Áramót og ný markmið.

 

Áramót eru tími uppgjörs og nýrra væntinga.  Í árslok 2010 voru tímamótin stærri en oft áður.  Atvinnulaus með skýjaskoðun sem eina fyrirliggjandi verkefnið fyrir árið 2011 reyndi ég að setja mér markmið.  Það fann ég í fjallræðunni Matt 6,26 ; Lítið til fugla himinsins. Hvorki sá þeir né uppskera né safna í hlöður og faðir yðar himneskur fæðir þá. Eruð þér ekki miklu fremri þeim? 

Um síðustu áramót fannst mér ég bara eiga bágt, atvinnulaus, heilsutæpur og allt mitt 50 ára streð virtist vera að renna út í sandinn.  Einn kunningi minn, sem séð hefur tímana tvenna og býr við heilsu sem setur honum alvöru skorður, hafði þá komið inn í myndina mér til sáluhjálpar, þegar hann bað mig að aðstoða sig við verkefni sem hann hafði tekið að sér.  Hann sagði við mig einn janúar morgunn, eftir að verkefninu var löngu lokið; "verst er að vera svo blankur að geta ekki haft eitthvað fyrir stafni".  Þetta var þegar við sátum við eldhúsgluggann heima hjá honum, drukkum kaffi og horfðum á sólina koma upp úr hafinu.  Hann býr við þann lúxus að snúa upp í sólarupprásina og sólin getur þess vegna skinið á eldhúsgluggann hans alla daga ársins. 

Í stað þess að ráðleggja honum mína iðju, sem var um þær mundir eingöngu skýjaskoðun, þá spurði ég hann að því hvort hann ætti ekki myndavél.  Jú myndavél átti hann, "af hverju tekurðu þá ekki eina mynd á dag út um eldhúsgluggann eða þann glugga þar sem þú færð þér morgunnkaffið hvern morgunn og heldur um þær bókhald" spurði ég, til að reyna að stinga upp á einhverju verkefni sem kostaði ekki fjárútlát.  Þetta fannst kunninga mínum ekki vera verkefni við sitt hæfi, enda ekki alveg svona blankur. 

En ég hugsaði um hugmyndina og ákvað svo að bæta myndatöku við skýjaskoðunina.  Komst svo fljótlega að því að svo lítið verk sem það er, að smella einni mynd á dag þar sem maður vaknar er ekkert smá verkefni.  Það var orðið mér ofviða strax í ágúst, var þá bæði búin að gleyma tveimur dögum auk þess sem bókhaldið var komið í steik.

Eins ákvað ég snemma árs að bæta við skýjaskoðunina því verkefni að mála skýin og múra af þeim myndir.  Þetta kom til áður en ég hélt til Noregs til að skoða skýin þar.  Þessara verkefna má sjá merki í myndaalbúmi ársins, sem kemur hér  í stað annáls.  Athyglisvert er að sjá eftir árið hvað ég vaknaði víða og sá margt, ekki síður en fljúgandi fuglar himinsins sem um er getið í fjallræðu frelsarans, þó svo að í upphafi árs hafi ég séð mér það eitt fært að horfa til himins eftir skýjunum rígnegldur við jörðu.

Þegar ég les yfir áramótahugleiðinguna 2010 sé ég að Noregur hefur verið kominn í hugann þó svo að engin fastmótuð hugmynd né ferli hafi verið þá komin í gang.  Noregur varð 2011 sem myndaannáll ársins staðfestir.  Eins hef ég haldið nokkurskonar dagbók ársins á ritmáli í kreppan undir efnisflokkar hérna ofarlega til hægri á síðunni.

Eins og undanfarin áramót þá á ég erfitt með að setja mér veraldleg markmið fyrir árið 2012, ætla því að halda mig við fjallræðu frelsarans Matt.6.34 "Hafið því ekki áhyggjur af morgundeginum.  Morgundagurinn mun hafa sínar áhyggjur.  Hverjum degi nægir sín þjáning."

Ég óska þeim sem eiga það til að líta hér inn kærleika, gæfu og gleði.  Þakka innilega fyrir öll  kommentin á árinu sem er að líða, sem hafa auk þess að gefa mér púsl í myndina af lífsgátunni miklu veitt mér sáluhjálp og styrk til að finna að ég tilheyri þeirri stóru heildarmynd.  Gleðilegt nýtt ár.

