Hútar

Það er nokkuð ljóst að hafsvæðið sem Hútar herja á við strendur Jemen hefur frá alda öðli verið Vesturlandabúum varasamt. Í bókinni Jón Indíafari Reisubók getur Jón Ólafsson úr Álftafirði vestra þessa hafsvæðis með þessum orðum

Eitt eyland, liggjandi í því Rauða hafi, kallast Zocotora og heyrir til Afríka. Það með lyktar hér um meira að tala. Út af því Rauða hafi koma þrátt í veg fyrir Indíafara nokkur smáskip og skútur, sem kallast barkar, hver skip þeir taka með harðri hendi og alla vöru.

Á þeim eru egypskir og arabískir menn. Sumum sleppa þeir tómhentum, en suma aflífa þeir, sem morðingjar og sjóreyfarar. Þar fá þeir oftlega mikið herfang, og nær svo ber við, að þessi smáskip koma út af þeim Rauða sjó í móti þeim, en á vorri leið skeði það ei, og ei komum vér við nokkur lönd, fyrr en við komum að Ceylon.

Þetta má lesa í Reisubók Jóns Ólafssonar Indíafara þegar hann sigldi á vegum Danakonungs á skipinu Kristjánshöfn til Indlands árið 1622. Þarna er hann að lýsa hluta leiðarinnar á milli Madagascar og Ceylon (Siri Lanka). Það sem Jón kallar Zocotora er eyja við minni Adenflóa.

Jón dvaldi um tíma á Indlandi og segir m.a. frá því í Reisubókinni, sem hann skrifaði fyrir um 400 árum síðan, að á Indlandi hafi hann skrifað bréf til Halldórs bróður síns í Súðavík. Hann segir að félagar hans hafi sagt að þetta væri í fyrsta skipti sem fréttir hefðu farið á milli Indlands og Íslands.

Jón gerir grein fyrir hvaða leið bréfið fór til Íslands og hvernig það komst alla leið. Það fór með skipinu Kristjánshöfn milli Indlands og Danmerkur. Bréfið fór svo í kaupfar á Eyrarsundi sem var á leið til Skutulsfjarðar við Ísafjarðardjúp.

Skutu niður eldflaugina á síðustu stundu

Kerlingabækur

Stríðsvélin er komin í startholurnar. Þar er öll jörðin vígvöllurinn. Í landinu helga sjáum við upphafið að endinum. Orrustan verður samt ekki bara við náungann hún verður einnig við vættina. Landvættirnir eru vaknaðir og munu refsa aðdáendum græðginnar vegna skorts á virðingu fyrir náttúrunni og almættinu.

Leikvanginn eiga í augnablikinu djöfuls snillingar og Davos dúkkulísur. Hið djöfullega glóbalska markmið virðist vera að drepa og afvegaleiða eins mikið af saklausum börnum þessa heims og mögulegt er, svo hægt verði að ríkja yfir þeim sjálfsafgreiðslukössum sem eftir verða í gervigreindri snjallveröld.

Það er auðvelt að ná til hjarðarinnar. Það er gert með því að ráða fræðslu, lygum afþreyingu, ótta og upplýsingum, -og hafa almættið í felum. Þannig hefur öfuguggum mennskunnar tekist að ná völdum í hugum fólks. Öfuguggarnir eiga nú alla helstu miðla sem móta skynjun og hugsun.

Þjóðfélagsverkfræði með sérfræði greiningum og sviðsmyndum, -kynþættir, trúarbrögð, menning, pólitík, stétt, -og nú náttúruhamfarir. Svo ekki sé nú minnst á geðraskannir og ótal kyn röndótts glóbalsins. Allt er þetta greint til að sundra sameiginlegri vitund og flokka niður í ótal hólf. Heimselíta öfugugganna veit upp á hár hvað hún er að gera þegar hún fokkar síðan öllu upp á flótta.

Sýndur er hryllingur í fjölmiðlunum þeirra, þar sem kynnt undir hneykslan hjarðarinnar yfir því að morðóður viðbjóður skuli fyrirfinnast á meðala manna, með því að endurtaka sömu fréttina aftur og aftur. Saga aldanna hefur samt sýnt aftur og aftur að oftast hafa endurteknar fréttir elítunnar af hryllingi kostað milljónir saklausra lífið.

– Á þá kannski að snúa sér til almættisins í hljóðri bæn? -Nei ekki á þeirra vakt, í þeirra fréttatíma.

