Góa.

Góa er fimmti mánuður vetrar gamla norræna tímatalsins og hefst á sunnudegi í átjándu viku vetrar, eða 18. til 24. febrúar. Fyrsti dagur góu er konudagur og var dagur húsfreyjunnar eins og fyrsti dagur þorra var dagur húsbóndans. Konudagur er þekktur frá miðri 19. öld. Sá siður að eiginmenn gefi konum sínum blóm á konudaginn hófst um miðja 20. öld. Síðasti dagur góu nefnist góuþræll en þá tekur einmánuður við.

Orðmyndin góa virðist ekki notuð fyrr en í lok 17. aldar. Áður var notuð kvenkynsmyndin gói (beygist eins og elli) allt frá því í fornu máli. Gömul saga, sem lesa má um í fyrsta kafla Orkneyingasögu, segir frá Fornjóti konungi í landi því er kallað er Finnland og Kvenland. Hann átti soninn Þorra sem aftur átti dótturina Gói og tvo syni, Nór og Gór. Þorri var mikill blótmaður og hélt á miðjum vetri ár hvert blót sem kallaðist þorrablót. Það bar til tíðinda á einu slíku blóti að Gói hvarf og fannst ekki þótt víða væri leitað.

Þremur vetrum síðar, þegar Gói var enn ófundin, strengdu bræður hennar þess heit að leita hennar, Nór um löndin en Gór um útsker og eyjar. Leituðu þeir víða og lengi um það land sem nú heitir Noregur. Loks komast þeir að því að Hrólfur nokkur úr Bjargi á Heiðmörk, sonur Svaða jötuns norðan úr Dofrum, hafði numið Gói á brott og heldur Nór til fundar við hann. Þegar Hrólfur fréttir af Nór fer hann til móts við hann og Nór býður honum til einvígis. Þeir börðust lengi og hafði hvorugur betur. Þeir sættust þá, Nór fékk systur Hrólfs en Hrólfur Gói og hafði Nór í leitinni að systur sinni lagt undir sig Noreg.

Orðin góa og gói finnast einnig í Norðurlandamálum. Í færeysku er myndin gø, í nýnorsku gjø, go, í sænskum mállýskum göja, gya og í forndönsku gue, gøj. Ásgeir Blöndal Magnússon telur orðið líklega skylt nýnorsku gjø í merkingunni 'snjóföl' og forníslenska veðurheitinu gæ (í þulum).

Húsfreyjur áttu að fagna góu á sama hátt og bændur fögnuðu fyrsta degi í þorra. Þær áttu að fara fyrstar allra á fætur, ganga fáklæddar út fyrsta morgun góu og bjóða hana velkomna með þessari vísu:

Velkomin sértu, góa mín,

og gakktu í bæinn;

vertu ekki úti í vindinum

vorlangan daginn.

Þorrinn og góan þóttu erfiðastir vetrarmánaðanna þar sem oft var farið að ganga á matarbirgðir. Í söfnum Orðabókar Háskólans er þessi orðatiltæki meðal annars að finna um góuna: Hægt er að þreyja þorrann og góuna. Kerling kvað það væri óséð. ,,Því að ekki er öll góa úti enn." Góunnar er oft getið í þulum og vísum.

Við skulum þreyja þorrann

og hana góu

og fram á miðjan einmánuð;

þá ber hún Grána.

 

Heimildir;

http://is.wikipedia.org/wiki/G%C3%B3a

http://www.visindavefur.is/svar.php?id=55529

 

Eldingar og rafsegulstormar.

Dularfullt ský á Mars

Steinarnir tala.

Samkvæmt íslendingasögunum kom Leifur "heppni" Eiríksson til Ameríku. Talið er að Leifur hafi fæðst um árið 980 á Íslandi, sonur Eiríks rauða Þorvaldssonar og Þjóðhildar konu hans. Hann flutti ungur með foreldrum sínum til Grænlands. Í Grænlendinga sögu segir frá því að Leifur kaupir skip Bjarna Herjúfssonar sem hafði áður komið að ströndum Norður-Ameríku án þess að stíga þar á land.