Það er vel við hæfi að láta þann mann ársins sem átt hefur mestan samhljóm með þjóðinni 2011 eiga lokaorðin í ár og fyrstu orðinn inn í nýja árið.

 

2012

 

 

Ártalið 2012 er rétt handan við hornið, aðeins örfáir dagar enn og þá rennur þetta umtalaða ár upp.  Árið sem endar mörgþúsundára tímatal Majanna, árið sem dómsdagspár er kenndar við.  Flestir hugsa sennilega sem svo að árið 2012 verði hvorki merkilegra en árin á undan eða á eftir.   Samt er það svo að öll ár geta orðið tímamóta ár sögunnar og þar getur hver og einn haft sín áhrif með sínum hugsunum og gerðum.

Það er að verða vaxandi meðvitund á jörðinni fyrir því að margir hlutir eru í raun ekki eins og þeir hafa virst vera, að svo hafi verið um langan tíma.  Opinberun leyndamála er á áður fordæmalausum mælikvarða.  Á internetinu er hafsjór upplýsinga sem fram til þessa hafa verið á fárra vitorði.  Vísindamenn eru m.a. farnir að viðurkenna og rannsaka þátt huga og tilfinninga við lækningar sjúkdóma. Vísindasamfélagið mun smátt og smátt samþykkja staðreyndir sem áður hafa verið flokkaðar sem "hókus pókus".   Framundan eru því bjartir og spennandi tímar.

Þær tilfinningar sem stjórna huganum eru í megin atriðum tvær, ást og ótti.  Óttinn er eðlislægur, nátengdur afkomu.  Undanfarin árhundruð hefur hann verið talinn fyrirhyggja, skynsemi sem hefur þróast með mannkyninu og hefur komið því á þann stað sem það er s.b. þróunar kenningu Darwins sem hefur verið sett á stall sem hinn rökrétti sannleikur.   Þeir hæfustu komast af, þar sem eins má segja að þeir óttaslegnustu komast lengst.  Óttinn hefur jafnframt verið það afl sem hefur takmarkað mannkynið mest, í því felst þversögnin og togstreitan.

Margt bendir til að nú séu tímans lögmál að breytast, þróunar ferli óttans sé komið á endastöð.  Hann er ekki nauðsynlegur lengur til að komast af heldur er hann í raun orðinn það afl sem leiðir til tortímingar.   Nýr veruleiki verði að taka við, veruleiki kærleikans þar sem skynsemin býr við allsnægtir.  Ártalið 2012 er einnig oft nefnt í þessu sambandi sem upphaf yfirráða þessara Þekkingar sem alltaf hefur lifað með mönnunum og hver einasta manneskja finnur í hjarta sínu.

Það er sama hvar fólk býr á jörðinni, Þegar það brýtur til mergjar hvað það vill gera við líf sitt koma alltaf upp sömu fjögur gildin.  Fólk vill heilbrigt líf, það vill vera hjálpsamt, það vill getað elskað og það vill lifa í sátt og samlindi við aðra.  Til þess að uppfylla þessi gildi þarf að kveðja óttann, það verður  aldrei hægt að vígbúist til að verja kærleikann.

Sagan segir okkur að við lifum tíma þekkingar og frelsis sem aldrei fyrr, en þegar betur er að gáð hefur aldrei farið meira af auði og þekkingu heimsins í vígbúnað.  Fjölmiðlar og trúarbrögð hafa verið notuð til að sannfæra okkur um að einungis með því að vígbúast getum við varið gildi frelsis og þekkingar.  Til að verja þessi gildi hafa stríðshörmungar, hungur og fátækt stórs hluta mannkyns verið talin ásættanlegur fórnarkostnaður.

2012 verður árið sem himintunglin verða stöðu sem ekki hefur komið upp í þúsundir ára, því mun nýtt tímaskeið hefjast.  En hvort 2012 verður árið sem sannfærir okkur um að ekki er hægt að réttlæta stríð til að varðveita friðinn, um að sú sjónhverfing standist ekki lengur er undir hverju okkar komið.  Þess vegna getur árið 2012 orðið í það minnsta árið sem markar upphaf nýrra gilda hjá hverju okkar.  Upphaf endaloka óttans sem nauðsynlegs afls við að komast af, upphaf nýs tíma frelsis og allsnægta þar sem kærleikurinn verður aflið sem stjórnar huganum.

