Eru Fornaldarsögur Norðurlanda gömul samsæriskenning

Íslenskur sagnaarfur geymir marga hulda heimsins sögu. Hertryggur hefur konungur heitið. Hann réð fyrir austur í Rússía. Það er mikið land og fjölbyggt og liggur milli Húnalands og Garðaríkis. Hann var kvongaður. Hann átti tvær dætur. Hét hvortveggja Hildur. Þær voru vænar og vel skapi farnar og voru sæmilega upp fæddar. Konungur unni mikið dætrum sínum.

Þannig hefst Egils saga einhenta og Ásmundar berserkjabana. Saga þessi segir frá því þegar þeir fóstbræður segja skessunni Arinnefju frá sjálfum sér í sitt hvoru lagi og saman. Þeir höfðu ungir að árum farið um víðan völl barist m.a. við blökkumenn og berserki. Nær sögusviðið allt frá Hálogalandi í vestri austur í Tattaríá og frá Dumbshafi í norðri suður til soldánsins í Serklandi.

Það er varla nema von að margir átti sig ekki strax á hvar Tartaria (Tartary) var, en Serkland er líklega Sýrland þaðan sem Héðinn kom, sem hjaðningavígin eru kennd við og ég bloggaðu um í Hjaðningavígum feminismans. En Tartaría var heiti landsvæðis allt fram á miðja 19. öld, notað yfir risastórt svæði í Asíu, þar á meðal það sem við þekkjum nú sem Mansjúriu í Kína, Síberíu og Mið-Asíu.

Mörg gömul landakort, fyrir 20. öld, sýndu allt þetta svæði einfaldlega merkt sem Tartaria. Eftir því sem landfræðileg þekking vesturlandabúa jókst urðu Mansjúría og Mongólía að Kínverska Tartaria, Síberí varð að stóra Tartari og Mið-Asía varð sjálfstætt Tartari.

Fornu örnefnin Tartari féllu því í gleymsku eftir því sem þjóðirnar þar austurfrá urðu þekktar Evrópumönnum. Það gerir að í dag hafa fæstir hugmynd um að svo stór hluti heimsins hafi verið kallaður Tartaría ekki fyrir svo löngu síðan. Hafa sprottið upp þess vegna hinar merkilegustu samsæriskenningar um vísvitandi falda mankynsögu af stórveldi.

Um þetta má að vísu lesa í Egilssögu einhenta og Ásmundar berserkjabana, Fornaldarsögu Norðurlanda sem varðveittist á Íslandi.  Söguþráðurinn aldeilis magnaður. Þar er sagt frá hrikalegum bardögum jötna og flagða sem ná frá Jötunheimum niður Undirheima, og segir síðan frá hvernig málum var skipað í framhaldinu.

Ein sögupersónan, Arinnefja, -skessan sem þeir fóstbræður segja sögu sína, sagði þeim einnig sína sögu og er það ekkert friðsemdar hjal, frekar en vitni má verða af  þegar Davos dúkkulísur miðla málum nú á dögum í Úkraínu með femenisku ofbeldi og gengdarlausum ríkisstyrktum áróðri upplýsingaóreiðunnar.

Nú fór ég í undirheima, og fann Snjá konung, og gaf honum sex tugi hafra og pund gulls og keypta ég svo hornið, en drottningu hans var búinn eiturdrykkur í tólf tunna bikar, og drakk ég það fyrir hennar skyldu, og hefi ég síðan haft nokkurn lítinn brjóstsviða.

Þaðan fór ég í Lúkánusfjall. Þar fann ég þrjár konur, ef svo skyldi kalla, því að ég var barn hjá þeim að vexti. Þær höfðu taflið að geyma. Ég gat náð því hálfu frá þeim, en þær söknuðu og fundu mig og báðu mig leggja aftur taflið, en ég sagðist það eigi gera, og bað ég eina þeirra af mér taka og leggja þar undir taflið, en ég byrði mína af gulli.

Þótti þeim það ekki ofurefli. Hljóp þá ein á mig og greip í mitt hár og reif af mér öðrum megin og með alla vangafylluna og eyrað vinstra. Varð hún mér harðtæk. Ég stóð eigi fyrir, og rak fingurna í augun á henni, og krækti þau bæði úr enni.

