Náhirðin

Það bregst ekki að um þetta leit mánaðar fara Svörtulofta séníin með himinskautum. Engum dylst lengur að stýrivaxtadags þráhyggjan er í besta falli orðin að meinloku sem örvar veðbólguna, -en er líklegast útsmoginn illska, -enda græða allir málsmetandi menn á tá og fingri.

Verðbólgudraugurinn er orðinn eins og hver annar sjálfbær hrossalæknir sem má nýta til að hafa sakleysingja að féþúfu og jafnvel af þeim aleiguna einn ganginn enn. Þetta er samt allt á réttri leið, vanskil sögulega ekki í hæðstu upphæðum.

Enda má kippa vanskilunum í liðin með yfirdrætti á okurvöxtum þangað til vextirnir bíta á veðbólguna, -og ekki skaðar yfirdregin hrossalækningin á meðan athyglisbresturinn er örvaður með einum og einum Tene túr í leiðinni. Ef ekki, -þá má alltaf deyfa ofvirkan landann með nógu mörgum forsetframbjóðendum fram að sumarfríi.

Verkalýðsforustan muldraði í barminn fram undir hádegi, um að fríar skólamáltíðir hafi farið í súginn í allri matvælasóuninni við hrossalækningu dagsins. Yppa síðan öxlum eftir hádegi enda styttist í mánaðamót og útborgunardag með óþrjótandi fjárfestinga tækifærum.

Athugasemdir

[EINAR S HÁLFDÁNARSON (IP-tala skráð) 8.5.2024 kl. 17:17]

Af hverju ertu svona hrifinn af mjög lágum vöxtum? Þeir færa fé til fyrirtækja og frá almenningi sem á spariféð. Húsnæðisgreiðslur almennings lækka á hinn bóginn ekkert. Húsnæðisverð hækkar með lækkandi vöxtum og lækkar með hækkandi vöxtum. Svo einfalt er það lögmál. Vill fólk frekar borga hærra verð fyrir húsin og lægri vexti? Hvaða rök færirðu fyrir þessu?

[Magnús Sigurðsson, 8.5.2024 kl. 17:56]

Einar, -þú getur lesið það á þessum link hvað mér fannst um mjög lágu vextina.

https://magnuss.blog.is/blog/magnuss/entry/2264609/

En eru 9,25 % lágir vextir? -eða 17% yfirdráttarvextir mjög lágir vextir?

Ég hef aldrei lýst yfir hrifningu minni á lágum vöxtum, en ég hef lýst yfir andstyggð minni á náhirðinni oftar en einu sinni á þessari bloggsíðu hvort sem háir eða lágir vextir eru notaðir til að gera óreynda sakleysingja að féþúfu. Sá einstaki óþverraháttur, hefur því miður verið landlægur um langan tíma á Íslandi.

Það vill svo merkilega til að  Why Iceland viðundrið sem nú ríður röftum í Seðlabankanum á sennilega Íslandsmet lágra vaxta á þessar öld. Þessi hundalógík hans með lága og háa vexti hefur lítið með verðbólgu að gera, -þetta er fjárplógsstarfsemi í þágu náhirðarinnar.

[Grímur Kjartansson, 8.5.2024 kl. 19:53]

Því er við að bæta að svíar lækkuðu sína vexti í dag í fyrsta sinn í 8 ár

Samt hafa ríkisútgjöld til hermál margfaldast hjá þeim undanfarið

Riksbanken sänker räntan – första gången på åtta år | SVT Nyheter

Hvað eru svíar að gera sem við ekki gerum

[Magnús Sigurðsson, 8.5.2024 kl. 20:54]

Nú skal ég ekki segja Grímur, -hvað ber á milli okkar og Svía.

En ekki hef ég trú á að evran breytti neinu um fyrir Íslendinga. Áður en íslenska krónan kom til þá höfðum við þá dönsku og þar áður Skandinavíska ríkisdalinn.

Svo merkilegt sem það nú er þá komust Íslendingar ekki út úr moldarkofunum fyrr en þeir höfðu íslensku krónuna sem er undirstaða velmegunar landsmanna í dag.

Þetta með náhirðina er sérkapítuli út af fyrir sig á Íslandi og nær saga hennar langt aftur í aldir um það hvernig hún hefur hlunnfarið íslenskan almúga.

Einar Benediktsson komst næst því að yrkja níð með ljóðinu Fróðárhirðin, en þar kemur fyrir orðatiltækið náhirðin. Öllum væri holt að glugga í þann kveðskap, -og sögu Einars Ben.

[Jóhann Elíasson, 9.5.2024 kl. 14:39]

Það er nefnilega heila málið, Einar S. Hálfdánarson og fleiri, að það eru minnst TVÆR hliðar á peningnum ÚTLÁNAVEXTIR eru MJÖG háir  en INNLÁNSVEXTIR eru MJÖG lágir og hverjir hagnast þá?  Svarið er einfalt: Það eru þeir sem eru skuldlausir og fjármagnseigendur.  Það má leiða að því sterk rök að STÝRIVAXTASTIGIРhér á landi sé farið að "NÆRA" VERÐBÓLGUNA......

