Ljósið slokknað á álfum og bjálfum.

 

Svona fer þegar fimm gráðu sérfræðingarnir og stjórnmálamenn setja leikreglurnar.  Útkoman verður hálfvitavæðing heilu samfélagana. 

Nú er gamla ljósaperan bönnuð með lögum vegna þess að vísinda álfarnir með fimm háskólagráður komust að því að "Þær gömlu séu ekki nógu hagkvæmar þar sem þær tapi of miklum hita".  Svo er spurning hvort þeim takist að fá reglugerðarbjálfana með enn fleiri háskólagráður til að banni  fólki að verma sér við sólina vegna þess að hún geti verið völd af of miklu ljósi.

Þegar vísindaálfarnir komast að svona sérhæfðum niðurstöðum og þær settar í lög af stjórnmálabjálfunum í sparnaðar-og forvarnarskini skipta umhverfisáhrif varðandi flúormengun engu enda trúa álfarnir og bjálfarnir að flúor sé það hollur að það ætti helst að gefa hann börnum með kranavatninu eða innrætingunni í skólanum. 

Gamla ljósaperan ólögleg

Hvað gerir Darwin?

Hvað gerir Darwin nú, skildi hann snúa sér við í gröfinni? 

Eða þá vísindasamfélagið sem hefur haldið svo fast í þróunarkenningu Darwins að farið er að minna á hugmyndir um fyrri tíma heimsmynd þegar jörðin mátti einungis vera flöt.

Ég vil vekja athygli á þessar stórskemmtilegu fræðslumynd sem vekur upp spurningar um uppruna mannsins sem falla kannski ekki alveg að Darwins tímarammanum né flatneskju jarðar.

 

Fundu 20 milljón ára gamla hauskúpu

Hvað er líkt með krókódíl?

Allt frá því á unglingsárunum, skömmu eftir að einfaldleiki bernskunnar hvarf og himininn varð pastelblár, hefur þessi spurning um krókódílinn oft komið upp í hugann. Það var Óli Ara félagi minn í næsta húsi, tveimur árum yngri en ég, sem lagði þessa spurningu fyrir mig einn daginn í sumarvinnu við byggingar, þar sem við höfðum þann starfa að naglhreinsa og skafa spýtur sólbjarta daga í hlýrri sunnan golu. Mér datt augnablik í hug, af því ég átti að vera eldri og lífsreyndari, að það hlyti að vanta hluta spurningarinnar til þess að hún gæti talist rökrétt, en Óli Guð svarði fyrir að spurningin væri villandi og svarið ætti að vera einfalt enda gæti bæði spurningin og svarið allt eins verið komið frá heimspekideild háskólans. Þessi spurningin ætti því ekki að vera þvælinn, hvorki fyrir börn né fyrir þá sem vita að tveir plús tveir þurfa ekki að vera fjórir frekar en þeim sýnist. Í mörg ár hefði ég viljað eigna speki svarsins þeim stofnunum samfélagsins sem boða þann sannleika sem á að vera til að auka fólki visku og hvetja það til að leita þess óþekkta með síaukinni sérhæfingu, þar til það veit svo mikið um lítið að það getur talist sérfræðingar fimm háskólagráða. Núna þegar tugir ævinnar eru orðnir fimm er svarið við spurningunni um krókódílinn sífellt að verða skírara enda hafa vísbendingarnar borist að úr ýmsum óvæntum áttum í gegnum tíðina.

Sá maður sem hafði lengst af mest áhrif á mína lífsýn var nafni minn og afi, Magnús bóndi og almúgamaður á sinni tíð. Þegar hann heimsótti mig einn sunnudags eftirmiðdag, háaldraður, um langan veg til að sjá húsið sem ég byggði og fjölskyldan mín var þá ný flutt í gaf hann mér púsl í gátuna um krókódílinn. Lengi vel voru samræður okkar samhengislaus þvæla þennan sunnudags eftirmiðdag, þangað til hann allt í einu bar höndina upp að eyranu og sagði; aaah ég gleymdi að kveikja á heyrnartækinu, ég fór nefnilega í messu í morgunn og slökkti á heyrnartækinu því mér leiðist svo talið í prestunum". Afi minn hafði verið kirkjurækinn maður allt sitt líf enda amma fyrrverandi prestsfrú sem missti eiginmanninn, unga prestinn frá tveim litlum dætrum. Lengst af var amma svo kirkjuorganisti í sinni sókn og hann afi minn, seinni maðurinn, meðhjálpari í sömu kirkju. Ég velti því vöngum yfir því árum saman að hann skildi slökkva á heyrnartækinu til að vera laus við að heyra prestana flytja boðskapinn sem ég hélt að ætti að verða okkur kærari sannleikur eftir því sem á ævina líður.

Ein er sú kona sem hefur verið til frá því ég man fyrst eftir mér og ég hef getað talað við um mín hjartans mál í gegnum alla tíðina. Það er föðursystir mín sem nú er kominn á níunda tug ævinnar. Föðursystir mín hefur, eins og allir, sína sérstöku lífsreynslu, hún hefur auk þess að missa faðir sinn sem barn, lifað fjóra af nýju sonum auk eiginmanns, sem fóru í blóma lífsins. Fyrir þremur árum síðan missti hún tvo syni sem voru á mínum aldri, með viku millibili. Þessi föðursystir mín ræddi það einu sinni við mig fyrir áratugum síðan, þegar ég var enn á táningsaldri, að bróðir hennar, faðir minn, hefði gott af því að fara í kirkju til að sefa sorgina sem fylgdi þeim missi þegar fimm barna móðir og eiginkona hverfur úr blóma lífsins, en þá var pabbi heitinn bitur út í sinn Guð. Fyrir síðustu jól kom út bókin Sumarlandið eftir Guðmund Kristinsson, bók sem hefur að geima frásagnir miðla þar sem framliðnir lýsa andláti sínu og endurfundum í framlífinu. Flestar frásagnirnar hafa að geyma fagra endurfundi við fjölskyldu og vini í hinu fagra "Sumarlandi". Það þurfti því ekki að koma mér á óvart að föðursystir mín, prestsdóttirin, hafi séð kirkjuna sem hellubjarg á erfiðum tíma. En núna, eftir að hafa hvatt mig til að lesa bókina, talar Dúna frænka um skilningsleysi prestanna á andans málum, hvernig kenning þeirra byrgir sýn á Sumarlandið og flækir það eina sem skiptir máli, kærleikann.

