Þegar fábjánar fá frábærar hugmyndir

Þarna verða slegnar margar flugur í einu höggi. Sú stærsta og safaríkasta er að sama útsýnið verður selt tvisvar.

Enda skiptir engu máli þó nokkur gamalmenni í gulu Skúlagötublokkinni sjái ekki lengur yfir flóann upp á Akranes, umkvartanir þeirra verða aldrei annað en hjáróma.

Einnig gefur þessi snilldar hugmynd fordæmi á að byggja með allri strandlengjunni. Og þá er ekki bara verið að tala um að þétta byggð, -líka mikinn mökk af moný.

Síðast en ekki síst tekst fábjánunum með þessu smá saman að fela Sólfarið og þá verður kannski hægt að selja það sem hluta af róluvelli við blokkirnar.

Umdeild bygging mun rísa

Steiktar spýtur

Þeim hjá MAST á eftir að takast ryðjast inn á fæðingadeildina til að banna brjóstamjólk, cocopuffs kynslóðinni til ómældrar ánægju.

Þeirri sem nú flytur inn unnin matvæli, sem aldrei fyrr, frí við kolefnisporið og landbúnaðarvörur tollflokkaðar sem vegan.

Það styttist óðfluga í þá stund að ekki verði annan þjóðlegan mat að fá í verslunum en burt floginn  hænsni, teiknaðar kartöflur og steiktar spýtur.

Ósáttur við að þurfa að taka fisk úr sölu

Hvað fór úrskeiðis?

Það kemur lítið fram í fréttinni hvaða sóttvarnareglur voru brotnar. það virðist nýja normið að laganna verðir skimi eftir pestargemlingum til að færa til sýnatöku auk þess að telja upp að fimmtán.

Þeir Geir og Grani hefðu látið sér nægja að sleppa mönnum með áminningu í þessu tilfelli eftir að hafa litið á klukkuna.

Er nema von að maður spyrji sig að öllum þessum árum liðnum. 

Sóttvarnareglur brotnar

Þar kom að því

Norðmenn ætla sér greinilega ekki að tapa Leifi heppna aftur. En nágranninn í vestri hefur í gegnum tíðina stolið frá þeim öllu steini léttara.

Það er reyndar alltaf jafn hjákátlegt þegar fyrirtæki eigna sér hugverk sem lifað hafa í handverki alþýðufólks á meðal þjóðanna um aldir.

Það verður spennandi að vita hvort það verður norskt eða íslenskt fyrirtæki sem nær að slá lagalegri eign sinni á átta blaða rósina framleidda í þrælakistum Asíu.  

Þannig var átta blaða rósinni laumað út úr Noregi 

Telja íslenska hönnun eftirhermu

Sjö sekúndur

Það er skrifað í skýin að á stjörnuhimninum búi hinn óendanlegi möguleiki og þegar við fæðumst í þennan heim þá höfum við aðgang að þeirri vitneskju, sama hvaða bás örlögin marka.

Það er engin tilviljun hvar við fæðumst og það ætti engin að láta lífið renna hjá án þess að fylgjast með skýjunum á ferð þeirra um himininn og þegar þau draga frá stjörnubjörtum himninum. Með því að horfa ekki beint á stjörnurnar heldur fram hjá þeim sjáum við lengra, -til fleiri stjarna.

Ég sagði frá því hér á síðunni fyrir stuttu að ég hefði farið að leita að bók daganna niður í geymslu, þeirri sem ég skrifaði í landinu helga. Þangað fór ég ekki sem ferðamaður heldur sem steypukall um nokkurra vikna skeið á árunum 1997 og 1998.

Það yrði allt of löng saga að segja frá því hvers vegna, en ég ætla að leifa sjö sekúndum að lifa hér á síðunni í tilefni aðventunnar. 

0 - 0 - 0

Nasaret heimabær frelsarans. Skyldi Jósef hafa verið með trésmíðaverkstæðið sitt hérna við götuna, á hæðinni fyrir ofan miðbæinn. Það er allavega trésmíðaverkstæði hérna hinumegin við götuna.