Þannig lifir hjörðin í tálsýninni. Gengur blindandi á hlutdrægni öfugugganna. Samþykkir vígvelli endalausra hjaðningavíga mennskunnar. Telur það þess réttlætis virði sem fyllir á forðabúr djöfuls snillinga. Á meðan Davos dúkkulísur smyrja kyssitauið og flissa sig til stríðsæsinga í nafni lýðræðis.

Hjörðin fyrir framan skjáinn hefur tapað áttum, er upptekin af þekkingu sinni í stafrænum veruleika. Hún lifir sannleika snjallveraldar Langtíburtukistan, en hefur ekki hugmynd um hvað er að gerast utan þeirrar veraldar. Enda á þess ekki að þurfa, það er hvort eð er allt á upplýstum skjánum.

- það þarf ekki að biðja neinna bæna, Þar sem gervigreindar sviðsmyndir mennskunnar poppa upp úr spálíkaninu með alla möguleika.

Endalok jarðarinnar og landsins bláa, eins og við þekkjum, eru hafin. Þau dreifast eins og krabbamein um láð og lög með ljósleiðurum og seldum innviðum. Kílómetrar af jarðsprengjum og himnasendingar af klasasprengjum. Kjarnorkukafbátar í Keflavík, váfugl yfir Valahöll og orrustuþotur NATO æra nú meir að segja beljurnar á Egilsstaðanesinu.

Svo ekki sé nú bara minnst hörmunga landsins helga eða akra Úkraínu, eitt sinn frjósöm mold en brátt eitraðar auðnir blóðabaðsins.

Það er verið að eyðileggja heimkynni okkar á jörðinni, og selja ættlandið andskotanum.

-Hversu geggjað er að það skuli ekki vera einnar bænar virði í beinni?

Guð blessi börnin.

Lífið í landinu

Nú er unnið að því að kortleggja sprungur við Grindavík, sem er talin óbyggileg þeirra og neðanjarðarhvelfinga vegna, ásamt hættu á eldsumbrotum. Ógnir náttúrunnar er ekkert nýtt á landinu bláa og hefur mátt búa við óblíða náttúru frá því land byggðist, eins og Íslandssagan greinir víða frá, og til er aragrúi sagna sem varla er hægt að flokka sem þjóðsögur þó svo að þær hafi ekki verið skráðar í fréttaannála.

Í bók Tryggva Emilssonar fátækt fólk segir Tryggvi sögur eftir föður sínum sem var á vetrarvertíðum á Reykjanesi og sem vinnumaður í Straumi við Hafnafjörð skömmu fyrir 1890. Hann segir hve algengt það var að kindur tíndust í hruninu eftir að hafa fallið sprungur og gjótur og hvernig hann kom að björgun þeirra.

Í bókinni Fátækt fólk segir Tryggvi svo frá eftir föður sínum um mannshvarfi í hruninu.

Á þessum hraunslóðum skeði sá atburður að ung kona þar úr sveit gekk við ásuði og hóaði saman til kvía, hún hélt á prjónum eins og var venja á tímum vinnuhörkunnar og hraðaði göngunni.

Þessi kona var smalavön og kunnug hrauninu en í þetta sinn kunni hún ekki fótum sínum forráð og féll í hraungjótu, líka þeirri er faðir minn dró lambið úr. Ekki slasaðist hún í fallinu svo til baga væri en kom niður á fæturna og hélt á leist og bandi.

Fljótlega hefir hún séð hvernig komið var, að engin leið var til uppgöngu þar sem hraunveggirnir voru allir innundir sig og hvelfdust yfir gjótuna sem var um tvær mannhæðir frá botni á barm og gersamlega ókleif.

Hún reyndi eftir fremsta megni að róa hugsunina og hélt áfram að prjóna, að kalla á hjálp var tilgangslaust. Þarna var enginn maður á ferð en hún vissi að sín yrði saknað og leitað, og það var sú von sem hún hélt dauðahaldi.

Og hennar var leitað dag eftir dag en hún fannst ekki. Eftir þrjú dægur þóttist hún heyra mannamál skammt frá gjótunni og þá hrópaði hún af öllum mætti, en hún gat allt eins muldrað í barm sér, hljóðið kastaðaist á milli veggjanna og kafnaði undir hraunhvelfingunni sem var eins og þak yfir gjótunni.

