Sérviska

Sagt er að sá sem kaupi það sem honum vantar ekki ræni sjálfan sig, sjaldan eiga þessi sannindi betur við en á tímum þegar til er of mikið af öllu öðru en tíma. Þau eru orðin nokkur árin síðan að vistarband kaupaæðisins fór að þvælast um á milli eyrnanna á mér, eða frá því seint á síðustu öld. Það má segja að eitt atvik hafi öðrum fremur kristallað sannindi kaupránsins. En það var þegar góður vinur minn kom eitt sinn í heimsókn. Þessi vinur var, eins og margir af mínum bestu vinum hafa verið í gegnum tíðina, ártugum eldri en ég, því má segja um kynni mín af mörgum minna vina "það ungur nemur, sem gamall temur".

Atvikið sem um ræðir gerðist eitt kvöldið sem vinur minn kom í kaffi og spjall. En þeim ánægjulegu heimsóknum varð ég ósjaldan aðnjótandi á þeim árum. Hann kom venjulega á gamalli Lödu með "fjallstarti", þannig að hann varð að bakka upp í heimkeyrsluna til að Ladan rynni í gang undan brekkunni að heimsókn lokinni. Á laugardeginum fyrir téða heimsókn hafði ég verið að þvo og bóna mynstursteypta heimkeyrsluna, sem rúmaði fjóra bíla. Það hafði farið nokkur tími í að fjarlæga svört dekkjastrik eftir veturlangt fjallstart Lödunnar auk þess sem ég lét nagladekkjarispur fara í mínar fínustu. Vinur minn kom einmitt í heimsókn á meðan á pjattinu stóð svo ég notaði tækifærið og bað hann um að láta Löduna ekki renna í gang eftirleiðis fyrr en hún væri komin út af bílastæðinu mínu og út á götu. Hann tók vel í það eftir að hafa skoðað aðstæður, svo fórum inn í kaffi.

Næst þegar hann kom í heimsókn og hafði bakkað upp í bílastæðið bað hann mig um að koma með sér út á bílaplan og reyna að koma tölu á þau verðmæti sem þar væru. Ég hafði nýlega keypt splunkunýan amerískan eðalvagn auk þess sem þar stóð nýlegur amerískur pikcup. Hann spurði mig hvort ég hefði reiknað út hvað bílarnir á planinu kostuðu og hvort ég hefði ekki  áhyggjur af því að þeir rispuðust eins og planið? Ég var tregur til svars, en hann spurði um verð og sá svo um samlagninguna, og að endingu vorum við komnir með milljónir sem slöguðu hátt í hálft húsið.

Þá sagði hann, "hér kem ég á minni 100 þúsund króna Lödu sem ég losa mig við næst þegar hún fær ekki skoðun og kaupi mér þá sennilega aðra full skoðaða á 100 þúsundkall, ég nota hana til að keyra á milli staða rétt eins og þú notar þína eðalvagna, en rétt eins og þú þá get ég ekki keyrt nema einn bíl í einu. Og af því að hann kostar mig lítið þá þarf ég ekki að hafa neinar áhyggjur".

Það er einmitt á svona augnablikum sem það rennur upp fyrir manni hvernig fólk er haft að fífli. Mig hefur aldrei skort skuldir né skotsilfur, en hef ekki alltaf haft hugmyndaflug til að átta mig á hvað þetta tvennt er nátengt skorti á tíma. Ég hafði fram að þessari samlagningu okkar vinanna kappkostað að aka um á nýjum bílum. Eftir þessa opinberun hef ég aldrei keypt nýjan bíl, meir að segja auglýsti ég um tíma (til að trompa vin minn) eftir nothæfum bílum gegn 70 þúsund kr. staðgreiðslu, og kom þá alltaf jafn mikið á óvart hvað góðir bílar buðust.