 

Okkur ber að verða þær breytingar sem við viljum sjá í heiminum.  -Mahatma Gandhi.

 

Gleðileg jól.

 

Óska þeim sem eiga það til að líta inn á þessa síðu gleðilegra jóla, ljóss og friðar.  Svona er útsýnið af svölunum hjá mér í Útgarðinum á Egilsstöðum, bæði ljós og friður.

Back in the USSR.

Snýst ESB um að bjarga gjaldþrota bankakerfi?  Hvað varð um lýðræðið?  Fagnaðarboðskapinn sem NATO breiðir út um heiminn.

 

ECB opnar flóðgáttirnar

Jólakúlur á aðventunni.

Það er eins og við manninn mælt ekki stendur á blessuðum bönkunum að afskrifa lánin ef ætlunin var að græða á þeim og að verðbæta þök yfir höfuðuðin á okkur hinum. 

Óska þeim árs og friðar sem geta skreytt heimili sín með afskrifuðum jólakúlum yfir hátíðirnar.

Landsbankinn fellir niður fjölda lána

Jú sko sjáðu til.

Það vill gleymast að við erum skóluð í að koma okkur saman um hugmyndina að tveir plús tveir séu fjórir.  En tveir plús tveir þurfa samt ekki að vera fjórir frekar en okkur sýnist.  Ég viðraði fyrir sruttu þessa stórmerkilegu uppgötvun mína við kunningja minn Jónas, stundum kenndan við vísindi, og hann svaraði að bragði; "jú sko sjáðu til þetta hafa konurnar alltaf vitað".  Ég hugsa að þessi umfangsmikla rannsókn vísindamannanna í Wisconsin háskóla hafa ekki tekið þetta með í reikninginn heldur hafi þeir gengið út frá stöðluðum hugmyndum ferhyrningsins sem hverri sál er innrætt, svo hún fari ekki út fyrir kassann.  Því er líklegra að sjónhverfing rökhyggjunnar gangi núorðið jafn greiðlegi í konurnar, sem voru látnar óáreittar hvað skólagöngu varðar lengur en karlamenn.

Þau eru fimm skilningsvitin sem við notumst við í okkar daglega lífi, sjón , heyrn, snerting, bragð og lykt.  Þessi skilningsvit er okkur innrætt að styðjast við í gegnum lífið.  Innrætingin kemur í formi uppeldis og menntunar.  Þar sem kennt er að forðast mistök fortíðarinnar.  Því má segja að menntun sé fortíðar vísindi, þar sem flestum spurningu er svarað; svona hefur þetta verið.  Þannig hefur nútíðin orðin til fyrir þekkingu fortíðarinnar og framtíðin þegar ákvörðuð á þeim grunni án þess að við fáum miklu um ráðið.  Menntun gengur út á að takmarka hyggjuvitið og innsæi.  Dýr eru t.d. ekki háð þessum takmörkunum kassalaga mentakerfis sem alltaf lítur til baka.  Það skýrir það hvernig þau sjá fram í tímann óorðna atburði s.s. flóðbylgjur og aðrar náttúruhamfarir.  En alþekkt er að þegar flóðbylgjurnar urðu við Indlandshaf drapst lítið af dýrum þau höfðu forðað sér á hærri staði í tíma.

Ef við ætlum að komast út fyrir kassann sem skilningsvitin fimm hafa sett okkur í þá verður að seilast fram á við eftir hinu óþekkta.  Gera það sama og barnið, treysta á innsæi hjartans.  Spyrja spurninganna vil ég hafa þetta svona, þarf þetta að vera svona?  Svarið hlýtur að verða okkur ber að leita, annars verður lífið byggt á reynslu sem er ekki annað en sjónhverfing liðins tíma.  Röghyggja sem byggir á fortíð er ekki leitandi vísindi.  Þeirri þekkingu má líkja við börn í feluleik sem leita aðeins á fyrirfram ákveðnum stöðum vegna þess að á þeim stöðum hefur leikfélaginn falið sig á áður.

