Geoengineering.

 

Eins og þeir vita sem eiga það til að líta inn á þessa síðu þá er henni haldið úti af skýaglóp sem hefur haft það að aðaláhugamáli um langt skeið að fylgjast með skýunum á ferð sinni yfir himininn.  Það er svolítið merkilegt að um sum ský er ekki talað, það er eins og fólk taki ekki eftir þeim, flestir eru samt tilbúnir til að tala um veðrið.

Þó svo að ég hafi ekki haft tök á því að fylgjast með skýjunum af svölunum mínum í Útgarði vegna skýjaskoðunaferðar til N-Noregs sem staðið hefur á annað ár, þá vita mínir nánustu af þessu áhugamáli mínu og senda mér myndir yfir hafið af því sem fyrir augu ber á Héraðshimninum.  Matthildur mín man t.d. bæði eftir mér og bláum himni bernskudagana sem er orðin pastelblár eða jafnvel álgrár nú á tímum.  Við höfum jafnvel rætt það okkar á milli hvað það eru orðnir margir dagar nú orðið sem það dregur ekki ský fyrir sólu heldur álgráa mósku sem virkar svipað og sólskrín gardína. 

Hérna má sjá myndir sem við höfum tekið af furðukýjum á þessu ári, ekki það að þetta sé eitthvað uppáhalds myndefni síður en svo, því í sumar hafa þotur séð um að útkrota norður norska himininn af og til án þess að maður hafi haft geð í sér til að beina myndavélinni að gjörningnum, enda mikið fallegra í N-Noregi en svo.

http://magnuss.blog.is/album/otuslodir/

Fyrir nokkrum árum rakst ég á skýringuna á fjölgun þessara furðuskýa sem mér fannst lengi vel einhver fáránlegasta samsæriskenning sem ég hafði heyrt.  Það væri verið að spreya himininn með þotum til að búa til ský og til þess væri notað ál í duftflöguformi því það hefði svo góða svifeiginleika.  Kannski ekki skrítið að áliðnaðurinn blómstri í miðri kreppunni þegar tugi þúsunda tonna þarf til að koma upp góðu sólskríni svo jörðin ofhitni ekki á þessum síðustu og verstu dögum hnattrænnar hlýnunar.

Eftir því sem ég hef skoðað fyrirbærið meira þá hafa fleiri kurl komið til grafar.  Þar á meðal heimildarmyndir sem ekki eru sýndar í sjónvarpi frekar en að um þær sé fjallað í "vandaðari" fjölmiðlum sem hefur verið haldið gangandi af opinberu fé í gegnum áratuga raðgjaldþrot. 

Opinberu skýringarnar á fyrirbærinu eru samt alltaf að poppa upp af og til almenningi til sáluhjálpar á grámóskulegum blíðviðrisdögum.  Það er þá oftast frá veðurfræðingum sem eru með háskólagráðu í skýjaskoðun og ætti því að vera hægt að treysta betur en eigin tilfinningu og bernskuminni.  Nema þeir séu á svipuðu sérfræði kaliberi og þegar maður lærði algebruna utanbókar í gamla daga til að standast prófið án þess að hafa hugmynd um til hvers.  Þotur hafa verið við lýði til farþegaflutninga í meira en hálfa öld í þessum heimi þó svo að þær hafi ekki skilið eftir slóðir sem sáust nema við einstök skilyrði, en ekki eins og herþotur á flugsýningu með skrautlegan strókin í eftirdragi þangað til fyrir svona sem tæpum tveimur áratugum. 

http://www.vedur.is/vedur/frodleikur/greinar/nr/2508

http://www.yr.no/nyheter/1.8213424

Samkvæmt samsæriskenningunum, sem virðast vera orðnar að samsærinu sjálfu, þá eru þessar þotuslóðir hannaðar af verkfræðilegri nákvæmni til að auka hagvöxtinn auk þess að bjarga okkur frá því að stikna .  Þetta er kallað geoengineeing á fagmálinu og er orðinn álitlegur fjárfestingakostur þegar litið er til hnattræns hagvaxtar sem á að vera sjálfborinn af neytandanum sem er steinhættur að kippa sér upp við að sjá ekki til sólar nema í gegnum móðu. 

Ég hvet alla til að kynna sér málefnið frá sem flestum hliðum og horfa að minnsta kosti á trailerinn af þessar fræðslumynd sem hér er settur inn.  Myndin er svo öll í slóðinni fyrir neðan og er reyndar mun áhugaverðari en trailerinn sem virðist gera mest úr því að flagga leiðindkjóanum Bill Gates sem fjárfesti í geoengineering tækninni.

http://www.youtube.com/watch?v=mEfJO0-cTis

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Vissi ég ekki!

