Atvinnulaus athafnamaður.

 

Undanfarna mánuði hef ég verið atvinnulaus og hef verið óvenju fastur við tölvuna og bloggið.  Í ársbyrjun 2009 breyttust aðstæður mínar mikið en fram að því hafði ég haft lítinn tíma til annars en að sinna þeim hugðarefnum sem komu upp á í sambandi við vinnu.  En ég hef mest alla mína ævi verið í vinnu hjá sjálfum mér og rekið eigin fyrirtæki, oft með tilheyrandi starfsmannahaldi.  Haustið 2008 breyttist þetta, verkefnin gufuðu upp og ég átti við líkamstjón að stríða sem tók mest allt árið 2009 að ráða bót á.  En það er svo skrítið að þegar tíminn er nógur þá er eins og maður komi sér ekki í það að gera það sem alltaf stóð til að gera þegar tími gæfist.

Það að vera án vinnu er því ekki eins auðvelt og það gæti virst í fyrstu.  Einhvernvegin verður að nota tímann og þegar hann berst að í eins stórum skömmtum og hann virðist gera þegar maður hefur ekkert við hann að gera getur það reynst yfirþyrmandi verkefni.  Konan ber t.d. út póst og hef ég náð að smygla mér með henni þetta gefur mér u.þ.b. tveggja klukkutíma áríðandi gönguferð á hverjum degi, en stundum hef ég það á tilfinningunni að ég sé að ræna hana stórum hluta af hennar gönguferð.  Þess fyrir utan les ég, grúska á netinu, blogga auk þess að þvælast á milli vinnustaða og trufla fólk við sín daglegu störf en þeim ferðum er betra að stilla í hóf ef allir eiga ekki að verða hundleiðir á manni.

Þar sem ég er uppalinn, skólaður og hef átt allan starfsferil minn í byggingabransanum er lítið við að vera þessi misserin því það virðast fá verkefni vera á lausu fyrir fimmtugan múrara, nema þá í Noregi.  En þar hef ég verið að spyrjast fyrir, en þar er vinnuvikan um 38 tímar og ekki veit ég hvað ég ætti að gera við hina 130 tíma vikunnar.  Því fer mikill tími núna við tölvuna og á blogginu í venjulegt dægurþras geðsstirðs manns sem hefur ekkert nytsamt fyrir stafni.  Ég hef meir að segja stytt mér stundir við að lesa vísindalega úttekt á því að breskir karlmenn yfir fimmtugt skrifi að meðaltali 5 kvörtunarbréf á dag í geðillsku sinni.  Það má því ætla að ég sé búin að ná meðalmennskunni hvað þetta varðar þegar ég hef sent frá mér 5 blogg á dag.  En ég ímynda mér að það hljóti að vera mun meira gefandi að hafa starf við að rannsaka geðillsku karlamanna yfir fimmtugt en að geðylskast sjálfur við tölvuna.　

Þegar ég setti upp þessa bloggsíðu haustið 2008 lýsti ég sjálfum mér sem atvinnurekenda, draumóra- og áhugmanni um frelsi hugans og bjóst við að þetta yrði endingargóð lýsing.  Þegar aðstæður voru orðnar það breyttar 2009 að hæpið væri að halda atvinnurekenda nafnbótinni breytti ég lýsingunni í athafnamaður, draumóra- og áhugmaður um frelsi hugans, eftir vandlega íhugun um hvernig auðnuleysingi gæti breyst í athafnamann.  Sjá hér.  En núna get ég lítið annað en bætt við atvinnulaus, framan við, athafnamaður.  En eins og það er víst að 2 + 2 þurfa ekki að vera 4 frekar en mér sýnist, þá kemur bráðum vorið með blóm í haga og þá gerist það einu sinni enn að allt gleymist í tímaleysinu þegar sólarhringurinn á Íslandi  verður bara ekki nógu langur.

70,3 milljarðar í bætur