Snéri ég henni þá til sveiflu, og festi hún fótinn í bjargrifu, og sleit ég hana úr  augakörlunum, og skildi svo með okkur. Önnur hljóp nú að mér og rak hnefann á nasir mér og braut á mér nefið, og þykir það nokkur lítil lýti á mér síðan, og þar fylgdu með þrjár tennurnar, en ég greip í brjóstin á henni, og reif þau bæði af henni niður að bringuteinum.

Þar fylgdi með magállinn og iðrin. Þá hljóp að mér sú þriðja, og var sú minnst fyrir sér. Ætlaða ég að stinga úr henni augun sem hinni fyrri, en hún beit af mér báða fingurna. Lék ég henni þá hælkrók, og fellur hún á bak aftur.

Hún bað mig þá miskunnar, en ég sagði, að hún fengi ekki líf, utan hún fengi mér allt taflið, en hún dvaldi það ekki. Lét ég hana þá upp standa, og gaf hún mér að skilnaði eitt gler, er það með þeirri náttúru, að hver, sem í það lítur, má vera þeim líkur, sem ég vil, og ef mig lystir, þá má ég þann verða láta blindan sem í litur. 

Fræðimenn hafi talið, allt fram á þennan dag, að Fornaldarsögur Norðurlanda séu skáldskapur og halda nú fram að flest það sem er að koma í ljós um Tartaríu séu samsæriskenning. En sögugrúskurum kom á óvart að finna forn landabréf þar sem stórt landsvæði bar heitið Tartaria.

Týnd menning Tartariu hefur víða valdið heilabrotum upp á síðkastið og hafa verið grafin upp kort allt aftur á 15. öld og heimildir aftur til ársins 635, þó hvergi sé þessa ríkis beint getið í opinberum heimildum.

Það virðist einfaldlega vera hægt að lesa Fornaldarsögur Norðurlanda til að afla heimilda um horfna heimskipan í austurvegi allt frá Rússlandi til Kína, -bæði fram og aftur í tímann.

Athugasemdir

[Guðjón E. Hreinberg, 22.2.2023 kl. 09:17]

Allar sögur sem eru eldri en 1881, eru skáldsögur. Engin undantekning.

Þær gefa fólki falskt auðkenni. Það merkir ekki að þær séu gagnslausar, því allar fela þær dulda þræði sem gaumgæfnir geta nýtt sér.

Tartaríska kenningin er sérstaklega hönnuð af Frímúrum, og Max Igan dreifði henni víðar en nokkur annar (ekki að ég gruni hann um að vera meitlari); sérstaklega ætluð til að fela fyrir fjölæringum að Guðdómlega Ríkið sem Móse stofnsetti 1312 F.K. náði um alla jörðina í 434 ár.

Allar byggingar Rómverja, Grikkja, Egypta og annarra útbreiddra menninga voru byggðar af þessu fólki, og sagan síðan doktoruð.

Max Igan er sumsé merkibrenndur (Branded) og dreift af algrímum og Tavistock dulspekingum, sérstaklega til að koma í veg fyrir þessa raunhæfu greiningu sem er vandlega útskýrð í Arkívinu mínu.

[Guðjón E. Hreinberg, 22.2.2023 kl. 09:25]

Þetta er svipað og með flatjarðar, 5G og "chemtrail" kenningar margra Antivista; þær eru einnig hannaðar af meitlurum til að fela augljósa hluti, og stundum til að öfga-kenna fólk sem vill vel og veit af mörgum lygum, en stekkur á allskyns nútíma dulspeki í leit að öryggiskennd ný-auðkennis.

Hvort heldur Jörð er flöt eða hnöttur; hvar er hún? En sólmiðjukenningin sjálf er enn ósönnuð. Sömuleiðis; hvers vegna er Tycho Brahe, sem hafði mjög sérstaka útskýringu á þessum málum, byggða á nákvæmustu stjarnhreyfinga athugunum allra tíma. Allir sem tuða um 5G eru með eitraðan snjallsímann á trýninu allan sólarhringinn. Con-trails eða Chemtrails; auðvelt að sanna eða afsanna en enginn reynir það.

Fyrirgefðu átroðsluna, en þetta eru svo skemmtileg umræðuefni.

Bestu kveðjur.

[Guðjón E. Hreinberg, 22.2.2023 kl. 09:26]

... er Tycho Brahe, alls staðar jaðarsettur og þaggaður, sem ...

[Jón Þórhallsson, 22.2.2023 kl. 09:44]

Allar þessar gömlu heiðnu átakasögur eru liðnar,

það að geta tekist á við FRAMTÍÐINA  skiptir meira máli.