Þegar barnið leitar í feluleik á þekktum stöðum er það ekki vegna þess að það hafi ekki hugmyndaflug til að leita í hinu óþekkta, heldur er það vegna þess að það hefur hlotið hól fyrir að læra að leita í hinu þekkta og finna, þannig er því innrætt í gegnum uppeldi og menntun.  Barnið trúir ekki á karlinn í tunglinu vegna þess að því hefur verð innrætt að þar sé hann, barnið veit að karlinn býr í tunglinu þar til því er sagt að vera ekki að þessu bulli, þannig er ímyndunarafl draumanna á svipstundu að engu gert.

Menntun í formi fortíðar vísindia verður til þess að margt af því sem áður var viðurkennt er orðið framandi eða jafnvel óþekkt.  Það breytir ekki því að það er til staðar þó svo að skinjun  skilningsvitana fimm ná ekki til þess.  Því er t.d. kenning Krists í fullu gildi "hver sem tekur ekki við Guðs ríki eins og barn mun aldrei inn í það koma".  Þrátt fyrir þessa meðfæddu vitnesku hefur innræting heimsins gengið út á að aftengja traust barnsins á innsæi hjartans.

Lífið er sigling þar sem í straumröst kjölfarsins er afrakstur þeirrar orku sem þegar hefur verið notuð og reynd.  Ef lífið á aðeins að vera til að nýta þá fortíðar reynslu í formi innrætingar munum við ekki ná að uppfylla þrána eftir því upplifa okkur sem þær orkumiklu og skapandi verur sem við komum í þennan heim til að verða.  Heldur munum við upplifa vonbrigði gærdagsins þegar við steytum á þeim boðum sem framundan eru vegna þess að við höldum að við getum stýrt bátnum best með því að rýna í kjölfarið.

 

Stærðfræðihæfileikar ekki kynbundnir

Kúlur og stolnir draumar

Aðventan að hátíð ljóss og friðar er yfir dimman tíma ekki síður hér á 69°N en á landi elds og ísa.  Hérna heldur sólin sig meir að segja í felum vikum saman langt fyrir neðan sjávarmál.  Líkt og á Íslandi skreyta Norsararnir húsin sín með ljósum til að vega upp mirkrið og undirbúa jólahátíðina í desember, "ha de bra og kosa sig".  þeim finnst því sjálfsagt að farandverkamenn annarra landa séu ekki að bögga þá um að sjá þeim fyrir vinnu um helgar sem gerir það að maður veit varla hvað maður á af sér að gera.  Ekki það að aðventan sé einhver uppáhaldstími hjá mér til vinnu eða yfirleitt til eins eða neins.  Þessi tími ársins hefur um áratuga skeið verið  tengdur sárum minningum.  Foreldrar mínir yfirgáfu þetta jarðlíf bæði í desember með tíu ára millibili fyrir áratugum síðan, á aldri sem ég reikna með að ná leikandi sjálfur þó ég legði æviár beggja saman.

Mér varð hugsað til þess fyrsta föstudaginn í desember, þegar ég var að klöngrast frá einni nýbyggingunni hérna í hæðunum fyrir ofan Harstad, í rigningu sem fraus um leið og hún snerti jörðina og sá að stóra radiomastrið sem er eitt helsta kennileiti staðarins var orðið alsetið ljósum að það væri orðinn tími síðan að ég hefði verið upptekinn við vinnu í aðventunni en hefði ekki hugmynd um hvað ég ætti að gera við tímann eftir "kort fredag" en á föstudögum hættum við kl. 13.  Það var þá sem mér datt í hug að réttast væri að setja inn í mynnið á tölvunni 42 kúlur (eða eru þær kannski 48 það er þetta með mynnið) fyrir ofan stjórnarráðið við 101 Hótel, fyrrum húsi alþýðunnar við Arnarhól, svona rétt á meðan ég myndi hvað þær væru margar.  En við þetta hús eru tengdar lúxus minningar tveggja skammdeiga. 

