Saga úr steypunni

Mér varð það á að firrtast við vinnufélaga mína í byrjun júní yfir því að þeir skyldu rífa ofan af máríerlunni. Það þyrfti alveg einstaka fákunnáttu til að geta ekki séð smáfugl í friði. Telja sig þurfa að hefja byggingarframkvæmd á fleiri hundruð fermetra viðbyggingu, akkúrat á þeim fáu fersentímetrum sem hreiður máríerlunnar stæði.

Það var bara glott við tönn og spurt; heldurðu að hún liggi þá ekki á fúleggjum núna? -því þessi litli fugl kom til baka um leið djöfulganginum linnti í lok dags og lá á hreiðrinu í þokusúld og kulda á berangri.

Þessi spurning var ekki til að bæta skapið og ég sagði að þeir skyldu gá að því, vesalingarnir, að þeir kæmust ekki einu sinni út fyrir landsteinana í kóvítinu á meðan þessi litli fugl hefði komið alla leið frá Afríku. Þeir rötuðu hvorki lönd né strönd án allra heimsins hjálpartækja, aumingjarnir.

Ég hafði tekið eftir því þegar við steypukallarnir steyptum gólfplötuna í vor að máríerlan var að kanna aðstæður í þakskegginu. Þess vegna haft á orði við uppsláttargengið þegar það mætti á svæðið hvar hreiðrið væri og að þeir skyldu sína máríerlunni nærgætni þangað til hún kæmi ungunum úr hreiðrinu.

Því fauk í mig þegar ég kom á þennan byggingastað nokkru seinna og sá máríerluna berskjaldaða fyrir veðri og vindum í sundurtættum þakkantinum. Svo var það um miðjan júní sem einn vinnufélagi kom til mín og sagði; Maggi ég er búinn að byggja yfir hreiðrið svo það rigni ekki ofan á ungana. Þá fór að lyftast á mér brúnin og ég hugsaði með mér að þetta væru kannski ekki eintómir fábjánar.

Í vikunni sem leið steyptum við svo efri plötuna og þá komust ungarnir varla fyrir í hreiðrinu lengur, þannig að það var sett upp öryggishandrið fyrir framan það svo þeir stykkju ekki út í steypuna, rétt á meðan hún væri að harðna í sumarsólinni.

Við það tækifæri sagði ég við vinnufélagana að réttast væri að þeir yrðu sæmdir fálkaorðunni ef ungarnir lifðu. Daginn eftir voru þeir allir flognir úr hreiðrinu.

Þeir voru pattaralegir ungarnir fimm rétt áður en þeir flugu úr hreiðrinu

 

Steypt í kringum máríerluna, hreiðrið er fyrir miðri mynd neðan við rauðu píluna

 

 

Foreldrarnir voru orðnir slæptir á því að bera flugur í hreiðrið, enda ekkert smá mál að koma upp fimm ungum við aðstæður sem ríkja á byggingastað

 

Virðingaleysi fyrir fuglum himinsins hefur færst í vöxt á undaförnum áratugum, og í byggingariðnaði eru leiðbeiningar sem þessar ekki óalgengt kynningarefni. Ég bý þó svo vel að hafa kynnst öðrum hugsunarhætti frá því að ég byrjaði í byggingavinnu hjá Völundi Jóhannessyni frænda mínum fyrir meira en 40 árum síðan. 

 En það er ekki aðallega vinnan sem ég hef búið að með kynnum mínum af Völundi, heldur virðingin sem hann sýnir náttúrunni og tilverurétti alls lífs á sínum forsemdum. Fræg varð gæsin í Hvannalindum sem Vegagerðin lét stjórna hvenær hálendisvegir norðan Vatnajökuls yrðu opnaðir að undirlægi Völundar.

Og sem dæmi get ég nefnt að þegar mjólkurstöðin á Egilsstöðum var í byggingu hafði máríerlan verið árrisulli en ungu vinnumennirnir og komið sér upp hreiðri í uppslættinum, þá kom ekkert annað til greina en að láta þau steypumót bíða þar til hún hafði komið upp ungunum sínum, "enda nóg annað gera í stóru húsi drengir".

Man ég ekki betur en máríerlan hafi mætt aftur vorið eftir og verpt á nákvæmlega sama stað þó svo að hún þyrfti að fara inn í byggingu á lokastigi til þess, en þá var bara passað upp á að hafa gluggann galopin þangað til ungarnir flugu úr hreiðrinu út í sumarið og sólskinið

Athugasemdir

[sigurður bjarklind (IP-tala skráð) 6.7.2020 kl. 06:31]

Hugljúf frásögn. Góðir kallar þegar á reyndi. Sjálfur hef ég notið návista þessarar litlu prímadonnu um þrjátiu ára skeið á sveitasetri mínu. En ég hef svo sem enga öryggisgirðingu reist ennþá enda sér mín litla dama um sig.

