Graham Hancock

Graham Hancock (fæddur 2 ágúst 1950) er breskur rithöfundur, fyrirlesari og blaðamaður. Hancock heldur á lofti óhefðbundnum kenningum um forna siðmenningu, út frá steinmannvirkjum s.s. píramídum ýmissa heimshluta, stjörnufræði og goðsögnum fortíðarinnar. Þessar kenningar eru með allt  aðra sýn á mankynsöguna en viðurkennd er af fræðimanna samfélaginu. Hancock hefur í starfi sínu sem blaðamaður og rithöfundur ferðast til allra heimshluta í rannsóknum sínum til að fá hina stóru heildarmynd.

Við að kynna sér verk Hancocks fæst sýn á tínda menningarheima og goðsögur s.s. Atlantis, lok ísaldar, flóðin miklu sem um er getið í flestum fornum menningarheimum og sem syndaflóðið í Biblíunni. Eins hefur hann rannsakað og reynt að komast að niðurstöðu um hverskonar fyrirbæri örk Guðs hafi verið, sem um er getið í Gamla testamentinu og leitt af þeim líkur að þar hafi getað verið um að ræða geislavirkan orkugjafa sem upphaflega hafi átt heima í Egipsku píramídunum. Um þessar kenningar Hancocks má fræðast í bókunum Fingraför guðanna, Eþíópía o.f.l. og svo t.d. á youtube í myndunum Zero Point Volume 1, 2 og 3.

Hancock hefur gefið út fjölda bóka sem hafa verið þýddar á 27 tungumál og selst í yfir fimm milljónum eintaka. Rannsóknir Hancocks hafa notið lítils stuðnings á meðal fræðimanna þar sem þær draga í efa viðteknar kenningar um mankynssöguna, hafa fræðimenn viljað flokka kenningar hans sem skáldskap. Við að kynna sér verk Grahams Hancocks rennur upp fyrir flestum að ekki er allt sem sýnist varðandi sögu mankyns auk þess að hans tilgáta nær lengra aftur í tíma og hefur ólíkt meira samhengi en viðtekin vísindi auk þess að vera mikið áhugaverðari.

Í þessu myndbandi er nýlegur fyrirlestur með Graham Hancock sem gefur stutta innsýn í verk hans þar sem hann fer yfir mankynsöguna á heillandi hátt. Seinni hluti myndbandsins er er um reynslu hans af plöntum sem notaðar eru af indíánum í Amason og hafa áhrif á vitund manna.

 

 

Bátur bíður

 

Í dag verður Unnur Jónsdóttir í Naust til grafar borin frá Djúpavogskirkju. Hún kvaddi þetta jarðlíf þriðjudaginn 6. ágúst eftir stutta dvöl á líknardeild fjórðungssjúkhússins í Neskaupstað  enda erfitt fyrir sjálfstæða manneskju sem Unni að vera upp á aðra komin.

 

Allt frá því hið hörmulega slysi varð við höfnina í Innri Gleðivík á Djúpavogi í október 2011,  þar sem Ægir lét lífið, sást að Unnur gekk ekki heil til skógar. Enda vandséð hvernig Unnur gæti verið án Ægis svo samrýmd voru þau mæðgin. Unnur var félagi Ægis í öllu, tónlist æskufélaganna, jafnt sem hans kæru konu og barnanna þeirra, þannig fylgdust þau að í gegnum tíðina.

 

Fyrir rétt rúmu ári síðan greindist Unnur svo með hið illvíga mein sem hún barðist við frá þeirri stundu. Þegar fólk hittist sjaldan eins og átti við okkur Unni núna síðari ár, þá var það auðsjáanlegt hversu mikið af henni dró. En í þeim strjálu fríum sem ég hef átt á Íslandi þá hitti ég Unni s.s í hvert sinn. Eitt sinn heyrði ég í henni í síma og spurði hvort hún væri ekki til í að skoða N Noreg, koma í heimsókn með Matthildi systur sinni. Unnur kannaðist við N Noreg eins og hann lagði sig, þó svo að hún kæmi ekki  þá ráðlagði hún okkur Matthildi heilt með hvaða staðir væru áhugaverðastir. Suma staðina sem hún hafði séð hér í nágreninu hef ég ekki enn þá haft mig í að skoða eins og t.d. hinn magnaða Trollfjord sem ekki er hægt að komast í nema af hafi eða þá af fótgangandi yfir fjallveg.

