Síðasta sameiningartáknið

Það má segja að sameiningartákn þjóðarinnar hafi farið veg allrar veraldar þegar fótbolta landsliði karla var rústað. Langt er orðið síðan að sá blái vék úr opinberum flaggstöngum fyrir regnboganum.

Þó síðasta sameiningartáknið hafi umhverfst um tóma sálarlausa tuðru, þá var það eftir sem áður íslenskt, að ógleymdum sænskum Lagerbäck sem setta sitt mark á myndina.

Röndóttur glóballinn blasir nú við hvert sem litið er, transandi hæðst í seiðhjallinum ásamt fálkunum og fíflinu og það jafnvel á sjálfan 17. júní, boðandi helsöngva að utan.

Eftir viku stendur valið um lélega B leikarar úr landsliðinu í kúlu auk annars leiklistarlýðs til að fronta landráð stjórnsýslunnar í skiptum fyrir bitlinga við að stimpla lævísa lagabálka helsisins, sem fluttir hafa verið til landsins bláa í flugvéla förmum með kolefnissporið aftan úr rassgatinu.

Það verður ekki vandi að velja í komandi kosningum þegar ekki einu sinni býðst svo mikið sem kjósa með fótunum. Þá er lítið annað í boði en þögnin þunn og þrautseigan.

Lítið leggst nú fyrir frelsið og lýðveldið sem rásar feyskna refilstigu þræðandi krákustíg þjóðveldisins inn í helsi tuðrunnar helferðarhyskinu til handa. Guð blessi Ísland.