Fimmtudags bíó - Síðustu Móhíkanarnir.

Í fimmtudagsbíói kvöldsins er um tóma steypu að ræða.  Á árunum í kringum 1990 var mikið steypt á Djúpavogi, 1984 - 1988 var byggður fjöldi íbúðarhúsa auk heimavistar við grunnskólan og heilsugæslustöðvar  Frá 1991 - 1994 voru byggð kirkja, íþróttahús, elliheimili auk fjölda íbúða.  Flestar þessar byggingar voru úr steypu. 

Eitt af því sem mörgum var ofarlega í huga var að nota það byggingarefni sem nærtækast var og því koma steypan inn í dæmið.  Menn standa nánast á byggingarefninu ekki bara á Djúpavogi heldur um allt Ísland, það er allt um kring.  Á þessum árum voru þrjú verktakafyrirtæki á Djúpavogi sem réðu yfir steyputækni og gátu framleitt steypu nánast hvar sem þau voru stödd.  Þetta gerði það að verkum að fjöldi ungra manna var við störf vítt og breytt um Austurland á vegum þessara fyrirtækja. 

Myndirnar í kvöld eru af þeim verkefnum sem Malland stóð fyrir á Djúpavogi 1991 - 1992 en á þeim má einnig sjá starfsmenn annarra fyrirtækja á Djúpavogi því oftar en ekki var um margvíslegt samvinnu að ræða.  Sennilega þikja þessar steypumyndir ekki gáfulegar á 21. öldinni.  Í síðasta gróðaæri var höfuð málið að reka saman íbúðarhús úr gibbsi og hraðvöxnum skógum í Eystrasaltslöndunum, þótti nóg að hönnunin væri íslensk.  Flytja þau svo í opnum flatgámum til landsins, reisa þau með Pólverjum og klæða síðan með innfluttu blikki.  Að vísu mun dýrari hús og ekki sambærileg að gæðum, jafnvel orðinn skemmd af raka á flutningnum yfir hafið einum saman. 

Svo voru Kanadísku plasthúsin sem litu út eins og Skandinavísk timburhús geysi vinsæl í gróðærinu, þar var ekki einu sinni hönnunin íslensk.  Þó svo að þessi innfluttu hús hafi aldrei verið samkeppnishæf í verði, þá hafði því þá þegar verið snaggaralega bjargað með ströngum reglugerðum um það hverjir mættu hræra steypu.  Við það urðu til hin fjölbreyttustu störf reglugerða sérfræðinga og eftirlitsaðila svo megin þungi byggingariðnaðarins fluttist í hendur þeirra sem aldrei hafa byggt hús en eru algjör séní með pappír.  Þannig má segja að fimmtudagsbíó kvöldsins sé um síðustu Móhíkanana.

Að gera stutta sögu langa.

Það er skrítið með okkur bjálfana að við eigum það til að leggja á okkur langt og leiðinlegt nám til að geta gert flóknar og yfirgripsmiklar rannsóknir til að komast að því sem við vissum í hjarta okkar allan tímann og fórum létt með að framkvæma á sandkassa aldrinum.

Bjálfinn sem gerði þessa rannsókn, í videoinu hér að neðan, á þó nokkuð eftir til að komast á sandkassa stigið aftur ef hann heldur að hestar séu hálfvitar. Það sem öll dýr eiga sameiginlegt með okkur bjálfunum er hjartað og með hjartanu heillum við þau rétt eins og ástina.

Án þess að ég ætli að fara að gera mig að sérfræðingi um bjálfa, hálvita eða hesta þá vil ég meina að ég kannast aðeins við ketti og þessi bjálfi ætti kannski að byrja á því að líta upp úr pappírnum til að sjá það sem fram í kringum hann. 

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Fimmtudags bíó - .....við veginn.

Það er áfram algjör steypa þetta fimmtudagskvöld, nú mest megins við veginn sem kallaður er Hlíðarhæðin í daglegu tali á Djúpavogi. Ef ég man rétt var þessi framkvæmd á fimmtudegi fyrir 20 árum síðan og átti að taka tvo daga en þegar leið að kvöldi gátu kapparnir ekki hætt og þetta var klárað þegar kom fram á bjarta sumarnóttina. 