 

Núna í vor hittumst við Unnur þegar við Matthildur mín heimsóttum hana í Naust. Það leyndi sér ekki að baráttan var hörð og ferðirnar til Reykjavíkur höfðu tekið sinn toll. Enn ein ferðin var framundan. Þrátt fyrir það að mikið mæddi á þá gaf hún sér góða stund við eldhúsborðið. Þar sagði Unnur okkur frá siglingu sem hefði verið ógleymanlega falleg sjón, en þar kom við sögu bátur bernskustöðvanna í Núpshjálegu þar sem hann lét úr vör tunglskinsbjarta nótt með merlandi haf og Papeyna fyrir stefni. Það var svo skrítið að þetta stóð mér skýrt fyrir sjónum þegar hún lýsti þessu, eins og ég hefði séð þetta sjálfur.

 

Við Unnur sammældumst um að ég myndi reyna að koma þessari tunglskins siglingu í mynd. Þarna sátum við svo með blað og blýant og teiknuðum upp voginn í Núpshjálegu, Papeyna og bátinn Þór, sem Jón og Snjófríður fluttu börn og bú á yfir Berufjörðinn árið 1961 í Sólhól á Djúpavogi. 

 

Það er skemmst frá því að segja að ég er fyrir löngu búin að mála bátinn í tunglskininu en beið með að senda Unni myndina vegna þess að ég ætlaði að færa henni hana sjálfur þegar ég kæmi heim í haust. En nú er það of seint Unnur verður ekki í Nausti og Djúpivogur aldrei samur að Unni og Ægi gengnum. Samt er tilhlökkun að koma á Djúpavog næst til að hitta þar þau Emilio Sæ, Hafrúnu Alexiu og Claudiu. En þeim, ásamt Sólhólssystkinum, sem misst hafa svo óendanlega mikið á svo stuttum tíma vil ég í dag með fátæklegri kveðju votta mínu dýpstu samúð yfir hafið og heim.

 

Hvíl í friði kæra mágkona.  

Camping með sól, skútu og fýr úr flís

 

Nú er langt liðið á þriðja sumarið hérna 69°N, en hingað kom ég í maí 2011 þjakaður af  atvinnuleysi og verðbættum stefnuvottum, með þær hugmyndir að hugsanlega yrði veran hér sem sumarfrí sem gæfi þar að auki smá salt í grautinn. En upphaflega réði ég mig í þrjá mánuði til reynslu hjá norsku múrarafyrirtæki. Bankinn var fljótur að skrifa mér rándýrt bréf eftir að það kom í ljós að ég hefði tekjur, ykkur að segja þá kostar staðlað bréf frá innheimtudeild banka um 300 þúsund og þar á bæ er nóg af lögfræðingum tilbúin að fjölfalda svoleiðis póst gegn þóknun.

En núna að áliðnum sólríkum sumarfríum var ekki meiningin að fara að básúna leiðindi á öldum alheimsnetsins, heldur hvernig útilega getur orðið til þess að sumri er varið við leik á tjaldstæði þó ekki sé það beinlínis sumarfrí. Í fyrra sumar var það tjaldstæðið í Finnsnesi, en þar dvöldum við vinnufélagarnir frá Afganistan og Súdan við að múra og pússa veggi í hvæsandi málmbræðslu. Sem betur fer dvaldi Matthildur mín með okkur bróðurpartinn úr sumrinu við sefandi prjónaglamur. Undraveröld eyjunnar Senja var svo hinumegin við Finnsnessundið, þannig að einn og einn eftirmiðdagur fór í sólríka bíltúra um spegilslétta firði Senja. 

Sumrinu núna var svo eftir vinnu að stórum hluta eytt á tjaldstæðinu í Harstad. Þar var reyndar meiningin að dvelja síðasta sumar en vegna Finnsnesferðarinnar datt það upp fyrir. Tjaldstæðið í Harstad stendur við Kanebogen sem er mikil náttúruperla inn í miðjum bæ. Fjörurnar í Kanebogen voru þær fyrstu sem ég lallaði um eftir að ég skyndilega datt niður úr skýjunum í annan heim eftir að hafa flogið yfir himin og haf í öskugosinu mikla vorið 2011. Í einmanaeika mínum hafði ég ráfað út um útidyrnar einn sunnudagsmorguninn í austurátt til móts við sólarupprásina og viti menn allt í einu var ég staddur í kríuskýi. 

Fjörurnar í Kanebogen, þar sem Harstad Camping er staðsett, urðu strax uppáhalds fjörurnar, þarna gat ég setið tímunum saman og fylgst með kríunum. Sennilega hafa eigendur Tjaldstæðisins, sem er í einkaeign og rekið af stórfjölskyldu, verið farnir að taka eftir gráa kallinum sem þvældist um fjörborðið fleytandi kerlingar inna um kríuskýið. Svo gerðist það veturinn eftir að óskað var eftir múrara til flísalagna í þjónustuhúsi tjaldstæðisins. Mette framkvæmdastýra Murbygg taldi rétt að senda mig þar sem þarna gæti ég stofnað til kunningsskapar við fólk sem vissi upp á hár ef íslendingar væru á flækingi um norðurhjarann.

