Ber og Barbie í himnaríki

Brátt fer sumri að halla og hver er að verða síðastur til að bögglast um í berjamó. Nema að týna eigi berin frosin við norðurljósin dansandi á næturhimninum eða þá með vasaljósi. Nú er ekki nema rétt um vika til haustjafndægurs.

Máríerlan fer venjulega um haustjafndægur, en síðasta haust kom hún inn á svalirnar til að kveðja daginn fyrir fyrsta vetrardag, og þótti mér það aldeilis alveg stórmerkilegt. En það segir svo sem ekki annað en hvað haustið í fyrra var gott. Þessi ljúfi sumargestur er árviss og á sér hreiður einhversstaðar í þakskegginu.

Einn máríerlunginn var eitthvað vankaður núna í sumar. Átti það til að fá sér lúr á útidyramottunni, sem er úr flóka strýi, og hefur kannski minnt á hreiðrið. Kom fyrir að hann flaug ekki fyrr en við Matthildur því sem næst klofuðumst yfir hann þegar við komum eða fórum að heiman.

Þess á milli glímdi hann við að veiða flugur með því að flögra við gluggana og þakskeggið, og skimaði eftir þeim af svalahandriðunum þess á milli. Hann er nú orðin það flinkur að ekki þarf að hafa nokkrar áhyggjur af því að hann komist ekki til himna og þess vegna alla leið til V-Afríku til vetursetu.

Annars er það þannig að þegar lækkar sól þá krafsar morgunnkulið í farlama hró, sem reynir að muna eftir að fara ekki af stað út í daginn hjólbeinóttur og skældur, þó svo verki í gömul kaun. Enda fæturnir eins og veðurbarðir girðingastaurar og axlirnar sem stungnar rýtingum, að ógleymdum herðakistli, kviðsliti og gráu höfði fullu af minnisleysi.

Eins og ég hef komið inn á áður, þá er ég orðinn lasburða og lúinn steypukall sem á fullt í fangi með hálfan daginn. Hef samt hlotnast sá heiður að vinna með ungum mönnum, gæti þess vegna verið pabbi allra í múrarahópnum og jafnvel afi einhverra. Þess vegna á ég það til að ganga fram af mér, -og þarf ekki mikið til þó dagurinn sé stuttur.

Þegar sýna á gamla takta innan um unga menn verður maður í það minnsta að muna eftir að rétta úr kútnum og ganga með hnén saman. Það þýðir lítið að ætla að geiflast um hjólbeinóttur, kviðslitin og kúlulaga í keng með ruglandi óráði. Svoleiðis yrði bara ávísun á vantrú.

Ég þyrfti samt ekki að örvænta þó svo ég missti kúlið gagnvart ungu mönnunum. Fyrir skemmstu sá ég mynd af mér í ramma hjá einni prinsessunni. Ömmugullið hafði fundið passamynd af afa gamla og sett hana á efstu hæð í dúkkuhúsið sitt, -á náttborðið í svefnherberginu hennar Barbie.

Þó svo örli aðeins á því að Matthildur mín sé farin að missa trúna á myndar manninum þá höfum við af og til síðustu 6-7 vikurnar verið að bögglast um eins og börn í berjamó, við hjalandi lækjarnið og ljúfan þyt í lyngi. Berjasprettan klikkaði ekki þetta árið og er ýkjulaust þannig að sultu pollur er í hverju spori.

Við skælumst um á gamla Grand Cherokee og höfum farið hærra eftir því sem berin hafa verið klesstari neðra með von um meiri ferskleika efra. Klífum vegg fjallkirkjunnar, á meðan himinbláminn blasir við í gegnum þokubólstra út um framrúðuna. Urð og grjót upp í mót, höfum farið á áður ókannaðar hæðir og séð inn yfir dalinn fagra þar sem lömbin hafa ekki enn þagnað.

Matthildur á það til að segja höstuglega í mesta brattanum; -nú er nóg komið Maggi, -enda 98 oktana bensínlítrinn kominni í 400 kr; -hver heldurðu að sé að þvælast um á svona bensínhák í berjamó hátt upp í fjalli. – Þá segi ég; -svona, svona Matthildur mín, -við skulum ekki vera með neina mæðu núna þegar við erum hvort eð er á leiðinni til himnaríkis.