Nasaret arabísk borg með bílaumferð nútímans. Laugardagur hvíldardagur gyðinga, en arabarnir í Nasaret gefa lítið fyrir hann, fólk í vinnu, fólk á ferðinni milli búða. Aðalgatan drullusvað eftir rigningarskúri morgunsins. Gatnakerfið hlýtur að verða stórmál i næstu borgarstjórnarkosningum eða var það kannski síðast. Allt sundurgrafið, vinnuvélar, bílar og gangandi fólk í for aðalgötunnar. Maríukirkjan gnæfir yfir en er þó í kafi arabískrar byggingalistar.

Sólin skín inn í bílinn á milli rigningarskúranna, rúðan skrúfuð niður, úti glymur arabísk alþýðutónlist, -hver með sitt lag í sinni búð. Í útvarpinu er kunnuglegt lag með enskum texta "when child is born in to this world, , , ," konur og karlar á gangi í forinni, sum í kyrtlum með þjóðlegan höfuðbúnað, aðrir klæddir að vestrænum hætti, -eða bara í bland. Strákur berfættur í sandölunum öslar drullusvaðið yfir götuna, , , "seven seconds, seven seconds away, , ,". Verðlag lágt enda tilkostnaður í lágmarki. Í búðinni eru ólívurnar í blárri plasttunnu eins og síldin heima, hnetur og korn í sekkjum selt eftir vigt, að sjálfsögðu er Coca Cola í kjæli og í dós á heimsmarkaðsverði.

Betlarar, götusalar og fallegar konur, töfrar mannlífsins hvert sem litið er. Hliðið læst að Maríukirkjunni. Á gatnamótunum fyrir neðan kirkjuna við aðalgötuna rótast grafa við niðurbrotið hús sem stendur út í miðja götuna en á horninu sem snýr að aðalgötunni stendur þó hluti hússins uppi, þar er rekinn veitingastaður með glæsibrag. Uppstrýlaður arabahöfðingi skeggræðir málin við vegagerðarmennina. Ég ákvað að taka mynd af Helga hér, þar sem eitthvað var um að vera frekar en fyrir framan lokað hlið kirkjunnar. Við setjumst upp í bílinn og mjökumst út úr borginni hennar Maríu. Við taka gyðingabyggðir Galíleu á sabbats degi, þaulskipulagðar í lífvana helgi hvíldardagsins.

Við Galíleuvatn í frelsarans slóð. Hérna! akkúrat hérna, mettaði Jesú 5000 með fimm brauðum og tveimur fiskum. Brekkurnar upp af strönd vatnsins með sínum villta gróðri eins og þá, friðsæll staður. Einhverjum hafði dottið í hug að byggja kirkju nákvæmlega á þeim stað sem hann braut brauðin og planta trjám allt í kring þannig að ekki sést lengur upp í brekkurnar. Eins og það hafi verið til bóta. Fáir ferðamenn enda ástandið í landinu viðkvæmt eins og stundum áður. Maður og kona á hraðferð í leigubíl með vídeóvél hún með myndavél, hálf rúta af Frökkum og ein af Indverjum. "Sennilega myndi þessi trjálundur hverfa eins og aðrir skógar heimsins ef allir Indverjar tæku upp á að skeina sig, samkvæmt kenningu Gumma" skýtur Helgi inn í þegar ég er í miðju kafi að lýsa því hve slæmt sé að hafa ekki útsýni upp í brekkurnar eins og þá, einmitt frá þessum stað.

Kapernaum, heimabær Péturs postula.Samkunduhúsið þar sem lamaði maðurinn var látinn síga niður í gegnum þakið og kraftaverk unnið í mannþrönginni. Ég fæ Helga til að taka mynd af mér hér, sem er þó alls ekki sama samkunduhúsið og kraftaverkið gerðist í, uppgröftur gömlu Kapernaum er metir fyrir neðan. Ólýsanleg friðsæld og fáir ferðamenn, þó eru Frakkarnir og Inverjarnir að koma auk þess Þýskur og Amerískur hópur með tveimur nunnum. Hjónin á leigubílnum eru að renna í hlað. Ég lít í augun á leigubílstjóranum sem er sá sami og keyrði okkur Halla í apríl í fyrra. Þegar við bentum honum á að vara sig á því að börn væru að leik við þröngan veginn sagði hann; "hafið ekki áhyggjur ég er vel tryggður". Maður gleymir ekki þeim sem eru óragir við að vitna í guðspjöll nútímans.

