Hleinarnar neðan við kot

Nú væru dagarnir ljúfir hérna fyrir austan mána í sunnan sól ef ekki væri fyrir steypuna og stautið, -ekki einu sinni Tene gæti freistað.

Ég hef stundum sagt frá því hérna á síðunni hvernig ég legg á flótta undan veruleikanum með henni Matthildi minni þegar við förum í gamla gula bárujárnshjallinn úti við ysta haf.

Útidyrnar þar eru þrem skrefum frá þjóðvegi eitt, þar sem tímatrektir túristarnir strauja niður farfuglana á hraðferð sinni um landið, -sex skref í viðbót - í gegnum húsið, út um garðdyrnar, -og komið er í paradís.

Þar syngur þrösturinn, -og máríerlan ber flugurnar í tuga tali heim í hreiðrið sitt úr grýttu fjörunni sem úthafsaldan gjálfrar við undir klappar bakkanum.

Æðakollurnar dugga svo úandi við hleinarnar neðan við kot og stöku sinnum má sjá hnísur fara með þýðum sporðaköstum og blæstri fyrir tangann þar sem krían skellir sér í sjóinn úti fyrir með hvellu kneggi sínu í leit að æti.

Á þessum hleinum á skarfurinn sinn sess á öðrum árstímum við að þerra vængina í hafgolunni, en um varptímann hef ég heyrt að hann haldi sig við Breiðafjörðinn. Veiðibjallan á því það til að tylla sér þar þessa dagana við litlar vinsældir.

En núna um helgina var nýr gestur mættur, -himbrimi, sem ég hef ekki séð svamla við hleinarnar fyrr. Hann kafaði í gríð og erg, kom svo upp með hvert sílið af öðru og á endanum þyrskling sem hann átti í mesta basli með sporðrenna eftir að hafa kokgleypt.

Að verða vitni að andardrætti náttúrunnar milli flóðs og fjöru við þennan stóra spegil hafsins er sennilega sömu andagiftar virði og upplifa almættið.

Almættið og náttúran sér um sína og gefur öllu sem lifir nóg að bíta og brenna, en græðgi mannanna mun hún samt ekki metta því hún fær aldrei nóg. Nú eru áform uppi að setja niður laxeldi í endilangan Stöðvarfjörðinn eins og hvern annan Austfjörð. 

Ég hafði á orði við Búdda bróðir um daginn að réttast væri að friða allt Ísland fyrir ferðamönnum og fiskeldi sem Galápagos norðursins. Hann sagði; ræddu þetta við Attenborough það er aldrei að vita nema að hann myndi stróka norður á einkaþotunni sinni til að taka einn hring yfir herlegheitin.

Þarna í paradísinni sitjum við Matthildur mín tímunum saman úti á palli, sambandslaus við umheiminn, blíðum í blænum við öldunnar vaggandi nið á meðan þrösturinn syngur fyrir okkur hástöfum og fylgjumst með því sem fyrir augu ber við hleinarnar neðan við kot, á meðan túristavaðallinn flæðir fram og til baka ofan við hús um þjóðveg eitt, -hún prjónandi, á meðan ég spái í steypu.