Sumarið okkar

Það vill koma fyrir á leið um mitt nánasta umhverfi, að mér verður hugsað; -mikið rosalega hlýtur að vera leiðinlegt heima hjá þessu liði. – Tímatrektir túristar á bílaleigubílum hoknir yfir snjallsímunum, sólþyrstir landar með skuldahalann í eftirdragi og það sem er að aukast, -umkomulausir flækingar með aleiguna í poka eða pappakassa.

Samkvæmt Hagstofunni eru mestar líkur á að ættfærðir Íslendingar verði í minnihluta á Íslandi eftir 20-30 ár. Þetta er reyndar ekki rétt reiknað, svo er orðið nú þegar, -því sem næst hvern einasta dag ársins. Gististaðir, þjóðvegir og innviðir landsins bláa hafa verið yfirteknir af landráðaliðinu sem hagnast hvað mest á massatúrisma og flækingum.

Við Matthildur mín höfum það reglulega á orði hve heppin við séum að búa með börnin og barnabörnin í grennd, annars væri hætt við að við vissum varla í hvaða landi við værum stödd, -og því er sennilegasta ástæðan fyrir pirringnum skortur landsins bláa á gistingu fyrir gamla settið á vitrænu verði, örtröð á blæðandi þjóðvegum og rányrkja innviða. 

Við förum nefnilega sjaldnast neitt, og í seinni tíð allra síst í langferð um landið. Þegar ég kom heim úr útlegðinni frá Noregi fyrir rúmum 11 árum ætluðum við að skoða það af landinu sem átti eftir að skoða, -við treystum okkur enn í að skoða allra nánustu grennd, þar sem dagsferð dugar -en mun sennilega hvorki endast tími né einurð til að sýna barnabörnunum þá grennd miðað við túristavaðalinn.

Á sumrin þvælumst við nú orðið mest um á bökkum Fljótsins, upp um afdali og heiðar, -frá upptökum að ósi. Þetta er reyndar að mestu í bakgarðinum og útsýnið okkar út um gluggana sem við notum sumarið í að njóta blíðum í blænum. Síðustu tvö árin höfum við farið lengst í suður á Hvalnes í Lóni, vestur í Möðrudal á Fjöllum, norður á Vopnafjörð og austur í Vöðlavík.

Hvert einasta sumar þessi 11 ár höfum við heimsótt gamlar malargrúsir í 25 mínútna akstursfjarlægð, þar sem Fljótið rennur síðasta spölinn til sjávar. Þangað hefur Jökla í fyrndinni borið svartan sand alla leið frá Brúarjökli. Þar var Matthildur vön að sitja með lopann á tifandi prjónunum á meðan ég gekk í þungum þönkum um malargrúsina, -sparkaði steinum spáandi í steypu.

Svo var það fyrir nokkrum árum að við fórum ásamt fyrsta barnabarninu Ævi og tjölduðum með henni á malarbakkanum. Ævi kallar steypumalargrúsirnar Tjaldastaði og hefur sett þá á sumar dagskrána sína núna í nokkur ár. þar týnum við blóðberg í te, sem við sötrum kvölds og morgna fyrstu dagana á eftir útileguna, -og ég þurrka auðvitað birgðir til að eiga við önuglyndi og krankleika yfir veturinn.

Núna í sumar fór Ævi með Matthildi Helgu, litlu frænku sinni í fyrsta sinn, og Óra bróðir í annað sinn, í Tjaldastaði. Öll fengu þau prjónaðar lopapeysur frá ömmu í útileguna og afi sýndi þeim hvernig átti að kasta steypumalarsteinum í Fljótið. Þarna var deginum varið við að njóta sólarinnar, grjótkast, tína blóðberg og skoða randaflugur.

Fyrir hefur komið að Ævi hefur verið fyrst til að sjá forvitin sel, en selir synda stundum inn ósinn upp í Fljótið til að komast í gott sólbað, en svo var ekki núna. En alltaf má heyra í lóu, spóa og kjóa. Annars hafði Halldór Pétursson frá Geirastöðum, -á hinum bakkanum á móti, -m.a. þetta að segja um svæðið þegar hann var barn fyrir 115 árum síðan.

Fyrst þegar ég man eftir mér á þessu svæði sást þar vart í heiðan himin að vori fyrir fugli. Þarna var krían í milljónatali, auk anda, gæsa, spóa og kjóa, allt niður í óðinshana með sín skemmtilegu hlutverk. Söngurinn var síbylja eða symfónía sem ekki þagnaði nema stundarkorn um lágnætti. Þar gengu menn og dýr, ásamt fuglum á flugi með fullan kvið og fögnuð í sál.

Þegar nær dró sjó blikaði sandurinn, þakinn af trjáviði. Þarna lá selurinn í röðum og naut sólarinnar. Aðrir léku sér á hæstu bárum, stungu sér í kaf en komu von bráðar upp, kóktu á sjónum með höfuðið eitt á lofti. Þar útaf blésu hvalir sjónum hátt á loft, aðrir höfðu dáið drottni sínum og rekið að landi bíðandi þess að einhver hirti þá. 

Ég ætla ekki að eiða fleiri orðum í hvernig sumarið okkar hefur verið árum saman við að skoða nánasta umhverfi, því svo oft hef ég bloggað um það, -og má sjá samantekt um svæðið í máli og myndum hér.