Trúleg vísindi.

Within the more conscious community there is apparently another choice at work. It appears to me from what I'm seeing that while so many "get" it and are open to these expanding changes, even though it's a somewhat confusing time, a reluctant contingent are apparently fainting in their minds and stumbling backwards into a sort of resignation mode.

And something's strange and very wrong about it.

We can't mess with free choice and never should. But what I don't like is this creeping cynicism I'm sensing. How come some people in the alternative community are caving in to this growing sense of hopeless resignation? I can understand a little spiritual withdrawal in the light of obvious truths, but arm-folding and snide remarks that only disparage and discourage?  Meira...

 

Flugrútan

Á árum áður  var sérstök tilfinning sem fylgdi því að vera á leið út á Keflavíkurflugvöll tímanlega fyrir allar aldir.  Eftirvænting vegna þess að framundan var ferð á framandi slóðir annað hvort frí eða önnur tilbreyting  og oft var farið með fjölskyldu eða í góðra vina hóp í leigubíl.  Nú orðið eru ferðirnar út á Keflavíkurflugvöll frá BSÍ einmanalegar innan um  útlendingana í fullri flugrútunni og þó að þar séu einnig íslendingar verður maður þess áskynja að margir þeirra standa í þeim sporum að vera á milli tveggja heima, orðnir hálfgerðir útlendingar í eigin landi án þess að eiga heima í því landi sem þeir lifa og starfa mestan hluta ársins.

Heimsóknirnar heim hafa verið ca.  þrjár á ári með 3-5 mánaða millibili 2-3 vikur í senn.  Það er alltaf sami treginn sem fylgir  ferðalaginu til baka út á Keflavíkurflugvöll.  Þegar fjarveran vegna starfa í öðru landi er komin vel á annað ár gerir maður sér grein fyrir að þau eru orðin nokkur stórafmælin sem hafa farið forgörðum meðal vina, eins jarðarfarir þar sem maður hefði helst ekki viljað láta sig vanta.  Svona hugsanir, ásamt söknuðnum yfir því að vera að fara gera vart við sig þegar setið er út við gluggann í flugrútunni og allt gert til að láta sem minnst fyrir sér fara.

Eftir fjarveru að heiman þá er ýmislegt sem er ekki eins og það var, enda kannski til of mikils ætlast að allt standi í stað á meðan í burtu er verið.  Eitt breytist þó ekki á Íslandi, blessaður blásturinn.  Eftir að hafa verið mánuðum saman við spegilslétta firði Noregs eru frískir vindar Íslands alltaf jafn hressandi.  Þessi blástur sem er svo samgróin sálinni að ég hef ekki enn getað vanið mig af því að setja hausinn undir mig þegar ég fer fyrir húshorn í logni og verð alltaf jafn undrandi á því að það skuli vera logn báðu megin við hornið.

Núna í september átti ég tvær vikur heima í hressilegum næðingnum, kannski fullhressilegum á köflum með alltof mikilli ofankoma fyrir norðan miðað við árstíma eins og blessaðir kindurnar fengu að reyna.  Það má kannski segja að fjárskaðaveður sé ekkert einsdæmi í hugskoti íslendings, en þegar ég kom í maí heimsóknina þá kom birtan mér samt ókunnuglega fyrir hugskotssjónir, oftar en einu sinni kannaðist ég ekki við hana.  Þegar Dagbjört systir keyrði mig svo í flugrútu BSÍ á sólskinsbjartri  sumarnóttu  áttaði ég mig á hverju sætti. 

