Steypudagur

Þeim fer fækkandi steypudögunum á þessum árstíma og hjá mér hefur þeim reyndar farið fækkandi allt árið. það virðist vera að ekki sé þörf á þeim sem verða brjálaðir. Ég hef fundið fyrir því frá í vor að ég er ekki fyrsti kostur þegar stendur til að steypa. 

Já ég hef orðið var við það þetta árið að nærveru minnar er ekkert sérstaklega óskað, af sem áður var. En ég reyni að taka viljann fyrir verkið því ég veit að hugurinn að baki er góður. Þau verða alltaf færri og færri bæði skrefin og orðin sem þarf til að ég verði laf móður.

Ég hringi stundum í gamlan félaga og bið hann um að koma út og steypa þegar verið er að steypa í kringum kústinni, sem ég hef stutt mig við þetta árið. Við höfum steypt frá táningsaldri. Hann hefur flest fram yfir mig í þeirri gjörningalist annað en verða óður.

Það er náttúrulega ekki gott þegar sá sem best kanna að verða óður er strax orðinn móður og þarfa þar að auki að draga krossbölvandi upp úr steypunni eða þegar hann hefur stigið niður úr járnagrindinni og hefur sig ekki upp úr stígvélunum.

Það ánægjulega við þetta er að það eru komnir yngri og sprækari menn til starfa hjá fyrirtækinu. Jafnvel ofvirkir gullmolar táningsaldri sem rótast um í steypunni. Auðvitað er það vel meint hjá yfirboðurum mínum að senda yngri og hraustari menn í steypur, -en sárt.

Það eru ekki nema örfá ár síðan ég hafði orð á því hér á síðunni að við steypukallarnir værum komnir að og á sjötugsaldur og hefðum miðaldra pólska víkinga okkur til halds og trausts. Batnandi mönnum er því best að lifa.

Þetta árið hef ég sem sagt að mestu stutt mig við kústinn í steypuverksmiðjunni en yngri og sprækari menn farið út um þúfur til að steypa. En þessi misserin eru verkefnin langt umfram getu fyrirtækisins og því steypudagur hjá mér í dag.

Einhver mynd, eins og Sæmundur segir