Þetta samtal okkar vinanna í denn opnaði augu mín fyrir því hversu margs er hægt að fara á mis ef maður metur tímann í peningum og efnislegum gæðum. Ég hafði eitt mörgum árunum að heiman við verkefni sem gáfu vel í aurum til skipta fyrir flottheit, en í staðinn misst af margri gæðastundinni með fjölskyldunni. Smá saman rann upp fyrir mér hversu vandmeðfarið það er að kaupa sér gæðatíma með peningum og hvað miklu auðveldara er að gefa sér þann tíma, það kostar ekki krónu. En þar sem nútímasamfélag er meir og minna byggt upp á metingi mælieininganna, tími og peningar, þá er ekki auðvelt að sleppa af hlaupabrettinu án þess að hrasa og teljast stór skrítinn auli. Varla er vandaminna að fara út á kannt mannlegs samfélags án þess að tapa sjálfum sér og vinunum.

Ég hafði í upphafi hugsað mér að hafa þennan pistil um allt annað, eða um það hvernig er hægt að kíkja út fyrir kassann sem stundum er kallaður The Matrix. Hvernig gamall getur numið í nútímanum það sem ungum var tamt lifa eftir á fyrri tímum. Hversu langt væri hægt að komast inn í afdalinn til að finna sjálfan sig alsælan í vegkantinum tyggjandi njóla. En sú saga verður að bíða betri tíma. 

ps. þessi pistill birtist hér á síðunni fyrir rúmum 6 árum síðan, eins og kemur fram í lok hans þá var hann formáli að öðrum sem má lesa hér. Hér fyrir fyrir neðan er myndband þar sem fólk deilir svipaðri reynslu.

Knockin' On Heaven's Door

 Við himins hlið

þar sem ég svíf

í Zeppe-líninu

um draumalandið

-lít ég við-

 

-Og síðustu

ó-sigruðu

orrustna sé

 

-Og glaðvakna

er á draumnum

verður óvænt hlé 

 

Því þar ég

að endingu skil

þá stórbrotnu leið

þegar sálin heldur lífi

eftir að líkaminn deyr

 

Fordæmalausar stríðsæsingar

Það er án fordæma á lýðveldistímanum að alþingi íslendinga hafi samþykkt á fjárlögum að milljarðar yrðu eyrnamerktir til manndrápa, og reyndar frá því land byggðist. Þetta gerðist samt núna í vikunni í mikilli þögn fjölmiðla.

Engin tilraun var gerð á alþingi til að koma í veg fyrir milljarðar af skattfé landsmanna rynnu til manndrápa, 36 þingmenn sátu hjá eða voru fjarverandi við afgreiðslu fjárlaga.

Engin málsmetandi rödd á Íslandi tala fyrir friði í heiminum.

Án fordæma á lýðveldistímanum

Sérstakt veðrabrigði

Núna í vikunni mátti sjá sérstaka birtu yfir Austurlandi, sem átti upptök sín í Afríku, þegar sandur barst alla leið frá Sahara eyðimörkinni. Lítið fór fyrir fyrirbrigðinu í fjölmiðlum en þeim mun meira á á facebook í fallegum sólarmyndum. Austurfrétt sagði þó frá hvar fyrirbærið ætti upptök sín.

Það er ekki óalgengt að sandmistur af hálendinu, eða gosmistur takmarki sýn til fjalla. Eins er ekki óþekkt að sandryk frá Sahara greinist á Íslandi,  en í þeim mæli sem kom með hlýindunum í nú í nóvember er aftur á móti ekki algengt .

Litbrigðin eru talsvert öðruvísi í Sahara mistrinu en af öræfa mistri landsins, enda er Sahara sandurinn gulleitur en íslenski öræfasandurinn er svartur. Þetta veðurfyrirbrigði fór ekki fram hjá skýjaglóp eins og mér, set hér inn nokkrar myndir af fyrirbrigðinu.

Myndirnar eru teknar á litla Canon myndavél, stækka má myndirnar með því að smella á þær. 

 

Skömmu fyrir sólarupprás 12.11.

 

Um miðjan dag 13.11.

 

Skömmu fyrir sólsetur 13.11.

 

Fjallasýn 13.11.

 

Horfin fjallasýn skömmu eftir sólsetur 13.11.