Okkur hættir til að trúa því að utanaðkomandi innræting sé raunveruleg og heimurinn sé því utan okkar sjálfra.  Sem börn höfum við upplifað að draumurinn er raunveruleikinn vegna þess að hann býr í hjarta okkar.  Því er kenning Krists í fullu gildi "hver sem tekur ekki við Guðs ríki eins og barn mun aldrei inn í það koma". Þrátt fyrir þessa meðfæddu vitneskju hefur innræting heimsins gengið út á að aftengja traust barnsins á innsæi hjartans.

Í tilefni þess að skólarnir eru að byrja í þessari viku set ég hér á síðuna áhugaverðra mynd um öll börnin sem "greinast einstök".  Það sem mér datt í hug eftir að hafa horft á hana var; "þetta vissi ég allan tímann", og nú veit ég að;

"Sannleikurinn og samhengið mun með ótrúlegri orku sinni ná til alheimsins með síauknum hraða."

"Það verður vaxandi meðvitund á jörðinni fyrir því að margir hlutir eru í raun ekki eins og þeir hafa virtist vera, og svo hefur verið um langan tíma."

"Fyrir marga verður þessi mynd til þess að þið segið

" vissi ég ekki."

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Lítill fugl í svörtu malbiki.

 

Það kemur fyrir að manni er kippt inn í tilveruna svipað og þegar regndropi skellur á malbiki og verður við það eins og silfraður álfur út úr hól.   Undanfarið hafa síðuna skreytt færslur um draumkennt efni og ímyndaðan veruleika.  Enda hef ég fílað mig í nokkurskonar sumarfríi frá vinstra heilahvelinu þó svo að 12 tíma smelteverkið hafi verið áfangastaður flestar vikur sumarsins.  En á meðan ég naut glamursins í prjónunum hennar Matthildar minnar, ilms frá kaffi og tóbaksreyk þegar ég opnaði augun við geisla morgunnsólarinnar þá datt mér ekkert annað í hug en sumarfrí.

En það var sem sagt í síðustu viku sem við vinnufélagarnir brunuðum Matthildarlausir í norðurhjara sólinni alla leið norður í  Finnfjörð, þrjá tíma í gegnum skóga Troms eftir svörtu malbikinu með gulu miðlínunni sem vísar veginn í blindbeygju boga skáhallt niður í smeltevekið, þar sem járnið er brætt og veggirnir múraðir.  Af og til tók ég eftir að smáfuglar höfðu hætt sér út á autobanann og verið straujaður samviskusamlega niður í malbikið.

Þegar ég fór að velta því fyrir mér hvaða erindi smáfuglar ættu út á autobanann varð mér litið, þó ekki nema í örskotstund, til hliðar því ekki væri gæfulegt ef ég yrði valdur að því að strauja smáfugli utaní tré tré.  Þessi örskotstund gerði það að verkum að ísaldarleirinn slettist til á milli eyrnanna og í hugann kom að réttast væri að stoppa bílinn og hlaupa út í skóga norðurhjarns, fara hreinlega út um þúfur og tína upp í sig ber með smáfuglunum.  Hætta sér aldrei aftur út á autobanann og lifa samkvæmt kenningu Krists; "Lítið til fugla himinsins. Hvorki sá þeir né uppskera né safna í hlöður og faðir yðar himneskur fæðir þá. Eruð þér ekki miklu fremri þeim?"

En úr því varð nú ekki í þetta sinn, því augnabliki seinna sá ég glitta í stórvirka heyrúllubindivél á milli trjánna, bónda pakkandi slægjunni inn í plast og upp í hugann flugu sjaldséðir hvítir hrafnar.  Hvernig getur staðið á því að þessir bóndi er ekki komnir á launaskrá hjá smelteverkinu?  Ekki getur það verið að nokkur lifandi sála hafi efni á því að versla við hann, ef svo er þá hefur hann ekki efni á nema í mestalagi förgun á rúlluplasti eftir skatt.  Það var þá sem þeirri óþægilegu spurningu laust niður í leirpyttinn á milli eyrnanna, með svipuðum afleiðingum og þegar loftbóla springur í hver og drullan sléttast út.; hvort skyldi bóndinn verðleggja sig út af autobananum eða smeltverkið borga of lítð í ferðakostnað?

Það vill þannig til að ökuferðir mínar í þetta fjarlæga smelteverk með hvæsandi málmbræðslu, organdi slípirokkum, brothamarsóhljóðum og öryggisflautum eru farnar því ég hef ekki efni á að vinna í smelteverki heimahaganna þó ég væri uppstílaður sem  trúður á kostnað verksins.  Auk þess að enda hérna 12 tíma daga að kvöldi, þá get ég huggað mig við að hafa tvöfalda þénustu eftir skatt miðað við vaktaálg heimahaga smelteverksins með ferðakostnaði.  Og ekki veitir af í heimi þar sem enginn hefur efni á því lengur að búa heima hjá sér.  Íslendingar fara til Noregs til að hafa efni á að standa við sín samkomulög við andskotann, Pólverjar til Íslands og koll af kolli.  Hvert skyldu Norðmenn svo fara þegar þeir hafa ekki lengur efni á að búa heima?

