Lífsins leikur

Það finnst kannski ekki öllum þeir vera fæddir undir þeirri heillastjörnu að staður og stund samrýmist þeirra hjartans þrá. Það virðist verða æ algengara að samfélagsgerðin slíti alfarið á milli staðar og stundar, eða kannski réttara sagt frí- og vinnutíma. Um síðustu mánaðarmót ákvað vinnufélagi minn, til margra ára, að setjast í helgan stein. Ekki vegna þess að hann væri útslitinn né vegna þess að honum leiddist vinnan, heldur vegna þess að árin sögðu að tími væri til kominn. Þessi félagi minn hafði unnið líkamlega erfiða vinnu allan sinn starfsaldur og taldi sig heppin að halda ennþá fullri heilsu og ákvað því að hætta í tíma.

Hann hafði undirbúið sig með nokkurra mánaða fyrirvara. Síðustu vikurnar hafði ég tekið eftir því að hann varð hljóðari með hverjum morgninum fyrir byrjaðan vinnudag, en hann hafði sama vana og ég að mæta svolítið fyrir vinnu til að spjalla. Ég spurði hann nokkrum sinnum hvort hann hefði kvíða fyrir því að það styttist í starfslokin. Hann neitaði því staðfastlega enda væri hann búin að undirbúa sig með því að taka að sér samskonar verkefni og ævistarfinu höfðu verið helguð, fyrir vini og vandamenn. Ævistarfi sem oftar en ekki verður til út frá leikjum bernskunnar þar sem kofasmíði breytist í launaða vinnu við varanleg minnismerki í formi húsa. 

Síðast morguninn spurði ég hann enn einu sinni hvernig hann héldi að dagarnir eftir þennan dag yrðu. Hann firrtist við í fyrsta skipti við þessar síendurteknu spurningar undangenginna vikna, og spurði á móti; "Heldur þú að það sé eitthvað hættulegt að hætta? ég veit ekki betur en að margir hafi gert það áður". Ég horfðist í augu við félaga minn og sagði; "Ég þekki engan sem hefur lifað það af". Brosið færðist smá saman yfir augun, um leið og hann sagði; "þetta er sennilega alveg rétt hjá þér".