Ægilegur og undrafríður.

Þar sem aldrei á grjóti gráu
gullin mót sólu hlæja blóm
og ginnhvítar öldur gljúfrin háu

grimmefldum nísta heljar-klóm, 
kveður þú, foss, minn forni vinur,
með fimbulrómi sí og æ;
undir þér bergið sterka stynur
sem strá í nætur-kulda-blæ.  

 

Alltaf er það eins með blessaða íslenska sumarið, það líður svo hratt, áður en varir er nóttin orðin dimm. Undanfarið hefur mátt hafa sig allan við að fanga undrin sem ævinlega koma á óvart með því að vera miklu stórfenglegri en barnsálina minnti.

 

Eftir að hafa varið síðustu þremur sumrum erlendis þá kann maður enn frekar að meta íslenska sumarið. Þó Norður-Noregur sé fagur með sínum háu fjöllum við spegilslétta firði baðaða í hlýrri miðnætursól, þá verður sú fegurð aldrei sambærileg stórbrotnum listaverkum íslenskrar náttúru.

 

Hápunkturinn sem af er þetta sumarið er auðn vindasamra öræfa og gróðursnauð gljúfur. Þó að ég hafi áður farið þessar slóðir eru þær nýjar í hvert sinn. Þar í öndvegi er fossinn sem ekki er hægt að lýsa, aðeins upplifa í djúpri lotningu.

 

Sá sem hefur komið næst því að lýsa fossinum með orðum er Kristján Jónsson, eftir hann eru ljóðlínurnar hér að ofan. Svo magnað þótti ljóð hans "Dettifoss" að hann hlaut nafnbótina Fjallaskáld í hugum íslendinga. 

 

Ljóð Fjallaskáldsins má lesa í heild sinni hér.