Seiður heilbrigðisiðnaðarins

Það er ekki lengra síðan en á síðustu öld að úr urðu algeng, og þá til að mæla tímann í mínútum og klukkustundum. Nú eiga flestir snjallúr ásamt snjallsíma, nema kannski einstaka sérvitringur aftan úr grárri forneskju. Gamaldags úr geng ég nú reyndar ekki með, og á hvorki snjallúr eða snjallsíma, en var samt boðaður þrisvar í bólusetningu á dögunum. Svo einhvernvegin hefur  sérvitringi tekist að bjargast inn í nútímann með öllu sínu velmeinandi hjarðónæminu.

Völuspá greinir frá því að í árdaga hafi goðin gengið þannig frá tímanum að hann markaðist af skiptum sólarhringsins og gangi himintungla til þess að mennirnir gætu fylgst með frá degi til dags í hinu stóra samhengi, allt frá upphafi til ragnaraka og frá þeim til nýs upphafs. Þar þurfti hvorki að hugsa sérstaklega um sekúndur né mínútur, hvað þá púlsinn. Ótímabær dauðdagi hetjunnar var ekki talinn síðri en að leggjast í kör.

Það sem hefur breyst í hugmyndum manna til tímans nú á síðari árum er að hann hefur allur verið settur á tímalínu tækninnar í stað hringekju sólarinnar. Við þetta breytast hugmyndir manna til lífs og dauða. Lífinu er lifað línulega af varúð og dauðinn hættir að vera tímamót og verður þess í stað endir alls. Því þykir rétt og betra að tóra sem lengst. Er á meðan er þar til golunni verður geispað, -dauða skal fá þeim, þann er kennir lengst. -Vitið þér enn - eða hvað?