Magnús Sigurðsson

23.3.2011 | 07:25

Icesave nei eða já.

Þegar hugurinn er gerður upp til icesave samningsins í þjóðaratkvæði kemur ýmislegt til álita en þegar hjartað er spurt um hvort rétt sé að borga skuldir gjaldþrota einkabanka er svarið hjá flestum á einn veg, NEI.

Margir hafa tekið þá Lee Buchet og Lárus Blöndal sem óræk vitni um hversu góður icesave3 samningurinn er, þar sem þeir hafi nú skipt um skoðun og tali fyrir því að þjóðin samþykki icesave þá hljóti samningurinn að vera eins og best verður á kosið. Það sé því rangt að láta réttlætið ráða afstöðunni til icesave, heldur "ískalt hagsmunamat" eins og einn löglærður stjórnmálaforinginn orðaði það, innmúraður í hrunadansinn. það er svolítið síðan að ég áttaði mig á því að lögfræðingar tala fyrir þeim málstað sem þeir fá borgað fyrir. Þegar eitthvað er að marka lögfræðing þá talar hann frá hjartanu og það gera lögfræðingar frítt eins og aðrir menn.

Þjóðinni hefur verið margsagt að icesave samningarnir séu flóknir og aðeins á færi sérfræðinga að skilja þá. Stjórnmálamenn sem jafnvel töluðu gegn samningnum eru orðnir skíthræddir við þetta velmenntaða fólk þegar þeim er sagt að samkvæmt ísköldu hagsmunamati sé rétt að samþykkja icesave3. Sérfræðingarnir með exel þekkinguna hafa samt sem áður enga sýn nema aftur fyrir sig og hafa verið hvítskrúbbaðir á milli eyranna til að verja kerfið, þeir hvorki treystir ímyndunarafli sínu né innsæi, hvað þá tilfinningum sínum. Þeir trúa því að til að vera fullkomlega faglegir þá þurfi að þurrka út allar tilfinningar og með því haldi þeir stöðum sínum hjá kerfinu.

Staðreyndin er að stjórnmálamenn og ráðgjafar þeirra búa til fleiri vandamál en þeir leysa, því að þeir í besta falli einblína á afleiðingar mistaka sinna en ekki orsakir. Staðan eftir u.þ.b. þriggja ára björgunaraðgerðir stjórnvalda er orðin þannig að hinum almenni borgara er í reynd gert að taka lán, til að borga sér laun til að geta borgað skatta. Þetta er gert í gegnum ríkissjóð og nú á að leysa milliríkjadeilu um skuldavanda sem stjórnmálamenn og sérfræðingar þeirra hafa stofnað til í öðrum löndum með því að bæta icesave skuldbindingunni á íslenska skattgreiðendur.

Síaukin skuldaánauð hefur leitt til nútíma þrælahalds á Íslandi. Munurinn á því og þrælahaldi fyrri tíma er sá að áður fyrr þurfti landeigandinn að sjá þrælum sínum fyrir fæði og húsaskjóli nú verður þrællinn að sjá um þann þátt sjálfur með láni frá bankanum.

En hvað er þá rétt að kjósa? Það getur hver manneskja fundið í hjarta sínu, það þarf ekki lögfræðing til að skíra út málið, hvað þá stjórnmálamann. Öll höfum við leiðsögukerfi hjartans sem segir okkur hvað er rétt og hvað er rangt. Ef við efumst er gott að grípa til gullnu reglunnar "Allt sem þú vilt, að aðrir menn geri þér, það skalt þú þeim gera". Því eins og meistarinn sagði á þeirri reglu hvílir lögmálið.

Icesave hverfur ekki með því að hafna því segja spunameistararnir. Það verður samt sem áður aldrei hægt að leysa vandamál með sömu samvisku og orsakaði það. Vandamál sem við fáum ekki leyst ættum við að líta fram hjá og halda áfram með líf okkar, því hjartað veit en hugurinn glepur og í hjartanu býr hyggjuvitið.

	Fulltrúar já og nei kjósenda
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Flokkur: Dægurmál | Facebook

Athugasemdir

Langavitleysan Icesave

22. mars 2011 | Jóhannes Björn

Þrátt fyrir endalausar vangaveltur um Icesave hefur nokkrum lykilspurningum aldrei verið svarað. Það er t.d. alveg óskiljanlegt að glæpaklíkan skuli hafa fengið grænt ljós til þess að leggja út í þessa starfsemi og viðbrögð ráðamanna strax eftir hrun eru jafnvel enn einkennilegri. Hvað vantar í þessa mynd sem gerir hlutina skiljanlega?

