Blessaðir bjálfarnir.

 

Ætli það væri ekki ráð að brynna músum á hávísindalegan hátt í háskóla til að komast að niðurstöðu í þessu vatnsmáli ? 

Senda svo niðurstöðuna út á öldum ljósvakans með diet, snakki og prosac.

Véfengir kosti vatnsþambsins

Trúir þú enn?

Úrvalssveitin sem myrti Bin Laden

Hvernig á annað að vera?

Lúðvík Ólafsson, lækningaforstjóri Heilsugæslu höfuðborgarsvæðisins segir fólk verða að átta sig á því að íslenska heilbrigðiskerfið sé að hruni komið og þolmörkum varðandi niðurskurð sé náð.  Hann fer örugglega nokkuð nærri sannleikanum þegar hann bendir á að; „Hluti af stóra vandamálinu er að við erum með fólk sem fær að taka ákvarðanir án þess að hafa til þess þekkingu og reynslu."

Hin hliðin á vandanum er sérfræðingarnir sem vita orðið svo mikið um lítið að engin er marktækur nema vera með helst fimm háskólagráður. Nægir þar að líta til alþingis með þétt skipaðan bekkinn af hagfræðingum og lögfræðingum, en meira en galtóman ríkiskassann.  Og allra þeirra vel menntuðu sérfræðinga sem voru á fínum launum við að setja Ísland á hausinn með reynsluleysi sínu og rörsýni.

Heilsugæsla nálgast hrun

Hér eru engir njólar!

 

Í vetur hafði ég hugsað mér að nota sumarið í að rannsaka njóla.  Til undirbúnings hafði ég hlaðið á náttborðið bókum um nytjajurtir og grasafræði.  Njólinn er til margra hluta nytsamlegur þó svo að hann hafi hálfgert óorð á sér.  Það er helst að njóli sé nefndur í annarri merkingu en niðrandi, þegar menn um miðjan aldur minnast æsku afreka sinna við það að þróa með sér tækni ti tóbaksreykinga.  Ég varð reyndar aldrei þeirrar reynslu aðnjótandi að reykja njóla, ég notaði te til að þróa reykingatæknina.  Það var nefnilega þannig að móðir mín heitin gerðist áskrifandi að Æskunni, því fyrirmyndar blaði, og hélt því að okkur systkinunum sem hollri lesningu.  Í einu tölublaðinu var heilsusemi te-reykinga gerð skil í örfáum setningum.  Þar sem pabbi var í reykbindindi og pípusafnið safnaði bara ryki, fannst mér tilvalið að skella mér í heilsuátak og mökkreykti te dagana langa mömmu til mikilla leiðinda.  Það var sama hvað hún reyndi að fá mig ofan af þessu, alltaf gat ég vitnað í hið ágæta barna blað, Æskuna.

Þetta var í þá daga þegar eldspítur voru á hvers manns færi, en nú er búið að banna að bera eld að flestu og er þær því að verða úreltar, kerti og útigrill eru að verða það eina sem er undanskilið.  Ruslatunnan, sinan, sígaretturnar og varðeldurinn heyra nú  brátt sögunni til að viðlögðum fjársektum eða jafnvel fangelsi.  Þannig þróaðist ein helsta tækniframför mannfólksins eldurinn á hálfum mannsaldri.  Enda er nú svo komið að ef ungt fólk og eldfæri fara saman endar það yfirleitt með ósköpum, ef það næst að kveikja eldinn virðist kunnáttan um það hvernig hann hagar sér og hvernig á að slökkva hann hafa glatast á nokkrum áratugum.  Það þarf orðið sérfræðinga með háskólagráður til að fara með eld.  Öll notkun á eldi er svo háð leyfisveitingum frá hinu opinbera sem kosta sitt, t.d. kostar um 400 þúsund að fá leyfi til að kveikja varðeld en sektin er 80 þúsund fyrir að gera það í leyfisleysi, hvað það kostar að kveikja í njóla, um það hef ég ekki upplýsingar, en sjálfsagt má afla þeirra hjá Umhverfisstofnun.

