Eitt eilífðar smáblóm

 

Það mætti ætla að utanaðkomandi innræting sé hinn raunverulegi heimur og veruleikinn því utan okkar sjálfra.

Sem börn höfum við upplifað að draumar eru raunverulegir, vegna þess að draumurinn býr innra með barnssálinni.

Draumur getur verið líkur ást við fyrstu sýn, hjartað hefur gert sér mynd af því hvernig ástin lítur út áður en hún birtist.

Það er ekki fyrr en seinna sem kemur í ljós hvort um tálsýn er að ræða. Mynd hjartans, sú mynd sem beðið hefur verið um hið innra, er eftir sem áður jafn sönn.

Bænin er tilraun til að upplifa draum sem veruleika í heiminum. Tálsýnin er heimurinn þegar við trúum ekki lengur á drauminn.

"Guðs ríki kemur ekki þannig, að á því beri. Ekki munu menn segja: Sjá, þar er það, eða hér er það, því Guðs ríki er innra með yður."

Hafa ber í huga að flækjast ekki um of í aukaatriðum, og verða eins og sá sem trúði að tunglið skipti miklu meira máli en sólin.

Vegna þess að tunglið lýsti á nóttunni, en sólin skíni á daginn þegar það væri bjart hvort eð er,

-leifum því veruleika barnsins ráða bæn okkar til Guðs.

 

En hugsjónir frjálsar og fagrar

fæðast í þeirra hjörtum

er miða áfram að markinu lengst

móti himninum björtum  

Ljóð; Guðfinna Þorsteinsdóttir.

Athugasemdir

[Pétur Örn Björnsson (IP-tala skráð) 26.11.2023 kl. 13:31]

Við erum á sömu bylgjulengd Magnús.

Innsæi hvers og eins er, held ég, Guðsríkið sem býr innra með hverjum og einum.  Því er mikilvægt að hver og einn leiti innsæisins og treysti því fyrst og fremst.  Og það fremur en þeim valdherrum sem treysta fyrst og fremst eigin klækindum, en hlusta ekki eftir innsæinu hvað er af hinu sanna, góða og fagra.

[Haukur Árnason, 26.11.2023 kl. 15:30]

Einn gullmolinn enn, takk Magnús. Tek undir það sem Pétur Örn segir.

Það er þetta með bænina. Las aftur pistilinn þinn um Strandarkirkju og áheitin.

Er ekki áheit í raun bæn ?

Um 1995 voru Sigrún Olsen og Þóir Barðdal með Heilsubótardaga á Reykhólum. Það var viku dvöl fyrir hvern hóp.
Þar sagði þórir okkur frá aðferð sem hann notaði, þegar hann var með áhyggjur af einhverju.
Hann skrifaði bréf. Handskrifað.

 Staður og dagsetning.

Kæri Kristur.
Ég er með áhyggjur af......Svo reynir hann að útskýra sínar áhyggjur.

Hjálpaðu mér að sjá þetta í þínu ljósi.

Fullt nafn undir.

Hann sagði, sem dæmi, að þegar þau voru að undirbúa þessa Heilsubótardag, þá fengu þau engann kokk. Þetta fæði var hugsað sem hreinsun, bara grænmeti og ávextir og kannski ekki margir kokkar á þeim sem voru í þessu.

Það var að nálgast að þetta byrjaði og enginn kokkur. Kominn með áhyggjur. Að kvöldi, á meðan Sigrún er að hafa til matinn, þá sest hann niður og skrifar Kristi bréf.

Klukkan níu sama kvöld er hringt. Vantar ykkur enn kokk ?

Smá um Strandarkirkju.

Fyrir mörgum árum fór vinafólk okkar í hópferð um Reykjanesið. Meðal annars var komið við í Strandarkirkju. Þar hélt kirkjuvörðurinn einhverja tölu um staðinn og kirkjuna.
Og svo bætti hann við:

„Það var fyrir nokkru síðan, að ég var að sýna hóp kirkjuna. Þegar gestirnir eru farnir fer ég að ganga frá. Slekk á kertunum og ljósunum í kirkjunni. En þegar ég ætla að loka hurðinni, þá er það ekki hægt. Hurðin gengur ekki í falsið, hún er bara of breið. Undra mig á þessu því allt virtist eðlilegt þegar ég opnaði kirkjuna.
Datt fyrst í hug að lamirnar hefðu losnað, eða skekkst, en sá ekkert athugavert. Reyni nokkrum sinnum, en það er við það sama. Þetta er ekki hægt.