Við vitum núna að topparnir í hrunstjórninni vissu að bankakerfið stóð á hengiflugi. Með það í huga var það hreinn glæpur að leyfa Icesave-ævintýrið. Glæpur gagnvart saklausu fólki sem var gert ábyrgt fyrir glannaskap sem var dauðadæmdur frá upphafi. Voru ráðamenn og heilir stjórnmálaflokkar í svo mikilli skuld við glæpagengið að skúrkarnir gátu gert nákvæmlega allt sem þeim sýndist?

Fyrstu viðbrögð ráðamanna eftir hrun voru vægast sagt dularfull. Fjármálaráðherra skrifaði undir hliðarsamning, sem enn virðist vera í fullu gildi, þar sem þjóðin var skuldbundin til þess að skera niður ríkisútgjöldin allt, allt of hratt. Verst af öllu þá sker pólitíska stéttin niður á viðkvæmum stöðum, en slær á sama tíma skjaldborg um utanríkissukkið og eigin hagsmuni.

Fyrsti Icesave-samningurinn flokkast undir hrein svik við fólkið í landinu. Hvers vegna var þetta flókna mál afgreitt með slíku óðagoti og hvers vegna skuldbundu ráðamenn margar kynslóðir til þess að borga himinhár upphæðir og okurvexti án þess að sýna nokkuð viðnám? Vankunnátta í starfi, sem vissulega var fyrir hendi í stórum skömmtum, varpar litlu ljósi á þessi einkennilegu vinnubrögð.

Við sundurgreiningu upplýsinga gildir sú meginregla að menn nota (þar til annað reynist réttara) einfaldasta svarið sem dekkar flestar staðreyndir. Ein tilgáta sem svarar flestum spurningum í sambandi við Icesave og útskýrir óðagot pólitíkusanna er eftirfarandi: Bresk stjórnvöld voru með persónulegar upplýsingar um leynireikninga kúlulánaliðsins á Alþingi og hótaði að birta þær. Þetta náttúrulega er hrein tilgáta, en það er þó vitað að breska fjármálaeftirlitið og leyniþjónustan fylgjast grannt með öllum peningafærslum til og frá Bretlandi og á aflandseyjum sem tengjast gamla heimsveldinu.

Við vitum að pólitíska stéttin var á kafi í kúlulánum og rannsóknarskýrslan birti lista yfir þá sem fengu yfir 100 milljónir. Hvers vegna voru ekki nöfn þeirra sem fengu t.d. 20, 30 eða 50 milljónir frá glæpagenginu? Eru það ekki raunverulegir peningar? Sennilega þorði rannsóknarnefndin ekki að birta slíkan lista vegna þess að þá hefði þjóðin séð að svo til allir þingmenn voru on the take eins og sagt er í Ameríku. Stofnunin hefði ekki lifað það af.

Annað sem múlblindar pólitísku stéttina, og þá sérstaklega Samfylkinguna, er þráin eftir ESB. Þetta fólk mænir til Brussel og dreymir um að komast í feitar stöður á þeim slóðum. Hver vill ekki komast í utanríkissukkið? Þetta fólk sér Icesave sem hindrun og myndar sér skoðanir samkvæmt því.

Hvers vegna á íslenskur almenningur að borga fyrir skuldir sem einkafyrirtæki hafa stofnað til? Enginn dómstóll (nema hann sé hápólitískur) getur sett slíkt fordæmi og neytt saklaust fólk til þess að borga skuldir sem það hefur ekki komið nálægt. Talsmenn samningsins vaða reyk þegar þeir segja að erlendir aðilar hljóti að vera tryggðir vegna þess að innlendar innistæður voru varðveittar. Þetta er hrein fásinna og við erum að tala um tvö algjörlega aðskilin mál:

Glæpamenn sviku út fé erlendis.
Íslenska ríkið fylgdi langri hefð, sem er þekkt út um allan heim, og varði innistæðueigendur fyrir áföllum. Þetta er hlutur sem verður að gera við svona aðstæður, því annars hrynur hagkerfið til grunna. Bankarnir eru aldrei með meira en lítið brot peninga miðað við innistæður og þeir fara beint á hausinn ef fólk treystir þeim ekki.

Samkvæmt lögum og reglum um almennt siðgæði þá skuldar íslenskur almenningur ekki krónu fyrir hönd einkaaðila sem sviku fé út úr útlendingum. Ekki eina krónu.