Enn liðu þrjú dægur og konan var að glata síðasta vonarneistanum. Leisturinn var löngu fullprjónaður og bandið gengið til þurrðar og hungrið og kuldinn svurfu að. Hún sat upp við hraunvegginn við hliðina á dauðrotnuðu kindarhræi sem hvorki hrafn né tófa höfðu nagað og beið dauðans en hélt þó fullum sönsum og baðst fyrir öllum stundum.

Þrír sólarhringar voru lengi að líða, nóttin og myrkrið fylltu gjótuna af nístandi nálum sem gengu í gegnum merg og bein og dagurinn sem þrengdi sér ofan um opið og varð að grárri ógnandi loppu, líka hann. Hún horfði tárvotum augum til þess himins sem skartaði gullroðnum skýjum og þráin til lífsins varð að hrópandi bæn.

Svo féll hún í svefn, það var á fjórða degi, og þá skeði kraftaverkið, hún vaknaði á barmi gjótunnar og komst til bæja.

Faðir minn sagði mér þessa sögu af hraunströndinni og það með að álit manna var að konan hefði komist það sem svefnengill sem henni var um megn í vöku. Og raunar eru til um það sagnir að svefngöngumenn brúa ófærur.

Þeir sem hafa einhvern áhuga á að fræðast um úr hvaða jarðvegi íslensk þjóð er sprottin ættu að lesa bækur Tryggva Emilssonar; Fátækt fólk, Baráttan um brauðið og Fyrir sunnan. Jafnvel þó svo að mörgum hafi fundist gleymskan geyma efni þeirra best þegar þær komu út á sínum tíma.

Í bókinni Jón Indíafari reisubók, sem skráð er af Jóni Ólafssyni um dvöl hans í danska hernum 1615-1626, segir frá ferðalögum sem náðu allt frá Grænlandi til Indlands og Þar til hann kom aftur til Íslands. Í fyrsta kafla segir hins vegar frá ferðalagi konu með ungabarn á æskuslóðum Jóns úr Álftafirði við Ísafjarðadjúp yfir í Önundarfjörð.

Frásögnin er svona.

Á mínu 11 ári bar svo við að ein gift kona, Bóthildur að nafni hafði ferðast úr Álftafirði og vestur yfir heiði í Önundarfjörð með veturgamalt eður tvævett sveinbarn, sá eð Ketill hét. Og þegar móðirin vildi hafa hingað aftur ferðazt með sinni ungri barnkind til sinnar sveitar, þá vissi það engin í Álftafirði.

Þetta skeði um Maríumessu fyrri. Og nær hún kom hér yfir heiðarskarðið, skellti yfir myrkvaþoku, svo hún gekk og villtist of mikið til hægri handar, allt þangað sem Valagil heita, hvar að eru miklir forvaðar, og með því að hún var bæði veik og mædd orðin, nam hún þar staðar fyrir Guðs anda ávísun hið næst sem mátti þessum forvöðum, og af löngum burði sinnar barnskepnu hafði henni í brjóst runnið og svo aldeilis út af sofnað í Herrans vald.

Nú vissi enginn maður, hvorki í Önundarfjarðar né Álftafjarðarhrepps, af þessu tilfelli. Skömmu síðar í vikunni heyrðist barnsópið ofan til byggða, og ætluðu þeir menn, sem næstir bjuggu, að einhver sérdeilis dýrahljóð vera mundu. Þetta bar við snemma í augusto.

Í þann tíma bjó, síra Jón Grímsson í Svarfhól í Álftafirði, sá eð var sóknarprestur Ögurs og Eyrar, og nær hann fékk þetta að spyrja, sendi hann með skrifaðan seðil út eftir sveitinni heim á hvern bæ til sérhvers búandi manns og bónda, sem það innihald hafði, að hver þeirra kæmi með vopn í hendi heim á hans garð með bráðasta hætti, þá strax samdægris, og þar samantæki í sinni nálægð og með sínu ráði, hvernin þeir sér hegða skyldu í greindu efni, og gjörðist sú ályktan, að menn skyldu uppleita með alvarlegasta hætti, hvaðan þessi ýlfran væri og eymdarhljóð eður af hverri skepnu. Gengu þeir svo af stað af prestsins garði.

