Á eftir að gerast á Íslandi?

Það eru margir sem halda að sú aðstaða sem skuldug íslensk heimili glíma við sé einstök, svo er ekki.  Með því að fylgjast með því sem er að gerast í Bandaríkjunum má oft sjá hvað koma skal.  Það kæmi ekki á óvart að skuldabréf sem eru með veði í íbúðahúsnæði á Íslandi hafi verið flutt á milli fjármálastofnana á þann hátt að það stæðist ekki fyrir dómstólum.  

Hérna má sjá fréttaskýringu frá því í október 2010 um hvað málið snýst í USA, þarna gæti allt eins verið að sé verið að lýsa íslenskri verðtryggingu.

 

 

Borga skuldsettu fólki fyrir að yfirgefa heimili

Athugasemdir

[Guðmundur Ásgeirsson, 25.3.2011 kl. 14:20]

Já nema þarna eru lánin ekki verðtryggð. Þau eru hinsvegar með háa vexti og innbyggða endurfjármögnun á hluta þeirra (alveg eins og á íslensku verðtryggingunni) þannig að þó greitt sé af láninu hækkar samt höfuðstóllinn (í þessu tilviki alveg óháð verðlagsbreytingum). Það er þessi aðferð við útreikning íslenskra verðtryggðra lána sem er í raun og veru röng. Það er ekkert óeðlilegt að rukka verðtryggingu ef þú hefur skrifað undir það á lánasamningnum, en þá á hinsvegar að reikna hana og innheimta af hverri afborgun fyrir sig, ekki smyrja henni ofan á höfuðstólinn og innheimta svo viðbótarvexti af þeirri hækkun fram að næsta gjalddaga. Þessi séríslenska reikniaðferð veldur því að heildarvaxtakostnaður verður alltaf meiri en sú prósenta sem samið var um þegar skrifað var undir lánið, en það er brot á lánasamningum að reikna vexti á verðtrygginguna þegar þeir eiga bara að leggjast á höfuðstólinn. Ef vextir eru lagðir að auki á verðtrygginguna er það lánveitandinn sem hagnast umfram verðlagshækkunina því þá fær hann líka hærri vexti greidda í hagnað af lánveitingunni. Tryggingar eiga að þjóna þeim tilgangi að bæta tjón (í þessu tilviki vegna verðlagsrýrnunar lánsfjár), en trygging á aldrei að skila tryggingatakanum hagnaði, því ef svo er þá er hvetur það til tryggingasvika. Svo getum við líka farið út í það hvort það getur talist eðlilegt að skylda einn aðila í viðskiptasambandi (lántakandann) til að borga fyrir tryggingu sem hann nýtur aldrei góðs af heldur aðeins mótaðilinn í viðskiptunum (lánveitandinn) sem nýtur tryggingarinnar án þess að greiða endurgjald fyrir hana. Ýmsir sérfræðingar telja að þetta fyrirkomulag feli hugsanlega í sér eignaupptöku án sanngjarns endurgjalds, sem brýtur í bága við eignarréttarákvæði stjórnarskrárinnar.