Þarna í portinu í 101 dingluðum við vinnufélagarni fótunum fram vinnupöllum líkt og nú á sundlaugarbakka í blárri skammdegisbirtu N-Noregs.   En síðustu daga hef ég verið að vinna við sundlaugarbyggingu í Evenskjer sem er nokkur hundruð íbúa bær nálægt flugvellinum í Evenes sem þjónar suðurhluta Troms fylkis, þar sem stærstu bæirnir eru Harstad og Narvik með rúmlega 40 þús íbúa.  Vinnufélagarnir eru 7 frá 5 þjóðlöndum 3 frá Noregi, 2 frá Afganistan, 1 frá Sudan, 1 frá Pólandi auk íslenska farandvíkingsins.  Við sitjum í pásum á sundlaugarbakkanum og sötrum kaffi með nestinu, stundum bryðjum við king size sörur eða jöplum á dúnmjúku vínarbrauði sem Norsararnir kaupa í tilefni aðventunnar.  Sundlaugabakkarnir eru upp á millimetir og þegar í ljós kom að 3mm munaði á braut 1 og 3 kom babb í bátinn.  Sundlaugin skal uppfylla Óumpíustaðal því eins og með alla staði í heiminum er Evenskjer miðdepillinn sem er aðeins tímaspursmál hvenær komið verður auga á sem tilvalinn stað fyrir ólumpíuleika. 

 

 

Einhvernvegin finnst mér samhugurinn vera meiri hjá þessum fjölþjóðlega múraraflokki núna á aðventunni.  Ég hef samt alltaf gengist upp við það þegar upprunans er getið og það gleður mig að Norsararnir gæta þess, þegar þeir rifja það upp hverjir eru komnir af víkingum, að telja íslendinginn með.  Og alveg sérstakleg þegar bossinn Mette kynnir íslenska víkinginn, en samt kem ég því að ef vinnufélagarnir eru nálægir, að, sumir þeirra séu komnir af Gengis Khan, finnst það einhvern veginn viðkunnanlegra.  En á alltaf jafn erfitt með Pólverjann sem kemur frá landi sem nánast hefur verið traðkað yfir fram og til baka frá ómunatíð, svo rækilega að þeir sjá sér það eitt fært að fara úr einu unioninu í annað.  Helst að það sé hægt að slá honum gullhamra með því að minnast á að Norsararnir eigi það til að kalla íslenska varandverkamenn nýju "Polakana", það sé því ekki leiðum að líkast.

Undanfarin tíu ár hef ég átt því láni að fagna að vera í návistum við fjölskylduna yfir aðventuna en á árum áður var desember undirlagður í vinnutörnum fjarri heimili, stundum komið heim á Þorláksmessu og á annan í jólum haldið að heiman.  Það voru því viðbrigði þegar við fluttum í borgina við sundin blá að vera heima alla aðventuna jafnframt því að "jobba", eins og Norsararnir kalla það, sannkallaður lúxus.  Svoleiðis var það líka fyrst eftir að við fluttum í Egilsstaði og var það til að finna enn frekar fyrir því að desember hafði að geyma hátíð ljóssins.  

Á árunu milli 1990 og 2000 var ég þó heima hluta úr einni aðventu.   Það kom ekki til af góðu ég var að flýta mér heim frá Reykjavík eftir vinnutörn og átti eftir hálftíma heim á Djúpavog á stjörnubjörtu kvöldi og nýju tímameti, þegar bíllinn tók upp á því að fara kollhnís á veginum með þeim afleiðingum að ég hvarf út og niður í götu.  Mín síðasta hugsun áður en ég setti hausinn í gegnum framrúðuna var sú að þetta væri ekki búið ég væri ekki kominn heim.  Síðan tók við flugferð til Reykjavíkur aftur, og erfiðasti sólahringur sem ég hef lifað með klesst andlit, brotinn haus, slitna öxl og samfallna hryggjarliði.  Fyrstu klukkutímana var ég sjónlaus með blæðandi úr eyra en heyrði sagt "við erum að missa hann" en það var mikill misskilningur því í mínum huga var það alveg á hreinu að ég var á leiðinni heim til alls þess sem ég átti og ef þau voru að missa eitthvað þá voru það sjúkrabörurnar.  Þar að auki var ég á leiðinni til þeirra óþrjótandi verkefna sem í jólavinnutörninni urðu að lukkast til að halda sýslumanninum rólegum.  Það er svo skítið með sýslumenn að þeir ærast á aðventunni. 

