Eftir covid-19

Það hefur verið þrúgandi að fylgjast með framvindu covid-19 veirunnar. Veiru sem engin hefur séð og sára fáir orðið varir við, sumir segja samt að nóg sé að slökkva á sjónvarpinu þá sýkist maður ekki, Því það sem maður hefur ekki séð í sjónvarpi sé ekki til.

Veiran er samt svo lúmsk að fólk getur verið sýkt af henni án þess finna nokkurntíma einkennin en samt sem áður smitað aðra. Nú er svo komið að margar lýðræðisþjóðir vesturlanda hafa ákveðið að taka kommúnistana í Kína sér til fyrirmyndar varðandi veiruna, og loka þegna sína inni vikum saman.

Vinnustaðurinn minn, sem telur um 30 manns, hefur sett upp sína sóttvarnaáætlun. Nú mætir engin lengur á morgunnandaktina, þannig að ég er orðin alveg sambandslaus á morgnanna því snjallsíma tæknina hef ég aldrei náð tileinka mér. Nokkrum dögum áður en andaktin var leist upp í spritti þá varð mér á orði að eitthvað meira kynna að búa undir hjá Kínverjunum en umhyggjan ein.

Félagi minn leit eldsnöggt upp úr lófanum sínum sem geymdi símann og lét mig vita af því að hann hefði ekki hugmyndaflug til að ætla yfirvöldum, hvar sem þau væru í heiminum, annað en manngæskuna eina þegar þvílík og önnur eins vá stæði fyrir dyrum. Í morgunnkaffinu hélt ég svo áfram að tuða um það að það væri aðallega fólk yfir áttrætt sem hefði greinst dáið og þá jafnvel verið lagst í kör áður ef ekki komið á grafarbakkann.

Morguninn eftir þegar ég mætti á andakt okkar vinnufélagana fannst mér eins og þessi félagi horfði á mig með grunsemd þegar hann sagði; að betra væri að fara af öllu með gát á þessum viðsjáverðu tímum til að vernda aldraða og hjartasjúklinga sem væru að þvælast innan um heilbrigt fólk. Enda var umræðuefni okkar vinnufélagana þá að venju covid-19. Það er ekki svo að vesalingur eins og ég, sem hef fengið það stóra skammta af hlandi fyrir hjartað að læknar tala um bilun, sé orðinn of gamall fyrir hetjudauða þó svo að ég hafi ekki beint trú á nýjustu lýðheilsumarkmiðunum frá Kína.

Já ég verð að segja það eins og er að ég er strax farin að sakna morgunn andaktarinnar. En nú hefur tekið við önnur alvara. Við Matthildur mín höfum verið að æfa tveggja metra fjarlægðina með málbandi heima í stofu því samkvæmisdansar verða varla viðurkenndir sem sóttvarnir inn á heimilum, hvað þá vangadans. Það sem mér hefur þótt erfiðast við tvo metrana er að þeir eru nákvæmlega sama fjarlægð og sex fet í vígðri mold. En við Matthildur mín lofuðumst einmitt til að halda utan um hvort annað uns dauðinn aðskildi.

En hvað tekur svo við eftir tveggja metra covid-19 dansinn, varla verður það kjarnorkuvetur nú á vordögum hnattrænnar hlýnunar, það myndi leysa of mörg vandamál í flóknu samfélagi þjóðanna. Stjórnvöld þurfa sjálfsagt að teikna upp sviðsmyndir áður en þau eiga samtal og setja málin í nefnd. Niðurstöðurnar verða svo sjálfsagt kynntar í 5G snjall sjónvarvarpi eftir að ekki reynist lengur þörf á að kynna nýjustu neyðaráætlanir og covid-19 tölur í beinni.

Þar sem ég er ekki með sjónvarp núna þá verður mér hugsað til ársins 1983 þegar Ameríska sjónvarpsmyndin The Day After fór eins og eldur í sinu um hinn vestræna heim. Þar var lýst endalokum heimsins eftir kjarnorkustyrjöld . Síðan hafa sjónvarpsstöðvarnar kynnt til sögunar marga óáranina. Núna stendur víst yfir covid-19, en á 21. öldinni hafa auk þessa verið kynnt til sögunnar fjármálahrun 2008 og þar áður 9/11 2001, sem var hið formlega upphaf stríðs gegn hryðjuverkum.

Þó svo að stríð hafi staðið yfir gegn hryðjuverkum alla þessa öld þekki ég samt ennþá engan sem hefur farist í hryðjuverki, ég þekki ekki einu sinni neinn sem þekkir mann sem farist hefur í hryðjuverki. Bjó ég þó í Noregi 2011 og varð vitni af hinum ógnvænlega hryðjuverki á Úteyju, -en einungis í gegnum fjölmiðla.

Nú eftir öll þessi hryðjuverkastríðsár get ég samt talið á annan tug eftirlitsmyndavéla út um stofugluggann minn sem geta fylgst með hryðjuverkum. En það að njósna um fólk að ósekju gerði bara Stasi Þýskalands og önnur kommúnistaríki fram yfir The Day After.

Hvað er það svo sem fjármálahrunið 2008 hefur leitt af sér og sjá má í dag hvar sem fólk kemur saman? Þessarar spurningar ætti hver einasti maður að spyrja sig þó að svarið sé að öllum líkindum beint fyrir framan nefið á honum akkúrat núna.

Samt er rétt að minnast þess áður að árið 2008 var góðæri til lands og sjávar á Íslandi. En eftir fjármálahrunið flýðu fleiri land en í Móðuharðindunum, og ég meir að segja um tíma til Noregs. En samt var ekki um neitt raunverulegt hallæri að ræða, -heldur bókhaldsmistök. En hefur þá bókhaldið batnað? En það er hvorki betra bókhald né árferði sem allstaðar má sjá eftir 2008.

Það sem má sjá hvert sem litið er í dag er fólk með snjall síma. Sá staður er varla til í veröldinni þar sem snjallsíminn með sinn staðsetningabúnað er ekki hafður í hönd. Er þá sama hvort um fátækrahverfi í Afríku eða flóttamannbúðir í Grikklandi er að ræða, og flestir þessir símar eru framleiddir í Kína.

Úr sítengdum snjall símanum birtast upplýsingar á sama sekúndu broti í lófa því sem næst hverrar einustu manneskju á jörðinni, upplýsingar um raunverulega atburði, -eða svo er okkur sagt. En hvað ef google er að ljúga og þetta er af álíka Stasiskum toga og á dögum sjónvarpsmyndarinnar The Day After?

Sumir kynnu að halda því fram að covid-19 hafi að endingu eitthvað að gera með Brawe New World, eða þegar gamli Bush Íraks bani hélt titrandi af geðshræringu New World Order ræðuna sína, eða jafnvel Sameinuðu þjóðanna Agenda 21.

Að halda öðru fram en að þrúgandi fréttir 21. aldarinnar með öllum sínum upplýstu viðburðum, sem nú birtast sítengdir í lófa hvers manns, sé ekki hrein tilviljun og að kommúnistarnir í Kína hafi ekki mannúðleg lýðheilsumarkmið í heiðri eftir að þeir fengu áhuga á raunverulegu peningabókhaldi er auðvitað ekkert annað en samsæriskenning.

Ps. Munið að halda eftir klósettpappírsrúllu, hún gæti orðið dýrmætari minjagripur en flugmiði.