Steypublandarinn sem var sá eini sinnar tegunda á Íslandi fékk að finna fyrir því, gekk rauðglóandi hátt í sólahring.  Annars var það merkilega við þessa steypuhrærivél að það var streymið sem þurfti að ganga upp, ekkert rúmmál eða einn hluti af þessu á móti tveimur hlutum af þessu með þremur lítrum af vatni og 50 ml af loftblendi.  Heldur var bara hraðinn á færibandinu og lokurnar á efniskörum, vatni og loftblendi stilltar, olíugjöfin skrúfuð í botn og tekið í eitt handfang.  Einfalt en tók mig viku að komast inn í hugsunarhátt streymisins. Það tókst aldrei að koma verkfræðingi í skilning um hvernig svona tæki virkaði. Þess vegna urðu verkefnin fyrr steypuhrærivélin takmörkuð við eigin verkefni.

Matthildur á heiðurinn af því að þessi moment festust á filmu.  Aldrei þessu vant má greina mig myndafælna manninn heynsklast í lamasessi eftir bílslys ársins á undan, reyndar með ráðleggingar læknis um að finna mér annað að gera. En það var bara ekki hægt að hugsa sér að vakna upp til annars en að hræra steypu með þessum köppum, það var einfaldlega tilveran og lífið sem ég vildi ekki vera án. 

Stórsöngvarnaum Kalla vann ég með í 14 ár, en hann er enn að blanda saman efnum sem harðna þó svo það sé ekki sandur og sement, heldur sandur, herðir og base í epoxy.  Kalli átti það til að syngja Bubba lög betur en Bubbinn sjálfur. Tók einu sinni þátt í látúnsbarka keppni Íslands. En ef ég man rétt lenti hann í öðru sæti, sú sem valin var í það fyrsta hét Birna Mjöll og er dóttir Gauksins.  Mörgum fannst Gaukurinn hafa unnið látúnsbarkann það árið, því við hæfi væri að múrarinn væri í því að steypa áfram.

Litli bróðir hann Sindri var einn af köppunum í Hlíðarhæðinni, hann steypti með okkur Kalla frá 13 ára aldri en datt í hug um tvítugt að fara í háskóla, einhverskona gráðu fræði. Í einni epoxy ferðinni norður í land ákváðum við að keyra suðurleiðina og koma við hjá Sindra því að hann væri örugglega orðinn leiður á Háskólanum, tókum hann með svo hann gæti gleymt háskólanum sem hann og gerði. Hann náði sér samt í mastergráðu í verkfræði nokkrum árum seinna í dönskum tækniskóla, sem hann bjargaði sér út úr með því að hafa master ritgerðin um steypu.  Eftir það hélt hann að hann gæti unnið sem fræðingur með gráðu, en gaf það upp á bátinn í miðri Hörpunni og gerðist þess í stað Budda munkur.

Hinir kapparnir eru Helgi sem nú ræktar Margarítur og heldur hænur í Ástralíu auk þess að bana þotuslóðum með göldrum. Hann var í fríi á Íslandi sumarið 1992 eins og glögglega má sjá á fimmtudags bíómyndunum. Kom heim til Íslands í fyrsta sinn eftir langa veru í Ástralíu. En þangað fór hann aleinn á íslenskunni einni saman með spjald á maganum sem á stóð " I am going to Australia" því þangað varð hann að komast til að giftast ástinni sinn henni Gyðu og rataði svo ekki heim aftur fyrr en hann mætti einn daginn í steypu með heila fjölskyldu, gott ef það var ekki á 17. júní rúmum átta árum seinna.  

Svo má ekki gleyma honum Eddi Pólska sem lék við hvern sinn fingur, steypti í 13 mánuði samfellt áður en hann hélt heim til sinnar fjölskyldu í Pólandi.  Síðan hefur ekkert til hans spurst, frekar en sögunni um hana Búkollu.

 https://www.youtube.com/watch?v=2RX1HDXKWsI

 

Prófessor Transmann.