Þá eru ótaldar allar þær upplýsingar sem berast að í gegnum fjölmiðla og gefa púsl í svarið um krókódílinn. Þar á ég ekki við þá fjölmiðla sem oftast eru skilgreindir sem slíkir, heldur óritskoðaða visku sem á sér líf í netheimum en er umsviflaust útilokuð sem samsæriskenningar og bábiljur þar sem menn telja sig fara með vísindalegar staðreyndir. Fyrir stuttu lenti ég inn á spjallþráð þar sem hún óskilgreind Sólrún gaf krókódílnum tóninn og sagði m.a.; "Ég held að skynsemi sé okkur meðfædd og misvel útilátin eins og annað frá náttúrunnar hendi. En það getur alveg verið að það sé hægt að rækta hana úr mannskepnunni með einhverju móti. Íslenski sauðfjár stofninn hefur þótt sérstakur vegna litadýrðar sinnar, grátt mórautt, svart, botnótt, flekkótt og allskonar. Það komu tilskipanir AÐ OFAN að það skyldu allar kindur vera hvítar, ekki væri fínt að vera með mislitt fé. Allir fóru að keppast við að rækta hvítt og settu á allskonar horgemlinga, bara af því að þeir voru hvítir, sem auðvitað fór ekkert vel með stofninn til lengdar og viti menn einn daginn komst í tísku að hafa ullina í sem flestum litum..markaðurinn vildi það.... Afi minn var skynsamur maður og hélt mikið upp á mórauða túnrollu sem hann átti og var svo slungin að koma sér í túnið að honum tókst aldrei að girða fyrir hana. Hún fann alltaf upp mótleik...." "Þórbergur Þórðarson var ekki hrifinn af menntakerfinu á sínum skóladögum og varla hefur það batnað síðan þá, þegar að honum hafði loksins tekist það sem hann hafði heitast þráð heima í Suðursveit að komast yfir vötnin ströng til Reykjavikur til að njóta æðri menntunar í Kennaraskólanum þá var honum ekki um sel þegar að verið var að kenna þau vísindi þar að kettir hefðu fjórar lappir og rófu. Fannst honum víst til lítils vera barist og átti von á einhverjum meira framandi fróðleik. Hann vildi líka meina að skólar hefðu upphaflega aðeins verið ætlaðir yfirstéttar börnum en þegar að sauðsvartur almúginn fór að læða löppinni þar inn milli stafs og hurðar "ÞÁ FÓRU ÞEIR AÐ KENNA LATÍNU " mál sem var í raun útdautt til að sporna við of mikilli menntun almúgans. Þessi aðferðafræði virðist hafa haldist nokkuð vel hingað til."

Svo eru það öll púslin í myndina um krókódílinn sem vinur minn og frændi, hann Helgi, sem átti því láni að fagna að sleppa við staðreyndastagl um fjórar loppur kattarins og eina rófu 14 ára gamall og hafa það gjörvulega framkomu að vera ráðinn á togara. Þó svo að hann hafi búið hinu megin á hnettinum á meðal andfætlinga s.l. þrjá áratugi hefur hafsjór af upplýsingum sem ekki tilheyra hinni hefðbundnu heimsmynd latínusamfélagsins borist frá honum yfir höfin á alheimsnetinu. Mér hefur oft dottið í hug að sú viska og gjörvuleiki sem hefur veitt honum velfarnað í lífinu komi beint frá hjartanu og jafnvel eitthvað frá ömmu hans sem vissi lengra nefið náði. Ég hef stundum haft það á orði við systkini mín að mitt mesta ólán í lífinu séu þau ár sem ég hafði hvorki manndóm né bar gæfu til að hlíða hjartanu og tiltek þá sérstaklega skólaárin. Allan þann tíma fannst mér margt það sem var á borð borðið vera á skjön við meðfædda skinsemina, en lét mig hafa það því þeir sem bæru spekina á borð hlytu að vita betur hvað mér væri fyrir bestu en ég sjálfur. Systkini mín fjögur taka þessum yfirlýsingum elsta bróðir af stólískri ró. Bróðir minn sem er næstur í aldri er sá sem veit hvað ég meina og sýnir skilning þess sem hefur afrekað svipaða skólagöngu. Systur mínar tvær taka þessu með nærgætnum umvöndunum, þó hver á sinn hátt. Báðar hafa þær afrekað sýnar háskólagráðu þó leiðir þeirra að þeim hafi verið ólíkar. Sú eldri varð stúdent um fertugt og kláraði svo háskólanám með hraði og glans, þrátt fyrir lesblindu og alla þá annmarka sem uppeldi Sumarhúsanna fylgdu, en á föður okkar heitin getur hún varla minnst án þess að minnast á Bjart í Sumarhúsum í framhjáhlaupi. Sú yngri glansaði ung að sínum gráðum og finnst mér örla á meiri efa hjá henni um réttmæti þess að kenna skólagöngu minni um allar mínar ófarir. Yngsti bróðirinn átti það til að þræta um eyðileggingarmátt skólagöngunnar og jafnvel efast um að spurningin um krókódílinn ætti rétt á sér, enda sótti hann gráðu sem kennd er við master og verkfræði. Samt fór það svo að sannleikurinn fannst ekki í master og meira en milljón á mánuði, nú er hann Buddha munkur sem ætlar að skilja lífið ásamt því fyrra og því sem á eftir kemur. Ég held að krókódíllinn heiti karma á Buddhisku og upp á síðkastið hef ég séð að hann er farinn að greina kvikindið.