 

Seinnipart dags 14.11.

 

Egilsstaða kirkja við sólarupprás 15.11.

Móðsognir er mestur

Fenja, Menja og Moðsognir eru af ættum dverga og jötna. Þær Fenja og menja voru jötunmeyjar sem möluðu gullið fyrir Fróða í kvörninni Gróttu. Fróði Friðleifsson keypti jötnameyjarnar af Fjölni konungi og lét þær mala gull, frið og sælu.

Fróði gaf ambáttunum ekki lengri hvíld eða svefn en gaukurinn þagði eða hljóð mátti kveða. Jötnameyjarnar kváðu því her að Fróða og var hann drepinn af sækonungnum Mýsingi. Þá lagðist af Fróðafriður.

Já, ég hef verið að glugga í skáldskaparmál, og þar má margt fróðlegt finna sem hefur forspárgildi og getur allt eins átt við daginn í dag. Eins hef ég verið að lesa Völuspá og Gylfaginningu til að komast til einhvers botns í dvergatalinu.

Fræðimenn telja að dvergatalinu hafi verið bætt inn í Völuspá. Því má skilja að það sé einhverskonar bastarður sem ekki eigi beint heima í spánni. En auðvitað getur það verið með þetta eins og gullfiskinn umlukin í vatni, að hann gerir sér ekki grein fyrir því í vatninu lifir hann og hrærist.

Það er fróðlegt að lesa Gylfaginningu ef maður vill vita eitthvað um dvergana vegna þess að þar má finna dvergatal þó nöfnin séu ekki alveg þau sömu og Völuspáin þar ekki alveg eins orðuð.

Báðar; Völuspá og Gylfaginning byrja á að geta fyrst Móðsognis og að hann sé mestur dverga, honum á eftir kemur Durinn. Móðsognir er sá sem móðinn sýgur (orkunni rænir og kjarkinn drepur) það má t.d. sjá í skriffinnsku regluverks dagsins í dag.

þeir mannlíkun

mörg af gerðu

dvergar í jörðu

sem Durinn sagði

 

Hver er þá þessi Durinn?

 

 

Mér ei dúrinn meira hrökk

myrkra flúðu skræður

Hverjum kann ég þegna þökk

þeim sem drauminn ræður (kvað Bólu Hjálmar)

 

Gylfaginning getur þess að þeir dvergarnir; Austri, Vestri, Suðri og Norðri, -haldi uppi himninum. Og goðin hafi lagt dvergunum til hamar og töng og steðja og þaðan tól öll önnur. Því næst lögðu goðin til hráefnið. Um leið og þau minntust þess ævinlega að dvergarnir hefðu kviknað í moldinni sem maðkar úr holdi jötunsins Ýmis.

Hvað er með ásum?

Hvað er með álfum?

Ymur allur Jötunheimur

æsir eru á þingi

Stynja dvergar

Fyrir steindyrum

veggbergs vísir

Vituð ér enn eða hvað?

Gylfaginning segir til um hvert sé best fyrir mannfólkið að flýja í Ragnarökum. Margar eru þá vistir góðar og margar illar. Best er þá að vera á Gimlé á himni. Og allgott er góðs drykkjar þeim er það þykir gaman, í sal þeim er Brimir heitir. Hann stendur á Ókólni. Sá er góður salur er stendur í Niðafjöllum, gjör af rauða gulli. Sá heitir Sindri. Í þessum sölum skulu byggja góðir menn og siðlátir.

Sindri er sagður dvergur og salurinn Sindri þá væntanlega heitinn eftir honum. Hann er í Niðafjöllum, sem kennd eru við myrkur, kannski nokkurskonar neðanjarðar bunker. Brimir er eitt af nöfnum Ýmis, en úr blóði hans gerðu goðin hafið, og Ókólni er þar sem ekki frýs. Við strendur brimar, svo kannski eru sólarstrendur þangað sem best er að flýja við Ragnarökkur, -t.d. Tene. Ég læt samt lesandanum eftir að geta sér við hvað er átt með Gimlé.