Dagbjört hafði nefnilega á orði að það væri búið að vera einstaklega tært og fallegt loftið undanfarið. Mér datt í hug að nú væri kominn tími til að hún hætti að þrjóskast við að nota gleraugun.  Fjallasýnin var í álíka móðu og maður upplifði í fyrst skipti á ævinni í hitamistri á Spáni fyrir áratugum síðan.   Mistrið sem er á ferðinni á vindasömu landi eftir eldgos síðustu ára á ekki heima í mínu minni, en þeir sem hafa vanist því  einn dag í einu sjá það gleraugnalaust  hvort útsýnið er tærara þennan daginn eða hinn, á meðan ég sá ekki einu sinni Snæfellsjökulinn frá Vatnsleysuströndinni á heiðskírum logn morgni í flugrútunni.

Þessar heimsóknir vor og haust hafa margvíslegan tilgang annan en að vera í faðmi fjölskyldu og njóta dásemda fósturjarðarinnar, m.a. að kaupa sér grið og hýsa húsbíla á Stöðvarfirði til tekjuöflunar fyrir bankann ef svo má að orði komast.  því ég má ekki hugsa til þess tjóns sem það ylli ef bankinn færi á höfuðið,, aftur.  Þessi húsbílahýsing eru skemmtileg iðja þar hitti ég fjölda fólks sem er með hugann fullan af sumri.   Meðan á þessu stendur dvel ég þar að auki á Sólhólnum úti við ysta haf, á það einnig til að koma við hjá  bjartsýnu listafólki í Fishfactory sem auðgar andann í gamla frystihúsinu sem verið er að breyta í menningarmiðstöð.

Það fer þó ekki hjá því að ég heyrði líka í fólki sem stendur í  ströggli sem rekstri smáfyrirtækja fylgir svipuðum þeim og ég stóð fyrir.  Einn kunningi minn sem enn strögglar sagði mér frá því að hann hefði komist að í fyrsta skipti á ævinni hvernig það væri að eiga ekki fyrir mat.  Ég rak upp stór augu, ráðlagði honum að tína ber, setja niður kartöflur og verða sér út um rabbabara.  Hann sagði að þetta kæmi til út af því að það væri orðið svo dýrt að búa í húsinu sínu sem hann hafði talið sig eiga skuldlaust, en núna þyrfti hann að borga tæpar 200 þúsund á mánuði fyrir að fá að vera í því þar til hann yrði gerður upp, en eftir það vonaðist hann til að konan sæi um húsaskjól.

Annar kunningi minn sem er smiður sagði mér frá því að hann hefði byggt hús fyrir nábúa sinn í næsta bæ.  Íbúðarhúsbyggingar hafa verið fátíðar síðustu árin, en þeir kumpánar komust að samkomulagi með að gera þetta upp á gamla mátann.  Smiðurinn myndi lána vinnuna og ekki gera reikning fyrr en nábúinn fengi íbúðasjóðslánið.   Smiðurinn þyrfti þá ekki að skila virðisaukaskatti til ríkisins sem það endurgreiddi svo húsbyggandanum,  þannig sparaði húsbyggandinn sér yfirdrátt hjá bankanum til að fjármagna virðisaukaskatt til sjálfs sín í gegnum smiðinn. 

Þetta var nú ekki alveg eins einfalt og í gamla daga.  Skatturinn sá það strax eftir að smiðurinn hafði gert reikninginn og skilað vaskinum að svona há laun á tímann gæti enginn haft nema þá kannski skilanefndarmaður eða þá hálfur slitastjórnarformaður.  Honum var gert að verða sér út um lærðan endurskoðenda og deila niður tímanum sem það tók að byggja húsið og skila því inn á skýrslum fyrir hvert vsk tímabil áður en húsbyggandi fengi krónu endurgreidda af vaskinum vegna vinnu á byggingastað. 

Eftir að þetta var allt klárt þá sektaði skatturinn smiðinn um tæp 200 þúsund fyrir að hafa ekki skila skýrslunum á rétum tíma.  Þessi kunningi minn hélt jafnvel að það yrði einhver bið á því að hann færi á næstu bæi í atvinnuleit það kæmi svo miklu betur út fjárhagslega að vera atvinnulaus. Það er sem mig hefur grunað að ehf formið í fyrirtækarekstri er aðeins fyrir þá útvöldu í landsliðinu í kúlu, þá sem veltast vasklaust með kúlulán til að græða á hlutabréfabraski en ekki þá sem standa í atvinnurekstri þeir skulu leggja heimilið að veði til að borga brúsann fyrir stærstu skipulögðu glæpasamtökum lýðveldisins.