En hvað um það það var ekki meiningin að þvæla hér um eldspítur og njólareykingar.  Kveikjan að þessum pistli var önnur, sú að ég hafði hugsað mér að nota sumarið í rannsaka njóla til fæðu.   Ég hef nefnilega smásaman verið að átta mig á því eftir því sem á ævina hefur liðið að það er eins og praktísk þekking kynslóðanna sé að glatast, ef ekki af hreinni leti þá vegna regluverks sérfræðingasamfélagsins í boði ríkisins.  Sem dæmi þá gátu afi og amma að ala skepnur og slátra auk þess sem veiddur var silungur yfir sumartímann, sáð kartöflum, rabbabarinn spratt eins og af sjálfu sér, svo má ekki gleyma blessuðum hænunum og berjamónum á haustin.  Heimilið var einhvern veginn alveg sjálfbært og leið aldrei skort það eina sem var skilda að kaupa var dagblaðið Tíminn en hann kom margra daga gamall í sveitina og var notaður í skeinispappír.  Pappi og mamma tóku mikið af kunnáttunni úr foreldrahúsum, en þó ekki þá að ala skepnur og praktíska notkun á áróðursskrifum dagblaðanna.  Þau tóku slátur að hausti, leigðu pláss í frysti þar sem þau byrgðu sig upp af kjöti og fisk fyrir veturinn, ekki má gleyma rabbabaranum, kartöflugarðinum og berjamónum.

Það flaug því gegnum hugann fyrir nokkrum árum þegar við hjónakornin vorum að versla í Bónus, að ef Bónus lokaði í viku þá upplifðum við sennilega hungursneið sem yrði tvísýnt um að við lifðum af.  Ekki minnkaði svartnættið í huga mínum þegar ég hugsaði fram í tímann til blessaðra barnanna, hvað yrði um þau ef mötuneytunum á bensínstöðvunum, Dominos og Subway yrði lokað vegna rafmagnsleysis.  Þau sem kynnu ekki einu sinni að tendra upp eld í njóla og ekki yrði iphone-inn notaður til að skeina sér á með nokkrum árangri.  Það var akkúrat í kælinum á Bónus sem vegferðin að njólarannsókninni hófst.  Það var upp frá því sem ég fór að sjá að það væri vissara að eiga allavega matarbirgðir til vikunnar heima í ísskáp.

Síðan hefur þessi árátta smá saman undið upp á sig og eftir að kreppan skall á þá fór ég að taka aftur eftir því sem manni fannst best í gamla daga en engum með sjálfsvirðingu datt í hug að láta spyrjast að hann æti í gróðærinu.  Berjamórinn varð vinsæll, rabbabaragrauturinn eitt það besta sem ég man eftir frá bernskuárunum varð aftur á mínum borðum og kartöflugarður með ruðum íslenskum hefur verið áhugmál.  Síðasta vetur dugði rabbarin og berin fram í janúar, reiknast mér til að rabbabari hafi verið ca. tvö mál í viku að jafnaði, sælkeramáltíð sem kostar ca. sjötíu og fimm kall.  Kartöflurnar dugðu fram í apríl og þá er komið að mikilvægi njólans einu sinni enn.

Jóhanna á Skorrastað sagði mér einu sinni að njólinn hefði verið notaður sem meðæti í stað kartafla hér áður fyrr, enda geymast kartöflur illa út árið og voru annaðhvort ónýtar eða búnar í sumarbyrjun.  Eins hafði ég heyrt það í útvarpserindi að ætihvönn og ýmsar jurtir, njólinn þar á meðal, hafi upphaflega komið til landsins sem garðjurtir og grænmeti.  Þær hefðu svo dreift sér um landið og fólk væri búið að gleyma því að hver upphaflega hlutverk þeirra var og væri nú flokkaðar sem illgresi.  Grænlendingar kynnu þó ennþá að nýta sér þessa búbót og er t.d. hvönnin talin úrvals grænmeti þar yfir sumartímann.  Það var semsagt meiningin að prófa sig áfram með njóla og afla sér uppskrifta til matargerðar.  Hvað hvönnina varðar þá hef ég heyrt að Grænlendingar leggi hana í nokkurskonar marineringu þannig að minni á súrkál.

Þessi njóla rannsókn mín virðast því miður vera komin á fullri ferð út um þúfur í bili.  Snemma í maí þegar ég var nýbúinn að setja niður kartöflurnar og u.þ.b. var að verða tímabært að líta eftir njóla, álpaðist ég til að spyrjast fyrir vegna atvinnuauglýsingar hérna í Noregi og þar sem vantar fólk til starfa.  Hérna hef ég alveg gleymt mér ásamt öllum njólaáformum þangað til um daginn að ég var að vinna með vinnufélaga sem man tímana tvenna og segir mér þessar hrikalegu kreppusögur frá Rússlandi, nánar tiltekið Múrmansk en þaðan er konan hans.  Í nokkra daga höfðum við þann starfa að múra kanta á heilu íbúðahverfi þar sem endurnýjaðir voru gluggar í því sem næst hverju einasta húsi hérna upp í skógivöxnum hæðunum.  Vinnufélagi minn er mikill matmaður þó mjósleginn sé enda mallar hann sígarettur líkt og Lukku Láki og keðjureykir þær, við getum rætt matbjargir út í eitt. 