Grænlendingasaga hefst á þessum orðum; „Herjúlfur var Bárðarson Herjúlfssonar. Hann var frændi Ingólfs landnámamanns. Þeim Herjúlfi gaf Ingólfur land á milli Vogs og Reykjaness. Herjúlfur bjó fyrst á Drepstokki. Þorgerður hét kona hans en Bjarni son þeirra og var hinn efnilegsti maður. Hann fýstist utan þegar á unga aldri. Varð honum gott bæði til fjár og mannvirðingar og var sinn vetur hvort, utan lands eða með föður sínum. Brátt átti Bjarni skip í förum. Og hinn síðasta vetur er hann var í Noregi þá brá Herjúlfur til Grænlandsferðar með Eiríki og brá búi sínu. Með Herjúlfi var á skipi suðureyskur maður, kristinn, sá er orti Hafgerðingadrápu. Þar er þetta stef í:

Mínar bið eg að munka reyni

meinalausan farar beina,

heiðis haldi hárrarfoldar

hallar drottinn yfir mér stalli.“ 

Þegar Grænlendinga- og Eiríks-saga rauða eru lesnar á milli línanna vakna margar spurningar um hvenær landnám Evrópumanna varð raunverulega í Ameríku. Báðar sögurnar segja frá keltneskum mönnum í fyrsta kafla. Í Grænlendinga-sögu er það hinn kristni Suðureyski maður sem er samskipa Herjúlfi Bárðarsyni til Grænlands. Í fyrsta kafla Eiríkssögu segir frá hinum stórættaða Vífil sem hafði verið hertekinn fyrir vestan haf og var kallaður ánauðugur þar til Auður djúpúðga veitti honum lausn. Það er sammerkt með upphafi beggja sagnanna að þessir menn koma ekki meira við sögu.

Auk þessa segir Eiríkssaga rauða frá því þegar Leifur Eiríksson fer til Suðureyja Skotlands á leið sinni til Noregs og dvelst þar sumarlangt. Þar kynnist hann stórættaðri konu sem hét Þórgunnur, þegar Leifur yfirgefur Suðureyjar vill Þórgunnur fara með Leifi því hún bar hans barn undir belti. Leifur tekur það ekki í mál, en sagt er að síðar hafi þessi sonur Leifs komið til Grænlands þar sem Leifur gekkst við faðerninu. Í Noregi fær Leifur svo skoskan mann og konu að gjöf frá Ólafi Tryggvasyni Noregskonungi þegar konungur á að hafa beðið Leif um að kristna Grænland.

Engum sögum fer af kristniboði Leifs á Grænlandi, en þetta skoska fólk fengu þeir Leifur og Eiríkur rauði síðar til að fylgja Þorfinni Karlsefni er hann fór til Vínlands og virðist það þar hafa verið kunnugt samkvæmt sögunni. Athyglivert er að samkvæmt sögunum virðast þessi keltnesku tengsl vera illskiljanlegt og að sumt af þessu fólk skuli yfir höfuð vera nefnt til sögunar. Nema þá að eitthvað sem var skrifað var hafi tapast.

Eiríkssaga segir í örstuttu máli frá afdrifum eins skips í Vínlandsleiðangri Karlsefnis; „Síðan skildu þeir og sigldu norður fyrir Furðustrandir og Kjalarnes og vildu beita þar fyrir vestan. Kom þá veður á móti þeim og rak þá upp við Írland og voru þar mjög þjáðir og barðir. Þá lét Þórhallur líf sitt“ eins og ekkert væri eðlilegra en þeir hefðu borist að Írlandsströndum.

Sagan segir einnig örstutt frá því að auk skrælingja byggðu aðrar þjóðir Vínland „sögðu að konungar stjórnuðu Skrælingjalandi. Þeir kváðu þar engi hús og lágu menn í hellum eða holum. Þeir sögðu land þar öðrumegin gagnvart sínu landi og gengu menn þar í hvítum klæðum og æptu hátt og báru stangir og fóru með flíkur. Það ætla menn Hvítramannaland.“

 

Á austurströnd Norður-Ameríku hafa víða fundist mannvistarleifar, svipaðar þessum sem eru á Orkneyjum. Þær má helst rekja til Keltneskar menningar sem var uppi mörg hundruð árum fyrir ferðir norrænna manna til Vínlands.