Það hefur lengi staðið til að manna sig upp í að blogga um myndina hans Max Igans, The transformation.  En á útvarpsþættina hans Max Igans hef ég hlustað næstum vikulega í nokkur ár.  Ef ég á að segja eins og er þá fannst mér efni myndarinnar svo yfirþirmandi að það örlaði á þunglindi við að setja sig inn hana.  Samt fann ég þar púsl sem ég hef verið að birta í miðvikudagsbloggunum, þau Dr. Jill B Taylor heilasérfræðing sem fékk heilablóðfall og Justin Hall með orkuflögurnar.

Eins komst ég betur inn í hina ömurlegu framtíðarsýn sem Max setur fram í myndinni um ofurhugsuði framtíðarinnar, sem hafa verið fylltir af gagnslausum upplýsingum í svipðuðum mæli og google, með ígræddri gervi greind, þegar ég rakst svo á það hjá Ian Xel Lungold, sem ég flaggaði hérna í miðvikudagsbloggi fyrir stutt, að eina von mannkynsins væri að verða ga, ga, eða réttar sagt að fylgja visku hjartans þar sem mannshugurinn réði ekki við meira en 24 möguleika á mínútu á meðan tölvur á við leitarvél google réði við fleir milljón möguleika.  Þá sá ég betur hvað Max Igan er að fara með myndinni The transformation.

Möguleg innræting einstaklingsins er að komast á nýtt stig.  Hingað til hefur hver maður fæðst frjáls og dáið frjáls, jafnvel átt nokkur ár sem barn og jafnvel sem gamalmenni frjáls frá þeim heimi sem byggir algerlega á rökhyggju vinstra heilahvelsins sem er það sem nánast öll innræting frá vöggu til grafar gengur út á.  Samkvæmt The tranformation er mannkinið komið á nýtt level, nú er fátt því til fyrirstöðu að einstaklingurinn fæðist fullprogrammeraður inn í þennan heim og verði haldið vandlega skóluðum út yfir gröf og dauða.

Stundum hef ég átt áhugaverðar samræður við fólk hversu dámsamlegt það er að vera barn og eins það sem kallað er elliær, semsagt ekki í prógrammi.  Ég ræddi þetta við systir sem er hjúkrunarfræðingur fyrir skömmu, en hún sagði, veistu Magnús ég held ekki, fólki t.d. með allsheimer líður alls ekki vel.  Ég spurði þá, er það ekki bara á meðan það er enn að rembast við að flækjast í rökhyggunni líður því svo ekki bara ágætlega þegar það er algerlega komið út úr heiminum, er það þá ekki bara okkur hinum sem ennþá brúkum prógrammið sem líður illa yfir öllu saman?

Undanfarna miðvikudaga hef ég verið að birta efni sem mér hefur þótt tengjast innrætingu og menntun.  Núna ætla ég að breyta til og setja þessi miðvikudagsblogg yfir á þriðjudaga.

   

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Fimmtudags bíó - Sumarið er tíminn.

Sumarið er tíminn þegar hjartað verður grænt söng Bubbi um árið.  Mér áskotnuðust gömul video úr videovélinni minni sem hreyfði við hjartanu sem má segja að hafi verið tínt og tröllum gefið.  Yfirleitt var aldrei þokusuddi á sumrunum í denn hvað þá slydda, þau voru alltaf sólrík, allavega í minningunni.  Hugmyndin er að setja hérna á síðuna nokkur video þegar ég er búin að klippa þau til og setja þau inn á fimmtudagskvöldum.  Í kvöld er bíóið frá sólríku Austfirsku sumri í denn.

Í lok maí tók ég frí frá í Noregi og fór heim í tvær vikur, sól og sumar nánast allan tímann. Eftir fjarveru í hátt á fimmta mánuð beið mín eins og gefur að skilja ýmislegt skemmtilegt m.a. hafði Matthildur látið setja okkar gömlu video tökur okkar á DVD. Þetta eru myndir sem ekki hafði verið horft á árum saman eða jafnvel aldrei, enda videoið síðast í lagi árið 2001. 