En á þessari aðventu upplifði ég kraftaverk.  Á öðrum degi á Borgarspítalanum var ég farin að finna batamerki, sérstaklega eftir að sérfræðingarnir á háls, nef og eyrna komu til að kíkja á mig með gorm, svipaðan og er notaður til að beygja rafmagnsrör, tróðu honum upp i nasirnar á mér þangað til að ég fann fyrir honum lengst niður í koki, spurðu svo geturðu nú andað með nefinu, foxillur með samanbitna skolta kinkaði ég kolli.  Þeir höfðu á orði þegar þeir stormuðu frá rúminu að á þennan þyrfti að kíkja á betur það væri öruggt að hann sæi tvöfalt og að bitið væri skakkt þannig að það þyrfti að saga af tönnunum og rétta stefnuna á blóðsprengdum glirnunu.  Tveimur dögum seinna var komið til mín og mér sagt að nú ætti að flytja mig í hjólastól niður á háls, nef og eyrna.  Þangað var mér trillað og sagt að bíða.  Þar var mikið um að vera, úr litlum sofandi polla voru rifnir hálskirtlarnir, hann réttur í fangið á foreldrunum um leið og blóðugir kirtlarnir glumdu í rusladallinum.  Mér varð hugsað til frásagna Bjössa Heiðdals vinnufélaga míns af svipuðum atburði sem ég hafði ekki trúað en sá nú að var sannleikanum samkvæm.  Eins var ungur maður með skakkt nef sagt að leggjast upp á bekk og nefið skoðað varfærnislega áður en töng sem falin var aftan við bak, svipuð og notuð er við útigrill, var eldsnöggt skellt á nefið og snúið upp á þangað til small í með tilheyrandi angistarveini unga mannsins.  Sérfræðinganir skoðuðu síðan mig og sögðu sín á milli; nei hann er ennþá of bólgin. 

Það var eftir heimsóknina á háls nef og eyrna sem kraftaverkið gerðist.  Eftir þá heimsókn stóð ég upp úr hjólastólnum, fór í símann og hringdi í hana Matthildi mína til að biðja hana um að koma með skósíða svarta frakkann, ég hefði verið útskrifaður.  Hún hafði verið búin að gera sig klára til að yfirgefa börn og bú leggja upp í langferð þvert yfir landið til að heimsækja mig á spítalann.  Þegar Matthildur kom og var búin að leggja svarta frakkann yfir axlirnar á mér tilbúnum til brottfarar stóð gamall maður á ganginum við sjúkrastofuna og studdi sér við stöng sem hafði að geima næringu í æð og súrefni, hann sagði við Matthildi, "jæja svo þú ætlar bara að fara heim með víkinginn þinn, gangi ykkur vel".  Ég hef alla tíð síðan verið einstaklega ánægður þegar ég er heiðraður með víkings nafnbótinni.  En þetta var nú ástæðan fyrir því að ég var heima hluta úr aðventu árið 1991.

Undanfarnar þrjár aðvenntur hefur svo engin vinna kallað á að sinna ekki undirbúningi jólanna, en það hefur nú samt farið svona og svona allan tíman, þetta með að skrifa í jólakortin.  En núna er ég semsagt kominn út um víðan völl eina ferðina enn, ég sem ætlaði að skrifa sögur úr 101 til að drepa tímann, en þegar ég fór að rifja upp efnið þá sá ég að í það tímadráp entist mér varla ævin.  En örstutt um 101 svona í aðdraganda hátíðar ljóssins.

Þó ég vilji alls ekki viðurkenna það, þegar það hentar, að ég sé ábyrgur fyrir öllu því sem gerist í mínu lífi þá veit ég samt innst inni að svo er, í 101 Hótel var ég nálægt hringiðu drauma sem hafa litað skammdeigið dekkra en á árum áður, en þar var ég vitanlega jafnhárifalaus og allir þeir sem keyptu flatskjá fyrir jól fram til ársins 2008.  Í portinu á milli íslensku óperunnar, sem nú er gengin í sjóinn fyrir neðan Seðlabankann, og fyrrum húsi alþýðunnar við Arnarhól, hefur mig lengi grunað að kúlurnar séu eitt af því fáa sem ég hef gert af viti um dagana.  Og ætlaði því að færa atburði þeim tengdum í aðventubúning þar sem systrakærleikur kæmi við sögu, en kúlurnar eru listaverk Lilju Pálmadóttir sem Ingibjörg systir hennar veitti henni brautargengi við að koma fyrir í miðbæ Reykjavíkur árið 2002 þegar hús alþýðunnar fékk andlitsupplyftingu sem 101 Hótel. 