Það er merkilegt eins nákvæmlega og Eiríkssaga greinir frá atburðum tengdum skrælingum s.s. þegar Þorfinnur karlsefni fer suður undir Hóp, sem er ætla má vera Manhattan, að aðeins lítillega er minnst á hina þjóðina. Verður þetta þeim mun meira áberandi í ljósi þess að sagan segir ekkert meira um hvítramannalandi, þó sagan sé um margt með nákvæmar lýsingar á því sem fyrir bar er eins og það vanti kafla því næst ber sagan niður á Grænlandi.

Upphaf Eiríks- og Grænlendingasögu greina frá tengslum á milli kelta og vesturferða víkinga. Í því samhengi verður Vífill sá er nefndur er í upphafi Eiríkssögu sem leysingi Auðar Djúpúðgu sérlega áhugaverð sögupersóna, en hann er sagður; „ættstór maður og hafði verið hertekinn fyrir vestan haf og var kallaður ánauðugur áður en Auður leysti hann“. Nú komu hvorugt, Auður né Vífill vestur um haf frá Noregi til Íslands, hún hafði alið manninn á Írlandi, Skotlandi og Orkneyjum áður en hún sest að á Íslandi. Það verður því til spurning; fyrir vestan hvaða haf hinn ættstóri Vífill var hertekinn?

Minjar sem fundist hafa í New England í Main fylki í Bandaríkjunum eiga sér enga samsvörun í menningu þeirra frumbyggja Ameríku sem Grænlendinga sögurnar kalla skrælingja. Bent hefur verið á að helst eigi þessar menjar sér hliðstæður á Bretlandseyjum. Helst má finna hliðstæðar byggingar á Írlandi, Suðureyjum og Orkneyjum við Skotland sem tengjast menningu Kelta einmitt frá því svæði sem vitað er að margir landnámsmenn Íslands komu. Hafa þessar menjar í New England verið aldursgreindar langt aftur fyrir ferðir víkinga til Vínlands. Og hafa þær jafnvel gengið undir nafninu Stone Hange Norður-Ameríku.

 

 

Að drepa á dreif.

Þeir Kaupþings kumpánar voru dæmdir fyrir markaðsmisnotkun ef, rétt er skilið. Sjeikinn keypti hlutabréf í bankanum með peningum sem bankinn lánaði sjeiknum. Engir peningar fóru út úr bankanum.

Þetta voru sýndarviðskipti án fjárútláta, öfugt við þann fjölda sýndarviðskipta þar sem bankinn lánaði innherjum sem leistu út söluhagnað hlutabréfa sinna en bankinn átti síðan lánsveðin í eignalausum einkahlutafélögum.

Það hlýtur alltaf að vera lágmarks krafa að opinbera hvað lá að baki þeim ákvörðunum sem urðu til þess að gjaldeyrisforða þjóðarinnar var sólundað. Að kanna bótarétt þessara sýndarviðskipta sértaklega er að drepa málum á dreif.

Lánað tveimur vikum eftir brotin

Hvað varð um íslensku Grænlendingana?

Í 600 ár hefur það verið hulin ráðgáta hvað varð af samfélagi norrænna manna á Grænlandi. Þeir vísindamenn sem hafa rannsakað málið hafa flestir haldið sig innan þess ramma mankynsögunnar sem gerir ráð fyrir að Ameríka hafi verið fyrst numin af Evrópumönnum eftir Columbus árið 1492. Samt eru til rannsóknir sem benda til þess að Ameríka hafi verið byggð mun fyrr frá Evrópu. 

Til eru skráðar heimildir fyrir því að Hákon biskup í Noregi hafi sent Ívar Bárðarson prest til Grænlands árið 1341, en þá hafði ekkert frést í meira en ár frá Grænlensku byggðunum. Þegar Ívar kom í vesturbyggð Grænlands var allt fólkið horfið. Hvert það fór er engar heimildir til um, en þess má geta að sjóleiðin milli austur og vesturbyggðar er um 375 mílur eða um ¾ leiðarinnar á milli Grænlands og Nýfundnalands. Það sama gerist í austurbyggð 100-150 árum síðar, fólkið hverfur sporlaust.

Það virðast því vera mjög fátæklegar heimildir til varðandi það hvað gerðist síðustu búsetu ár norrænna manna á Grænlandi og ekkert sem getur skýrt skyndilegt hvarf fólksins. Fræðimenn hafa viljað meina að kólnandi loftslag, hungur og sjúkdómar hafi með það að gera hvað af fólkinu varð. En það breytir ekki þeirri ráðgátu að íbúarnir hurfu sporlaust. 