 

 

Ps. Þeim sem reynist örðugt að átta sig á dvergum í spánni hennar Völu geta kannski náð einhverjum áttum með því að horfa á Simpsons.

Þú bíður (allavegana) eftir mér

Já þetta ert þú

Það er margt sem ekki er beinlínis í frásögur færandi. Í sumar keyrði ég yfir Öxi ásamt moggabloggara með meiru og prófessor við Maryland háskóla sem skrifar bækur um Tyrkjaránið, eftir að við höfðum fetað slóð Hundtyrkjans í tvo daga fram og aftur Berufjarðarströndina. Ég beygði inn á þvottaplan N1 á Egilsstöðum til að þvo Dusterinn, sem var hlaðinn aur eftir Axar ferðina.

Þeir ferðafélagar mínir fóru inn í Söluskálann til að fá sér í gogginn á meðan ég skrúbbaði bílinn. Ég gaf manni gætur, sem var að þvo bíl við hliðina, því ekki vildi ég lenda í því sama og um árið þegar við Matthildur mín lentum í vatnsslag við rútubílstjóra. Þessi maður gaf mér gætur og þegar augu okkar mættust sögðu við því sem næst samtímis; -já þetta ert þú.

Þarna var kominn gamall kolleiki úr steypunni og ég spurði hvort hann væri enn þá að byggja hús. -Nei ekki nema þá fyrir sjálfan mig og ættingjana; sagði hann. Við höfðum ekki hist í 30 ár og spjölluðum um stund á meðan við þvoðum bílana.

Þegar þvottinum var lokið og það hillti í bloggarann og rithöfundinn þá kvöddumst við og ég bað að heilsa frænku og bað hann um að skila þakklæti fyrir myndina sem hún sendi mér af langömmu okkar á facebook. -Mundi þá allt í einu eftir vefstólnum hennar langömmu og spurði; -vantar ekki frænku vefstól? -Veistu það gæti bara vel verið; sagði hann.

Undanfarin ár hefur vefstóll Ingibjargar Bjarnadóttir langömmu minnar verið mér hugleikinn, og hefur hann orðið tilefni til þess að ég hef á hann minnst í samtölum við fólk á förnum vegi. Þannig var að Björg amma mín vaðveitti þennan vefstól ásamt rokk móður sinnar, rokk sem er mitt helsta stofustáss.

Vefstóllinn er aftur á móti hreinræktað vinnutæki án allra skreytinga, sem rennismíði með pílátum fylgir, sennilega smíðaður fyrir lítið pláss. Vefstólinn hefur síðan amma og afi skildu við verið varðveittur af frænku minni, sem komin er til efri ára, og hefur lengi haft huga á að koma honum í góðar hendur.

Hvorki safnastofnun, óbyggðasetur né aðrir höfðu séð sér fært að varðveita þennan vefstól. Ingibjörg langamma okkar á vel á annað þúsund afkomendur, ekki neinn þeirra, sem spurður hafði verið, sá sér fært að taka vefstólin að sér, enda kannski lítill skaði þó tapaðist samtíningur af gömlum spýtum.

En gamlar spýtur voru ekki bara spýtur áður fyrr, þær voru mikil verðmæti og geta átt mikla sögu. Langamma var fædd í Viðfirði í 16 systkina hóp, bjó á Vaði í Skriðdal og átti þar sjálf 17 börn með tveimur eiginmönnum, dó í Vallanesi í skjóli ömmu og afa. Vefstóllinn hefur margan ullarþráðinn gert að klæði. Það varð mér ljóst þegar ég las endurminningar sr Magnúsar Blöndal.

Af heimilislífinu á þessum bæ um veturinn er fátt eitt að segja. Sambýlið var svo gott sem best getur hugsast, bæði á karl- og kvenhönd. Að mér teknum voru karlar úti við gegningar gripa myrkranna á milli og fram á vökur. Konur litu varla upp úr tóvinnu, enda veitti ekki af, til þess að halda á sér hita, því ekkert eldfæri eða neins konar hitagjafi var til í bænum, nema ef vera skildi hlóðasteinar frami í eldhúsi. En önnur ástæða var til kappsins við ullarvinnuna.