[Magnús Sigurðsson, 9.5.2024 kl. 17:47]

Það er aðeins ein hlið á aðferðafræði náhirðarinnar sem raðað hefur sér á jötuna, -sú að hafa aleiguna af almennum skuldurum og sparifjáreigendum, ef það tekst ekki í lifanda lífi þá í gegnum erfðaskatt.

Íslensk náhirð hefur um aldir þrifist á niðursetningi og próventu, kann ekki annað og hrekja dugandi fólk úr landi, nú í skjóli þess að að skipta um þjóð í landinu.

Ég ætla að setja hér inn rúmlega hundrað ára frétt um magnaðan skáldskap, -aðferðafræði náhirðarinnar.

Tíminn 22.10.2021 – Hin nýja kvæðabók Einars Benediktssonar, „Vogar”, mun vera veigamesta kvæðabókin sem enn hefur komið frá honum. Meðal annars er í henni kvæði sem nefnist: Fróðárhirðin. Það er geysilega þróttmikið kvæði. Hefir það lengi verið háttur skáldanna að tala til þjóðanna á líkingamáli, hvetja þær til dáða og opna augu þeirra fyrir misfellum. Er það margra álit að þetta kvæði sé áminning til íslendinga og gagnrýni á núverandi ástandi íslands. Af því að kvæðið hefir vakið svo mikið umtal, þótti Tímanum rétt að birta úr því meginkaflana. Fara þeir hér á eftir:

. . . Þótt eldingum rigndi leit enginn við.

Aldrei var haggað rónni.

-  Og fólkið tók drauganna dám og sið;

dauðýflið mjakaðist varla á hlið

þótt sviðaþef legði af lónni.

En kringum trogin var óþrotleg ös,

þar átu þeir, supu og drógu i nös;

uns loksins með birtu var lagst í kös

og lognast í svefn undir stónni.

Að halda í dögun sitt hvíldarkveld

var hirðvenja þeirra og gleði.

Að verma sitt hræ við annara eld

og eigna sér bráð, sem af hinum var felld,

var grikkur að raumanna geði.

Hið blóðlausa, hljóðlausa hyggjumorð

var hofmannadáðin á Fróðárstorð.

- Að forðast allt ljós og hvert lifandi orð

var lögmál þar draugurinn réði.

Af hnífi sást aldrei eitt blikandi blað

þótt berðust þeir fast um æti.

Þeir vógu með tannanna nagandi nað.

Náríkið hafði ei aftökustað

- því fólkið var jetið á fæti.

Svo héldu þar vofurnar helgar og jól.

Heimurinn lifði í skínandi sól;

- en djöflarnir hrundust uns hani gól

um horbein og mötunauts sæti.

Í blindandi fálmi týndist hvert tak,

í tómt greip hver einasti kraptur.

Með hnakkana frammi, en hökur á bak,

með hausa við gólf, og tær upp í þak

var öfugriðinn hver raptur. . . .

. . . - Fróðárpaura varð felmt og meint -

hann fór í gegnum sig sjálfan,

ef orðuð var hugsun einlægt og hreint.

Hann engdist í keng væri spor stigið beint,

sem ormur, er hlykkjar sig hálfan.

- Við játun og neitun hann hrökk á hlið;

ef heimtað var svar, brá hann skolti á snið

og hvolfdi skjánum að hálfu við,

en hnéskelin vattst á kálfann. . . .

. . . Með eldinn á tungu og kutann í kverk

hann kenndi ei bruna né undar.

Vafið í dauðadoðans serk

var dauðýflið ímynd og sýningarverk

af langþoli íslenskrar lundar.

Stjörnurnar liðu starandi hjá.

Stjórnari þeirra skildi og sá.

Hver bölvun og vömm sína ætlun á

- en aðeins til skapastundar.

- - Svo ljómaði dagur.

Með lúðurhljóm

var lostið á hurðir og glugga.

Fróðá, hún skalf undir réttarins róm.

Ranglæti tímans var stefnt fyrir dóm

og lýst burtu lífi hvers skugga.

Við langelda Fróðár hvert nafn var níð.

Náhirðin á sína frægðartíð.

- Þá ósóminn hrökklaðist heim um síð

varð Hel sjálfri volgt undir ugga.

Hann lafði á meðan lafandi var

- svo lengi sem biti fannst ætur.

Glyrnan varð dimm eins og dvínandi skar.

Þá drógst úr skoltinum loks eitt svar:

"Sessinn hann er ekki sætur".

Og Fróðá hið gamla frægðarból

með forsmán og endemi á tignarstól

var hrópuð til lífs og signd af sól.

- Svefnfólkið reis á fætur.

Ég hef lesið allt ljóðið, sem er fleiri erindi, og eiga þau fullt erindi við daginn í dag.