Sjónhverfing sjálfhverfunnar.

"Heyrðu múrari! Sagði smiðurinn um daginn. Auðvitað var svarið, heyri ég  hvað. Þú bara gegnir, heitir þú kannski múrari, sagði smiðurinn".

 

Þetta var í framhaldi af kaffistofu spjalli um það hvort það væri niðrandi að ávarpa fólk ekki með nafni.

 

Sennilega finnst flestum síðra að vera ávarpaður sem þú, jafnvel þó starfsheiti fylgi. Það er samt nokkuð síðan að ég komst að því að nafnið hefur lítið með mig sjálfan að gera,  það gáfu mér aðrir. En starfið er mitt val.  

 

Með því að vera nafngreind persóna greinum við okkur frá hvort öðru, þannig er hægt að staðsetja sig, um leið og verður til sjálfhverfa egósins. Í raun er aðeins einn ég, allir aðrir eru þú, rétt eins og allir eru auðvitað ég. það er því sjálfvalið að móðgast þó nafn vanti.

 

Oft er það samt svo að við verðum því sárust þegar nafnið sem persónuleiki okkar er tengdur við er hundsað.  Þó svo að persónan sé aðeins gríma leikritsins en ekki hið raunverulega sjálf. Enda merkir orðið persóna upphaflega gríma, s.b. í persónur og leikendur.

 

En hvað er þá innri sjálf? Er það nafnið? Eða er það eins og vindurinn sem kemur og fer, sést ekki, einungis vegsummerkin sýnileg líkt og mannvirkin eftir mennina?

 

Ljóðskáld kunna að koma svona nokkru til skila í fáum orðum.

 

 

Þitt nafn þekur eina ævi

endalaust, það merkir ekki neitt.

Svar mitt glaður ég gæfi

gæti ég einhverju breytt. 

                                  Bubbi Morthens