Gólanhæðir norðaustan við Galíleuvatn. Svart grjót og öræfi allt upp í mót. Þoka, súld og hrjóstrugt land, skyldi ég vera fyrir austan. Allavega er Sýrland einhversstaðar þarna fyrir austan úti í dimmri þokunni. Þrjátíu, fjörutíu, fimmtíu skriðdreka fylki um víð og dreif undir seglum í felulitunum með hlaupin niður, bíða þess að það komi tímar. Rústir þorpsins í þokunni við veginn, skólin, húsin, moskan allt sundur skotið eða niður sprengt, áður Sýrlenskt land. 

Ekið niður Gólan eftir austurströnd Galíleuvatns, bananaekrur, kókospálmalundir, appelsínuakrar, tómir sumarbústaðir, orlofsstaðir gyðinga. Ætli þeir komi hingað til að njóta helgi hvíldardagsins, eða ætli þeir sitji bara heima og jafni sig eftir plott vikunnar. "Bíddu við misstum við ekki af krókódílabúgarðinum og hvar er áin Jórdan við fórum einhversstaðar yfir hana"; segir Helgi og stoppar til að skoða kortið.

"Helgi hefurðu tekið eftir því að frá arabaþorpunum liggur aðeins troðningur að hraðbrautinni og þeir verða að skjóta sér inn á hana þá sjaldan færi gefst, en frá gyðingabyggðunum eru góðir vegir, umferðaljós og aðreinar svo allt gangi smurt inn á sömu hraðbraut". Arabar annars flokks íbúar í sinni Palestínu, sem er Ísrael hinnar útvöldu þjóðar og landið helga í hugum okkar hinna.

 

Ps. Þessi dagur var færður til bókar daganna 14. febrúar 1998 og hefur áður birst í Austra þá í frelsarans slóð.

Hauslausar hænur með ljós í rófunni

Lyfjaiðnaðurinn hefur nú látið þau boð út ganga að bólusetja skuli alla heimsbyggðina. Enda hvernig á að vera hægt að snúa aftur til eðlilegs lífs öðruvísi? Varla verður hægt að segja úr þessu að um misskilning hafi verið að ræða. Pestin hafi aldrei verið lífshættuleg öðrum en þeim sem voru þegar komnir í grennd við grafarbakkann vegna aldurs og undirliggjandi sjúkdóma.

Það ætti ekki þurfa að vera neins að greina hvað úrskeiðis hefur farið á milli eyrnanna á upplýstu fólki. En dæmalausa drepssóttin hefur fyrir löngu snúist upp í sótthræðslu í nafni sóttvarna. Almenningi er auðvitað nokkur vorkunn þar sem í upphafi var lýst yfir stríði gegn ósýnilegri drápsveiru í anda kaldastríðs kumlsins af þeim sem hafa hingað til fleytt rjómann í þessu ógeðslega þjóðfélagi

Þeir voru samt margir sem bentu á strax í upphafi að það þyrfti að slökkva bæði á símanum og sjónvarpinu til að vafra ekki um eins og hauslausar hænur, því nú ætluðu Bill og félagar að græða. Af seiðhjallinum hefur óttanum við dularfullu drepsóttina verið viðhaldið og þaðan hafa vísindin verið básúnuð í beinni. Nú er svo komið að bólusetja á heilbrigt fólk með hraðsoðnu samsulli lyfjaiðnaðarins til að mynda hið margmærða hjarðofnæmi út yfir grafarbakkann.

Það er athyglisvert með heimskuna; ef hún hefur tröllriðið manni lengi þá verður honum órótt þegar henni léttir; sagði Stefán Jónsson í bók sinni Ljós í rófunni. Þrátt fyrir bólusetningu heimsbyggðarinnar munum við samt áfram geta huggað okkur við það að sitja uppi með fjarfundi, sjálfsafgreiðslu í búðum, hundleiðinlega heimavinnu, skerðingar og höft, ásamt almennu samskiptaleysi.

Í bókinni fer Stefán yfir það hvernig viðurkennd þekkingin verður til, en hann varð fyrir gríðarlegum vonbrigðum þegar vísindalega var afsannað að hundar gætu ekki svitnað. Sem ungur drengur hafði hann lesið þau vísindi, m.a í National Geogrphic. Þar var greint frá að helsta sérkenni dýra af hundaætt væri, að þau svitnuðu ekki, þær staðreyndir voru hafðar efir hámenntuðum og heimsfrægum dýrafræðingum.