En hvað með það, fyrrum togarajaxlinn hann Helgi sendi mér viskuna sem lét svarið um hvað sé líkt með krókódíl standa ljóslifandi fyrir mínum hugskotssjónum, sem e-mail í pínulitlum link á youtube. Þó maður velti fyrir sér spurningu lífsins mestan hluta ævinnar þá þarf það ekki að vera svo að svarið sé flókið, miklu frekar að það hafi alltaf verið fyrir framan nefið og að vitneskjan hafi verið meðfædd áður en barnsálin lagði af stað út í hinn stóra heim. Það mætti því ætla að óþarfi væri að eiða heilli ævi, í að komast að því sem lá ljóst fyrir barninu, um það eina sem skiptir máli, kærleikann eins og Dúna frænka segir. En hvernig er svo farið að því að flækja það eina sem skiptir máli í því sem næst heilan mannsaldur?

Ímyndum okkur að skrifuð hafi verið bók þar sem það er útskýrt er fyrir blessaðri barnsálinni í þykku og miklu ritverki andans orða, svipuðu og Biblíunni, hvernig á að læra að hjóla. Þar sem sagt er frá eðli hjólsins, hvernig jafnvægi þess virkar, hvernig á að bera sig að og í hvaða átt er hægt að fara á hjólinu. Ímyndum okkur að fólk fái þessa bók áður en það prufar að hjólað og það á að þekkja öll atriðin um það hvernig á að fara að því að hjóla þegar þar að kemur, en fyrst verði það að leggja þetta allt á minnið og ná að svara öllum spurningum með tilteknum árangri á 40 mínútna prófi áður en það fær að prufa hjólið. Gerum jafnframt ráð fyrir að þeir sem skrifuðu þykku kennslubókina og semja prófið um það hvernig á að hjóla, vilja helst ekki að við hjólum því þá gæti verið að við hjóluðum í aðra átt en þau, en vegna þess að við sjáum vísbendingar um hversu hjól eru sniðug allt í kringum okkur þá ákváðu þau að skrifa hjólreyða reglugerðarbókina svo að það væru þau sem settu þó allavega reglurnar. Með því að skrifa reglurnar um það hvernig fólk lærir að hjóla verða þau við stjórn allra okkar hjólreiðatúra, í hvaða átt við förum, hversu hratt osfv... Þannig verða allar upplýsingar um það hvernig skuli hjóla meira og minna blandaðar hagsmunum þeirra sem vildi ekki að við lærðum að hjóla, þar sem við verðum að fylgja öllum reglunum í bókinni til enda, við fengum náðsamlegast leifi til að læra að hjóla og við verðum að óska eftir endurnýjuðu leyfi í hvert skipti sem ætlum að fara út að hjóla. Þú kannt að hafa allskonar athugasemdir við þessa reglugerða bók en þú ert ekki marktækur vegna þess að þú hefur ekki löggilt leyfi til hjólreiða.

Ef tekið er mið af fagnaðarerindi Krists þá þurfti hann hvorki löggilt leifi eða bók til að hjóla, hann einfaldlega hjólaði. Í stað þess að skrifa þykka leiðbeiningabók um sínar hjólreyðar reyndi hann að fá fólk til að hjóla, en þeir sem skrifuðu reglugerðabókina um hjólreyðar hafa sett inn allskonar takmarkanir og útúrdúra sem gagnast einungis hagsmunum höfundanna. Af hverju tóku þau sem vilja stjórna kenningu Krists og brengluðu henni? Það var vegna þess að kenning hans var svo hnitmiðuð og óhrekjanleg svo þau urðu að taka fagnaðarerindið og flækja það með því að setja í bók þar sem bætt var inn mótsögnum til að villa um fyrir saklausum lesendanum. Flestir kannast við að í ritum nýja-testamentisins má finna "elskaðu óvini þína, dæmdu ekki, sá yðar sem syndlaus er kasti fyrsta steininum" osfv.. Svo eru þar ýmsar mótsagnir sem rugla lesendur í ríminu og hafa verið notaðar til að ala krókódílinn. "Sá sem ekki er með mér er á móti mér" hvernig á þetta samhljóm með "elskaðu óvini þína"? Myndir þú í nafni kærleikans senda barnið þitt í fyrsta hjólreiðaferðina niður brekku þar sem það næði nægilegri ferð til að halda jafnvægi með þá leiðsögn í farteskinu að taka í handbremsuna fyrir framhjólið þegar það vildi stoppa? "Engin kemur til föðurins nema í gegnum mig" hentar höfundinum sérdeilis vel. Það eru víða setningar Nýja Testamentinu sem er erfitt að ímynda sér að Kristur hafi sagt, því þær eru í mótsögn við boðskapinn sjálfan, það sama á við þegar kemur að túlkunum Postulasögunnar og bréfa Páls. Gamla testamentið, sem er mikil lesning svo sígild að það má auðveldlega finna henni stað í nútímanum sem kvikmyndahandrit af Rambó skrifuðu fyrir eigendur og kostara Al Qaeda.