Á Fljótsdalshéraði klæddust menn á þeim tímum ekki öðru en ullarfötum, og hvert heimili varð að halda við fatnaði heimilismanna sinna. – Þegar fram um eða yfir miðvetur kom, var farið að setja upp vefi af þræði, er konur höfðu spunnið. Spunnu þær þá ívafið jöfnum höndum við þráð í næstu vefi. Allar kvöldvökur skammdegisins kembdu karlmenn og / eða tóku ofan ull eftir ástæðum, til stuðnings tóskapnum.

Þegar dag fór að lengja, hófst vefnaðurinn af sama kappi sem önnur tóvinna, enda þá meira tóm frá gegningum. – Þetta var tóvinna með allt öðru sniði og unnin með miklu meiri alvöru og kappi en ég hafði þekkt á Vestur- eða Suðurlandi. En miklu meiri var þó munur vinnunnar. Ég hafði vanist mosa- eða hellulituðum. Hér voru aftur eingöngu notaðir suðalitirnir, samkembdir í margskonar litbrigðu, mjög smekklegum, allt tvíkembt, nauðhært, svo ekki sást toghár á hinum vandaðri fötum, sparifötunum.

Hallgrímur biskup hafði komið á Héraðið sumarið áður (1890). Sagði hann mér meðal annars að hann hefði aldrei á landi hér séð svo prúðbúið og jafnbúið fólk sem þar, og allt heimaunnin ullarföt, og allir bændur í yfirfrökkum úr því sama. Dáðist hann mjög af þessu.

Konur gengu þar með herðasjöl, þríhyrnur og skakka, er svo var nefnt, heimaunnið og prjónað, með allskonar útprjóni. Allt var þetta úr nauðhærðu þeli, í suðalitunum, samkembt, með svo nákvæmum litasamsetningum (sjatteringum) að hrein meistaraverk voru. (Úrdráttur úr texta um vetur í Þingmúla, af heimilislífi og tóvinnu II bindi bls 142)

Þetta má lesa í Endurminningum sr Magnúsar Bl Jónssonar um veturinn 1891-1892, þegar fjölskyldan var nýflutt úr Reykjavík að Þingmúla í Skriðdal. Þá bjó hann ásamt konu sinni Ingibjörgu Pétursdóttir Eggerz og börnum, félagsbúi í Þingmúlabænum með fólki sem var þar fyrir, en um veturinn var Þingmúlaprestakall óvænt sameinað Vallanesprestakalli. Þannig að í Vallanes fluttu þau vorið 1892. Textinn er mun ýtarlegri um það fólk sem kom við sögu á bænum.

Magnús segir einnig frá því í endurminningum sínum, að seinni kona hans Guðríður Ólafsdóttir Hjaltested hafi einsett sér að verða ekki eftirbátur bændakvenna á Héraði í sínum hannyrðum. Hún lærði af þeim og óf sér sjal sem þótti slíkt snilldarverk að hún tímdi ekki að nota það sjálf. Örlög sjalsins urðu þau að það var sent á sýningu til Reykjavíkur og þaðan til útlanda á aðra sýningu um íslenskt handverk, þar sem það var selt á rúmlega tvöföld árslaun vinnufólks þessa tíma.

Til að gera langa sögu stutta þá sendi frænka mér mynd af vefstólnum frá Vaði í síðustu viku þar sem hún hafði komið honum fyrir innan um gullin sín úr Skriðdal og ég fæ ekki betur séð en að hann sé stofustáss.

Velkomin heim

Man einhver lengur hvernig var að koma erlendis frá í flugstöð Leifs Eiríkssonar á 10. áratug síðustu aldar? Já einmitt; góðan daginn þegar komið var frá Ameríku, og góða kvöldið þegar komið var frá Evrópu. -Og ef maður tók undir á lýtalausri íslensku, þá; -velkomin heim. Þetta var fyrir tíma Schengen og maður naut þess að vera ríkisborgari á Íslandi, -ættlandi Leifs Eiríkssonar, þeir sem annaðhvort skildu ekki kveðjuna eða voru flóttlegir voru teknir til nánari athugunar af tollvörðum.

