Velkomin um borð

Mér varð hugsað til flugfreyju hjá Icelandair fyrir mörgum árum síðan, en þá hafði flug til Boston orðið fyrir það mikilli töf að það var verulega tvísýnt að það tækist að ná tengiflugi til St. Luois.

Við vorum 5 steypukallar saman, á leið á námskeið sem átti að hefjast morgunninn eftir. Ég orðaði þessar áhyggjur mínar við flugfreyjuna hún sagðist ætla að íhuga hvort eitthvað væri hægt að gera. Þetta viðmót komst næst "þetta reddast" viðhorfi landans.

Þegar við nálguðumst Boston kom flugfreyjan til mín og sagði að við skyldum flytja okkur yfir í Saga Class þannig kæmumst við fyrr frá borði. Síðan skipulagði hún í örstuttu máli innrás í Bandaríkin, við færum beint á töskubeltið og tækum sprettinn í vegabréfa eftirlitið.

Þegar við komum þangað var hún í hrókasamræðum við einn landamæravörð, sem kinkaði ákaft kolli. Hún sagði við okkur, "segið þið svo bara já við öllu spurningum sem hann spyr ykkur". Þannig glönsuðum við í gegn ásamt flugfreyjunni sem fylgdi okkur að innritunarborði Trans World, sagði þar nokkur vel valin orð við innritunarfulltrúann, síðan við okkur; "ekkert slór strákar, og góða ferð".

Ég fór fremst og tók eitt mest spretthlaup sem ég hef tekið frá því ég var gutti á fjórðungsmóti. Þegar ég kom að útgönguhliði Trans World stóð "bording closed" ég ætlaði að reyna að tala við þann sem stóð við hliðið, en kom ekki upp einu einast orði fyrir hlaupasting og mæði. Öryggisvörðurinn við hliðið klappaði brosandi á öxlina á mér og sagði "I know there are four more vikings on the way".

Þau eru orðin nokkur árin síðan ég hef flogið, en síðast þegar ég flaug með Icelandair varð ég ekki var við annað en flugfreyjur ynnu fyrir sínum launum á útopnu. Í gegnum tíðina hafa þær ekki einungis boðið mig velkominn um borð á því ástkæra og ylhýra, strokið mér blítt um vangann til að bjóða mér kaffi, þegar ég hef dottað. Flugfreyjur voru, og eru að ég held, ennþá, -andlit flugfélagsins.

Það er slæm staða, sem upp er komin, fyrir alla aðila þegar búið er að segja upp flugfreyjum og afþakka vinnuframlag þeirra. Þær í framhaldi af því búnar að ákveða verkfall, sem varla verður túlkað á annan hátt en barátta hetjunnar til síðasta blóðdropa.

Flugfreyjur og Icelandair segjast vera komin upp að vegg. Hvort flugmenn telja sig hafa svigrúm til að setja á sjálfstýringu og ganga í þeirra störf á eftir að koma í ljós. Hvað mig varðar þá valdi ég alltaf Icelandair, -ef það var í boði,- ekki einungis vegna þess að flugfreyjur gátu sagt nafn félagsins á lýtalausri ensku.