Núna í september var sem áður margt sem var einstaklega ánægjuleg að upplifa á Íslandi, blessuð bláberin þöktu alla móa og sólskinsdagarnir létu ekki á sér standa á milli vindhviðanna.  Það var legið í berjamó, farið silfurbergsnámuna við Helgustaði, austfirðirnir eknir endilangir og Öxin sléttkeyrð á Djúpavog.  Sannkallaðir dýrðardagar sem hefðu getað orðið viðburðarríkari ef ekki væri fyrir kettina, en þeir eru skæðir með að vekja snemma á morgnana með knúsi og mali til að kúra aðeins lengur, eða bara láta vita hvað þeim þyki vænt um kallinn.  Sennilega hefði verið hægt að nýta tímann enn betur ef kettirnir hefðu ekki spilað mig upp í að vera á milli tveggja heima fram eftir morgnum.

Allavega var tíminn alltof fljótur að fljúga og á Djúpavogi flaug hann bæði afturábak og áfram því þar kannaðist ég við birtuna bæði fyrr og nú.  Á Djúpavogi heimsóttum við hana Systu mína sem er nú barasta farin að búa með Símoni sínum í húsi sem við vinnufélagarnir byggðum fyrir margt löngu síðan fyrir hann Kalla.  Þegar ég settist inn í stofuna hjá Systu yngdist ég upp um allavega 20 ár og gamlir dagar runnu sem myndband á milli eyrnanna.  Þetta varð til þess að hún spurði mig; "pappi hvar ert þú eginlega núna, þú ert allavega ekki hjá okkur í þessum heimi"; "jú, jú ég er hér bara á allt öðrum tímum".

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Verkfæri djöfulsins.

Það eru sífellt fleiri að gera sér grein fyrir því að sú heimsmynd sem dregin er upp í stórum fjölmiðlum á við sjónvarp og dagblöðin er í besta falli einsleit ef ekki hreinlega lygi sem oft á tíðum er dreift í djöfullegum tilgangi.

Þess vegna er netið sífellt meira notað við að afla óháðra upplýsinga um hina ímsu viðburði, enda kemur þar margt fram sem stangast algerlega á við það sem stóru krana fjölmiðlarnir greina frá sömu atburðum, ef þeir hafa á annað borð séð ástæðu til að geta þeirra.

Það sem oft er sammerkt með þessu fréttaefni á netinu, er að það kemur frá fólki af vettvangi sem hefur oft náð að festa atburðina á mynd t.d. með gsm símum. Svona var ástandið á götum Madrid nýlega og dæmi svo hver fyrir sig hverjir hafi verið óeirðaseggirnir.

Netið nær í sjónvarpsáhorfendur

Trúleg vísindi.

Er lífið draumur og við ímyndun eigin hugsanna? Það sem hefur mest áhrif á hugsun okkar er það sem umhverfið býður, s.s. fjölmiðlar, vinir og fjölskylda osfv. Skilningsvit okkar setja takmörk, t.d. nemur sjónin aðeins ljósbylgjur og heyrnin aðeins hljóðbylgjur. Við vitum samt að það eru margskonar aðrar bylgjur sem geta náð til okkar t.d. útvarpsbylgjur með hjálp tækninnar. En fyrst og fremst er heimurinn eins og okkar eigin ímynd skapar hann.

Velgengnin felst í því að vera, gera og hafa. Byrjaðu á því að vera það sem þú óskar, gerðu svo það sem þarf til þess og lofaðu þér að hafa það alveg frá frá byrjun.

