Lítill fugl í svörtu malbiki.

 

Það kemur fyrir að manni er kippt inn í tilveruna svipað og þegar regndropi skellur á malbiki og verður við það eins og silfraður álfur út úr hól.   Undanfarið hafa síðuna skreytt færslur um draumkennt efni og ímyndaðan veruleika.  Enda hef ég fílað mig í nokkurskonar sumarfríi frá vinstra heilahvelinu þó svo að 12 tíma smelteverkið hafi verið áfangastaður flestar vikur sumarsins.  En á meðan ég naut glamursins í prjónunum hennar Matthildar minnar, ilms frá kaffi og tóbaksreyk þegar ég opnaði augun við geisla morgunnsólarinnar þá datt mér ekkert annað í hug en sumarfrí.

En það var sem sagt í síðustu viku sem við vinnufélagarnir brunuðum Matthildarlausir í norðurhjara sólinni alla leið norður í  Finnfjörð, þrjá tíma í gegnum skóga Troms eftir svörtu malbikinu með gulu miðlínunni sem vísar veginn í blindbeygju boga skáhallt niður í smeltevekið, þar sem járnið er brætt og veggirnir múraðir.  Af og til tók ég eftir að smáfuglar höfðu hætt sér út á autobanann og verið straujaður samviskusamlega niður í malbikið.

Þegar ég fór að velta því fyrir mér hvaða erindi smáfuglar ættu út á autobanann varð mér litið, þó ekki nema í örskotstund, til hliðar því ekki væri gæfulegt ef ég yrði valdur að því að strauja smáfugli utaní tré tré.  Þessi örskotstund gerði það að verkum að ísaldarleirinn slettist til á milli eyrnanna og í hugann kom að réttast væri að stoppa bílinn og hlaupa út í skóga norðurhjarns, fara hreinlega út um þúfur og tína upp í sig ber með smáfuglunum.  Hætta sér aldrei aftur út á autobanann og lifa samkvæmt kenningu Krists; "Lítið til fugla himinsins. Hvorki sá þeir né uppskera né safna í hlöður og faðir yðar himneskur fæðir þá. Eruð þér ekki miklu fremri þeim?"

En úr því varð nú ekki í þetta sinn, því augnabliki seinna sá ég glitta í stórvirka heyrúllubindivél á milli trjánna, bónda pakkandi slægjunni inn í plast og upp í hugann flugu sjaldséðir hvítir hrafnar.  Hvernig getur staðið á því að þessir bóndi er ekki komnir á launaskrá hjá smelteverkinu?  Ekki getur það verið að nokkur lifandi sála hafi efni á því að versla við hann, ef svo er þá hefur hann ekki efni á nema í mestalagi förgun á rúlluplasti eftir skatt.  Það var þá sem þeirri óþægilegu spurningu laust niður í leirpyttinn á milli eyrnanna, með svipuðum afleiðingum og þegar loftbóla springur í hver og drullan sléttast út.; hvort skyldi bóndinn verðleggja sig út af autobananum eða smeltverkið borga of lítð í ferðakostnað?

Það vill þannig til að ökuferðir mínar í þetta fjarlæga smelteverk með hvæsandi málmbræðslu, organdi slípirokkum, brothamarsóhljóðum og öryggisflautum eru farnar því ég hef ekki efni á að vinna í smelteverki heimahaganna þó ég væri uppstílaður sem  trúður á kostnað verksins.  Auk þess að enda hérna 12 tíma daga að kvöldi, þá get ég huggað mig við að hafa tvöfalda þénustu eftir skatt miðað við vaktaálg heimahaga smelteverksins með ferðakostnaði.  Og ekki veitir af í heimi þar sem enginn hefur efni á því lengur að búa heima hjá sér.  Íslendingar fara til Noregs til að hafa efni á að standa við sín samkomulög við andskotann, Pólverjar til Íslands og koll af kolli.  Hvert skyldu Norðmenn svo fara þegar þeir hafa ekki lengur efni á að búa heima?

Um það bil sem við renndum autobanann á enda niður í hvæsandi smelteverkið settist ísaldarleirinn hljóðlega í sínar skorður á milli eyrnanna og í spegilsléttum huganum gat ég huggað mig við það að hafa nýlega gert þann samning við andskotann að hann fengi hverja krónu sem ég hefði upp úr krafsinu nema í mesta lagi það sem ég þyrfti í baun og bláber.  Almættinu sé lof að ég þurfi ekki að brjóta heilann um hvað ég eigi að gera við afraksturinn hvað þá hvort skrattakollurinn sá standi við sinn hluta samkomulagsins..... í þetta sinn. 

En þeir sem kynnu að efast um það, en eru ekki alveg tilbúnir að fara út um þúfur með smáfuglunum, ættu kannski að kíkja í bíó og sjá hvernig má bæði vera bóndi og bústólpi í kanntinum á autobananum.