Í einni grein eftir dýrafræðinginn A Bowen, sem hafði stundað rannsóknir á lífsáttum hunda, las hann þessa gáfulegu tilvitnun; hver sá er séð hefur hund á ferð í heitu veðri, móðan og gapandi með lafandi tungu, hann hefur einnig séð, -og heyrt raunar líka, -með hvaða hætti hundslíkaminn losar sig við hitann. Þessi fræði stönguðust að vísu alveg á við kynni Stefáns af sveittum hundum á Djúpavogi í bernsku. En hann vandi sig á að trúa því sem skinsamlegra væri, þ.e. vísindunum.

Það er stundum sagt; eftir að útskýrt hefur verið fyrir blessuðu barninu hvað fugl sé, þá muni það aldrei sjá fugl framar, aðeins hugsanir sínar um fugl samkvæmt útskýringunni. En Stefán varð fyrir miklu áfalli þegar hann komst að því á miðjum aldri að vísindin höfðu snúið ofan af hundakenningunni. því miður hafði þar hver vísindamaðurinn elt rófuna á öðrum eins og hauslausar hænur vegna þess hvað kenningin var gáfulega fram sett í upphafi.

Stefán ráðlagði því hverjum þeim sem tök hefði á, þó seint væri: Takið hund, helst gamlan og feitan, og farið með hann út í júlísólskinið. Setjist sjálfir í forsælu af laufríku tré en sigið hundinum kappsamlega út undan trénu þangað sem sólskinið er heitast. Kallið síðan hundinn til yðar og klappið honum. Ef þér trúið því ekki að svitinn sé af hundinum heldur yður sjálfum, þá þerrið lófann vendilega með vasaklút eða á buxnaskálminni og klappið hundinum aftur. Mjög vingjarnlega. Hann á það skilið fyrir að koma ögn af vitglóru inn í kollinn á yður.

Jón bóndi grímulaus

Það fer sjálfsagt ekki fram hjá neinum að nú er ungt grímuklætt fólk á ferðinni í forvarnarskini. Sagt hefur verið að sóttvarnir dæmalausu drepsóttarinnar gangi út á að vernda þá viðkvæmu, ásamt því að sliga ekki heilbrigðiskerfið. Áður fyrr var ungt fólk sem ekki hafði orðið sér út um sóttina litið hornauga. Í því sambandi minnir mig móðir mín hafa drifið  okkur systkinin í heimsókn þar sem mislingar voru, illu væri best aflokið og á ungdómsárunum væri pestin léttvæg. Nú í seinni tíð hefur komið í ljós að eina leiðin til að vera öruggur með ónæmi gagnvart mislingum er að hafa fengið þá.

Gengið yfir fjöllin 1940 heitir frásögn Guðmundar Helga Þórðarsonar frá Hvammi á Völlum í 23. Múlaþingi. Þar segir hann frá gönguferð sem menntaskólanemar á Akureyri fóru að vorlagi að loknum skóla heim til sín austur á land. Einnig lítillega frá öðrum slíkum gönguferðum 1941 og 1943. Þar kemur fram að 1943 gengu mislingar og var þá sótthræðsla við unga ferðamenn.

"Síðasta vorið gengu mislingar á Akureyri en við félagarnir höfðum ekki fengið mislinga og gátum því verið hættulegir umhverfinu, borið veikina með okkur. Við fórum að vanda gangandi á milli Grímstaða og Möðrudals. Veður var fremur kalt, hafði snjóað um nóttina og gekk á með éljum en ekki vindur að ráði. Við höfðum nesti með okkur og fórum heim að Víðidal og hugðumst fá þar húsaskjól, meðan við borðuðum. Við hittum bóndann úti við. Hann færðist undan að heilsa okkur með handabandi og innti okkur eftir, hvort við hefðum fengið mislinga. Þegar svo reyndist ekki vera, sagðist hann ekki geta boðið okkur í bæinn, en vísaði okkur á fjárhús þar í túninu, þar sem við mættum borða nestið. Hann fór síðan inn í bæ og sótti kaffi og meðlæti, setti það í garðann og sagði okkur að gera svo vel. Að svo búnu fór hann upp á þak og talaði við okkur í gegnum þakgluggann á meðan við snæddum. Að lokinni máltíð sendum við honum þakklæti í gegnum gluggann og héldum áfram ferðinni.