Þó svo þetta mikla listaverk sjáist hvergi nema frá örlitlum bletti á Lækjartorgi þá mátti sjá frá kúlunum helstu örlagavalda íslandssögunnar í seinni tíð, Davíð í stjórnaráðinu, Má aðalhagfræðing að möndla vaxtastefnuna í Seðlabankanum, inn um gluggana hjá ríkissaksóknara, héraðsdóm og hæstarétt auk Jóns Ásgeirs að kíkja á herlegheitin hjá Ingibjörgu sinni á milli þess sem hann er gunaður um að hafa samið auglýsingar í Fréttablaðið um kostaboð á steinlausum vínberjum sem ynnu á gyllinæð og geðillskuköstum. Þarna hafði Ingibjörg hátt í 50 iðnaðarmenn, þegar mest var, um eins og hálfs árs skeið m.a. við að múra kúlur.  Ég verð að segja það eins og er að þarna leið mér mun betur en þegar ég var sendur í tilraunaskini á leikvöll þegar ég var 5 ára gamall.  Það er ekki loku fyrir það skotið að mér hafi liðið jafn vel og góða dátanum Sveik áður en honum var hent út af geðveikraspítalanum.  Listaverkið hennar Lilju heitir Klak en mér hefur alltaf fundist það eiga að heita systrakærleikur eftir að hafa orðið vitni að því þegar þær systur fóru yfir það hvernig kúlurnar skildi raðað á 15 metra háan vegg óperunnar sem nú er komin í sökkvandi skuldir út í sjó á Hörpunni fyrir neðan Seðlabankann.  En frekari frásagnir af gjaldþrota góðverkum í 101 verða að bíða betri tíma. 

Ég hef komið inn á, í nánast í hvert sinn sem ég skrifa um raunir mínar hérna á 69°N, léttinn við að vera laus við stefnuvottana af útidyrasnerlinum og söknuðinn vegna þess að geta ekki lengur tekið við þá stutt spjall um daginn og veginn.  Verra þykir mér að nú eru þeir farnir að fara á fjörurnar við hana Matthildi mína um hvað hafi af mér orðið því sýslumaðurinn vill eins og á árum áður fá sitt í galtóman ríkiskassann á aðventunni, auk þess sem hann hefur tekið að sér smá viðvik fyrir hina og þessa kunningja sína.  Ég hef sagt Matthildi minni að segja bara já og amen án þess að játa neitt, "má ég þá nokkuð búast við því að verða borin út spurði hún", neeeei ætli það segi ég. 

Það er með þessa undarlegu þrjósku mína að vilja ekki viðurkenna að tveir plús tveir þurfi að vera fjórir frekar en mér sýnist sem ég þyrfti að ræða persónulega við um stefnuvottana.  Þegar boðið er upp á að 2+2 séu 110% verðtryggð skuld eru fleiri en ég sem fara frjálslega með útkomuna úr 2+2 og hefðu fallið á barnaskólaprófi.  Það að skrifa upp á 110% verðtryggt samkomulag um skuld á því sem maður eitt sinn átti, jafngildir í mínum huga því að hjálpa innbrotsþjófi að bera allar eigur út og láta hann hafa undirritaðan óútfylltan tékka í kveðjuskini vegna þess að hann bjóst við að hafa meira upp úr krafsinu.  Svo er það alveg magnað að fólk verður að sækja um það sjálft að fá að skulda 110%  til að losna við stefnuvottana af snerlinum um stund.  Væri maður svo talinn með "fulle femm" ef maður sæktist eftir því að skulda 110% í engu upp úr þurru vegna þess að 2+2 eiga að vera fjórir en ekki bara það sem manni sýnist.

