Loddfáfnir, fimbulfambi og flautaþyrill

Nú er ættarsilfrið selt eins og engin sé morgunndagurinn. Innviðirnir fljóta að feigðarósi áður en þeir fjúka úr landi náhirðinni til næringar. Flissandi fábjánar, sem hástemmdir hafa galað um innviðauppbyggingu með skatttekjum og veggjöldum, hafa góða trú á að samkomulag náist um skilyrði sem að tryggja eiga þjóðar­hags­muni í seldu þýfi.

Þetta eru sömu dýrlæknarnir og tryggðu fæðuöryggið um árið með taumlausum innflutningi á sýklalyfjuðu kjöti og eru nánast búnir að gera íslensku suðkindina að safngrip. Þeir keppast nú við að gjaldavæða vegakerfið svo það megi selja það eins og hverja aðra silfurskeið í kjaft vel valinna vina svo þeir geti gert sér gildandi tölur í aflands bókhaldið úr góssinu.

Þjóðin situr síðan uppi með hyskið og snuðið, japlandi á því ásamt Landspítalanum fyrirheitna frá því á síðustu öld, sem flýtur eins og kúkur í lauginni. Að ógleymdri elli ærri karl kvölinni sem enn flýgur af og til á klakann á framfæri þjóðarinnar í félegum félagskap með kolefnissporið strókandi aftanúr rassgatinu og vill leggja frá landinu umhverfisvænan ljósahund.

Hvernig bókhald aflátsábyrgðarskírteinanna, sem seld voru úr silfursettinu, sem hrein endurnýtanleg orka til erlendra auðróna um árið, verða reiknuð í kolefnisbókhaldið er ekki vandi um að spá. Það ætti ekki að fara fram hjá örðum en skaðmenntuðum spekifíflum að loddfáfnir, fimbulfambi og flautaþyrill blakta nú í boði þjóðarinnar á stjórnlausu skerinu eftir uppskrift að utan. Guð blessi Ísland.