  

Þó margt í þessu sýnist vera of gott til að vera satt þá er ég tveimur vikum seinna að leggja í hann.  Það hefur alltaf reynst mér best að láta hjartað ráða í stórum ákvörðunum, hvað þá þegar engu er að tapa.