Eins og gefur að skilja eru flest videoin fjölskyldumyndir sem ég er búin að lofa að setja ekki í loftið án þess að þær hafi verið ritskoðaðar í nefnd.  En mikið af þessum videoum eru vinnumyndir teknar á Djúpavogi og Egilsstöðum.  Það getur verið að einhverjir hafi ánægu af því að sjá gamlar myndir frá þessum stöðum þó svo að ekki sé hægt að reikna með því að nema einstaka fan hafi áhuga á steinsteypu og þá helst svona álfar eins og ég sem eru með höfuðið fullt af steypu. 

Það er með svona áhugamanna video að þau verða áhugaverðari með tímanum.  Fyrst fimmtudags bíóið verður í lengra lagi en þetta eru myndir frá 20 ára gömlu sumri á Egilsstöðum þar sem hetjur steypa stéttar.  Mér fannst ekki hægt að hafa þessa hetjumynd styttri þar sem inn í hana fléttast sumarstemmingin á Egilsstöðum júní daga 1992 með barnaleikhúsi og bæjarhátíð.

 https://www.youtube.com/watch?v=EjxDwZ_WOs4

Prófessor Vandráður.

Það er alltaf gaman að heyra Sir Ken Robinson skýra út menntakerfið á mannamáli, svolítið merkilegt að prófessor skuli hafa ráðist í slíkt verkefni. 

Þennan link sendi sonur minn mér í vetur, hefur sjálfsagt fundist hann eiga erindi við mig, en þessi fróðleikur varð til þess að ég fór að kynna mér kenningar Robinsons og verð að viðurkenna að ég hef aldrei heyrt menntamann tala af eins miklu viti um menntakerfið.

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Áríðandi tilkynning úr álfheimum.

Í síðustu viku heimsótti ég skemmtilegt fólk á Stöðvarfirði.  Fólk sem keypti 3000 fermetra aflagt frystihús á krónu og ætlar að gera það að sköpunarmiðstöð.  Til liðs við sig hafa þau fengið íbúa staðarins auk fólks víðsvegar að úr heiminum sem vill skapa eitthvað sérstakt.  Verkefnið er m.a. í samstarfi við Central Saint Martins College of Arts and Design í London.  Um verkefnið má fræðast hér.

Þó svo þetta skapandi fólk hafi keypt frystihús á krónu, hugsi í myndum, kartöflugörðum og hænum, þá eru nokkur praktísk viðfangsefni sem kosta peninga.  Þar á meðal er orka til að kynda húsið.  Um þess konar hluti spunnust okkar umræður í síðustu viku.  Þau spurðu mig ráða um það hvernig hægt vari að nálgast eldfastan stein í eldstæði sem mætti nota til að búa til ódýran hita.  Mín heilabrot snérust meira um hvernig hægt væri að nálgast ódýrt brenni í eldsstæðið sem hitagjafa út við ysta haf, þar sem varla finnst nokkurt tré hærra en 1.80.  Einhverra hluta vegna varð mér hugsað til nafna míns á Pilipseyjum sem býr við 30°C að staðaldri í frumskóginum.

Nafni hefur nefnilega sent mér plastflögur sem eru álíka stórar fingurnögl svo ég geti límt þær á mig við verkjum og orkuleysi.  Þetta gerir svipað gagn og nálastungu meðferð segir hann, en er bæði ódýrara og hentugra en að hafa mann með nálar á fullu kaupi í eftirdragi.  Reyndar hefur nafni ekki haft mikinn buisiness í viðskiptunum við mig vegna þess að hann sagðist ekki vilja selja mér flögurnar nema að þær virkuðu og gaf mér þær fyrstu sem virkuðu það glimrandi vel að ég hef ekki þurft nema örfáar síðan og er nú rúmt ár liðið frá því ég kynntist orku flögunum hans nafna.

En hvernig gagnast 30°C hjá nafna á Pilipseyjum aflögðu frystihúsi á Íslandi?  Það hefur með orkuflögur að að gera,  reyndar ekki frá nafna, heldur mundi ég allt í einu eftir stórmerkilegum fyrirlestri á TED.