Þegar verkinu var að ljúka í apríl 2012 vorum við Ívar einn af eigendum tjaldstæðisins orðnir vel málkunnugir. Hann spurði mig hvort ég væri fáanlegur til að gera við sprungur á veggjum mótöku tjaldstæðisins, sagðist hafa fengið þá hugmynd að líma flísar yfir sprungurnar og það mættu þess vegna vera marglitir afgangar sem ég réði sjálfur hvernig raðað yrði saman. Þegar minnst var á liti fór eins og vanalega allt á flug í höfðinu á mér, að íslenskum hætti varð svarið "ok ekkert mál" frístundum sumarsins 2012 yrði ráðstafað á Harstad Camping.

Í lok ágúst í fyrra kom Ívar eina helgina sem ég var í fríi frá Finnsnesi og bankaði upp á í loftkastalanum mínum til að grennslast fyrir um það hvers vegna að ég hefði ekkert látið sjá mig allt heila sumarið. Ég sagði honum að ég hefði verið sendur norður í nes Finnanna en spurði svo hvernig stæði á  því að það hefðu ekki verið neinar kríur í skerinu þetta sumarið. Ívar sagðist hafa veitt þessu athygli en myndi ekki eftir að þetta hefði gerst áður. Spurði svo hvort ég væri til í að fara í sprunguviðgerðina næsta sumar. Hann fékk staðlað svar "ekkert mál".

Núna í júní kom einn vinnufélaginn með skilaboð frá Ívari hvort ég væri ekki til í að svara símanum, hann væri búin að reyna að ná í mig dögum saman. En þannig er að ég svara ekki norskum númerum sem ég þekki ekki eftir að ég svaraði óvart skoðanakönnun sem ég nennti ekki að taka þátt í. Tveimur dögum seinna var bréf í póstkassanum sem tilgreindi að það varðaði við kóngsins lög frá 1989 að svara ekki skoðanakönnuninni. Þegar ég spurði norska vinnufélaga út í þetta urðu þeir forviða og spurðu hvort ég svaraði virkilega símhringingum úr ókunnugum númerum, þetta gæti varðað háum fjársektum.

En eftir að ég vissi símanúmeri hjá Ívari svaraði ég honum og við mæltum okkur mót á tjaldstæðinu. Hann byrjaði á því að tilkynna mér að krían hefði komið þetta vorið, sem ég reyndar var búin að komast að, hann hafði drepið tvo minka í skerinu í vetur og fundið þar að auki einn sem otur hefði drepið. En hann taldi að oturinn gerði kríunni ekkert mein. Þannig að nú væri ekkert að vanbúnaði með að láta hendur standa fram úr ermum.

Fljótlega eftir að ég byrjaði flísalögnina yfir sprungurnar missti  ég mig í mósaík og smá veggur varð að ótal flísa verki út og suður. Svo komst ég fljótlega að því að ég tímdi þar að auki ekki að klára verkið því þarna hafði ég afsökun fyrir því að hanga tímunum saman innan um kríur og túrista.

Tjaldstæðið í Harstad er friðsæl ævintýra veröld þar sem hægt er að leigja kajaka, fiskibáta eða bara að dorga fram af kæjanum. Þarna komst ég að því að það eru fleiri en ég sem líkar að hanga á Harstad Camping, því fólk kom til að spjalla með það að yfirskini að það væri búið að fatta hvaða mynd ætti að vera á veggnum. Margir koma um langan veg til að dvelja þarna sumar eftir sumar. Það voru samt ekki allir sem áttuðu sig á því að þarna væri ekki verið að gera mynd af því sem fyrir augu bar úti á Vogsfirðinum heldur væri um að ræða sprunguviðgerðir eftir norskum staðli.

Eins fékk ég við sprunginn vegginn tilsögn í Nostradamusi, fræðslu um lækningamátt kvarssteina, hvernig olían hefur eyðilagt norskt samfélag og margar fleiri áhugaverðar upplýsingar. Útsýnið frá veggnum er stórfenglegt, yfir tjaldstæðið, eyjar og sker merlandi Vogsfjarðarins. Það ætti ekki að fara fram hjá neinum sem sér þetta kennslu myndband um norska sprunguviðgerð að svona eiga sumarfrí að vera.

 

Er nám hætt að borga sig á tímum google?

Það bendir flest til þess að Baldvin Jónson hafi nokkuð fyrir sér þegar hann íhugar að sleppa því að geta um námsgráður sínar þegar hann sækir um vinnu.

Margir sem fara í nám til þess að öðlast betri möguleika á starfi eru hafðir að fíflum samkvæmt þessari heimildamynd.

Það jafnvel eftir að hafa fyllt höfuðið af gagnslausum upplýsingum sem hefði mátt afla á google þegar þeirra er þörf.

 

Baldvin hafnað 2.000 sinnum