[Ingólfur Sigurðsson, 22.2.2023 kl. 13:14]

Nútíminn er skáldsaga, Guðjón. Heimsmynd heiðinna manna í Snorra Eddu er sönn. Íslendingar voru hundheiðnir frá landnámi 874 fram til 1402 þegar Svartidauði drap stóran hluta landsmanna.

Fyrir ekki lengra síðan en tveimur vikum fann ég ljósritaða heimild úr árbók eða annál íslenzkum þegar ég gúgglaði "Svartidauði á íslandi", finn hana ekki lengur, hvort sem það eru algórytmar að fela sannleikann eða annað sem veldur, þar sem ég fann orðalag sem var á þessa leið beint uppúr gamalli bók, með óljósu og skörðóttu letri eins og annað sem er ljósritað: "Með pestinni féll niður forn siður sem hafði haldizt frá landnámi".

Sagnaritarar á Íslandi á 19. og 20. öld hafa allir verið haldnir fordómum gagnvart heiðinni trú og gert hlut hennar eins lítinn og hægt er. Þeir hafa ekki veitt svona orðalagi athygli eða lært af því sem skyldi.

Þegar fólki var leyft að blóta á laun með kristnitökunni 1000 þýddi það í rauninni bara það að fólk hélt áfram að vera heiðið. Jú, það mætti í messur og tók þátt í samfélagslífi kristnu, en skildi ekkert í því sem var sagt, enda mikið um latínu sem fæstir skildu.

Hér á þessari síðu eru margir sagnfróðir menn. Ef hægt er að benda á þessa heimild sem ég fann er hægt að véfengja orðalagið og hvort þetta er rétt túlkun hjá mér. 

Ég tek undir með Magnúsi að "íslenzkur sagnaarfur geymir marga hulda heimsins sögu." Þar er í stuttu máli og hnitmiðuðu sagt fleira en í mörgu kjaftæðinu sem einkennir stíl eftir það.

Auk þess hefur Landnáma reynzt traust heimild, svo hví ekki aðrar Íslendingasögur? Fornleifar styðja Landnámu.

Framtíðin verður aðeins ráðin með þekkingu á fortíðinni. Sá sem ekki þekkir fortíðina lendir í því að verða leirmenni dáleitt af Davosmafíunni, engin fortíð, engin framtíð, aðeins blind hlýðni við skipanir kommúnista. Heimsmyndin lætur fólk finna sér stað í tilverunni.

Við skiljum kannski ekki til fulls gömul rit, en við skynjum þó hvað átt er við, og æ betur kemur í ljós að menn voru ekki að eyða rándýrum dýraskinnum til að búa til skáldskap, enda var hugtakið skáldskapur ekki til að fornu, ekki fyrr en á 19. öldinni eða 20. öldinni.

[Magnús Sigurðsson, 22.2.2023 kl. 13:17]

Takk fyrir athugsemdirnar Jón og Guðjón.

Jón; saga er náttúrulega history það þarf svo sem ekki ræða það atriði neitt sérstaklega.

Guðjón; það sem ég vildi koma á framfæri er að sá sagnarfur, -Fornaldarsögur Norðurlanda, -sem varðveittust hér á landi, getur Tartaría eða Tattaríá eins og sagna stafsetur.

Ég hef heyrt Max Igan hafa þetta á hraðbergi, en efa satt að segja að það hafi tekist að falsa allar íslensku bókmenntirnar, hvað þá eftir árið 1881. Þó mér detti svo sem ekki í hug að Fornaldarsögur Norðurlanda sé bókstaflegur sannleikur.

Það er nú samt einu sinni svo að sannleikurinn er oftast lyginni líkastur og honum verður ekki komið fyrir með stutt mál nema í skáldsögu. Hvað þá allri sögu aldanna sem er sögð frá mörgum sjónarhornum.

[Magnús Sigurðsson, 22.2.2023 kl. 13:29]

Takk fyrir innihaldsríka athugasemd Ingólfur.

Það er einmitt málið íslenskur sagnaarfur, Landnáma, Íslendingasögur, Konungasögur, Þjóðsögurnar og svo margt fleira, hafa oftast reynst fara nákvæmlega með fortíðina, þar sem það hefur verið hægt að sannreyna s.s. með fornleifum. 

Þú undirstrikar vel það sem ég vildi sagt hafa, að það er margt í íslenskri bókmenntaarfleið sem gefur dýpri sýn á fortíðina en opinbera mankynssagan. Þessar bókmenntir eru okkar gral.