Þannig má endurskrifa fagnaðarboðskap með því að lauma inn setningum sem eru í mótsögn við einfaldan boðskap í þeim tilgangi að lesandinn þurfi heila æfi til að ná merkingunni sem lá ljós fyrir áður en hann lærði að lesa. Þess vegna er allt gert svo við trúum að við getum ekki hjólað nema að við hjólum með hjálp hjólreyðareglugerðarbókarinnar sem skrifuð er af þeim sem vilja ekki að við hjólum og höldum jafnvægi án hjálpardekkja. Eftir að íbúar þessa heims sáu í gegnum ritsnilld hinna ýmsu krossfara fyrri tíma kom upplýsingin til skjalanna, hin mikla vísindalega menntun sem upphaflega var kennd á latínu. Eftir áralangt latínustagl skildi ekki nokkur lifandi sála þann sem fór með sannleikann, það var þá sem þau fundu upp sérfræðinginn sem veit svo mikið um lítið að engin er marktækur nema vera sérfræðingur með helst fimm háskólagráður.

Það er alltaf gott að fá staðfestingu á alheimsnetinu og youtube að spurningunni um krókódílinn hefur sama svarið og þegar við Óli stóðum hlýrri sunnangolunni undir bláum himninum skafandi spýtur, minnugir kærleika bernskunnar þar sem tveir plús tveir þurftu ekki að vera fjórir frekar en okkur sýndist, vitandi upp á hár að það sem er líkt með krókódíl, er að hann getur hvorki hjólað.

Meiri samruni eina svarið við vaxandi þjóðernishyggju

Þó fyrr hefði verið.

 

 

Það er víst fyrir löngu komið að því að taka til í háskólasamfélaginu sem blásið hefur út á síðustu 15-20 árum.  Mikið er búið að tala um þjóðarauðinn sem felst í vel menntuðu fólki.  Minna hefur farið fyrir umræðu um að það var velmenntað fólk á góðum launum sem koma Íslandi á hausinn.  Allir viðskiptafræðingarnir, hagfræðingarnir, endurskoðendurnir og lögfræðingarnir sem þjóðarauðurinn hefur ofgnótt af, samt er staðan eins og hún er.  Það má jafnvel spyrja hvort það sé ekki kominn tími til að taka til í öllu menntakerfinu.

Strax í barnaskóla er unnið skipulega að því að eyðileggja frjálsa hugsun barnsins.  Því er markvist kennt að treysta ekki á leiðsögn hjartans.  Rökhyggja er hinn eini sannleikur.  Umburðalindi fyrir sérstöðu einstaklings með skapandi hugsun er lítill.  Viðurkenndum staðreynda þvælu er dælt í huga nemandans sem á svo að skila þeim frá sér á klukkutíma lokaprófi. Þannig er hæfnin metin og grunnur lagður að aðgangi til betur launaðrar vinnu.  Ef nemandinn hlýðir ekki þessari innrætingu, hlýtur hann sérmeðferð á lyfjum sem brjóta niður persónuleikann.  Þeir sem passa ekki inni í formið eru ekki umbornir.  Með þessari kerfisbundnu innrætingu er frjálsri hugsun eytt og til verður rökhugsun kerfisins.

Menntakerfið er komið á það stig að flest öll viðurkennd gildi er aðeins hægt að rökstyðja með fortíðar vísindum.  Kennurum er gert að kenna eftir fyrirfram viðurkenndum viðmiðunum þar sem hyggjuvit hjartans hefur verið gert útlægt.  Þar sem rökhugsunin ein er ráðandi og baksýnisspegilinn sýnir sannleikann, þar sem tilfinningalegt innsæi um framtíðina er að engu gert.  Í reynd er markvisst kennt að vantreysta eigin tilfinningum. 

Menntakerfi sem er uppfullt af rökhyggju, er fyrir löngu búið að missa virðinguna fyrir sköpun hugar og handa, hefur gert skólana að stærðfræði og staðreynda fyrirbærum.  Sem gerir flesta á endanum að annars heilhvels exel fólki, sem er fullt af upplýsingum án visku, vits og þekkingar.  Stjórnmálamenn sem jafnvel leggja upp með góð áform um réttlæti, verða skíthræddir innan um þetta vel menntaða fólk þegar þeim er ógnað með staðreyndum um að hitt og þetta sé ekki hægt fræðilega.  Fólkið með exel þekkinguna sem hefur enga sýn nema aftur fyrir sig hefur verið alið upp til að verja kerfið.  Fólk sem hvorki treystir ímyndunarafli sínu né innsæi, það treystir jafnvel ekki tilfinningum sínum.  Það trúir því að til að vera fullkomlega faglegur þá þurfi að þurrka út allar tilfinningar.

 

 

Ósammála áformum um sameiningu

Á að steypa ungmennum í enn meiri skuldir?

 

Hvað meinar félagsmálaráðherrann með þessari nýju áætlun?  Á að bjóða ungmennum upp á störf á vegum ríkisins?  Eða er ætlunin að bjóða ungu fólki upp á nám og uppihald því að kostnaðarlausu í skiptum fyrir atvinnuleysisbætur?  Eða á að ota fólki út í nám sem það kostar sjálft með lántökum ásamt framfærslu sinni? 

 

Staðreyndin er sú að það er alls ekki sjálfgefið að nám leiði til starfa sem eru þess virði að fá lánað fyrir menntun þeirra vegna.  Nógir eru skuldaklafarnir sem íslenskum ungmennum eru ætlaðir nú þegar. 

 

Það hefur verið viðtekin venja að hvetja ungt fólk til að afla sér menntunnar og undirbúa sig þannig fyrir lífi.  Því hefur verið sagt að með góðri menntun fái það gott starf sem geti skapað því tekjur til að stofna heimili með öllum þeim skuldbindingum sem því fylgir. Íbúðarhúsnæðið sé stærsta fjárfesting þess, að auki beri að spara til efri áranna í gegnum lífeyrissjóði og viðbótar lífeyrissparnaði fjármálafyrirtækjanna.