Þegar við komum í Möðrudal, kom í ljós, að Jón bóndi hafði ekki fengið mislinga, en hann var þá komin á efri ár. Það gat því verið hættulegt fyrir hann að hitta okkur, og voru því gerðar ráðstafanir til að hann kæmist ekki í hópinn. Fengum við ríkulegar veitingar að vanda. Var okkur vísað til stofu, en Jón hafður í öðru húsi. Gekk nú allt eftir áætlun fram eftir kvöldi, en skömmu eftir kvöldmat birtist Jón skyndilega öllum að óvörum. Rauk beint í orgelið og upphóf hljóðfæraslátt og söng, og héldu honum eftir það engin bönd. Var svo spilað og sungið fram á nótt. Sem betur fór reyndist engin okkar með mislinga, svo Jón slapp. Þetta atvik sýnir áþreifanlega, hvað Jón í Möðrudal hafði mikla unun af því að taka á móti gestum." 

Áður hafði komið fram í frásögn Guðmundar Helga hversu höfðinglegar mótökur þeir ferðafélagarnir höfðu fengið í Möðrudal vorið 1940; "Okkur var fyrst boðið til kaffidrykkju og síðan í mat, og veitingar höfðinglegar og viðmót allt hið elskulegasta. Milli máltíða skemmti Jón okkur með orgelleik og söng og tók hópurinn undir. Þess á milli sagði hann okkur frá lífi sínu og athöfnum. Hann hafði verið organisti í Möðrudalskirkju, samið lög og að sjálfsögðu sungið. Hann hafði rödd sem lá hærra en þær raddir, sem við höfðum áður heyrt. Og fannst sumum nóg um. Auk þess fékkst hann við myndlist og sýndi okkur myndir eftir sig. Hann var smiður á tré og járn og söðlasmiður og fleira."

Hafi þeim Guðmundi og félögum þótt Jón í Möðrudal kominn til ára sinna árið 1940 og vernda þyrfti hann fyrir drepsótt 60 ára gamlan, þá átti Jón eftir að afreka miklu sem eftir var ævi. Hann byggði m.a. nýja kirkju í Möðrudal út í eigin reikning til minningar um Þórunni Vilhjálmsdóttur Oddsen konu sína og málaði í hana einstaka altaristöflu. Allir sem eiga ferð yfir Fjöllin ættu ekki að láta hjá líða að skoða einstök verk lífskúnstnersins Jóns í Möðrudal.

Til er upptaka sem Stefán Jónsson fréttamaður og rithöfundur ásamt fleiru, faðir Kára Stefánssonar, tók við Jón bónda í Möðrudal. Þar má heyra hann segja frá því hvernig hann fór að við byggingu kirkjunnar auk þess að syngja og leika á orgelið. Einnig er skemmtilegt viðtal, á meðfylgjandi youtube klippu, við athafnamanninn Einar frá Hvalnesi í Lóni þar sem hann vandar ekki hagfræðingunum kveðjurnar.

Ýlir

vælir úti í veðri og vindi á meðan hungurvofan um gáttir gægist. Hvíslar undan veðum föllnum sígild harmasaga. Já dularfulla drepsóttin er að ganga frá fleiru dauðu en bara ferðaþjónustunni, -þegjandi og hljóðalaust. Búið að loka sextíu ára Sögu Bændahallarinnar og í gær var Gistihúsinu á Egilsstöðum lokað fram á sumar, þar sem óðalsbændur hafa boðið gesti og gangandi velkomna í rúma öld. Vetur harðnandi fer og því rétt að minna á smáfuglana.