[Guðjón E. Hreinberg, 22.2.2023 kl. 13:31]

Bestu kveðjur til allra hér. Mig grunar að einhversstaðar í víddunum níu sem við erum hér allir að föndra við, leynist eitthvað mjög svo ágætt. Athugasemd Ingólfs er nottla tær snilld.

[Jóhann Elíasson, 22.2.2023 kl. 15:57]

Stórkostlegt að fá svona fróðleik og kannski er ég bara ekki nógu og duglegur að leita en hvergi finn ég neitt í líkingu við það sem ég les áa blogginu þínu Magnús og hafðu bestu þakkir fyrir.....

[Magnús Sigurðsson, 22.2.2023 kl. 17:02]

Þakka þér fyrir góð orð í minn garð Jóhann, -ég veit sem betur fer um fleiri en eina síðu hér á blogginu þar sem má leita sér fróðleiks um hin ýmsu mál sem ekki fara hátt í medíunni;)

Ég vil þó sérstaklega benda athugsemdina hans Ingólfs hér að ofan, sem kemur inn á margt, m.a. að sá sem ekki þekkir fortíðina situr uppi með dáleiðslu samtímans, -engin fortíð, engin framtíðarsýn, -aðeins blind hlýðni við rétttrúnaðinn.

[Ómar Geirsson, 22.2.2023 kl. 17:43]

Blessaður Magnús.

Er Tataría ekki aðeins vísan í land Mongóla??

Þegar þessar sögur voru skráðar þá réðu Mongólar yfir megnið af því landsvæði sem í dag nær yfir Suður og Mið Rússland, Úkraínu að megni til, Mið Asíu og syðri hluta Síberíu og Kína.

Seinna þegar Rússar fóru að berjast við Mongólana þá var talað um stríð við Tatara, og ríki Mongóla við Svartahaf var til dæmis kennt við Krím-tatara.

Svona velti þessu aðeins fyrir mér, án þess að hafa flugufót þar um.  Það eina sem ég veit að þegar þessar sagnir áttu að hafa gerst, þá kunnu menn lítt að búa til landabréf, en þegar þær voru skráðar, þá hafði þekking þar um stórlega aukist og því eðlilegt að skrásetjarar notuðu heiti á löndum sem þeir könnuðust við.

Tek svo undir með þakkir til Ingólfs fyrir pælingar og framsetningu, og tek svo undir með Jóhanni að við hinir sem minna eru lesnir, lesum svona pistla okkur til fróðleiks og gagns.

Með sólarkveðju til ykkar í efra.

[Magnús Sigurðsson, 22.2.2023 kl. 18:40]

Sæll Ómar og þakka þér fyrir athugasemdina.

Ég held að það sé alveg rétt hjá þér að þarna er m.a. um sama landsvæði að ræða og Mongólía tilheyrir, samkvæmt nútíma skilgreiningu. Genghis Khan er jú sagður stofnandi Mongólska heimsveldisins um svipað leiti og menn geta sér til að Fornaldarsögur Norðurlanda hafi verið skrifaðar, en í þeim kemur ekki fram nafnið Mongólía.

Það sem ég er að fiska eftir er það; að í þessar Fornaldarsögu er sagt frá því sem virðist hafa verið þekking fyrir árið 635 og sama nafn þá notað þó svo að þetta Tartaria nafn hafi verið viðloðandi landakort löngu seinna af mest allri NV Asíu. Mér fannst merkilegt að lesa um þetta nafn í Norrænni Fornaldarsögu.

Það sem einnig kemur fram í upphafi þessarar sögu; eru nöfnin Garðaríki, Rússland og Húnaland, sem væntanlega er skírskotun til Atla Húnakonungs sem var hrellir upp úr árinu 400 og var Rómverjum þungur ljár í þúfu, um 800 árum á undan Gengish Khan.

Fróðari sögugrúskarar fornbókmenntanna en ég, hafa sagt að það sé hvergi talað illa um Húna í íslenskum fornbókmenntu og sé það merkilegt þegar litið sé til heimsbókmenntanna. Svo er annað sem mér þykir merkilegt, að það er sagt að íslenski hesturinn eigi genamengi sitt að rekja til Mongolíu frekar en Noregs.