Þá gengu allir skattbændur með þrískúfaðan atgeira, sem hingað á umliðnu ári fyrir þetta fluttust til kaups eftir K.M. bifalningu. Og nær þeir komu á þann stað, sem konan lá önduð fyrir löngu, og fundu barnið hjá henni enn þá lifandi og konuna óskaddaða, því barnið hafði hennar líkama varið í mörg dægur, þá hnykkti hverjum þeirra hér við og þótti hryggileg aðkoma, en þeim manni eyi sízt, sem bóndi og ektamaður var nefndrar konu, sá eð Jón Eyvindsson var að nafni.

Var hennar lík svo flutt til byggða og þaðan með erlegum tilbúningi og meðferð til Eyrarkirkju, að hún greftraðist. En þessi þeirra sonur uppólst hjá sínum föður, þangað til hann var komin úr ómegð, og var síðan vinnuþjón síra Thumasar Þórðarsonar og andaðist vel tvítugur að aldri á Snæfjöllum.

Þessa ferðalags er hvergi getið í annálum né öðrum heimildum og er jafnvel látið að því liggja í skýringum bókarinnar að um skrök- eða þjóðsögu sé að ræða. Hverju svo sem Jóni hefði átt að ganga til með því, en þessi atburður hefur greinilega haft mikil áhrif á hann í bernsku úr því að hann segir frá honum í fyrsta kafla bókar um annars óskylt efni, -heimsreisu.

Það má kannski segja sem svo að fyrri kynslóðum hafi þótt best að gleyma óblíðri náttúru landsins eins og hverju öðru hundsbiti og það hafi verið lykill að því að byggja þetta land. Bara á minni ævi hefur orðið mikil breyting á hvernig fólk er tilbúið til að úttala sig um ófarir sínar. Á þeim grunni má nú segja að sé runnin upp öld upplýsinga, sérfræði og sviðsmynda sem fæða af sér appelsínugular viðvaranir og lokanir.

Friðþæging

Á meðan mennskan

speglar sig í blóðabaði barnanna

sem birtist í mósku daganna

á flatskjá staðreynda

varðveitum við mennskuna

með yfirgangi orðanna 

– í dómgreindum kærleika

- - og með því að lúta höfði

í hinni skinhelgu bæn

– anginn litli anginn minn

ég ætlaði að skjóta hann pabba þinn

 

Hafi sú hugmynd kviknað í höfði einhvers að þessi orðhengilsháttur hefði eitthvað með keppnis að gera þá er það misskilningur, þetta er sett hér inn á síðuna sem firðþæging í vonleysi andleysis.

Mín upplifun af landinu helga er sú að þar eigi ég mörgum gott upp að unna. Um veru mína þar setti ég inn örstuttan pistil fyrir tæpum þrem árum síðan, með tengli á annan sjö sekúndur, sem má lesa hér

Út í hött

Þjóðarsáttin hefur verið að lauma sér í heimabankann undanfarið, -eins og þjófur á nóttu. Bifreiðagjöldin hækkuðu um 20% á milli ára og brunatryggingin hækkar um 12,5%. Nú er beðið í spenningi eftir að fasteignagjöldin laumist inn eins og hver annar gáttaóþefur

Hvern munar um fimmþúsundkall hér og fimmþúsundkall þar? -eins og litla lukkudýrið benti flissandi á í fjölmiðlum fyrir skemmstu. Allavega ekki sjálftöku liðinu sem í körum heljar hvílir allan ársins hring, -nema rétt á meðan gefið er á garðann.

Nú var það helst að skilja á þeim hluta hjarðarinnar sem situr vaktina með hendur í skauti ásamt sjálftökuliðinu, -að þau væru tilbúin til að semja um 2,5% þjóðarsátt til handa þeim sem draga vagninn.

það væri svo ofboðslega mikilvægt að ná vöxtunum niður, sem Why Iceland viðundrin á Svörtuloftum hafa verið hækka flugið á undanfarin tvö ár svo mylja megi þakið ofan af landsmönnum. Því þá færi verðbólgan niður líka og hægt að blása í blöðruna upp á nýtt.

Ég segi nú ekki annað en farið hefur fé betra.

Jarðeldar

Það var auðvelt að gera sér í hugarlund hvers vegna orðið jarðeldar er notað yfir eldsumbrot þegar sást hvernig sprungan við byggðina í Grindavík opnaðist. Hvað sem má segja um gagnsemi varnargarðanna við Grindavík þá er það nokkuð ljóst að sérfræðingar geta aðeins giskað á hvoru megin við þá jarðeldarnir verða og sagt að um gott gisk hafi verið að ræða í gær.