Frá hinu "svokallaða hruni" fjölgaði litlum þjónustu fyrirtækjum í mínum smáheimabæ, og slöguðu veitingastaðirnir í tuginn þegar best lét. Fjölgunin hófst í kjölfar stærstu framkvæmdar Íslandssögunnar. Að vísu eftir hið svokallaða hrun, og að kaupfélagið varð gjaldþrota á 100 ára afmælinu, ásamt stærsta verktakafyrirtæki bæjarins, sem safnað hafði molum smáfuglanna saman undir sinn væng. Nú fara margar rútur verri helmingsins niður í neðra dag og nótt til að sækja lífsviðurværið í rauðglóandi smeltiverkið. Það er víst mikið hagkvæmara að skulda stórt en smátt þegar atvinnurekstri er kastað fyrir ætternisstapann.

Það hefur ekki verið beint björgulegt um að litast af hjólinu upp á síðkastið. En ég hjóla yfirleitt til og frá vinnu og stysta leiðin liggur fram hjá íþróttahúsi með sundlaug og líkamsrækt, fyrr um fimm gistiheimilum, snyrtistofu  og tveim veitingahúsum. Litlum atvinnufyrirtækum sem byggja á betri helmingnum, einhver verður jú að vera heima til að taka á móti blessuðum börnunum. Undanfarið hefur verið meira og minna lokað og óvíst hvenær opnar. Enda sú árstíð komin að spólað er meira en hjólað nema tifað sé á tveimur jafnfljótum.

Ýlir er annar mánuður vetrar samkvæmt gamla norræna tímatalinu. Hann tekur við af gormánuði og hefst á mánudegi í fimmtu viku vetrar á tímabilinu 20. til 27. nóvember og ríkir þar til mörsugur tekur við seint í desember. Ýlir er í Skáldskaparmálum Snorra-Eddu nefndur frermánuður. Eina heimildin um nafnið ýlir til forna er í svonefndri Bókarbót sem varðveitt er í handriti frá um 1220. Ásgeir Blöndal Magnússon málfræðingur telur orðið ýlir skylt orðinu jól, en uppruni þess er umdeildur.

Árni Björnsson þjóðháttfræðingur telur mánaðarheitið ýlir ver helstu röksemd fyrir heiðnu jólahaldi í desember. Árni telur að norræn jól hafa í öndverðu verið skammdegishátíð, en þær hafa þekkst um víða veröld. Þetta virðist hafa verið veislur og einhvers konar ástarleikir. Þekkt sé að kynferðislegir helgileikir hafi þekkst meðal fólks sem bjó í náinni snertingu við náttúruna og að frjósemi í mannlífinu hafi átt að kalla á frjósemi í náttúrunni. Oft sé því talað um að blóta til árs og friðar á jólum þar sem ár merkir árgæska. Telur Árni þessu til stuðnings megi nefna kvæði um Harald hárfagra. Þar sem hann er sagður vilja drekka jól úti og heyja Freys leik. En Freyr og Freyja voru frjósemis goð í heiðnum sið.

Sennilegt er að heiðin jól hafi verið sólstöðuhátíð að vetri og hafi ekki verið á neinum vissum degi, heldur þegar vel stóð á tungli í svartasta skammdeginu. Í Grettissögu segir frá þúsund ára jólum sem Grettir átti þegar hann dvaldi í Noregi hjá Þorfinni í Háramarsey. „Í móti jólum býst Þorfinnur að fara til bús síns þangað sem hét í Slysfirði. Það er á meginlandi. Hafði hann boðið þangað mörgum vinum sínum. Húsfreyja Þorfinns mátti eigi fara með bónda því að dóttir þeirra frumvaxta lá sjúk og voru þær báðar heima. Grettir var heima og húskarlar átta. Þorfinnur fór nú við þrjá tigu frelsingja til jólaveislunnar. Var þar hinn mesti mannfagnaður og gleði.“

Þess er skemmst að geta að Háleyskur víkingalýður var á sveimi við Háramarsey um þessi jól er áttu Þorfinni bónda grátt að gjalda, „tveir bræður eru nefndir til að verstir voru. Hét annar Þórir þömb en annar Ögmundur illi“. Þessi flokkur hafði þann hátt á að; „Þeir gengu berserksgang og eirðu öngu þegar þeir reiddust. Þeir tóku á burt konur manna og höfðu við hönd sér viku eða hálfan mánuð og færðu síðan aftur þeim sem áttu“. Þegar þeir Hálendingar komu í Háramarsey á aðfangadag gekk Grettir til móts við þá og fagnaði vel þeim víkingum sem þar voru á ferð og bauð þeim bæði bæði öl og annan fagnað, við það „stukku fram konur allar og sló á þær óhug miklum og gráti“.