Með því að byrja á að vera það sem þú villt kemstu að því hvers þú raunverulega óskar þér og þú finnur hvort það er í samræmi við hjartað. Mörgum verður hált á því að byrja á því að gera áður en þeir vita hvað þeir vilja vera.

Með því að skapa aðstæður með hugsun, sjá þig fyrir í huga þér í því umhverfi sem þú óskar þér eins og þú vilt vera, þá léttir þú þér vinnuna við að gera. Þannig munt þú vita hvað þú vilt hafa og leiðin að því marki mun verða án erfiðis og sú vinna sem þú þarft að gera mun aðeins verða til ánægu.

Til að vita hvað þú vilt vera skalt þú sjá þig fyrir í þeirri stöðu sem þú óskar þér og ef tilfinningin sem þú þá finnur er góð ertu á réttri leið.

Andi þinn er undirstaðan (undirvitund) sem lagar sig að þínum kröfum.  Andinn verður að hafa fyrirmynd af því hvað hann á að skapa. Brauðdeig getur eins orðið að mjúku rúnstykki eins og að harðri tvíböku. Það skipir anda þinn litlu máli hvors þú krefst.

 

101 fyrir álfa.

Sagt er að menntakerfi nútímans komi að uppistöðu til frá Prússnesku kerfi 19. aldar kerfi sem var ætlað að búa til gott starfsfólk og hlýðna hermenn. Starfsfólk sem fylgir fyrirfram gefnum ferlum sem leiða til ákveðinnar niðurstöðu. Framúrskarandi nemendur þessa kerfis eru nær því undantekningarlaust verðlaunaðir, með vinnu við að viðhalda þeim gildum sem kerfið hefur innrætt og auka þannig skilvirkni þess.

Nú má ætla að þekkingu mannsins hafi fleytt það mikið fram að augljósar rökvillur kerfisins hafi verið leiðréttar. En er það svo? Heimurinn situr t.d. uppi með peningakerfi sem er byggt upp á þeirri staðreynd að lánuð eru verðmæti í formi peninga sem aldrei voru til sem raunveruleg verðmæti og af þeim eru innheimtir vextir. Hin viðurkennda þekking gengur út á að þessu kerfi verði viðhaldið með öllum tiltækum ráðum. Að öðrum kosti er okkur sagt að samfélagið hrynji með tilheyrandi hörmungum, það á sama tíma og allt sekkur í skuldafenið.

Skortur á frjálsri hugsun skólakerfisins hefur leitt til þess að fólk er tilbúið til að gefa stjórnvöldum sífellt meiri völd í lífi sínu. Vegna þess að því hefur verið innrætt að það búi ekki yfir nægilegri færni til að ráða við eigið líf í flóknu kerfi sem byggir á síaukinni skuldaánauð. Þess í stað er okkur ætlað að vænta þess að stjórnvöld leysi vandamálin. Með þessum hætti framseljum við frelsi okkar til stjórnvalda nútímans sem hafa sannað sig í því að vera verkfæri fjármálakerfisins að vösum almennings sem aldrei fyrr.

Séní menntakerfisins eru gerðir að ráðherrum, jafnvel eftir að þeir talandi á torgum hafa gefið almenningi von með því að tjá sig út frá innsæi hjartans. Þegar kemur að völdunum tekur ábyrgðartilfinning við og menntun rökhyggjunnar er notuð til að viðhalda kerfi skuldaánauðar og vonleysis. Þetta er sennilega gert í góðri trú um að verða að gagni, en þegar kemur að því að endurreisa kerfi sem sligast hefur undan skuldum er langsótt að sannfæra hjartað um að auknar skuldi séu besta lausnin. Þannig er fortíðar fáviska rökhyggjunnar sett ofar visku hjartans.