Þegar séra Ívar Bárðarson var aftur kominn til Noregs árið 1344 úr Grænlandsleiðangri sínum fer hann af einhverjum ástæðum fram á það við páfa, í gegnum biskupstofu í Bergen, að biskupsembættið á Grænlandi verði flutt til Noregs en Grænland hafði eigin biskup til ársins 1349. Líklegt verður að teljast að í leiðinni hafi Ívar upplýst stöðu mála á Grænlandi á æðstu stöðum.

Árið 1355 sendir Magnús IV (Smek) Svía konungur, en hann var jafnframt konungur yfir Noregi, Íslandi og Grænlandi á þessum tíma, leiðangur til Grænlands til að kanna stöðu mála. Af þeim heimildum sem til eru um ástæður þessa leiðangurs má ráða að ógn hafi steðjað að kristnu samfélagi á Grænlandi. Þess er skemmst að geta að leiðangur Magnúsar Smek Svíakonungs snéri ekki aftur og eru á huldu hvað um hann varð, þó eru til óstaðfestar sagnir um að 3 eða 4 leiðangursmenn hafi komið fram í Noregi árið 1364.

Frá þessum árum eru til heimildir af köldum árum þar sem ís fyllti hafnir á norðanverðu Íslandi. Eins er til frásögn af því, úr glataðri bók frá þessum tíma, að einhvertíma á árunum fyrir 1350 hafi "...næstum 4000 manns haldið út á frosið haf og aldrei snúið aftur." Leiddar hafa verið að því líkur að þetta frosna haf hafi verið vestan við Grænland og eru annálaskrif Íslenskra biskupa nefnd því til stuðnings, þar á meðal þeir annálar sem Gísli Oddsson á að hafa haft aðgang að og lagt út af árið 1638 þegar hann skrifar bókina „ Íslensk annálsbrot og undur Íslands“.

Annálagrúsk íslenskra biskupa hafa víða ratað. Í New York Times birtist grein 19. desember árið 2000 þar sem greinahöfundurinn Walter Gibbs kemur inn á annáls brot Gísla Oddsonar biskubs í Skálholti frá árunum 1632-1638 og segir; "The clearest suggestion that something transformative had taken place in North America came from the hand of a 17th century Icelandic bishop. Citing 14th century annals that have been lost, the bishop, Gisli Oddsson, wrote: ''The inhabitants of Greenland, of their own free will, abandoned the true faith and the Christian religion, having already forsaken all good ways and true virtues, and joined themselves with the folk of America".

Hvort týndir Grænlendingar í kólnandi loftslagi og ferð þeirra yfir frosið haf hafi verið ástæða leiðangurs Magnúsar IV Svíakonungs er hvergi skráð svo vitað sé, en einhverjar heimildir geta þess að séra Ívar Bárðarson hafi komið við sögu í aðdraganda leiðangursins. Enda þarf það ekki að koma á óvart að forvitni hafi leikið á því á að vita hvað varða um allt samfélagið eins og það lagði sig í vesturbyggð Grænlands sem hvarf án þess að svo mikið sem að nokkuð væri um það vitað í austurbyggð.

Við þennan leiðangur hafa grúskarar og utangarðs fræðimenn jafnframt viljað tengja rúnastein sem sænsk ættaður bóndi Olof Ohman fann í Kensington, Minnesota árið 1898. En á hann eru ristar rúnir um ferðir 8 Svía (Gota) og 22 Normanna í Minnesota árið 1362. Þá hefur verið bent á, til marks um mikilvægi þessa leiðangurs, að sá sem fyrir honum fór fékk að velja í hann úr lífverði Magnúsar IV þá menn sem svarið höfðu honum eið.

Kensington rúnasteinninn vakti talsverða athygli á sínum tíma, en var fljótlega úrskurðaður falsaður af fræðimannasamfélaginu. Varð þetta sænskættaðri fjölskyldu Olofs bónda til mikilla rauna, enda var Olof sjálfur sakaður um fölsunina. þó svo að rúmum 100 árum seinna séu öll þau rök fallin sem notuð voru til að úrskurða rúnir steinsins falsaðar og fjölskylda Olofs hafi fengið uppreisn æru þá breytir það ekki því að Kensington rúnasteininn telst ekki marktækur, enda tekur það því varla að skrifa mankynsögu upp á nýtt.