Um það bil sem við renndum autobanann á enda niður í hvæsandi smelteverkið settist ísaldarleirinn hljóðlega í sínar skorður á milli eyrnanna og í spegilsléttum huganum gat ég huggað mig við það að hafa nýlega gert þann samning við andskotann að hann fengi hverja krónu sem ég hefði upp úr krafsinu nema í mesta lagi það sem ég þyrfti í baun og bláber.  Almættinu sé lof að ég þurfi ekki að brjóta heilann um hvað ég eigi að gera við afraksturinn hvað þá hvort skrattakollurinn sá standi við sinn hluta samkomulagsins..... í þetta sinn. 

En þeir sem kynnu að efast um það, en eru ekki alveg tilbúnir að fara út um þúfur með smáfuglunum, ættu kannski að kíkja í bíó og sjá hvernig má bæði vera bóndi og bústólpi í kanntinum á autobananum.

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Fjörutíu öskur á þykkt.

Hvað þykk getur þögnin verið  og hversu hljóðlátur verðu þá hávaðinn?  Við erum fædd sem lítil kríli hinna óendanlegu möguleika.  Þegar þú stækkaðir byrjaðirðu að spyrja heiminn í kringum þig. En í skólanum var þér kennt að endurtaka upplýsingar í stað þess að hugsa eigin hugsanir. 

Er furða að okkur finnist við vera rugluð og ráðvillt? Með valdi hefur verið unnið hörðum höndum að því að telja þér trú um að þú hafir ekkert vald, enga stjórn. En þetta er allt sjónhverfing, eftir að þú hefur einu sinni áttað þig á hvað þú býrð yfir miklum mætti muntu aldrei framar vinna gegn sjálfum þér.

Hérna er merkileg mynd um hljóðbylgjur. Einhvern veginn fór þessi fróðleikur alveg fram hjá mér í skóla.  En algebru voru gerð gríðarlega góð skil þó svo að ég sæi ekki tilganginn með því, þá var mér sagt að hún þjálfaði rökhugsun það myndi ég uppgötva síðar á lífsleiðinni.  Ég bíð enn í þykkri þögninni sem gæti þess vegna verið meira en 40 öskur á þykkt.

 

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Huliðsheimar og galdrastafir.

 

Þegar rennt er blint í sjóinn er væntingin það eina sem gefur til kinna hvað upp kann að koma.  Sumt er eins og sjórinn er fyir þeim sem í honum búa umlykjandi allt í kring, þess vegna ekki svo gott að átta sig á hvar það endar eða byrjar frekar en andrúmsloftið.  Það er því oft sagt að erfiðast sé að átta sig á augljósustu sjónhverfingunni vegna þess að hún sé allt um kring.

En það var kannski ekki um þetta sem ég ætlaði að þvæla heldur ástæðunni fyrir því að maður rennir blint í sjóinn en vill jafnvel ráða spákonu til að segja fyrir um hvað verður vegna þess að maður trúir ekki á eigin væntingar.  Af sama meiði eru jafnvel verndargripir og galdrastafir.

Ég hef oft velt vöngum yfir Ægishjálmi og hvers vegna táknið höfðar svona sterkt til fólks og að jafnvel ég hef borið það um hálsinn.  Þessu tákni tók ég fyrst eftir að var greipt í hugann upp úr tvítugt þó svo að ég hafi ekki sett það upp fyrr en fyrir fáum árum.  Svo fast hefur þetta tákn meitlað í hugann að fyrir 15 árum síðan skárum við félagar mínir Ægishjálm á ca 10 fermetra steypuplatta á workshope í St Louis eftir að hafa óvænt verið krafðir um að sína hugmyndaauðgi íslendinga í steypu fyrir framan 200 steypukalla.  Eftir að ég hafði látið klappa fyrir íslensku víkingunum var úr vöndu að ráða með að bjarga sér út úr aðstæðunum algerlega óundirbúið.  Þá kom sér vel að vera með Ægishjálm í hausnum.

Það er ekki mikið á alheimsnetinu að finna um Ægishjálm.  Í alfræðiritinu  Wikipedia segir að hann sé "gamall íslenskur galdrastafur sem er til í fjölmörgum gerðum og útgáfum. Hans er getið í Eddukvæðum, Sigurður Fáfnisbani bar Ægishjálm þegar hann sigraði drekann Fáfni á Gnitheiðii. Ægishjálmurinn er öflugur varnarstafur, bæði gegn öllu illu og einnig örugg vörn gegn reiði og yfirgangi höfðingja. Honum fylgir svohljóðandi formáli:

Fjón þvæ ég af mér

fjanda minna

rán og reiði

ríkra manna."

Ég renni semsagt blint í sjóinn með von um frekari upplýsingar um fornar rúnir og þá sér í lagi Ægishjálm.