Það á samt eftir að koma í ljós hversu mikið tjón á eignum verður vegna þess að hitavatnslögnin fór af bænum, auk þess sem hann er rafmagnslaus, og nú frost framundan sem gæti haft slæmar afleiðingar fyrir húsnæði. Greinilegt var að varnargarðarnir stýrðu hraunrennslinu á hitavatnslögnin við Grindarvíkurveg og má segja að það hafi ekki verið gott gisk.

Jarðeldarnir við Grindavík eru þó aðeins smámunir miðað við það sem íslensk náttúra hefur upp á að bjóða, og er hætt er við að hamfarir í smáskömmtun geti haft verri áhrif á líf fólks, sem á allt sitt undir, en eitt og eitt gott gisk sérfræðinga. -Guð veri með Grindvíkingum.

Skaftáeldar árið 1783 eru einhverjir mestu jarðeldar sem orðið hafa á Íslandi og jafnvel í heiminum á sögulegum tíma. Gossprungan var tugir kílómetra á lengd og er gígaröð Lakagíga hátt í 30 kílómetrar. Til viðmiðunar hafa eldumbrotin á Reykjanesi einungis verið smágos fram undir þetta, jafnvel talin túristagos fram að tveimur síðustu.

Nýlega las ég ævisögu Jóns Steingrímssonar eldklerks, sem aldrei var ætluð til útgáfu, en Jón skrifaði dagbók á tímum Skaftárelda sem er einhver merkilegasta heimild sem til er um hamfaraeldgos á Íslandi. Jón notar talsvert pláss í eldriti sínu í að verja sjálfan sig því hann var ásakaður um að fara illa með opinbert fé sem ætlað var til hjálpar íbúum í Skaftárhreppi. Hann vandar yfirvöldum og sérfræðingunum þess tíma ekki kveðjurnar varðandi hjálparstarfið, -hann segir:

Þetta sama sumar (1784) reistu hingað til yfirskoðunar kammerherra og þar á eftir stiftamtmaður yfir landinu Hans Levetzow og herra Magnús Ólafsson Stephensen, skoðuðu hér jarðir og land, og fengu þær afspurnir um eldinn og hans verkanir, sem þeir þá kunnu að fá af þeim fáeinum, er hér voru til staðar, og urðu því miður margar óljósar. Þar eftir það sama sumar komu hingað fjórum sinnum befalingar, að skrifa upp tölu á mannfólki og skepnum, hvað margt af hverju væri dautt eða lifandi, sem þó aldrei gat orðið skiljanlegt eða afstemmandi, þar sem fólk var að flytja sig til og frá og sumir að deyja. Það nú lifði þessa viku, var dautt eða burt farið hina. Af þessu rugli varð síðast höfuð-botnleysa til engrar nytsemdar.

Ég tók saman pistil, sem kallaður var hér á síðunni Sautjánhundruð og súrkál; þegar dansinn dó, um hverskonar hamfarir Skaftáreldar voru, eitt mesta hallæri sem orðið hefur á Íslandi, og birti ritsmiðina þegar fyrsta túrista gosið var í Geldingadölum 2021. Sjá hér

Stríð á Norðurlöndum

Ameríski kraninn er sjálfsagt ekki ósvipaður þeim Evrópska enda er umræða Vesturlanda hönnuð af sama rétttrúnaði. Redacted greinendur benda þó á að ekki kemur fram í fjölmiðlum Vesturlanda að það er verið að klappa upp stríð á Norðurlöndum, og rétt eins og Úkraína verði þau látin sjá um sig sjálf þegar til kastanna kemur.

Greinendur Redacted eru Natali og Clayton Morris fyrrverandi fréttafélagi Tucker Carlson. Ekki er það svo að ég fylgist svo vel með heimsmálunum frekar en annarri Medíu, -sjónvarps og símalaus maðurinn. En ég er í góðu sambandi við vini mína og einn af þeim sem ég hef þekkt frá því ég man fyrst eftir mér býr í Ástralíu.

Þessi vinur minn fylgist með yfirhylmingu heimsmálanna og hefur sent mér í gegnum tíðina tíðindi af því sem er í vændum, en hvergi minnst á s.s af hruninu 2008 þar sem nákvæmlega var greint frá að smáríki eða borg yrðu sett á hausinn fyrstu vikuna í október 2008 þetta væri fyrirfram planað. Eins og kannski einhver man þá varð smáríkið Ísland.