Þegar við lágum í kaffi í skógi vaxinni brekku og rannsökuðum berja vísana, fór hann að segja mér að þangað til fyrir nokkrum árum síðan hefðu verið þrjú stór fiskvinnslufyrirtæki hérna í Harstad en nú væri búið að loka þeim öllum.  En í staðinn væru komnar þrjár risastórar byggingavöruverslanir sem gæða hafnarbakkana nýju lífi.  En fiskurinn sem veiðist hérna fyrir utan og í Barentshafinu væri sendur til Kína og unnin þar.  Fyrir hvert eitt kíló sem sent væri af óunnum fiski kæmi eitt kíló til baka "hvis du transportar en kilo, en kilo skal kome til bake, sodan skal det være" segir hann.  Það sem hann undraði sig samt á var að þetta skildi vera flokkað sem matvæli eftir allt þetta transport.

Ég fræddi hann á því að á Íslandi væri árangurinn gott betur en kíló, og sæjum við alfarið um það sjálf, það væri algilt að eitt kíló af fiski upp úr sjó yrðu að einu og hálfu í vinnslu.  Auk þess að nota Kínversku aðferðina, sem hann sagði að fælist í því að hirða allan afskurð og bein hakka það í marningssoppu og sprauta því í flökin, þá væri mikil tækni á Íslandi við að þyngja fisk með efnafræðiformúlum auk þess sem hann væri hvíttaður þó heiðgulur væri orðinn.  Eftir vísindaafrekin gæti hann svo staðið árum saman við stofuhita án þess að nokkuð sæist á útlitinu, ein gallinn væri að hann bragðaðist bæði nýr og gamall eins og korkur, en því mætti kippa í liðinn með góðu kryddi.  Þessi aðferð hefði verið þróuð úr kjúklingaiðnaðnum þar sem kjúklingabringurnar væru seldar á uppsprengdu verði sem heilsufæði enda væru þær alltaf eins og nýslitnar úr hænsninu sama hvað þær væru gamlar og nú væri búið að þróa sumt af tækninni í lambakjötið, lærin í frystinum í Bónus hefðu verið eins og útstungnir sparautufíklar nýkomnir úr vaxtarækt síðast þegar ég fór þangað.  Nei, ef menn ætluðu að borða hollan mat þá væri best að halda sig við rabbbarann og annað heimafengið sagði félagi minn. 

Vinnufélaga mínum leist ekkert orðið á að reyna að toppa upplýsingar mínar um matargerðarlist og fór að tala um að sennilega myndum við fljótlega lenda að vinna við skólabyggingu sem hann benti mér á og blasti við úr brekkunni þar sem við sátum, það eina sem ætti eftir að gera áður en verkið hæfist væri að rífa skólann sem stendur þar fyrir sem er fjögurra hæða steinhús ca. 40 ára gamalt.  Því nú ætti að byggja miklu flottara skólahús sem uppfylltu kröfur nútímans.  Ég fræddi hann á því að í mínu heimabæ á Íslandi væru menn búnir að prófa svona framfarir, menn hefðu rifið bæði skóla og þessi fínu hús til að byggja fínni, vegna þessa að landið var svo verðmætt, þó óbyggðirnar hefðu kallað allt um kring.  Það hefði varla verið liðið árið þegar allt var hrunið og menn hefðu tyrft yfir herlegheitin og leitað til nágrannanna um fjárhagsaðstoð til að hægt væri a koma börnunum í skóla sem hefði þak.  Það hefði nefnilega gleymst að spyrjast fyrir um hvort einhver hefði efni á að borga fyrir svona framfarir.