Þessi tíð er löngu liðin, aldafjórðungur er síðan Schengen tók yfir flugstöð Leifs Eiríkssonar. Árið 2012 var þannig komið að maður komst varla frá landinu öðruvísi en á sokkunum með buxurnar á hælunum, og þegar maður kom til KEF þá var rétt betra að halda kúlinu ef minnsti grunur lék á að maður væri mörlandi, en útlendingar þrömmuðu í gegn. Því tekin hafði verið upp sú aðferðafræði að sorterað út úr landinu en ekki inn í það, -allt í boði Schengen nema kostnaðurinn.

Textan hér að neðan færði ég í bók daganna árið 2012.

"Það fer ekki hjá því að það örli aðeins á kvíða við þá röskun sem verður á grjótburðinum í fjósvegginn við það að fyrir höndum er flugferð yfir himin og haf. Síðast þegar ég fór þessa leið mátti ég gjöra svo vel að stíga til hliðar á Evenesflyplass á skokkaleistunum, með vasana ranghverfa og buxurnar á hælunum vegna skerandi óhljóða frá leitahliðinu. Eftir að hafa verið þuklaður hátt og lágt af kallmanni fékk ég að halda áfram för, en það sama gerðist svo í Gardemoen. Þegar ég kom til Keflavíkur reiknaði ég með að þetta yrði eins og í gamla daga að tollararnir byðu glaðlega góðan daginn og ef maður svaraði rétt á íslensku þá yrði málinu lokið með "velkominn heim".

En það var nú aldeilis ekki, þarna stóðu þær tvær svartklæddar í tollinum, önnur gekk í veg fyrir mig og spurði um vegabréf á ensku. Eins og illa gerður hlutur í grárri lopapeysu svaraði ég á ástkæra og ylhýra, "svo þú ert íslendingur" sagði daman þegar hún hafði skoðað vegabréfið, "þú mátt fara í gegn". En þá brá svo við að hin daman gekk einnig í veg fyrir mig og skipaði mér á ensku að koma afsíðis þar sem taskan mín var sett í skanna, "hvað er þetta" spurði hún á ensku og aftur greip lopapeysan til þess að svara skilmerkilega á ástkæra og ylhýra. "Svo þú talar bara íslensku" sagði svartklædda daman "þú mátt fara í gegn".

Þegar ég kom í gegnum tollinn heyrði ég háreysti sem mér fannst ég kannast eitthvað við, og jú þarna var náungi sem ég hafði séð nokkrum mánuðum áður við vopnaleitarhliðið í Keflavík. Hann hafði tilkynnt þar að það kæmi ekki til greina að hann tæki af sér skó og buxnabelti, hvað þá að hann tæmdi vasana að óþörfu. Þegar það átti svo að leita á honum lét hann þá vita með gargandi snilld að þessu skyldu þeir sleppa því hann væri nefnilega ekki glæpamaður. Fjöldi manns mátti bíða á sokkaleistunum með buxurnar á hælunum meðan serímónían fór fram.

Ég er ekki frá því að það hafi flogið í gegnum hugann á fleirum en mér, þegar svona góður tími gafst til að doka við og líta yfir sviðið, að þessi maður væri sá eini með fulle femm á öllu svæðinu. En hann er, það sem sennilega er kallað á fagmáli, misþroska. Þannig að hjá honum hefur varðveist viska barnsins allt til fullorðins ára." (Þessi texti er úr pistlinum Rosalega er orðið dýrt að vera í vinnu sem má lesa hér)

Nú eru komin meira en 10 ár síðan ég hef farið um KEF, hef einfaldlega ekki haft lyst. Ákvað þegar ég kom endanlega heim frá Noregi, að láta það sem ég á ólifað sem minnst lítillækka mig á Schengen svæðinu.