Þess má einnig geta að sumir fræðimenn í seinni tíð hafa bentá að í Upernavik á Grænlandi fannst rúnasteinn sem talin er vera frá árinu 1314. Þar var notast við sama rúnastafróf og á Kensington steininum, en á sínum tíma voru notuð sem rök fyrir fölsun Kensington steinsins að rúnirnar væru gerðar af vanþekkingu, stafrófið væri ekki rétt.

Á Grænlenska steininum stendur "Erlingur Sighvatsson, Bjarni Þórðarson og Indriði Oddson hlóðu þessa vörðu á laugardegi fyrir bænadaga."

 

 

Þessi bloggfærsla er í framhaldi færslurnar "Týndir íslendingar" og heimildamyndarinnar "Lost vikings" sem er um vangaveltur vísindamanna hvað varð um byggð norrænna manna á Grænlandi, fornleyfauppgröft þar og fleira. Sjá hér.

Vetur skógarmanns.

Einfaldleikinn er óvenjulegur og það þarf visku til að finna hann, einhvernvegin þannig fórust Paulo Coelho orð í bókinni Alkemistinn þegar hann lýsti ferðalagi fjárhirðis frá Andalúsíu á Spáni yfir til Afríku, síðan þvert yfir Sahara að píramídum Egiptalands þar sem hann taldi fjársjóð vera að finna, en komst þá að því að hans fjársjóður var fólgin hjá rolluskjátunum heima í Andalúsíu.

Kristur dvaldi í 40 daga út í auðninni til að reyna sjálfan sig og stóðst að því loknu tilboð djöfulsins um að erfa öll ríki veraldar fyrir sál sína. Sumir klífa fjöll á meðan aðrir fara í margra daga öræfaferðir til að vera með sjálfum sér. En fyrir okkur sem ekki erum líkleg til stórræða getur verið einfaldast að slökkva á sjónvarpinu og hlusta á vindinn gnauða á gluggann.

Paul Myburgh dvaldi í sjö ár úti í Kalihari eyðimörkinni á meðal síðustu original búskmannana. Í bókinni hans "Bushman winter has come" segir; að í auðninni þar sem andinn er einn með sjálfum sér,geti hver og einn fundið hvað er satt og rétt til þess að lifa. Horfst í augu við óendanleikann, þar til ekkert berst til þín lengur og þú ert neyddur til að leita inn á við. Þegar svo allt sem þú ert og allt sem þú ert ekki stendur fyrir framan þig, þá geturðu valið um hvaða hugsun verður að veruleika.

 

Hvað er TISA?

Á þessari stundu tekur Ísland þátt í leynilegu samningaferli. Það er ljóst að samningurinn, TISA, gengur mest og best út á að við afsölum okkur réttindum og völdum sem hingað til hafa verið talin sjálfsögð. Hliðstæðir samningar sem elítan ætlar að koma í gegn eru Trans-Pacific Partnership (TPP) og Transatlantic Trade and Investment Partnership (T-TIP). Í stuttu máli þá er verið að reka endahnútinn á samninga sem tryggja að 65% mannkyns beygi sig enn frekar undir ægivald fjölþjóðafyrirtækja og risabanka. meira

Leyndin nær líka til ráðherra

Týndir íslendingar.

Hvað varð af byggð norrænna manna á Grænlandi? Byggðin er talin hafa verið við gott gengi um 1410 samkvæmt rituðum heimildum um brúðkaup íslendings sem þar var haldið 1408 sem vitað er að fór aftur til Íslands 1410, ekkert hefur spurst til fólksins þar síðan. Á huga.is er farið yfir „örlög norrænnar byggðar á Grænlandi“ í samnefndri ritgerð. Þar eru helstu getgátum fræðimanna í gegnum tíðina um örlög Grænlendinga af norrænum uppruna gerð skil. Það sem merkilegast er við þær getgátur er að nánast engin þeirra gerir ráð fyrir að fólkið sem þaðan hvarf sporlaust hafi farið til Vínlands þrátt fyrir að landkostir fyrirheitna landsins hafi verið eitt helst umræðuefnið á Grænlandi samkvæmt Grænlandssögu og Eiríkssögu-rauða.