Þegar mér verður hugsað til alls þessa er það aðeins magnvana bræðin sem kemur í veg fyrir að helvítis tárin trítli niður kinnarnar og að mér finnist allt mitt streð hafa verið eins og að míga í sand. Enda skreyta bankarnir og landsliðið í kúlu efnahagsreikninginn með stolnum draumum sem okkur er ætlað að draga í land.  En sárast er þó að hugsa til þeirra sem verða að skreyta sína drauma með útburðarbeiðnum á meðan skreytt er með jólakúlum sem afskrifaðar hafa verið af þeim sem sigldu öllu í strand.

En nú styttist óðum í að ég haldi á suðlægar slóðir til að halda upp á hátíð ljóss og friðar með litlu fjölskyldunni okkar Matthildar minnar og gleymi öllu bölvaða svartnættisruglinu.  Þó Ísland verði seint talin sólskinsparadís í lok desember þá er það orðið svo í hyllingum hugans eftir næstum hundarað daga úhald í skúmaskotum skammdegisins hérna norður í ,,,,,, þar sem sólin ekki skín og er undir sjávarmáli í 43 daga og sést ekki í 60.   Ég reikna fastlega með því að sjá sólina aftur heima á Íslandi um jólin.

Hugmyndir og hindurvitni.

 

Máltækið það er eins víst og að tveir plús tveir eru fjórir er oft notað sem staðgengill hinna óhrekjanlegu raka.  En tveir plús tveir þurfa samt ekki að vera fjórir frekar en okkur sýnist.  Það vill gleymast að við erum skóluð í að koma okkur saman um hugmyndina að tveir plús tveir séu fjórir, þó svo að sú útkoma eigi ekkert skylt við gróanda lífsins sem má finna hvar sem er í náttúrunni. 

Þessu hafði Fibonacci komist að fyrir margt löngu.  Enda finnast 2+2=4 ekki í náttúrunni hvað þá í gróanda lífsins.  Sú útkoma má í besta falli líkja við fangelsi hugans og þá flatneskju jarðar sem fræðimannasamfélagið ætlaði fólki að trúa fyrr á öldum eða hljóta verra af s.s. gapastokka og galdrabrennur.   Nútíminn ætlar okkur að trúa á það að tveir plús tveir séu fjórir sem hinn endanlegi sannleikur, annars eigum við það á hættu að verða lyfjaglösum eða jafnvel stefnuvottum gjaldþrotabeiðna að bráð.

Cantor reiknaði sig geðveikan þegar hann ætlaði að koma böndum á óendanleikann með tölum.  Hann komst að sömu niðurstöðu og Fibonacci með það að 1+1= 2 og gaf út Encyclopedia hið mikla rit því til sönnunar, sem er á við þrjár símaskrár að þykkt og innihaldi.  En þar skildu líka leiðir með Cantor og gróanda lífsins.   Því þegar hann ætlaði að sniðganga lögmál náttúrunnar og komast fyrir óendanleikann með svipuðum rökum að hann væri eins vís og  tveir plús tveir væru fjórir, endaði það á því að hann framdi sjálfsmorð á geðveikrahælinu.

Það er því miklu gæfulegra að trúa á gróanda lífsins, útkomu sem Fibonacci hófst við að koma á tölu, þó svo hún sé óendanleg.  Gróandinn er nefnilega eins og vextirnir sem bera vaxta vexti verðtryggða.  Málið er bara það að sumir eru ekki tilbúni til að viðurkenna að gróandi lífsins sé fyrir alla en ekki bara suma.  En gerum aldrei sjálfum okkur að ætla að hann sé ekki fyrir alla með því að trúa að tveir plús tveir eigi að vera fjórir einungis vegna þess að okkur var innrætt það af þeim sem ætla að nærast á okkar vexti.

 

Hundrað hektarar af hænsnum.

 

Ég er andskoti smeykur um að ég hafi étið falsaðar kartöflur í kvöld, soðnar upp úr ólöglegu vatni með kvótalausum fiski. 

Enn eitt er öruggt ég ætla að éta heimafalsað hangijöt um jólin, en ekki teiknaðar kartöflur með burtflognum hænsnum og steiktum spítum, samkvæmt ESB staðli.  Það verður að hafa það þó interpol mæti á svæðið kl. 18 á aðfangadagskvöld.

Lögðu hald á falsaðan mat

Fjandans sjónvarpið.

19% aldrei fengið bók að gjöf