Umburðarlindi.

 

 

 

Umburðarlindi er eitt af því göfuga sem prýðir manninn.  Hvað umburðarlindi er, getur verið erfitt að skilgreina, hvort það felst í því að láta aðra vaða yfir sig og þora ekki að halda fram sínum skoðunum þegar hún er önnur en viðmælandans.  Kannski er umburðarlindi best lýst á þann hátt að það er þegar maður virðir  rétt náungans til að hafa á röngu að standa.

Auðveldara getur verið að skilgreina umburðarlindi út frá því hvað er óumburðarlindi og hvernig það vinnur gegn einstaklingnum jafnt sem fjöldanum.  Því óumburðarlindi er fáfræði sem veruðr að yfirvinna áður en þolanlegri velgengni er náð.

Það eru tvö mikilvæg einkenni á óumburðarlindi; 

Í fyrsta lagi er óumburðarlindi aðal orsakavaldur alls ófriðar.  Það býr til óvini í leik og starfi.  Það býr til ósamstöðu meðal skipulegra afla í samfélaginu á þúsund vegu og stendur eins og öflug hindrun í að leysa deilur.  Það virðir ekki rök en lítur múgsefjun þess í stað.

Í öðru lagi er óumburðarlindi höfuð ósamstöðu þátturinn milli trúarbragða heimsins, þar sem það virkar sem dragbítur á farsæla notkun þessa mikla afls til góðs á jörðinni.  Með því að flokka það niður í hin ýmsu sértrúarsöfnuði og hópa sem eyða jafnmiklu afli í þrætur við hvern annan og þau nota til að vinna gegn hinu illa í heiminum. 

Þessir þættir, sem mætti kalla almennt óumburðarlindi, hafa háhrif á okkur sem einstaklinga.  Það er augljóst að það sem stendur í vegi fyrir því góða í þróun siðmenningar er hindrun fyrir einstaklinginn.  Þessi óumburðablindu viðhorf hafa áhrif á einstaklinginn eftir því á hvaða menningarsvæði hann er upprunnin og birga honum oft sýn á það góða sem aðrir menningarheimar hafa að bjóða.  Einstrengingsleg sýn á það sem telst hið eina rétta er helsta fóður óumburðarlyndis.  Oftast er þessi sýn byggð á því sem okkur hefur verið sagt og talin trú um, frekar en við höfum aflað okkur raunverulegra þekkingar af eigin reynslu með því að reyna að skilja aðra af umburðarlindi.

"Hjörtun eru eins og dyr sem opna má auðveldlega með litlum lyklum, sem við skulum ekki gleyma hverjir eru:  "Þakka þér fyrir vinur" og "vildirðu vera svo vænn"."

Þú ættir því að hafa í huga hvar þú hlaust þín gildi á lífinu almennt.  Rekja hvar þú hefur fordóma gagnvart hinum ýmsu málum.  Vera meðvitaður um hversu mikið af skoðunum þínum eru uppeldislegar og hafa verið innrættar.

"Það þarf ekki að taka nema nokkrar sekúndur að veita ávítur, en það getur tekið þann sem varð fyrir þeim allt lífið að gleyma þeim."

Flokkadrættir gagnast heildinni ekki og það hefur ekki gagnast þeim sem vinninginn hefur í erjum að kúga þann sem undir verður. Umburðarlindi og samvinna er það sem kemur öllum best.

Ég vona að ég eigi ekki eftir að hitta Breta eða útrásarvíkinga, Múslíma né seðlabankastjóra, hvorki, hvíta, svarta né skáeygða þegar ég kem í Paradís.  Ég vonast til að finna þar mannlegar sálir, bræðra og systra sem eru ekki flokkaðar eftir stöðu, lit, trú eða þjóðerni svo ég geti látið af öllu mínu óumburðarlindi og fáfræði, geti þannig dvalið þar óáreittur og ánægður.

Lúkas 18.17  Sannarlega segi ég yður:  Hver sem tekur ekki við Guðs ríki eins og barn, mun aldrei inn í það koma.

 

Athugasemdir

[Jakobína Ingunn Ólafsdóttir, 25.10.2008 kl. 11:55]

Fólk er oft spurt að því hvaða veikleika það hafi. Þ.e.a.s. það er beðið um að skilgreina einhvern af eiginleikum sínum sem veikleika. En Ég hef haldið því fram að eiginleikar okkar geti ekki tekið á sig slíkt gildi. Gagnsemi þeirra er misjöfn og háð aðstæðum. Þetta er líka spurning um hvernig fólk virkjar eiginleika sína. Hversu vel þekkir og skilur sjálft sig og sína eiginleika. Hér er einginn alsherjar sannleikur bara skilningur.

[Magnús Sigurðsson, 25.10.2008 kl. 14:29]

Ég held að raunverulegt umburðarlindi verði aldrei skilgreint sem veikleiki. Það getur vissulega litið þannig út að við látum vaða yfir okkur án þess að bera hönd fyrir höfuð okkar og við það missum við af tækifærinu til að svara eins og hæfir augnablikinu. En með því að nýta biðtíma umburðarlyndisins er betra að að koma auga á hvað það er sem er þess virði að berjast fyrir.

Það má kannski bæta þessari æðruleysis bæn við sem skilgreiningu á umburðarlindi:

Guð gefðu mér æðruleysi til að sætta mig við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til þess að breyta því sem ég get breytt og vit til að greina þar á milli.

[Sigurveig Eysteins, 27.10.2008 kl. 00:56]

 Góð grein hjá þér Magnús.... ef ég má koma með smá innlegg, þá er mjög stutt á milli óumburðarlyndis,  alhæfingar og hræðsluáróðurs. Án þess að vera leiðinleg þá finnst mér vera mikil alhæfing í þessum orðum hjá (Lúkas 18.17)  ennn.... það er bara ég

[Magnús Sigurðsson, 27.10.2008 kl. 07:18]

Ég reyni að taka þessum orðum Krists (Lúkas 18.17) á þann hátt að ég mun komast svo langt sem efalaus trú mín leifir.  Þannig erum við sem saklaus börn og Guðs ríki  er innra með okkur.