Haustlægð í slagtogi með ríkisstjórninni

Síðasta föstudag, rétt áður en fyrsta haustlægðin gekk yfir landið, varð mér á að setja inn blogg í hugsanaleysi. Ég jós mér yfir ríkisstjórnina og stóð svo ekki fyrir máli mínu hér á síðunni. Ekki nóg með það, rétt á eftir lenti ég í slagtogi með ráðherrum ríkisstjórnarinnar án þess að láta liðið fá það óþvegið.

Það kunna kannski einhverjir að álykta sem svo að ég hafi ruglast í ríminu, en svo er ekki. Málið er að þegar ég setti inn síðasta pistil átti ég eftir að taka mig saman í andlitinu fyrir flug. Ég hafði ákveðið að bregða mér af bæ, eða eins og Matthildur mín orðaði það; -hvernig ætlar þú að fara að því?

Þannig var að ég hafði fyrir löngu ákveðið að fara til Reykjavíkur ef yngsti bróðir kæmi frá Englandi í tilefni þess að árin hans eru 50 og eiga nokkra samverudaga með systkinum mínum. Lengi vel hélt ég því fram að ég ætlaði að keyra, en svo gerðist það að fyrirtækið, sem ég mæti hjá, keypti bíl sem ég hafði heimtað í æðiskasti i vor.

Þannig að ég komst undan því að láta reyna á efasemdir Matthildar með því að fara með flugi og með því að láta litli bróðir sjá um aksturinn austur. Sjálf fór hún á Djúpavog til að vera ömmugullinu Ævi til halds og trausts, sem er byrjuð allt of snemma í skóla, og vegna þess að snáðinn átti að fæðast þann fjórða fannst henni vissara að fara strax.

Eftir að hafa sett skammirnar um ríkisstjórnina í loftið hér á síðunni og búin að taka mig til fyrir flug ákvað ég að labba niður á flugvöll milli bleikra akra í blessaðri morgunnblíðunni á Egilsstaðanesinu. Ég settist svo einn á afskektan stað í flugstöðinni þar sem ég sá daginn fæðast út um gluggann úr mistri morgunnsólar.

Ég hélt jafnvel að ég væri einsamall staddur í paradís, en var ekki lengi einn. Kunningi kom og spjallaði um myndlist og svo annar um ósegjanlegan harm. En skyndilega vorum við umkringdir af ráðherrum ríkisstjórnarinnar, nema sendiherradótturinni sem sjálfsag hefur þótt jafn skynsamlegt og okkur að fara með veggjum.

Þegar út í flugvél var komið þá settist ég við austur gluggann. Ein dúkkulísa ríkisstjórnarinnar tók strauið aftur vélina og stefndi til mín, á eftir henni var kona sem mér fannst ég kannast við. Dúkkulísan settist fyrir framan mig, en konan við hliðina á mér og bauð um leið góðan dag. Ég tók undir og spurði hvort hún héti ekki örugglega Nína.

Konan spurði hissa hvernig veist þú það, -hvort við þekktumst. Ég sagði að við hefðum búið í sama húsi fyrir akkúrat 40 árum síðan, og gaf upp götu og númer. Þú hefur þá verið á Barða sagði hún. Þá voru tímarnir aðrir, botnlaus vinna, stuttur tími til skemmtana og gleðskapurinn eftir því, annað en í dag.

Við spjölluðum um gamla tíma á meðan flugvélin flaug í heiðríkjunni yfir víðernunum norðan Vatnajökuls. Ég skimaði á meðan eftir vinnufélögum mínum út um gluggann, sem áttu að vera að múrhúða leiðivegg við Desjaárstíflu austan við Kárahnjúkinn.

Hún sýndi mér myndir af nýjum Barða við bryggju í símanum sínum, en hún hafði verið á Neskaupstað að passa barnabörnin síðustu vikurnar, sagði að hún byggi á Vesturlandi og væri Vesturlands goði Ásatrúarfélagsins.

Af forvitni spurði ég hvort hún teldi að goðar þjóðveldisins hefðu verið trúarleiðtogar eða pólitíkusar. Hún taldi að þá hafa verið hvoru tveggja. Við vorum sammála um að lýðveldið væri á braut glötunar rétt eins og þjóðveldið á sínum tíma vegna landlægrar spillingar, græðgi og minnimáttarkenndar fyrir erlendum áhrifum.

Eftir að hafa skoðað myndirnar betur sagði ég, -að þó að manni fyndist lítið til þess nýja koma nú til dags þá væri Barði mun stærri en skuttogarinn nafni hans fyrir 40 árum. Hafskipabryggjan og vöruskemman væru eins og krækiber í helvíti miðað við fjölveiðiskipið, en þá hefði hafskipabryggjan verið stór og skuttogarinn lítill.

