Bóluefnapassar-til hvers?

Þegar ég hitti kunningja fyrir margt löngu, spurði hann hvað væri títt. Ég sagðist hafa komist að því að tveir plús tveir þyrftu ekki að vera fjórir frekar en manni sýndist. „Já veistu, þetta hafa þær alltaf vitað konurnar“; -svaraði hann.

Það er betra að vera sviptur frelsinu einu sinni en oft. Þessu virðast fáir gera sér grein fyrir þegar þeir láta sprauta sig gagnslausum bóluefnum. Ef einhver sagði í upphafi kóvítisins að rafrænn pestarpassi væri það sem stefnt væri að, var hann samstundis stimplaður samsæriskenningasmiður.

Nú situr almenningur víða um heim uppi með samsærið, nema að sjálfsagt þyki að yfirvöld sprauti eftir þeirra geðþótta. Annars sætir viðkomandi takmörkunum, frelsissviptingu  margs þess sem áður var og taldist til sjálfsagðra mannréttinda.

Það kann að vera að fólki þyki ennþá ótrúlegt að yfirvöldum víða um heim gangi ekki bara gott eitt til með bólusetningum óreyndra líftæknilyfja. En það er vegna þess að almenningur fær ekki á sjá á spilin og veit ekki hvert er raunverulegt markmið.

Staðreyndin er að fólk mun aldrei fá fyrra líf til baka. Það skiptir engu máli hvort það fer í endalausar bólusetningar. Málið snýst um fleira en pestarfárið. Það er í sjálfu sér aðeins millileikur fyrir auðróna lyfjaiðnaðarins til að græða.

Hin N-Írska Melissa gæti þess vegna verið frænka hennar Melkorku, ættmóður okkur Íslendinga, hún veit vel hvaða hlutverki bóluefnapassar eiga að gegna í framtíðinni. Og hvers vegna allir verða að taka þátt, jafnvel blessuð börnin.

Viðtal við hana barst mér frá vini í Ástralíu, sem youtube video, en þaðan hvarf það á svipstundu vegna þess að það braut gegn siðareglum youtube eins flest sem sýnir aðrar hliðar á pestarfárinu en þá opinberu. Viðtalið við hana Melissu frænku má sjá HÉR.