 

Flestir nemendur hafa stofnað til mikilla skulda við að afla sér "dýrmætrar" sérfræðiþekkingar, koma þannig stórskuldugir inn á atvinnumarkaðinn.  Stofna til ennþá stærri skulda til að eignast m.a húsnæði og bíla til að komast til og frá vinnu.  Það má því segja að fólk hafi þegar ráðstafað lífi sínu strax á námsárum sínum.  Þessari skuldsetningu fylgir að störfin gefa miklar skatttekjur í ríkissjóð og öruggt fjárstreymi til fjármálageirans í gegnum lífeyrisgreiðslur,það jafnhliða vaxtagreiðslum af öllum skuldunum sem til eru orðnar.  Það má segja að allt það fjárstreymi sem í gegnum æfi manneskjunnar streymir lendi þannig með einum eða öðrum hætti hjá fjármagnseigendum.

 

Þó svo menntakerfið búi til góða sérfræðinga á hinum ýmsu sviðum þá kennir það einstaklingnum nánast ekkert um praktísk fjármál.  Staðreyndin er sú að sáralítið samhengi er á milli menntunnar og þeirra sem hafa náð langt í fjárhagslegu frelsi.  Það er því umhugsunarvert hvers vegna menntakerfi sem er svona upp byggt leggur ofuráherslu að ná til barnssálarinnar á mótunarárunum þegar hægt er að hafa mestu áhrifin á ríkjandi viðhorf manneskunnar ævilangt.  Kerfi sem frá byrjun hvetur í raun  einstaklingin til taumlausrar skuldsetningar og fjárhagslegrar ánauðar.

 

Forn Grikkir trúðu að menntun væri til þess að kenna fólki að hugsa. Nútíma menntun gengur út á að þjálfa þá fólk í að gera það sem því er sagt frá blautu barnsbeini. Sagt er að menntakerfi nútímans komi að uppistöðu til frá Prússnesku kerfi19. aldar kerfi sem var ætlað að bú til gott starfsfólk og hlýðna hermenn.  Semsagt fólk sem í blindni fylgir fyrirmælum, fólk sem bíður eftir að vera sagt hvað það eigi að gera, þar með talið hvað það á að gera við tíma sinn og peninga.  Framúrskarandi nemendur eru nær því undantekningarlaust verðlaunaðir, með vinnu fyrir hina ríku við að viðhalda því kerfi sem byggt hefur verið upp og auka þannig við auð þeirra efnamestu.

 

Þessi skortur á frjálsri hugsun og fjárhagslegri menntun skólakerfisins hefur leitt til þess að fólk er tilbúið til að gefa stjórnvöldum sífellt meiri völd í lífi sínu.  Vegna þess að það býr ekki yfir nægilegri fjárhagslegri færni til að ráða við eigin framfærslu í flóknu kerfi sem byggir á síaukinni skuldsetningu.  Þess í stað er okkur ætlað að vænta þess að stjórnvöld leysi vandamálin fyrir okkur.  Með þessum hætti framseljum við frelsi okkar til stjórnvalda nútímans sem hafa sannað sig í því að vera verkfæri fjármagnseigenda að vösum almennings sem aldrei fyrr.

 

Því hefur verið haldið að okkur að við eigum ekki að vera of upptekin af peningum og hefur jafnvel verið láti að því liggja "peningar séu rót hins illa" og þá vitnað til hinnar helgu bókar.  Þar er reyndar sagt eitthvað á þá leið að "ágirnd í peninga séu rót hins illa", takið eftir; ágirnd, en ekki peningarnir sjálfir.

 

Það að halda fólki í fjárhagslegri fáfræði er í raun illska.   Það eitt að einhver þurfi að vinna við starf sem hann hefur ekki áhuga á, eða fyrir fólk sem hann ber ekki virðingu fyrir, jafnvel ganga í hjónaband þar sem eingin ást er og ætlast þannig að til að einhver annar sjái um fjárhagslegt öryggi hvort sem það er maki, vinnuveitandi eða stjórnvöld.  Kerfi sem þannig afvegaleiðir manneskjur sem fæðast inn í þennan heim með alla þá kosti sem gerir þá fullfæra um að bjarga sér sjálfir, er í raun rót hins illa.

 

Skemmtileg sýn á skólakerfið.

 http://www.youtube.com/watch?v=_JTaoAdbjcs&feature=player_embedded

Úrræði fyrir 2.400 ungmenni

Atvinnuleysið hefur verið falið með lántökum fram til þessa.

Það kann að vera harðneskjulegt að segja það, en það er útlit fyrir að atvinnuleysi minki ekki í nánustu framtíð, öðruvísi en fólk taki sig til og skapi sér sín störf sjálft.  Fjármálakerfið og stjórnvöld hafa haft lítinn áhuga á að fólk verði sjálfu sér nægt þegar til atvinnu kemur því er lítils stuðnigs að vænta úr þeirri átt nema þá í formi atvinnuleysisbóta.  Þetta verður oft augljósast þegar frumkvöðlar koma fram á sjónarsviðið með óhefðbundnar hugmyndir.   Ef þeir hafa ekki menntað sig eftir viðurkenndum leiðum eru þeir nánast ómarktækir.

 

En er rétt að beina ungu fólki í óarðbært nám nú á tímum atvinnuleysis og hefur sú þekking sem fólk hefur aflað sér með námi gagnast því í lífsbaráttunni?

 

Það hefur verið viðtekin venja að hvetja ungt fólk til að afla sér menntunnar og undirbúa sig þannig fyrir lífi.  Því hefur verið sagt að með góðri menntun fái það gott starf sem geti skapað því tekjur til að stofna heimili með öllum þeim skuldbindingum sem því fylgir. Íbúðarhúsnæðið sé stærsta fjárfesting þess, að auki beri að spara til efri áranna í gegnum lífeyrissjóði og viðbótar lífeyrissparnaði fjármálafyrirtækjanna.