Þegar við stóðum upp frá og röltum niður brekkuna með nestisboxin og kaffibrúsana, vinnufélagi minn nýbúinn að kveikja í einni handgerðri sem gæti hafa verið gerð úr njóla, tók ég eftir því að eitthvað kannaðist ég við umhverfið.  Úrelt útigrill, garðhúsgögn sem tilheyrðu tískunni frá því í fyrra, tengdamömmubox og fleira dót rann eins og skriða niður frá bakhliðum íbúðarhúsanna í kring, samt var rétt svo að draslið næði að standa upp úr trénuðum rabbabaranum.  Þessir úreltu nytjahlutir höfðu þurft að rýma til fyrir verðmætum sem þjónuðum nútímanum betur, s.s. hjólhýsum, húsbílum, mótorhjólum,  kæjökum og nýjustu sortum af útigillum sem prýddu aðaldyramegin.  Allt í einu fattaði ég á hvað þetta minnti mig, þetta minnti mig á árið 2007.  Og þá mundi ég eftir fyrirhugaðri njólarannsókn í sumar og uppgötvaði mér til mikillar skelfingar að hér eru engir njólar.

Geymt en ekki gleymt.

Það er nokkuð víst að aðgerðir stjórnvalda til handa heimilum á Íslandi í kjölfar hrunsins á framtíðin eftir að dæma sem mannréttindabrot og einhverjar verstu efnahagsaðgerðir sem um getur á byggðu bóli.  Það er í raun með ólíkindum að fólki skuli vera ætlað að skulda 110% í eignum sínum, að öðrum kosti sé því ógnað af stjórnvöldu með útburði. Dæmin um hvað heimilum landsins er ætlað að þola eru orðin mörg og yfirgengileg.

Dæmi: Tvær fjölskyldur, A og B kaupa fasteign í sama hverfi, tvö samskonar hús á sama verði, segjum 40 milljónir. Fjölskyldurnar eru með svipuð laun, hafa safnað álíka miklum sparnaði og eru með jafn mörg börn á framfæri.

Þessar fjölskyldur fara þó sitthvora leiðina í húsakaupum. Fjölskylda A leggur allan sparnaðinn sinn, 20 milljónir í húsakaupin og á þar með c.a. 50% í eigninni.

Fjölskylda B er svolítið grand á því og ákveður að rífa allt innan úr húsin og endurnýja það frá A-Ö. Iðnaðarmenn eru að störfum í 6 mánuði og kostnaður endar með því að vera c.a. 12 milljónir. Fjölskylduna hefur alltaf langað í húsbíl og jeppa svo hún notar 4 milljónir af sparnaðinum til að fjármagna þau kaup. Þau taka 90% lán fyrir húsinu.

Eftir fall krónunnar og misgengi verðbólgu, fasteignaverðs og launa þá er staðan svona:

Fjölskylda A skuldar 27 milljónir en fasteignin er komin í 32 milljónir. Þau eru með c.a. 85% veðsetningarhlutfall.

Fjölskylda B skuldar 48.6 milljónir en fasteignin er komin í 32 milljónir. Þau eru með c.a. 150% veðsetningarhlutfall.

Fjölskylda A fær engar afskriftir, samkvæmt 110% reglunni.

Fjölskylda B fær hámarksafskriftir, allt að 13.4 milljónir og 7 milljónir í það minnsta. Þetta gæti raunverulega verið meira en reiknað tjón sem fjölskyldan varð fyrir vegna forsendubrests (þ.e. misgengi verðbólgu og launa), en reikna má með að raunverulegt tap sé ca 6-10 milljónir.

Óréttlætið er nokkuð augljóst eins og þetta liggur fyrir núna en það má líka breyta dæminu svolítið og gefa sér það að Fjölskylda A sé með lægri laun en B (og fékk þess vegna ekki greiðslumat fyrir 90% láni). Fjölskylda A ræður því ekki við afborganir en fær enga lausn og fer á hausinn. Fjölskylda B sem réð ágætlega við sínar afborganir fær samt sem áður afskriftir á sínum lánum.

Annað dæmi: Fjölskylda tekur út séreignasparnaðinn, 2 milljónir til þess að lækka hjá sér greiðslubyrði. Við það fer viðkomandi ( t.d. ef lánið stóð í 24 milljónum) úr 120% veðsetningu niður í 110%

Þessar 2 milljónir eru glataðir peningar og hefðu allt eins geta farið beint í ruslið (eða sem framlag til styrktar einhverjum velgjörðarsamtökum), því það er akkúrat upphæðin sem viðkomandi hefði fengið afskrifað hvort sem var.

