Að duga eða drepast

Það finnst kannski ekki öllum þeir vera fæddir undir þeirri heillastjörnu að staður og stund samrýmist þeirra hjartans þrá. Það virðist sem samfélagsgerðin slíti alfarið á milli staðar og stundar, -svo sem frí- og vinnutíma.

Fyrir nokkrum árum hafði vinnufélagi minn, til margra ára, -með góðum fyrirvara, ákveðið að setjast í helgan stein. Ekki vegna þess að hann væri útslitinn né vegna þess að honum leiddist vinnan, -hvað þá að ekki væri lengur þörf fyrir hans framlag. - Heldur vegna þess að árin 67 sögðu að tími væri til kominn.

Þessi félagi minn hafði unnið líkamlega erfiða vinnu allan sinn starfsaldur og taldi sig heppin að halda ennþá fullri heilsu og ákvað því að hætta í tíma. Hann hafði undirbúið sig með nokkurra mánaða fyrirvara. Síðustu vikurnar hans í starfi hafði ég tekið eftir því að hann varð hljóðari með hverjum morgninum fyrir byrjaðan vinnudag, en hann hafði sama vana og ég að mæta svolítið fyrir vinnu til að spjalla.

Til að hafa eitthvað að spjalla um spurði ég félaga minn reglulega hvort hann kviði fyrir því að það styttist í starfslokin. Hann neitaði því staðfastlega enda væri hann búin að undirbúa sig með því að taka að sér samskonar verkefni og ævistarfinu höfðu verið helguð, fyrir vini og vandamenn. Ævistarfi sem á árum áður varð oftar en ekki til út frá leikjum bernskunnar, þar sem kofasmíði breytist í launaða vinnu við varanleg minnismerki í formi mannvirkja. 

Síðast morguninn, sem hann mætti, spurði ég hann enn einu sinni hvernig hann héldi að dagarnir eftir þennan dag yrðu. Hann firrtist við í fyrsta skipti, og sagði byrstur: -Heldur þú virkilega að það sé eitthvað hættulegt að hætta, -ég veit ekki betur en að margir hafi gert það á undan mér.

Ég leit í augun á vinnufélaga mínum og sagði: -En ég veit ekki til þess að neinn hafi lifað það af.

Brosið færðist smá saman í augun, um leið og hann sagði: -Það er sennilega alveg rétt hjá þér.

Athugasemdir

[Helga Kristjánsdóttir, 1.7.2025 kl. 14:19]

Grallari! En ekki er þetta nein hótfyndni,nema síður sé!

[Magnús Sigurðsson, 1.7.2025 kl. 15:55]

Það er spurning Helga, -enn sennilega er þetta meira í ætt við gálgahúmor en hótfyndni, en var samt ekki illa meint á sínum tíma, bara einhvern veginn kom svona út þegar allt var um þrotið.

Þetta hátt í tíu ára samtal fór að leita á hugann þegar einn vinnufélaginn á kaffistofunni ráðlagði okkur gömlu mönnunum að taka öllu sem væri í boði, því um leið og við yrðum 67 myndi engin kannast við okkur.

Við myndum ekki svo mikið sem fá gistingu í orlofshús þess stéttarfélags sem hluti launatekna okkar hefði verið eyrnamerktur í áratugi, þó svo það stæði tómt, -og við hefðum aldrei þegið vott né þurrt af félaginu. Við yrðum persónur no grata samdægurs.

Því meira sem ég hugsa þetta þá sé ég hvað vinnufélagi minn var skinsamur að hætta á meðan starfsorkan var til staðar. Ég er ekki svo heppinn því mig heilsulausan manninn myndi engin vilja nálægt sér frítt, og nú orðið flýt ég á því einu að geta rifið kjaft í stórum hóp.

Ekki einu sinni ættingjar og vinir myndu vilja svoleiðis mann til að lesa yfir hausamótunum á sér þegar eitthvað þarf að endurnýja heima við, til þess þarf lipran og laghenntan mann með ljúft lundarfar. Því má segja að baslið á mér er á meðan er hvað félagskapinn varðar.

[Helga Kristjánsdóttir, 1.7.2025 kl. 23:10]

Blessaður heldurðr að ég myndi eftir gálgahúmor því auðvitað var ég að reyna að segja hve svar þitt var smellið (í einu orði).