 

Ævin gengur út á í stuttu máli sagt; farðu í skóla, fáðu starf, vertu duglegur, sparaðu peninga, húsið er þín mesta eign og stærsta fjárfesting, eyddu ekki um efni fram, komdu þér út úr skuldum, fjárfesti í langtímasparnaði s.s. í gegnum viðbótarlífeyrissparnað og lífeyrissjóði þar sem sérfræðingarnir eru en þú hefur nánast ekkert um ráðstöfun þíns sparnaðar að segja, þegar þú ferð á eftirlaun mun hið opinbera sjá um það sem upp á vantar.  Þannig er leiðarvísir ungs fólks út í lífið.

 

 

Flestir nemendur hafa stofnað til mikilla skulda við að afla sér "dýrmætrar" menntunnar, koma þannig stórskuldugir inn á atvinnumarkaðinn.  Stofna til ennþá stærri skulda til að eignast m.a húsnæði og bíla til að komast til og frá vinnu.  Það má því segja að fólk hafi þegar ráðstafað lífi sínu strax á námsárum sínum.  Þessari skuldsetningu fylgir að störfin gefa miklar skatttekjur í ríkissjóð og öruggt fjárstreymi til fjármálageirans í gegnum lífeyrisgreiðslur,það jafnhliða vaxtagreiðslum af  öllum skuldunum sem til eru orðnar.  Það má segja að allt það fjárstreymi sem í gegnum æfi manneskjunnar streymir lendi þannig með einum eða öðrum hætti hjá fjármagseigendum.

 

Hið almenna menntakerfi kennir einstaklingnum nánast ekkert í fjármálalæsi, nema að menn telji að samlagning, algebra og þessháttar hugarþrautir eigi eitthvað skylt við fjárhagslega hæfni.  Staðreyndin er sú að sáralítið samhengi er á milli menntunnar og þeirra sem hafa náð langt í fjárhagslegu frelsi.  Það er því umhugsunarvert hvers vegna menntakerfi sem er svona upp byggt leggur ofuráherslu að ná til barnssálarinnar á mótunarárunum þegar hægt er að hafa mestu áhrifin á ríkjandi viðhorf manneskunnar ævilangt.  Kerfi sem í raun hvetur einstaklingin til taumlausrar skuldsetningar og fjárhagslegrar ánauðar.

 

 

Forn Grikkir trúðu að menntun væri til þess að kenna fólki að hugsa. Nútíma menntun gengur út á að þjálfa þá fólk í að gera það sem því er sagt frá blautu barnsbeini. Sagt er að menntakerfi nútímans komi að uppistöðu til frá Prússnesku kerfi19. aldar kerfi sem var ætlað að bú til gott starfsfólk og hlýðna hermenn.  Semsagt fólk sem í blindni fylgir fyrirmælum, fólk sem bíður eftir að vera sagt hvað það eigi að gera, þar með talið hvað það á að gera við tíma sinn og peninga.  Framúrskarndi nemendur eru nær því undantekningarlaust verðlaunaðir, með vinnu fyrir hina ríku við að varðviðhalda því kerfi sem byggt hefur verið upp og auka þannig við auð þeirra efnamestu.

 

Þessi skortur á frjálsri hugsun og fjárhagslegri menntun skólakerfisins hefur leitt til þess að fólk er tilbúið til að gefa stjórnvöldum sífellt meiri völd í lífi sínu.  Vegna þess að við búum ekki yfir nægilegri fjárhagslegri færni til að ráða við eigin framfærslu í flóknu kerfi sem byggir á síaukinni skuldsetningu.  Þess í stað er okkur ætlað að vænta þess að stjórnvöld leysi vandamálin fyrir okkur.  Með þessum hætti framseljum við frelsi okkar til stjórnvalda nútímans sem hafa sannað sig í því að vera verkfæri fjármagnseigenda að vösum almennings sem aldrei fyrr.

 

Því hefur verið haldið að okkur að við eigum ekki að vera of upptekin af peningum og hefur jafnvel verið láti að því liggja "peningar séu rót hins illa" og þá vitnað til hinnar helgu bókar.  Þar er reyndar sagt eitthvað á þá leið að "ágirnd í peninga séu rót hins illa", takið eftir; ágirnd, en ekki peningarnir sjálfir.

 

Það að halda fólki í fjárhagslegri fáfræði er í raun illska.   Það eitt að einhver þurfi að vinna við starf sem hann hefur ekki áhuga á, eða fyrir fólk sem hann ber ekki virðingu fyrir, jafnvel ganga í hjónaband þar sem eingin ást er og ætlast þannig að til að einhver annar sjái um fjárhagslegt öryggi hvort sem það er maki, vinnuveitandi eða stjórnvöld.  Kerfi sem þannig afvegaleiðir manneskjur sem fæðast inn í þennan heim með alla þá kosti sem gerir þá fullfæra um að bjarga sér sjálfir, er í raun rót hins illa.

Atvinnuleysi mælist 7,6%

Þú átt þér engan líkan. Vertu einstakur.

 Þú átt þér engan líkan, vertu einstakur.  Á alltaf við.  Það er aldrei eins mikilvægt að láta sérstöðu sína ráða eins og á krepputímum.  Þú ert einstakur og með sérstöðu þinni losar þú þig við samkeppni.  Kreppa er oft ekki annað en hörð samkeppni um fánýta hluti þar sem glíman snýst um að komast af á öðru en sköpunarmætti egin sérstöðu.

 

Viðurkennd þekking, þ.e.a.s. menntun tekur lítið tillit til sérstöðu einstaklinganna.  Menntun gengur út á að þjálfa rökhugsun eftir ákveðnum fyrirfram gefnum staðreyndum fremur en að efla sköpunargáfu og frumkvæði.  Þessi tegund þekkingar hefur marg oft verið til mikilla hindrana fyrir samfélagið og er oftar en ekki notuð til að halda einstaklingnum innan vissra viðurkenndra marka, burtséð frá augljósum rökvillum. 