Athugasemdir

[Jóhann Elíasson, 16.9.2023 kl. 07:50]

Alltaf eru pistlarnir þínir góðir í morgunsárið og gaman þykir mér að lesa svona lipurlega og á gráglettinn hátt fjallað um lífið og tilveruna.  En þó finnst mér stundum að þú sért full óvæginn þegar þú ert að fjalla um sjálfan þig, þú virðist "skauta" framhjá því að með hækkandi aldri kemur meiri reynsla og viska til skjalanna og hjá flestum vegur hún upp á móti lækkandi l´kamlegu atgervi.  Því miður hef ég ekki kynnst þér persónulega en þau kynni sem ég hef haft af þér í gegnum póstsamskipti og hér á blogginu hafa sagt mér það að þroska og visku hefur þú mikið af og væru menn vera fullssæmdir af þeim þroska og visku, sem þú hefur, þótt langskólagengnir væru.... 

[Pétur Örn Björnsson (IP-tala skráð) 16.9.2023 kl. 13:49]

Takk fyrir pistilinn, Magnús.  Væntanlega er það þetta sem knýr andans mann sem þig, það sem Sigurjón Friðjónsson orðaði svo, og er þér það heldur betur skylt:

Hið eilífa snertir manninn eins og háfjallakyrrð. 

Eins og dásamlegur friður. 

Eins og hamingja sem ekki verður lýst með orðum.

[Magnús Sigurðsson, 16.9.2023 kl. 18:03]

Þakka ykkur fyrir innlitin og athugasemdirnar Jóhann og Pétur Örn.

Það er ekki sjálfgefið að fá góðar athugasemdir við svona pistil, enda er hann ekki beint á hefðbundnum nótum.

Varðandi reynsluna Jóhann, þá er það einmitt fyrir hana sem maður er umborinn og fyrir að reyna að koma henni áfram til þeirra sem eru ungir og hraustir. Varðandi steypuna þá er það samt svo að sumt verur ekki bara sagt heldur þarf líka að sýna.

Ég er það heppinn að vinna hjá fyrirtæki sem hefur skilning á þessu og þess vegna er mér í sjálfsvald sett hversu langt ég geng. Það er fátt skemmtilegra en að vinna erfiðisvinnu með frísku ungu fólki og geta miðlað því af hvað auðveldar störfin.

Já Pétur Örn, háfjallakyrrðin er eins og kyrrð og friður. Þú sást hvað ég var í aðra röndina að fara með pistlinum. Sumarið er samt tími sem flýgur og það er fátt betra en að vera úti við og þá ekki síst úti í náttúrunni til fjalla.

Það er einmitt útiveran sem á stóran sess í starfinu og núna síðustu árin hef ég stundum lent inn á fjöll með vinnufélögunum þegar þarf að múra mannvirki Landsvirkjunar við Kárahnjúka virkjun.

Í þannig háfjallakyrrð er auðvelt að gleyma sér og halda að maður sé ungur í annað sinn, fyrir því hef ég fengið að finna á skrokknum. en mikið er það samt gefandi.

Við Matthildur mín erum eins að því leiti að vilja vera mikið úti í náttúrunni og núna í morgunn vorum við komin út í morgunnkyrrðina inn á Eyvindarárdal fyrir kl níu. Töldum okkur trú um að við værum að fara í berjamó, en berin eru auðvitað orðin klessuleg.

Það var verið að smala dalinn, þannig að við ákváðum að vera ekki að þvælast fyrir og fórum norður í Hellisheiði og Vopnafjörð. Litum eftir litum landsins sem eru einstakir þessa dagana, og fengum okkur kaffi og kanilsnúða í blíðunni við klettótta strönd.

Héldum síðan til fjalla á slóðir heiðarharms og sjálfstæðs fólks. Tíndum fjallagrös á Vopnafjarðarheiðinni sem fara út í hafragrautinn á morgnana í vetur, og teljum okkur þannig trú um að lifa veturinn af.

Vorum að koma inn úr dyrunum eftir að hafa verið á ferð og flugi daglangt á degi sem var eins og hamingja sem ekki verður líst með orðum. 

Takk fyrir athugasemdirnar það er alltaf ánægjulegt að vita til þess þegar aðrir þekkja um hvað maður er að tala.