Blessuð sértu sveitin mín

Nú á dögum válegra tíðinda frá Úkraínu raðaði sendiherradóttirin vösku liði latínulærðra sérfræðinga að sunnan á garðann. Þessu liði er mest ætlað að hvítskrúppa skítinn í verbúðinni, sem flýtur um eins kúkur í lauginni. Þetta þrekvirki á að vinna í nefndum með engum efndum.

Auk tuga sérvalinni vina, þá var sjálfur vildarvinur landsbyggðarinnar, svokallaður Gunnarsstaða-móri, skipaður í þriggja manna spretthóp til að finna út hvernig mætti endanlega stúta sveitum landsins, í nafni matvælaöryggis. Vel valið kann einhver að segja, enda heldur móri sig nú að mestu heima á torfunni, sem er komin í sameign erlends auðróna.

Hvern væri s.s. viskulegra en móra að skipa til formennsku kann einhver annar að spyrja, -mann með víðtæka reynslu eftir ævilanga dvöl við jötuna. Þetta ætti því að koma öllum vel, bændum, búendum og ekki síst móra sjálfum. Hann getur alla vega fengið ferðakostnaðinn greiddan heim á lögheimilið í sveitinni.

Það var vel til fundið að skipa framkvæmdastýru bændasamtakana, með spretthlauparanum móra, enda nýbúin að að koma Hótel Sögu undir græna torfu og bændahöllin farin veg allrar veraldar. Eins var skipuð sérleg sérfræðikvinna í fjarfundabúnaði úr efnahags og viðskiptaráðuneytinu til að fullkomna gjörninginn.

“Framtíð matvælaframleiðslu á Íslandi er björt, þrátt fyrir að nú þurfum við að yfirstíga tímabundnar áskoranir sem leiða af stríðsrekstri Rússa í Úkraínu,” sagði sendiherradóttirin við þetta hátíðlega tækifæri.

Nú á dögum má keyra því sem næst í gegnum heilu landshlutana án þess að sjá sauðkind, og við þjóðveginn hokra nú síðustu hálmstrá Bjarts í Sumarhúsum og Gróu á Leiti undir rofarbörðum áleturðum "Street Food- Black Beach Resturant-Spa Lagoon-Guesthouse Bistro". Ekki er seinna vænna en skera niður síðustu rollurnar, enda tapið einungis meira eftir því sem af þeim er fleira.

Landinn fer svo fljótlega að flæða fram og til baka á öðru hundraðinu með útilegudraslið, reiðhjól og grill í eftirdragi, röflandi yfir lambakjötsleysi í krummaskuðunum úti á landi í eylífri leit sinni að sólinni með góðri trú á að í heimahaganum þar sem ræturnar eitt sinn gréru sé allt óbreytt, þar sem nú má finna í mesta lagi part úr sumri landlorta búandi með brjóstahaldara á gaddavír eða auðróna með veiðistöng, -og svo náttúrulega Gunnarsstaða-móra.

Undanfarin ár hefur það orðið lenskan á landinu bláa að vinna búverkin í nefndum. Meir að segja er nú svo komið að mest allt íbúðarhúsnæði landsins er byggt í nefnd og hafa slíkar framfarir ekki orðið í húsbyggingum frá landnámi, þó svo að skipastóll landsmanna hafi verið haldin með svipuðu sniði þegar Þjóðveldið féll, -sælla minninga.

Stutt er síðan að forkólfar hinna vinnandi stétta handsöluðu nefndarbyggða, innflutta og krosslímda mygluhjalla með austantjalds silfurskottum í kaupbæti við hátíðlega viðveru medíunnar. Það má segja að það sé sárara en tárum taki að vera af kynslóð sem hefur orðið vitni af öllum framförunum frá seinni hluta 20. aldar.

Síðustu sumur hef ég haft það að áhugamáli að skoða húsakost landsins, -þegar venjulegt fólk bæði byggði og lifði með höndunum og hjartanu, og hef æ oftar sagt við sjálfan mig: -þarna var ég aðeins of seinn, allt komið undir græna torfu.

Já blessuð vertu sveitin mín.

 

 

 

 

 

 

 

Athugasemdir

[Magnús Rönning Magnússon, 9.6.2022 kl. 06:27]

Fróðlegt nafni.

[Pétur Örn Björnsson (IP-tala skráð) 9.6.2022 kl. 10:08]

Takk Magnús. 

Pistill og myndir sem láta engan ósnortinn.

[Gunnar Heiðarsson, 9.6.2022 kl. 15:56]

Flottur pistill og enn flottari myndir, Magnús.

Sjálfur bý ég heldur nær því sem svo margir telja nafla alheimsins, sér í lagi stjórnmálamenn, þó að vísu þeim þyki kannski hagstæðara að eiga lögheimili sitt fjarri naflanum. Á mínum slóðum finnst lítið af menningarminjum líkum þeim er myndir þínar eru af. Allt skal fellt og jarðað, jafnvel áður en flutt er út. Og í sjálfum naflanum eru meira að segja nýleg og algjörlega heil hús felld í duftið, til þess eins að byggja þar önnur, heldur stærri og mun þéttar, svo sól nær aldrei til jarðar.

Gunnarsstaða-Móri er auðvitað allra manna skarpastur að eigin mati. Ekki margir aðrir sammála því, en það er algert aukaatriði. En nú reynir virkilega á kallinn, þarf að taka sprettinn. Það verður gaman að sjá. Svo er spurning hvort sendiherradóttirin sé þarna að launa Móra fyrir föður sinn, eða kannski að hún sé bara að gera honum grikk. Setja honum fyrir verkefni sem er Móra ofvaxið. Hnefarnir duga honum skammt nú.

Kveðja af Skaganum

[Magnús Sigurðsson, 9.6.2022 kl. 17:22]

Takk fyrir athugasemdirnar, nafni, Pétur Örn og Gunnar.

Manni bregður alltaf við þegar heyrist að leggja eigi niður hefðbundinn búskap, sérstaklega ef um ungt fólk er að ræða sem átti sína drauma, vonir og þrár, jafnvel þó þróunin hafi verið í þá áttina ár eftir ár.

Undanfarin ár hafa afkomumöguleikar í heilu sveitunum hrunið og víða er komið að því, þó svo viljinn til að þrauka sé enn til staðar,að þá er grundvöllurinn brostinn.

Það þarf samhenta sveit til að standa að fjallskilum og fleiru, þar má einstaklings framtakið sín minna. Það er sárt að sjá hvernig farið hefur á minni ævi, -manns sem á margar sínar bestu bernskuminningar úr sveit.

Héraðið er að breytast í eina risavaxna órækt, sem menn kalla opinberlega skógrækt. Þetta var eitt af stóru landbúnaðar héruðum landsins, en nú er Snorrabúð stekkur.