Hátt í hundraðþúsund hálfvitar.

 

 

Er það ekki undarlegt að strax í skóla er unnið skipulega að því að hefta frjálsa hugsun barnsins, þar sem markvisst kennt að treysta ekki leiðsögn hjartans. Rökhyggjan skal vera leiðarljós lífsins.

Umburðalindi fyrir sérstöðu einstaklings með leitandi hugsun er lítið. Viðurkenndum staðreyndum er haldið að huga nemandans sem á svo að skila árangrinum frá sér á klukkutíma lokaprófi. Þannig er hæfni metin og grunnur lagður að vinnu fyrir kerfið. Ef nemandinn hlýðir ekki þessari innrætingu, hlýtur hann sérmeðferð á lyfjum sem brýtur niður persónuleikann.  Með kerfisbundnu innrætingu er frjálsri hugsun eytt og til verður rökhugsun á kostnað sköpunargáfunnar.

Menntakerfið er komið á það stig að flest öll viðurkennd gildi er aðeins hægt að rökstyðja með fortíðar vísindum. Kennurum er gert að kenna eftir fyrirfram viðurkenndum viðmiðunum þar sem hyggjuvit hjartans hefur verið gert útlægt. Þar sem rökhugsunin ein er ráðandi og baksýnisspegilinn sýnir sannleikann, þar sem ekkert tilfinningalegt innsæi fyrir framtíðinni fyrirfinnst. Í reynd er markvisst kennt að vantreysta eigin tilfinningum.

Menntun sem er uppfullt af rökhyggju, er fyrir löngu búin að missa virðinguna fyrir sköpun hugar og handa, hefur gert skólana að stærðfræði og staðreynda stofnunum sem gerir flesta á endanum að annars heilhvels exel fólki, sem er fullt af upplýsingum án visku, vits og þekkingar.  Fólk sem hvorki treystir ímyndunarafli sínu né innsæi, það treystir jafnvel ekki tilfinningum sínum. Það trúir því að til að vera fullkomlega faglegur þá þurfi að þurrka út tilfinningar.

En hvað finnst háskólaprófessornum Sir Kent Robinson, hann er í það minnsta skemmtilegur.