 

Sem einfalt dæmi má nefna hversu lengi haldið var fram að jörðin væri flöt og hversu illa Galileo gekk að koma þeirri þekkingu á framfæri að jörðin snerist í kringum sólina, í óþökk akademískrar þekkingar þess tíma.  Þannig má sjá að þekking sem aðlöguð er að fyrirframgefnum kenningum þarf ekki að vera rétt.

Nú má ætla að þekkingu mannsins hafi fleytt það mikið fram að ekki komi til þess að augljósar rökvillur verði varðar með offorsi og heift.  En er það svo?  Heimurinn situr uppi með peningakerfi sem sem er byggt upp á augljósri rökvillu.  Þeirri staðreynd að lánuð eru verðmæti í formi peninga sem aldrei voru til sem raunveruleg verðmæti og af þeim eru innheimtir vextir.  Hin viðurkennda þekking gengur út á að þessu kerfi verði að viðhalda með öllum tiltækum ráðum.  Að öðrum kosti er okkur sagt að samfélagið hrynji  með tilheyrandi hörmungum. 

 

Mentakerfið á að undirbúa einstaklingana fyrir lífið, þjálfa þá til nytsamra starfa.  Skyldi það vera tilviljun að þetta sama menntakerfið gengur lengst í að undirbúa einstaklinga til að aðlagast alþjóðavæddu peningakerfi?  Er það tilviljun að þetta sama menntakerfi eyðir nánast engum tíma í að vara einstaklinga við til hverskonar skuldaþrældóms þetta kerfi leiðir?  Er þetta hin sanna þekking dagsins í dag og er þeir sem eru á öðru máli einungis fylgjendur samsæriskenninga?

Sú þekking sem hvern einstakling mestu máli skiptir er þekking hans á sjálfu sér, að lifa í fullu samræmi við eigið hjarta.  Okkur er sagt að vinnan göfgi manninn auk þess að afla honum lífsviðurværis.  En gætum þess að sú vinna sé í samræmi við  hjartað.  Því það getur verið svo margt sem hugann glepur.

http://thecrowhouse.com/aw1.html

The Happiest Days Of Our Lives.

 

The Happiest Days Of Our Lives

We don't need no education / We dont need no thought control / No dark sarcasm in the classroom / Teachers leave them kids alone / Hey! Teachers! Leave them kids alone! /
All in all it's just another brick in the wall.

Þegar Sigga Halldórs hafði samband við mig og spurði hvort ég gæti ekki rifjað upp gamla daga í Egilsstaðaskóla í tilefni 60 ára afmælis skólans varð fátt um svör.  Satt best að segja er mér ekki margt minnistætt frá minni skólatíð, enda var hún ekki upp á marga fiska.Þegar ég ákvað samt sem áður að reyna að rifja eitthvað upp þá setti ég mp3 spilarann í eyrun og hlustaði á Pink Floyd, another brick in the wall.  Í sannleika sagt þá fannst mér skólaganga mín snúast um annað en það sem ég hafði áhuga á og það finnst mér enn í dag. 

Ég var sjö ára þegar fyrsti skóladagurinn rann upp.  Í minningunni vorum við Héðinn vinur minn hugfangnir af íslenskri glímu þennan dag og sáum að tilvalið væri að æfa hana í öðrum sandkassanum á skólalóðinni í frímínútum. Þegar mér hafði tekist að fella Héðinn með frábærum hælkrók vissi ég ekki fyrr en ég hófst á loft og sveif í átt að skólanum, alla leiðina inn í forstofu, þar áttaði ég mig fyrst á að Sigurjón Fjelsted skólastjóri var orsakavaldurinn af þessari flugferð.  Hann lét okkur Héðinn vita af því að við værum ekki komnir í skóla til að stunda áflog.

Smá saman gerði ég mér grein fyrir að í skólanum átti ég að læra að lesa, skrifa og reikna.  Ég taldi mig reyndar kunna að lesa þegar ég kom í skólann en það hafði móðir mín haft þolinmæði til að kenna mér með hinni frábæru lestrarkennslu bók "Gagn og gaman" í þeirri bók mátti finna auðskildar setningar eins og "pabbi púar pípu".  Í skólanum lærði ég semsagt ekki að lesa því það kunni ég þá þegar. 

 

Svo var það skriftin hún var talsvert meira mál og ég er ekki ennþá sannfærður um að ég hafi lært að skrifa í Egilsstaðaskóla, allavega hef ég heyrt sagt með forundran"hver skrifar eiginlega svona",oftar en ég hef tölu á, þegar einhver rekst á eitthvað sem ég hef skrifað og er reyndar ekki hissa því mér er gjörsamlega ómögulegt að lesa skriftina mína sjálfur þegar ég hef gleymt hvað ég var að skrifa um. Mér finnst reyndar að skólanum hefði átt að takast að kenna mér að skrifa nafnið mitt svo aðrir gætu lesið það en það mistókst eins og annað í sambandi við skriftina.  Ég get þó huggað mig við að langskólagengnir menn eins og t.d. læknar geta ekki heldur skrifað nafnið sitt á læsilegan hátt. 

 

Reikningurinn var mér alla mína skólagöngu gjörsamlega óskiljanlegur í fyrstu skildi ég ekki með nokkru móti af hverju tveir plús tveir þyrftu að vera fjórir en ekki bara það sem mér sýndist og ekki batnaði það þegar tvisvar sinnum tveir áttu líka að vera fjórir.  Eina ráðið til að sýnast hafa veitt þessar speki eftirtekt var að læra samlagningu og margföldunartöflur eins og páfagaukur en það reyndist mér erfitt.  Seinna kom reikningur sem kallaðist stærðfræði og þar voru óskiljanleg dæmi svo sem A pús B er sama sem C, þessar reikningskúnstir áttu víst að þjálfa rökhugsun og koma að gagni seinna í lífinu, ég bíð enn.