Vilhjálmur Stefánson mannfræðingur og landkönnuður komst næst því að geta sér þess til að fólkið hafi farið til Vínlands, en hans kenning er á þann veg að Grænlenska fólkið hafi blandast eskimóum í langt norður í Canada. Þær kenningar eru nú taldar hafa verið afsannaðar með genarannsóknum nútímans. Lokaniðurstaða ritgeðar höfundarins á huga.is gerir ráð fyrir að norræna samfélagið á Grænlandi hafi flutst suður um höf jafnvel fyrst til eyjarinnar Madeira út af Portúgal en hafi að lokum dagað uppi á Kanaríeyjum.

Til eru skráðar heimildir fyrir því að Hákon biskup í Noregi hafi sent Ívar Bárðarsons prest til Grænlands árið 1341, en þá hafði ekkert fréttst í meira en ár frá Grænlensku byggðunum. Frumheimildirnar um hvað blasti við séra Ívari Bárðarsyni og samferðamönnum þegar þeir koma til vesturbyggðar eru glataðar en til eru dönsk afrit frá því um 1500.

Þegar Ívar og fylgdarlið kom í byggðina finnur hann ekkert fólk aðeins búsmala í haga, nautgripi og sauðfé. Þeir slátruðu eins miklu af búsmalanum og skipin gátu borið,fluttu það svo með til austurbyggðar Grænlands en þar virtist allt með eðlilegum hætti. Hvað varð af fólkinu í vesturbyggð er engar heimildir til um, en þess má geta að sjóleiðin milli austur og vesturbyggðar er um 375 mílur eða um ¾ leiðarinnr á milli Grænlands og Nýfundnalands.

Það sama skeður svo í austurbyggð 100-150 árum seinna, fólkið hverfur sporlaust. Síðustu skráðu heimildir úr austurbyggð eru frá árinu 1408 af brúðkaupi þeirra Sigríðar Björnsdóttur og íslendingsins Þorsteins Ólafssonar í Hvaleyjar kirkju. Eins mun einhverstaðar vera til lýsing Þosteins á því þegar maður að nafni Kolgrímur var brenndur á báli fyrir galdur þann tíma sem hann var á Grænlandi, en til Íslands komu Þorsteinn og Sigríður 1410.

Það virðast því vera mjög fátæklegar heimildir til varðandi það hvað gerðist síðustu búsetu ár norænna manna á Grænlandi og ekkert sem getur skýrt skyndilegt hvarf fólksins úr austurbyggð. Fræðimenn hafa viljað meina að kólnandi loftslag, hungur og sjúkdómar hafi með það að gera hvað af fólkinu varð. En það breytir ekki þvi að eins og í sumum óleystum morðgátum, þá vantar líkin.

Kenningar hafa verið uppi um að það sama hafi gerst og með Tyrkjaránunum á Íslandi, fólkinu hafi verið rænt og selt á þrælamarkað, jafnvel að það hafi farið til Asoreyja, Madeira, eða Grænhöfðaeyja þegar Portúgalir námu þessar eyjar, eða jafnvel Kanaríeyja. Flest er talið líklegt af fræðimönnum annað en að fólkið hafi farið stystu leið til Ameríku, enda að halda slíku fram nánast samsæriskenning gegn opinberu útgáfu mankynsögunnar.

 

Óseðjandi ófreskja.

Almannaréttur íslendinga til umgengni á eigin landi hefur verið til staðar frá landnámi. Með náttúrupassa er meiningin að láta íslendinga greiða sérstaklega fyrir þann rétt. Ráðherrar og æðstu valdastofnanir ríkisins komast alltaf nær því að hegða sér eins og hver önnur skipuleg glæpasamtök gagnvart eigin þjóð.

Þrátt fyrir að ferðamannafjöldi hafi tvöfaldast á örfáum árum með tilheyrandi aukningu skatttekna fyrir ríkissjóð, þrátt fyrir sérstakt gistináttagjald sem lagt var á fyrir örfáum árum til uppbyggingar ferðamannastaða (en hefur nú verið ráðstafað í hýtina) og þrátt fyrir virðisaukaskattskerfi sem mætti beita til að ná inn auknum tekjum fyrir klanið, þá dettur því helst í hug að setja upp nýtt bákn sem kallast náttúrupassi. Í nafni hans verður hægt rukka hvern þann íslending sem opnar augun á morgnanna.

Ráðherra valdi verstu leiðina

Sacred Geometry (heil­ög hlut­föll)

Hof Ásatrúarmanna rís 2016