Fer aftur inní kirkjuna að leita að einhverju sem ég gæti notað til að binda aftur hurðina, en fann ekkert. Fór útí bílinn ef ske kynni að eitthvað væri þar sem mætti nota. Þar var ekkert.
Geri aðra ferð að leita að einhverju í kirkjunni, enn finn ekkert nothæft. Er eitthvað að væblast þarna inni, tek þá eftir að það lifir ljós á einu kerti. Slekk það og ætla að fara og fá einhverja hjálp með hurðina. Þegar ég fer út og halla hurðinni að stöfum þá lokast hún á eðlilegan hátt. Stend kyrr einhverja stund, opna aftur og loka. Allt orðið eðlilegt.“

[Guðmundur Örn Ragnarsson, 26.11.2023 kl. 21:57]

Þú ert eitt eilífðarsmáblóm með titrandi tár sem tilbiður Guð þinn og deyrð, og deyrð þó ekki, af því að þú hefur valið að vera hluti af eilífum Guði, skapara þínum. skapara himins og jarðar.

Haukur Árnason segir hér frá yfirnáttúrulegri reynslu sem kirkjuvörðu Strandarkirkju varð fyrir í Kirkjunni.

Það er staðreynd fyrir mér að Kirkja þessi er einstakur helgistaður. Fyrir nokkrum árum sótti ég norska konu út á Keflavíkurflugvöll. Hún kom til landsins sem kristilegur trúboði.

Frá Flugvellinum héldum við Suðurstrandarveg í austur, ferðinni var heitið í Grímsnesið.

Á leiðinni tjáði hún mér að hún hefði tapað veskinu sínu þá fyrr um daginn á Gardermoen-flugvelli, þaðan sem hún flaug til Keflavíkur. Öll verðmæti hafði hún í veskinu, utan vegabréfs og síma.

Þegar við nálguðumst Strandarkirkju sagði ég henni í stuttu máli helgisöguna af því hvernig stæði á kirkjubyggingu þessari. Jafnframt stakk ég upp á því að við næmum staðar þarna til að biðja.

Kirkjan var opin eins og oftast nær. Við fórum inn og lofuðum þann Guð, sem heyrir. Við báðum um framgang fagnaðarerindisins á Íslandi og í Heiminum öllum. Loks báðum við fyrir því að veskið hennar kæmi í leitirnar ásamt öllu innihaldi þess.

Engin fyrirheit gáfum við um styrki til Kirkjunnar, en tókum þess í stað við fyrirheitum Guðs um bænheyrslu.

Rétt um leið og við komum í Grímsnesið hringdi síminn hennar. Hringt var frá Gardermoen-flugvellinum í Noregi. Veskið hafði fundist með öllum verðmætum.

[Jóhann Elíasson, 27.11.2023 kl. 09:17]

Meiriháttar pistil og getur ekki verið að hann skilji nokkurn mann ósnortinn sem hann les........

[Magnús Sigurðsson, 27.11.2023 kl. 16:00]

Þakka innlitið og athugasemdirnar félagar, -þær gera pistilinn.

Ég hafði ekki hugsað mér að hafa fleiri orð við þennan pistil, en geta bara ekki orða bundist.

Það er ekki sjálfgefið að einhver nenni að lesa svona á bloggi, hvað þá skilja eftir sig þann kjarkaða vitnisburð í athugasemdum sem hér kemur fram.

Kannski hefðu ljóðlínur úr sálmi frá Sturlunga öld átt betur við sem tímanna tákn í bloggpistli frá karlskrjóð, -komi mjúk til mín miskunnin þín.

En hugurinn hefur verið upptekin af blessuðum börnunum. Hvað þá þeim sem birtast eitt af öðru í mínu lífi, -mestu verðmætum sem ég hef kynnst.

Fjármálastjórinn hjá fyrirtækinu sem ég mæti hjá, komst frábærlega að orði um börnin, -þegar ég gat ekki einu sinni talað um steypu lengur.

Hún sagði; -já veistu að börnin eru stærsta verkefnið sem maður fær í lífinu, og barnabörnin eru verðlaunin.

Takk fyrir mig.

[Ómar Geirsson, 28.11.2023 kl. 15:59]

"Barnabörnin eru verðlaunin".

Takk Magnús.

Kveðja úr ljósaskiptunum að neðan.