"Hér stend ég og get ekki annað."

Síðastliðna daga hafa flestar mínar bloggfærslur verið hálfgert skítkast út í þá sem mér hefur fundist vera að gera hluti sem væru til skaða fyrir mig og samfélagið, sem sagt hefðbundið kreppuröfl og svartsýni.  Í morgunn ákvað ég i að blogga ekki um neitt neikvætt í dag einblína á það jákvæða og vinna í stöðunni eins og hún er.  Verkefni dagsins voru að skila inn skráninganúmerum af fyrirtækisbílunum.  Eftir lagasetningu næturinnar ákvað ég að henda tveimur bílum og skila inn númerunum af tveimur í viðbót.  En hef samt tvo vinnubíla enn á númerum.  Einnig fór ég á skrifstofu Vinnumálastofnunar og lét skrá mig atvinulausan í fyrsta skipti á ævinni.

 

Ég er atvinnurekandi með verktakafyrirtæki í byggingariðnaði (flísar / múrverk) auk þess að reka flísa og gólfefna verslun.  Fyrirtækið var mest með 12 starfsmenn á þessu ári en um mánaðarmótin ág-sept sagði ég upp starfsmönnunum vegna lausafjárvanda sem stafaði af verulega erfiðri innheimtu. 

 

Síðan bankarnir hrundu hafa tveir af fjórum mínum helstu viðskiptavinum orðið gjaldþrota og sá þriðji á í verulegum lausafjárvanda.  Þó svo það hafi tapast kröfur upp á milljónir við þessi gjaldþrot, var það verra að við annað gjaldþrotið sem varð í byrjun nóvember hvarf stærstur hluti þeirra verkefna sem fyrirliggjandi voru til áramóta.  Um mánaðarmótin nov-des voru því eingin verkefni fyrir þá starfsmenn sem höfðu ekki þegar farið og ekki aðrir eftir hjá fyrirtækinu en sölumaður í verslun og ég sjálfur. Frá því í byrjun desember hafa þeir klukkutímar sem hafa verið við verktak verið teljandi á fingrum annarra handar. 

 

Ég hef að mestu verið sjálfstæður atvinnurekandi síðan 1983 og yfirleitt verið með menn í vinnu oft hafa komið erfiðir tímar þar sem verkefni hafa verið strjál og verð lá.  Núna skipta verðin minna máli það er verkefnaleysið sem er vandamálið.  Það hefur verið ósegjanlega erfitt að sjá á eftir mínum góðu starfsmönnum og vinnufélögum til margra ára og sérstaklega sárt að vita af sumum þeirra án atvinnu.

Staða mín hefur oft verið erfið áður en ég hef alltaf séð  ljósið framundan.  Núna geri ég mér grein fyrir hve margir eru í miklum vanda og eiga bágt með að sjá ljósið.  Þegar ég kom heim í kvöld beið mín svo þykkt umslag frá lífeyrissjóðnum mínum þar sem mér var tilkynnt að um -20,1% neikvæða ávöxtun væri að ræða það sem af er ári.  En nú er ég sennilega um það bil að falla í þá gryfju að verða neikvæður.

Öflugt andóf boðað eftir jól

Athugasemdir

[Haraldur Bjarnason, 13.12.2008 kl. 04:24]

Fékk þetta sama bréf í dag Maggi -20. en koma tímar, koma ráð. Þetta reddast.

[Magnús Sigurðsson, 13.12.2008 kl. 11:13]

Halli, þar sem ég sé ekki annað á bréfi stjórnenda sjóðsins en að niðurstaðan nú sé þeim fullkomlega óviðkomandi og ekki vottar þar fyrir afsökunarbeiðni.  Væri ekki rétt að kanna hvort sjóðfélagar geti lögsótt þessa stjórnendur?  Ekki eru stjórnvöld líkleg til að rannsaka svona mál og ekki eru það ASÍ og samtök launfólks sem þrástagast á mikilvægi verðtryggingarinnar vegna lífeyrissparnaðar landsmanna.

Gleymum ekki því að okkur er gert með lögum að láta 12% tekna okkar renna til þessara sjóða.

[Björg Sigurðardóttir, 13.12.2008 kl. 12:55]

Oj bjakk, þetta er ömulegt ástand og skil ég vel að þú sér neikvæður, bróðir sæll. En lífið heldur áfram og það gengur upp og niður eins og þú veist. Þegar það er niðursveifla fær maður sömu tilfinningu og þegar maður keyrir hratt niður bratta brekku, fær í magann og hefur á tilfinningunni að maður ráði ekki við neitt. En þegar niður er komið liggur leiðin bara upp á við og jákvæðnin og bjartsýnin hjálpa til.

kær kveðja

Björg