Þessi tvö ofangreind dæmi má finna í grein Þórðar Magnússonar á Svipunni.   Dæmi Þórðar eru aðeins einn angi af óskapnaðnum.  110% leiðin á eftir að komast í sögubækur sem einhver mesta misgjörð sem gerð hefur verið gagnvart eignaréttinum í hinum vestræna heimi á síðari árum.  Lögbirtingablaðið ætti að vera skyldulesning, þar má sjá hvernig lögfræðingar maka krókinn við að leiða heimili landsins svo þúsundum skiptir til nauðasamninga við að afsala sér eignum sínum til bankanna í boði stjórnvalda.  Þó er þar aðeins hálf sagan sögð.

Fleiri og vavalust ljótari dæmi um rán fjármálastofnanna á heimilum fólks í skjóli stjórnvalda:

Tvær fjölskyldur keyptu sér sitt hvora íbúðina í sama húsinu 2007 á 25 milljónir. Önnur fjölskyldan tók 100 % lán og skuldar í dag um 34 milljónir. Hin fjölskyldan átti 10 milljónir og tók því 15 milljónir að láni og skuldar í dag um 21 milljón. Gefum okkur að íbúðirnar kosti í dag um 20 milljónir og lánin hafi hækkað um c.a. 35 % samkvæmt verðtryggingu.

Samkvæmt leið ríkisstjórnarinnar þá fær fyrri fjölskyldan sem tók 100 % lánið afskrifað niður í 110 % og skuldar því 22 milljónir og hefur engu tapað þó hún skuldi 2 milljónir umfram verðmæti, hún losnar í reynd við að greiða 3 milljónir af upphaflega höfuðstólnum.

Hin fjölskyldan fær enga leiðréttingu, skuldar 21 milljón og er búin að tapa þeim 10 milljónum sem hún lagði fram í upphafi. 

Þessar 110% hundakúnstir kosta bankana ekkert, því verið er að færa lán í 110 % veðsetningu, úr 100% veðsetningu sem var áður og ef þeim tekst að fá fólk til að borga af 110 % veðsetningu þá eru þeir að græða en ekki tapa því eðlilegt er að skuldari skuldi ekki meira en nemur verðmæti eignarinnar ef hann lagði eitthvað fram sjálfur í upphafi.  Ef bankinn lánaði 100 % í upphafi þá væri eðlilegt að bankinn tæki sjálfur tapið af því.

Það er enginn akkur í því fyrir neinn að skulda umfram verðmæti húsnæðisins síns og sinnar fjölskyldu og aðeins ógnin um að hafa ekki þak yfir höfuðið sem heldur fólki í þannig skuldaáþján.

Það mun koma að skuldadögum hjá helferðastjórninni og hyskinu á alþingi.  Þá verður ekki hægt að skýla sér á bak við heimsku því það er löngu ljóst að hér er um hreina glæpastarfsemi að ræða. Hvers vegna í ósköpunum hyskið verðlaunar þá sem aldrei áttu neitt með110% leiðinni og hunsa þá sem áttu 50% í eign sinni en eru í dag eignarlausir er hvorki hulin ráðgáta né heimska.  Það er glæpur í boði stjórnmálamanna við að ræna heimili landsins til að þóknast fjármálaöflunum.  Glæpur sem verðu geymdur en ekki gleymdur á Íslandi um ókomin ár.

Til að taka þetta saman í örstuttu máli þá er110% leiðin er eins ranglát og hugsast getur, í dag skuldar maðurinn sem skuldaði 100% árið 2007 110%, í dag skuldar maðurinn sem skuldaði 50% árið 2007 85%.  Með 110% hundakúnstum getur sá varkári í dag skuldaðh jagnvel meira í sinni eign en sá sem aldrei átti neitt.

Hvar er réttlætið? Er ekki málið að sá sem eitt sinn skuldaði 50% og í dag skuldar 85% heldur áfram að borga og sá sem skuldaði eitt sinn skuldað100% heldur áfram að borga og glæpa hyskið sem setti allt á haus heldur áfram að fá sitt.

Hættan var upphaflega sú að sá sem alltaf skuldaði allt sitt í formi gengistryggðra lána hætti að borga þegar skuldin var komin í 200% samkvæmt ólöglegum reiknikúnstum hyskisins, sá er færður niður í 110% ásamt þeim sem tóku glannaleg verðtryggð lán, til að þess að þeir borgi áfram og aðferðin er kölluð "skjaldborg um heimilin"...

Skjaldborgin er ekki einu sinni byggð á hræsni hún er byggð á hreinni glæpastarfsemi.

 

300 umsóknir í gær

Trúir þú enn?