Ég sagði frá bíltúr sem ég fór með litla bróðir um austfirði fyrir tæpu ári síðan. Þá komum við í Neskaupsstað þar sem öll skip Síldarvinnslunnar voru bundin við bryggju, varla hræða á götunum. Allur bærinn kominn á laugardagskvöldi út til Gdansk að snæða hátíðarkvöldverð í boði Síldarvinnslunnar. Heilu þotuförmunum af fólki flogið frá Egilsstaðaflugvelli.

Öðru vísi áður brá þegar togari mátti ekki stoppa meira en 30 tíma í landi, -annars varð búsetubrestur og voðinn vís. Utanlandsferðin var í þá daga í mesta lagi sölusigling til Grimsby eða Hull. Við fyrstu haustlægðina þann stutta tíma sem ég var á Barða komum við einmitt að hafskipabryggjunni vegna veðurs á laugardagskvöldi.

Þá var stutt í vaktaskipti, ball í Egilsbúð, og á minni vakt voru við flestir ungir og einhleypir því tilhlökkunin mikil. Það kom í okkar hlut að binda, á meðan fjölskyldufeðurnir stauluðust frá borði niður vaggandi landganginn í rigningu og roki. Allt í einu kallaði Hebbi í kallkerfið úr brúnni "sleppa", auðvitað trúðum við ekki eigin eyrum.

Hvort sem landfestarnar slitnuðu í ólgu sjó eða Hebbi lét í haf, þá sigldum við með slitnar landfestar út fjörðinn og vorum andvaka úti á Norðfjarðarflóanum til morguns. Svo var siglt inn í höfn þegar lægði í birtingu, landað, tekinn ís og farið út aftur eftir 30 tímana til að sjá frystihúsinu fyrir hráefni.

Þegar flugvélin flaug inn til lendingar í Reykjavík var farið að hvessa svo öldutopparnir voru hvítfrissandi út Kollafjörðinn og ókyrrð jókst til muna yfir Stjórnarráðinu. Þegar inn í flugskýlið á Reykjavíkurflugvelli var komið, þökkuðum við hvort öðru fyrir skemmtilega samfylgd og höfðum bæði á orði hvað það væri gott að hafa sloppið við að sitja við hliðina á ráðherra í þessu flugi. Það væri á pari við að sleppa lifandi.

Helgin leið vindasöm við glaðværð í systkina hópnum af Hæðinni, fjögur vorum við mætt til að fagna 50 árum litla bróðir. Yngri systirin ein hafði ekki komist frá S-Frakklandi, þar sem hún hefur búið í meira en 30 ár, þó svo að hún hafi átt hugmyndina af hittingnum, -fékk ekki sumarfrí á réttum tíma í Frans þegar á reyndi.

Við litli bróðir lögðum svo að stað austur í birtingu á mánudagsmorgunn í logni, en vaðandi túristavaðli, á kassabíl með hraðatakmörkun í 90 km. Þannig að þegar túristavaðallinn var á 70-80 vegna ókunnugleika á því hvar Reynisfjara væri var ekki um annað að gera en dóla á sama hraða.

Mér lá náttúrulega mikið á því að það var kominn fjórði og snáðinn væntanlegur í heiminn. Enda stóð ekki á því að hann mætti á réttum tíma á mánudagskvöldi og dóttir okkar allan tímann með á hreinu að þeir sem fæddust í meyju væru bæði stundvísir og áreyðanlegir.

Dagana síðan þá hefur verið keyrt meira en til Reykjavíkur og til baka og Matthildur mín ekki minnst einu orði á hvernig ég hafi farið að því, -þrjá daga yfir Öxi á Djúpavog. Þaðan firðina á Neskaupstað, fram og til baka með hana og Ævi til að hitta snáðann. Þess á milli verið hálfan daginn i steypunni.

Þetta er nú ástæðan fyrir því að ég hef ekki haft tíma til að skammast út í ríkisstjórnina í heila viku, þó svo að full ástæða hafi verið til. Ég hef semsagt ekki lent á glapstigum ennþá, þrátt fyrri að hafa verið í slagtogi með slektinu í haustlægðinni.

Síðustu dagar hafa einfaldlega verið þannig að ég hef hvorki haft tíma til að lesa né skrifa, hvað þá verða óður og rífa kjaft. Fyrir náð almættisins hefur lífið einfaldlega leikið við mig og mína þrátt fyrir ríkisstjórnina.