Þess vegna er ég að velta því upp hvort Fornaldarsögur Norðurlanda geymi ekki annað sjónarhorn á mankynsögu þessa tíma, -alveg burtséð frá youtube videoinu sem fylgir færslunni, sem var meira sett til að benda á að það sem kemur sögugrúskurum nú á óvart, mátti lesa allan tíman í íslenskum fornbókmenntum, sem kallaðar hafa verið skáldskapur og ævintýr af þeim örfáu fræðimönnum sem skilja tungumálið. Með kveðju frá mér og hröfnunum í efra.

[Ómar Geirsson, 22.2.2023 kl. 19:19]

Já takk fyrir þetta Magnús.

Það væri fróðlegt að vita hverjar séu rætur orðsins Tatarar, ekki ólíklegt að Mongólar hafi fengið þetta nafn vegna þess að þeir voru framandi hirðingjar frá sléttum Asíu, það er nafnið hafi verið til áður.

En varðandi hin fornu minni sem sagnir geyma, þá held ég að fornleifar hafi einmitt rennt stoðum undir margar þeirra eins og til dæmis með atburði Illíons kviðu.  Og ég sá fróðlegan þátt á HO rásinni þar sem einhver staðkunnugur í Grikklandi fann samsvaranir á milli lýsinga í Odysseifskviðu og staðhátta á meintri heimaey hans.

Ég held að það hafi verið tíska á 19. öld að hafna öllum fornum sögum sem skáldskap eða goðsagnir, þá var það hugsun nútímamannsins gagnvart það sem hann taldi vera hindurvitni eldri tíma.  Og við höfum á vissan hátt fengið þessi viðhorf í arf, og eigum erfitt með að ná okkur út úr þeim hjólförum, en ég held að í raun sé um svipuð hindurvitni að ræða og menn voru að fordæma. Nær væri að nálgast þessar sagnir með opnum hug og spá í afhverju menn voru að segja frá þessu, af hverju varðveittust þessar sagnir meðal kynslóðanna þar til þær voru loks færðar í letur.

Að baki getur verið ákveðinn kjarni eða minni um eitthvað sem átti sér stað, eða aðstæður sem voru raunverulegar þó kannski sjálf sögnin sé skáldskapur.  Ekki svo seint sem 2016 minnir mig fundust fornleifar í rústum þeirrar borgar sem menn telja að sé Trója hin forna, sem staðfestir umsátur og síðan blóðug endalok, en fram að því var skortur á slíkum leyfum talið mæla gegn sannleiksgildi Trójustríðsins, þó menn hafi þá almennt viðurkennt að borgin sem slík hafi verið til.

Allavega þá er sífellt verið að endurskrifa hina þekktu sögu vegna nýrra uppgötvana, hvort sem það er í rannsókn fornleifa eða nákvæmari aldursgreininga, DNA rannsókna og svo framvegis.

Síðan er opinn hugur alltaf forsenda framfara og nýrra viðhorfa.

Svo!!, um að gera að spá og spuklera.

Kveðja að neðan.

[Ingólfur Sigurðsson, 23.2.2023 kl. 00:38]

Mér þykir vænt um það að menn eru sammála um að ég hafi haft eitthvað áhugavert til málanna að leggja. Sérstaklega finnst mér gaman að Magnús, Guðjón og Ómar skuli ljúka lofsorði á mig, bloggarar sem eru ólíkir en snjallir á sinn hátt. 

En síðuhöfundurinn Magnús ætti að fá mesta hrósið fyrir að kunna að vekja þannig áhuga manna að sífellt fleiri fletir birtast, allir jafn áhugaverðir.

Það sem er áhugavert við mannkynssöguna er að sífellt er verið að uppgötva eitthvað nýtt. Svo fátt var skráð miðað við það sem gerðist, eða að það glataðist, fyrir slysni eða var eyðilagt viljandi.

Sérstaklega tel ég fornu samfélögin sem notuðu rúnir hefðu getað sagt okkur margt, hefðu heimildir frá þeim tíma verið til. Án efa voru þar menn sem kunnu latínu og skrifuðu á latínu. 

Margt á eftir að uppgötva um liðna tíð. 

[Ómar Ragnarsson, 25.2.2023 kl. 23:32]

Takk fyrir allan fróðleikinn hér fyrir ofan og minna má á kenningar Einars Pálsonar hér um árið þar sem greint var frá sögur af brenndum Njáli í Egyptalandi og enn austar. Læt hér flakka með stöku eftir Kristján Hreinsson með leyfi höfundar svo hljóðandi:

Lygin oft hið sanna sér

á sínu efsta stigi, 

því sannleikurinn sjálfur er 

sennilega lygi.