"Þú átt þér engan líkan, vertu einstakur", á alltaf við. Það er aldrei eins mikilvægt að láta sérstöðu sína ráða eins og á krepputímum. Þú ert einstakur og með sérstöðu þinni losar þú þig við samkeppni. Kreppa er oft ekki annað en hörð samkeppni um fánýta hluti þar sem glíman snýst um að komast af á öðru en sköpunarmætti eigin sérstöðu.

Viðurkennd þekking, þ.e.a.s. menntun tekur lítið tillit til sérstöðu einstaklingsins. Menntun gengur út á að þjálfa rökhugsun eftir ákveðnum fyrirfram gefnum leiðum, fremur en að efla sköpunargáfu og frumkvæði. Þessi tegund þekkingar hefur margoft verið til mikilla hindrana fyrir samfélagið og er oftar en ekki notuð til að halda einstaklingnum innan vissra viðurkenndra marka, burtséð frá augljósum villum.

Sem einfalt dæmi má nefna hversu lengi haldið var fram að jörðin væri flöt og hversu illa Galileo gekk að koma þeirri þekkingu á framfæri að jörðin snerist í kringum sólina, í óþökk akademískrar þekkingar þess tíma. Þannig má sjá að þekking sem aðlöguð er að fyrirfram gefnum kenningum þarf ekki að vera rétt. Sannleikurinn getur verið margbreytilegur eftir því frá hvaða sjónarhorni hann er skoðaður. Nýju föt keisarans eru annað dæmi um það.

Þegar hugsanir hjartans tengjast þeirri skapandi hugsun, sem við köllum Guð, ákvarðar hún hvað þær skapa. Það skírir hvers vegna jákvæðar hugsanir, bænir, trú og sköpunargáfa er nauðsynleg þegar nýjum markmiðum skal náð sem boða raunverulegar breytingar.  Listin við að lifa felst í að nýta hugrekki og sköpunarkraft án þess að ganga á rétt annarra, en því betur sem hverjum og einum tekst upp í því efni þeim mun meira mun hann uppskera. Það að lifa í fullu samræmi við eigið hjarta, er að gera öðrum það sem þú vilt að þeir geri þér, ef þú værir þeirra sporum. Hversu erfitt sem það kann að reynast.

Það er aldrei of seint að endurheimta fjársjóð barnshjartans því hann býr innra með hverjum manni. það sem hverjum og einum finnst skemmtilegt og áhugavekjandi, á hvaða sviði sem er, þar er sá fjársjóður sem honum er ætlað að eignast.

 

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Trúleg vísindi.

Menntun gengur að mestu út á að þjálfa rökhyggju vinstra heilahvelisins og er að mestu búin að missa virðinguna fyrir sköpun hugar og handa. 

Skólarnir eru orðnir að stærðfræði og staðreynda stofnunum sem gerir flesta á endanum að vinstra heilhvels fólki, sem er fullt af upplýsingum, en ekkert endilega visku, viti og þekkingu.

Í hægra heilahvelinu býr svo sköpunin, upplifunin og draumurinn. 

Það má kannski segja sem svo að flestir ættu að kannast við muninn á því hvenær hvaða heilahvel hefur yfirhöndina hjá viðkomandi.  Í atvinnu flestra er notast við rökhyggju vinstra heilahvelisins á meðan það hægra er brúkað í fríinu.

Bob Marley.

Don't let them fool ya,
Or even try to school ya! Oh, no!
We've got a mind of our own,
So go to hell if what you're thinking is not right!
Love would never leave us alone,
A-yin the darkness there must come out to light.

The road of life is rocky and you may stumble too,
So while you point your fingers someone else is judging you
Love your brotherman!

Don't let them change ya, oh! -
Or even rearrange ya! Oh, no!
We've got a life to live.
They say: only - only -
Only the fittest of the fittest shall survive -
Stay alive! Eh!

You ain't gonna miss your water until your well runs dry;
No matter how you treat him, the man will never be satisfied.
Say something!

 

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.