Fyrir nokkrum dögum töluðum við saman á skype sem við gerum reglulega. Ég sagði vini mínu að ég hefði á tilfinningunni að það yrðu Norðurlönd, og fólk af okkar uppruna sem fengi að finna fyrir stríðsofsóknum fljótlega. Í morgunn sendi vinur minn mér þessa klippu frá greiningatíminu á Redacted. En auðvitað er ekkert um þetta hvorki á mainstream né mbl.

Trump: Ef Evrópa sætir árás munum við ekki hjálpa

Mennskan

Mig dreymdi undarlegan draum í ársbyrjun, þar sem ég var kominn fótgangandi niður á Reyðarfjörð. Eftir að hafa beygt fyrir Grænafellið blasti fjörðurinn við í allri sinni dýrð og það merkilega var að þar voru engin mannanna verk  lengur sjáanleg. Fjörðurinn spegilslettur og fagur, skriður, melar og hæðir vaxið grámosa.

Mér fannst ég þurfa að taka mynd af þessu því svona væri þetta ekki á hverjum degi og þarna sæi ég landið án áhrifa mannsins. En uppgötvaði þá að ég var ekki með myndavélina með mér, þannig að ég snéri við og ætlaði til baka að sækja hana.

Þegar ég byrjaði að ganga til baka fór jörðin að gliðna, svipað og hraun sem flýtur hægt fram hálfstorkið. Það var samt ekki rauð glóð sem ég sá í sprungunum í gegnum mosann og milli steina, heldur sá ég þar undir allt fullt náhvítum beinum dýra.

Mér datt í hug á meðan jörðin var að gliðna og opnast undir mér að ég hefði gengið út á gamla miltisbrands eða riðuveiki gröf. Ég ákvað því að forða mér upp í skriðuna áður en ég lenti ofan í sprungu og niður á milli beina hrúgnanna.

Ég reyndi að komast til baka í fjallshlíðinni og ætlaði aftur upp Fagradalinn. En ég rann stöðugt niður á lausum steinum í skriðunni í áttina að undirlendinu sem var alltaf að gliðna meira og meira. Þarna spólaði ég hraðar og hraðar á sama stað.

Ég hef verið reyna að átta mig á hvað þessi draumur merkir en hef ekki komist að niðurstöðu. Kannski er hann tíðarandans, þ.e.a.s. að það sé engin auðveld leið til baka þegar síðasti bærinn verður horfinn úr dalnum. Þá verði jafnvel of seint  að ná sviðsmynd í spálíkan fyrir gervigreind.

Skæklatog og hringavitleysa

Nú gnístir gamli nábítur saman gómunum þegar flestir voru hættir að trúa á glamrið í fölsku tönnunum, og til að andlitið falli ekki alveg saman á riðuskurðar skotta fylgja fordæmi djöfuls snillinga.

Tilkynna afsögn með tilþrifum og síðan ~ voilà ~ og upp úr hagsmuna hattinum skapast sátt um að bingóið haldi áfram. Skítt með skaða galtóms ríkissjóð það má alltaf finna fórnarlömb fyrir honum.

Nei má ég þá heldur biðja um ~ ciao ~ Þegar ábyrgð óstjórnarinnar samanstendur orðið af lögbrjótum, afglöpum og flissandi fábjánum svo ekki sé nú orði hallað á allar dúkkulísurnar.

Stjórnin í hættu nema Svandís skipti um stól

Sérfræðingaveldið

Þá er sendiherra dóttirin komin í gapastokkinn, -þó svo fyrr hefði verið. En sjálfsagt gapir hún bara áfram í aðra átt eins og golþorskur og allir verða sáttir. Fordæmi fyrir því.

Hrært verði í nefnd fyrir nýtt lagafrumvarp um að fagráð MAST fari með landslög og þá má fleira en íslenska sauðkindin fara að passa sig á fjöldagröfunum.

Það er svo ofboðslega inn núna að láta sérfræði álit og sviðsmyndir stjórna landinu ásamt því sem kemur í aflátsbréfum frá bírókratinu að utan.

Það má segja að Íslands ógæfu verði nú allt að vopni, gapandi ofvitar og flissandi fábjánar séu það sem landið bláa eigi skilið.

Enda er flest venjulegt fólk komið til Tene þar sem íslenskan er sögð blómstra þessa dagana.

Hvalur mun krefjast skaðabóta