Annars átti þessi pistill upphaflega að vera um Halla Reynis og upplifun mína af tónlist hans, en Halli Reynis verður að bíða betri tíma, því þegar ég lenti á þessu lagi Velkomin heim þá rifjaðist það upp hvernig var að koma í flugstöð Leifs Eiríkssonar fyrir Schengen.

 

Lokaviðvörun frá landvættunum

 

Kjósendur munu fljótlega fá að velja reykspólandi dísir með stríðsæsingar í möskuðum augunum og lang-lygna lukkuriddara. Allt vildi þetta slekti Selinski kysst hafa. Því framtíð Evrópu veltur á stríði, frelsið í endalausum manndrápum og landinu sé varið til verndar kolefnisspori vindrellandi auðróna, -Íslandsvina sem kalla sig erlenda fjárfesta.

Farið var með "böggum hildar" í vikunni yfir kosningunum í Georgíu daginn sem Selinski birtist án lýðræðislegs umboðs í boði Norðurlandaráðs. Það þótti ekki nógu gæfulegt að aðild að ESB og stríði við Rússland skyldi hafnað í lýðræðislegum kosningum. Reykfjörð hefði samt getað boðið ÖSE upp í Borgarnes, sína gömlu heimasveit, til að kynnast viðunandi talningu.

Nú styttist semsagt í að þjóðin fái að kjósa rísstjórnina í eitt skiptið enn, -og kjósa teiknsískt í annað sinn á árinu. Litla sæta dúkkulýsan, sem er algerlega á móti ESB, er til í að skoða það ef skotið verður undir hana ráðherrastól, að leifa þjóðinni að kjósa einu sinni enn taktískt. Og þá um ESB, -annars verður það bara bókun 35.

Og þjóðin hún lækar því þjóðin er glöð þar sem bláir stjörnuprýddir fánar blakta, - það er svo mikið erlendis. Þá munu sællega búttaðir íslenskir karlmenn þramma um götur Reykjavíkur með hríðskotariffla og loks endanlega lokið við að afmá þann bláa íslenska með krossi elds og ísa, ekki bara af bréfsefni alþingis, -auk þess að skipta um þjóð í landinu.

Reikna má með að kúlulána drottningin fái uppreist æru og fari með fjármálin sem hver önnur hagsýn húsmóðir, eða freyja frá fornu fari. Enda tókst henni um árið að forða blessuðum börnunum úr kojunum í miðju "hinu svokallað hruni". Hún verði því upphafin líkt og þegar Dabbi kóngur sat í Seðlabankanum.

Nýstirnið sem datt í lukkupott kviku við gammagróðann er heldur ekki óskrifað blað á flæðiskerinu. Blaðið var fjölfaldað með landráðum í reykfylltum  bakherbergjum þeirra auðróna sem hafa farið með landráð flokksins sem kennir sig við sjálfstæði. Kviki gammagróðinn  verður áfram límið sem heldur ríkisstjórn náhirðarinnar saman.

Eins er ekki ólíklegt að komi upp úr taktískum kjörkössunum skoðanakannana að degi borgar verði hróflað upp sem næsta forseta alþingis, karlmennskunni til hreinnar háðungar, -og kristninni til höfuðs. Hann sitji þar í skjóli flokksins sem kennir sig við sjálfstæði eins og hver annar Þistilfjarðar móri.

Eftir að þjóðin hefur lækað darraðardans þeirra Angurboðu og Loka er síður en svo líklegt að Guð blessi Ísland í dauðateyjunum þetta sinnið, -á sama hátt og síðast.

Nú þegar á fullveldi Guðs vors lands er ekki lengur trúað af hverfandi þjóð, -og landið verður gert að fórnargjöf þess þríhöfða þurs sem býður það sér og glóbalnum til rentu.

Landvættirnir áskilji sér eftir sem áður rétt til að taka til sinna ráða svo landinu bláa verði ekki tortímt á altari auðróna.

Holar tóftir

berir gómar

óráðs malið

þaðan hljómar

sem áður bar

nafn sem tónar

alþingi þjóðar