Mikill herkostnaður

Blessaðir álfarnir.

 

Blessaðir vísindaálfarnir, ætli þeir hafi fengið vel borgað fyrir þessar rannsóknir.  Því verður aldrei of oft haldið til haga að menntun er máttur, allavega er hún atvinnuskapandi.

Leikmenn hafa lengi vitað að það er til mikillar bölvunar að éta og drekka vísindaformúlur, þó svo álfarir í vísindasamfélaginu séu fyrst að uppgötva það núna, eftir áralangar tilraunir á mönnum og músum.  Þeir hefðu reyndar getað sleppt þessu með mýsnar í þetta sinn, því þetta hefur verið augljóst á mannfólkinu í meira en tvo áratugi.  Það ber það utan á sér eins og aðvörunarskilti. 

Það var strax á áttunda áratugnum sem flestu hugsandi fólki var ljóst að sá sem ætlaði að halda í við sykurneysluna með Diet Coke, hafði sjúklega þörf fyrir að skófla í sig nokkrum Lionbar á eftir.  Við félagarnir tókum sérstaklega eftir einum sem síður en svo var sólgin í sykur.  Hann var þykkur frá náttúrunnar hendi, stórbeinóttur og sterklegur en þætti ekki feitur í dag.  Hann vildi samt vera grennri, í upphafi var það bara ein Diet Coke á sjoppunni á kvöldin, eftir svolítinn tíma var hann farinn að biðja um eina Diet Coke og tvö Lionbar.  Það var strax þá sem við vissum að hann var ekki hálfviti heldur var það vísindaformúlan "diet" sem var orsakavaldurinn.  Hann hætti strax í dietnu og hefur aldrei átt við 70% stærra mittismál að glíma.

 

Sykurskertir drykkir fitandi

Ísland; langbest í heimi.

Manni er semsagt leyfilegt að að lána leppfyrirtæki annarra fé, sem kaupir ónýta pappír af manni sálfum, ef maður er í aðstöðu til þess. 

Eftir sem áður hlýtur að vera harðbannað að stela.  En gæti maður komist upp með að láta leppfyrirtæki stela fyrir sig og sína 800 milljónum í verslun þar sem manni er treyst fyrir lyklunum?

Brutu lánareglur en voru sýknaðir

Hvenær fer jarðaförin fram?

Upphaflega var það gjaldmiðilsvandi Íslendinga sem var notaður sem réttlætingin fyrir umsókn að ESB, ekkert annað kallaði á aðildarumsókn. 

Undanfarið hefur banalega evrunnar orðið lýðum  ljós og því ekki spurning lengur um að krónan þjónar hagsmunum Íslands betur í framtíðinni.   

Leiðandi ríki ESB eru nú þegar farin að haga sér eins og gráðugir ættingi sem reynir að leyna dauða fjölskyldumeðlimar í þeim tilgangi að svíkja ellistyrkinn áfram út úr almannatryggingakerfinu.  Nægir þar að líta til Grikklands. 

 

Söguleg stund fyrir Ísland

Stórviðburður í nánd?

Það er alltaf gaman að hlusta Pier Corbyn, veðurspámanninn knáa sem velgir "global Warming" trúboðunum reglulega undir uggum.  Nú bregður svo við að Corbyn telur að stórviðburðir geti verið í nánd á tímabilinu frá 26. júní til 2. júlí.  Þetta kemur fram í viðtalsbút á stöðinni Al Jazeera. 

Stóru fjölmiðlarnir hafa yfirleitt verið tregir til að birta upplýsingar um það sem vísinda menn á kantinum telja að sé að gerast á jörðinni, telja sennilega að það falli á trúverðugleikann fylgi þeir ekki rétttrúnaði vísindasamfélagsins.   En Corbyn er einn af þeim vísindamönnum sem hefur gagnrýnt trúboð vísndasamfélagsins.

Fyrir vikið er nánast ekkert í fréttum um hvað hið stóra samhengi hefur mikil áhrif á atburði sem gerast hér á jörðu, s.s. sólgos, tunglstaða og fleira sem getur haft breytingar á segulsvið jarðar.  Þagað hefur verið þunnu hljóði yfir því í fréttum að segulpólar jarðar eru á fullri ferð og tilgátur eru uppi um pólskipti geti verið hafin sem komi til með að hafa aukin áhrif á náttúruöflin þegar litið er til jarðskjálfta, eldgosa og öfga í veðri. 

 

Stærðarinnar smástirni skammt frá jörðinni