[Ingibjörg Ingadóttir (IP-tala skráð) 6.7.2020 kl. 11:58]

Magnús, á hvaða firði fór þessi vinna fram? Greinilega er myndin ekki frá Héraði.

[Magnús Sigurðsson, 6.7.2020 kl. 13:33]

Sæl Ingibjörg, þessi vinna er í gangi í "neðra", nánar tiltekið Neskaupstað. Þarna sjáum við Hérarnir í "efra" um mótauppslátt og steypu. Þetta er í og við fyrrum Nesbakkabúðina, sem nú hefur fengið nafnið Múlinn og á að verða starfstöð fyrir ýmsar stofnanir og fyrirtæki.

Takk fyrir Sigurður, bæði hólið og skemmtilega frásögn af "prímadonnunni" í sveitinni. Einhvern veginn hefur máríerlan allsstaðar höfðað til hjarta mannfólksins með því að vekja á sér athygli fyrir að vera bæði sjálfstæð og hugljúf. Einstakur fugl.

[Þorsteinn Siglaugsson, 6.7.2020 kl. 20:42]

Það væri betur að fleiri hugsuðu um smáfuglana, og fleiri dýr. Um daginn varð mér það á að fella óvart niður geitungabú þegar ég var að klippa vafningsvið á bílskúrsveggnum. Nágranni minn, sem á ráð undir rifi hverju, lagði til að við skutluðum bara búinu aftur upp í plöntuna, sem við gerðum. Geitungarnir voru bara sáttir við þessa reddingu og eru nú búnir að festa búið sitt tryggilega aftur. Það verður ekkert meira klippt þarna fyrr en í haust.

[Magnús Sigurðsson, 6.7.2020 kl. 21:07]

Gaman að heyra af þessu Þorsteinn. Mér kæmi ekki á óvart að geitungarnir hættu eftir að launa ykkur grönnunum greiðann, í það minnsta að verða ykkur ekki til ama. Það er eins og allar lífverur hafi vitund um það þegar þeim er gert gott.

[Þorsteinn Siglaugsson, 6.7.2020 kl. 22:02]

Geitungarnir eru góðir vinir okkar. Þótt þeir narti aðeins í garðhúsgögnin til að sækja sér byggingarefni er það lítill kostnaður á móti því að hafa þessar snjöllu og duglegu skepnur í kringum sig. Mér fannst jafnvel, eftir að við björguðum búinu þeirra, að þeir væru búnir að átta sig á því að það væri engin ástæða til að óttast okkur.

[Magnús Sigurðsson, 7.7.2020 kl. 06:09]

Því trúi ég vel að geitungarnir séu vinir ykkar.

Varðandi það sem kallast meindýr, er rétt að hafa í huga að það þarf ekki merkilegan mann til að drepa t.d. mús, það getur hver meðal maðurinn gert með því einu að stíga ofan á hana.

En það þarf meiri mann til að finna leiðir til að komast af við mús, hvað þá flugu

[Halldór Jónsson, 7.7.2020 kl. 22:52]

Ég er skíthræddur við geitunga síðan ég bjó í Þýskalandi en þá voru þeir ekki komnir til Íslands. Maður fékk þá stundum ofan í hálsmálið á mótorhjólinu og þeir brenna einms og logandi sígaretta þegar þeir lenda í örvæntingu. Þeir urðu fullir á bensínstöðvum þegar heitt var í veðri  og voru þá ágengir í besta falli án þess að stinga en maður var skíthræddur við þá.

En þetta eru stórkostlegar skepnur og makalausar. Ég þarf bara að læra betur á þær.

[Halldór Jónsson, 7.7.2020 kl. 22:53]

Aldrei að eyða lífi ef hægt er að komast hjá því væri fallegur ásetningur.

[Magnús Sigurðsson, 8.7.2020 kl. 05:55]

Takk fyrir skemmtilega sögu Halldór. Tek undir með þér "Aldrei að eyða lífi ef hægt er að komast hjá því væri fallegur ásetningur"; -sem ætti að teljast sjálfsagður.

Afi minn, besti vinur og nafni, var mikill veiðimaður um sína daga. Hann sagði mér í ellinni að hann sægi mest eftir því hve margar rjúpur hann hefði drepið um ævina.

Ég sagði að hann þyrfti nú varla að hafa samviskubit út af þeim, þar sem lífsbarátta fólks á hans yngri árum hlyti oft að hafa verið hörð og hann hefði alltaf borið þá virðingu fyrir bráð sinni að hún hefði verið étin upp til agna.

Nei það voru ekki þær rjúpur, heldur rjúpurnar sem hann hafði selt þegar hægt var að selja til Danmerkur; það hefði engu breytt þó ég hefði verið án þeirra peninga, sagði hann.