 

Það voru aðrar stundir en lestur, skrift og reikningur sem eru ánægjulegar í minningunni frá skólagöngu minni.  Guðmundur heitinn Magnússon fyrrum sveitarstjóri á Egilsstöðum kenndi okkur eitthvað fyrstu veturna og hann var oft með skemmtilegt námsefni, eins og að setja okkur það fyrir sem heimaverkefni að finna út hvað nafnið okkar þýddi.  Ég var yfir mig ánægður þegar ég fann það út að Magnús merkti "hinn mikli", en það hafði ekkert gengið fyrir Héðni sessunaut mínum að finna út hvað hans nafn þýddi, hann bað því Guðmund: "greyið Guðmundur segðu mér hvað Héðinn þýðir" það þykknaði í Guðmundi þegar hann svaraði, alveg kominn að borðinu hjá okkur; "veistu ekki að orðið greyið er notað um hunda drengur".  Mér dettur í hug að svona kennslustundir mætti flokka undir lífsleikni í dag.

Eftir því sem árunum fjölgaði í Egilsstaðaskóla gekk mér verr að einbeita mér að námsefninu og kennurunum verr að hafa þolmæði gagnvart mínum athyglisbresti og þversku.  Ég minnist samt þess að af og til komu kennarar sem náðu fullri athygli minni, einn af þeim var Sigurður Örlygsson listmálari, hann kenndi okkur teikningu.  Í tímunum hjá Sigurði var hægt að gleyma sér gjörsamlega hann bar í okkur málningu og pappír og svo máttum við gera það sem okkur sýndist.  Eini gallinn við tímana hjá honum var að við þurftum að þrífa skólastofuna  eftir tíma og það gat verið óvinnandi verk.  Þetta verk kom einn tímann í hlut okkar Bigga frænda, við Biggi vorum einbeittir í að sleppa frá því, en Sigurður ætlaði að sjá til þess að svo yrði ekki og stóð staðfastur í dyrum kennslustofunnar, stór og mikill.  Við opnuðum glugga til að skríða út, þegar Sigurður hljóp þvert yfir stofuna til að loka glugganum þá tókst okkur að skjótast út um dyrnar.  Ég sé enn eftir því að hafa beitt Sigurð þessum rangindum því hann var með athygliverðari mönnum og málverkasýningin sem hann hélt á verkum sínum í Valaskjálf þennan vetur, stendur mér enn ljóslifandi í minni.  Ein myndin á þeirri sýningu var stór, einlit kóngablá með svartri spýtu sem hékk í keðju fyrir framan bláa flötinn og hét "Í Hallormstaðaskógi".  Mér datt reyndar ekki Hallormstaðaskógur í hug þegar ég skoðaði þetta furðuverk en mér fannst hugmyndin frábær.

 

Þau ár sem skólaganga mín stóð yfir voru tveir skólastjórar í Egilstaðaskóla, í byrjun var Sigurjón Fjelsted en síðar tók Ólafur Guðmundsson við.  Ég átti nokkra fundi með Ólafi á skrifstofu hans, sem var yfirleitt ekki boðað til af mínu frumkvæði.  Ólafur kom á kerfi í skólanum þar sem gefnir voru plúsar og mínusar fyrir ástundun, hegðun, og ofl. var þetta þetta kerfi oftar en ekki ástæða funda okkar Ólafs. 

 

Undir lok skólagöngu minnar fór ég í skóla norður í land, á heimaslóðum  móður minnar þar var ekkert svona kerfi, þolinmæði skólastjórnenda mun minni og fundir mínir þar með skólastjóra urðu aðeins tveir.  Móðir mín kom þá á fundi mín og Ólafs ef það mætti verða til þess að ég kláraði skólagöngu mína þann vetur.  Á þeim fundi lauk Ólafur upp gagnabanka sínum og tjáði mér að ég væri með eina lægstu hegðunareinkunn og lélegustu ástundunareinkunn sem gefin hefði verin við skólann en það breytti ekki því að ég fengi inngöngu í skólann.  Ég hef því gert mér betur grein fyrir þeirri þolinmæði sem Egilsstaðaskóli sýndi mér eftir að þessar upplýsingar lágu fyrir.

Það var ekki fyrr en nokkrum árum eftir að skólagöngu minni í Egilsstaðaskóla lauk að ég áttaði mig á út á hvað hún gekk.  Það var um 1980 þegar Pink Floyd gaf út verkið The wall, skólaganga mín gekk semsagt út á að gera "another brikc in the wall" eða móta nothæfan stein í múrinn.  Það má því segja að skólaganga mín í Egilsstaðaskóla hafi heppnast því að síðan henni lauk hef ég fengist við að hlaða og múra veggi. 

 

Það er því hægt að leiða að því  rök að með skólagöngu minni hafi tekist að gera nýtan þjóðfélagsþegn úr þeim svífandi skýjaglóp sem mætti fyrsta skóla daginn til að glíma í sandkassanum.

Ég bíð samt enn eftir að upplifa aftur þá daga sem ég átti áður en ég hóf mín skólagöngu.  Þegar ég gat legið á bakinu í háu síðsumargrasinu, horft tímunum saman á skýin á bláum himninum séð engil hnita hringi í uppstreyminu eða jafnvel Guð.  Ég stefni ótrauður að því að ná þeim andlega þroska aftur sem ég bjó yfir sem barn og þá verða tveir plús tveir ekki fjórir frekar enn mér sýnist.

 

Skrifað í tilefni 60 ára afmælis Egilsstaðaskóla 2007.