En jólaboð Grettis var ekki allt sem sýndist. Strax að veislu lokinni á aðfangadagskvöld hófst hann handa; „sex féllu þar víkingar og varð Grettir banamaður allra“. Síðan barst leikurinn út úr bænum; „Tvo drap Grettir í naustinu en fjórir komust út hjá honum. Fóru þá sinn veg hvorir tveir. Hann eltir þá sem nær honum voru. Gerði nú myrkt af nótt. Þeir hlupu í kornhlöðu nokkurra á þeim bæ sem fyrr var nefndur er á Vindheimi hét. Þar áttust þeir lengi við en um síðir drap Grettir báða. Var þá ákaflega móður og stirður en mikið var af nótt. Veður gerði kalt mjög með fjúki. Nennti hann þá ekki að leita víkinganna, þeirra tveggja er þá voru eftir. Gekk hann nú heim til bæjar“. En þess má geta að þeir tveir sem undan komust fann Grettir króknaða daginn eftir. Grettir varð frægur af verki þessu um allan Noreg en átti eftir að stríða við myrkfælni og drauga í skammdeginu það sem eftir lifði ævi.

Smælingjanna gjaldföllnu daga sólu fjarri á flæðiskerinu norðan nepjan nú nagar. Á myrkum mána metrana tvo grímuklæddar hjarðir hljóðar hrekjast um náströndina. Bónus er eftir sem áður opinn upp á gátt fyrir grímuklædda í skammdeginu. Mér varð á að fara þangað grímulaus með henni Matthildi minni skömmu fyrir skylduna. Var þá strax kominn í spor Ögmundar illa. Fólk hrökk frá eins og það hefði mætt þeim Þóri þömb á kvennafarinu forðum í Háramarsey, -þegar sló á þær óhug miklum og gráti.

Nema einn hugdjarfur kunningi sem hefur verið til alla ævi. Hann gekk sallarólegur upp að mér og spurði; -hvers vegna ert þú ekki með grímu? Ég sagði honum eins og var; að þá kæmi móða á gleraugun mín og Bónus væri búin að hafa endaskipti á búðinni allavega tvisvar í kóvinu. Ég ætlaði ekki að tefjast við að fálma mig um í þoku á fordæmalausum tíma. Já veistu, þetta er víst einhver sölusálfræði til að fólk kaupi einhverja vitleysu sem það ætlaði ekki að kaupa; -sagði kunningi minn.

Í vinnunni hafði ég svo orð á því við vinnufélaga í gegnum tíðina. Hvort hann tæki ekki ofan grímuna þegar við vorum að fara á myrkum morgni til að vinna viðvik fyrir gamla konu. Það væri öruggara svo við vektum ekki óhug. Og ekki yrði hringt á lögregluna vegna grunsamlegra manna að sniglast í kringum húsið. Hann sagði mig vaða villu og svima, því bófarnir væru grímulausir þessa dagana. Svo hnerraði hann með heljarinnar orrustu öskri og leit tárvotur yfir grímuna í augun á mér og sagði; nú værirðu dauður ef ég hefði ekki haft grímu.

  

Heimildir;

http://www.visindavefur.is/svar.php?id=49887

http://www.visindavefur.is/svar.php?id=5478

http://www.snerpa.is/net/isl/grettir.htm

Medían

Rétttrúnaðar rasisminn ríður ekki við einteyming þessi misserin. Sjálfssagt þykir, hvar sem gott fólk í flokki stendur, að koma í veg fyrir upplýsingaóreiðu með lögum. Ritskoðun medíunnar breytir flæði upplýsinga á þann veg að ómeðvitað er sveigt á braut sjálfsritskoðunar, sem er drifkraftur þeirrar hjarðhegðunar sem hvað eftir annað hefur farið með heilu samfélögin fram af bjargbrúninni.

“Óvinurinn er síbyljan, hvort sem manni líkar söngurinn eða ekki”; -einhvern veginn þannig komst George Orwell að orði, höfundur bókarinnar Animal farm. (“The enemy is the gramophone mind, whether or not one agrees with the record that is being played at the moment.” ~George Orwell)

Fólk er dregið í dilka hægri vinstri eftir því hvað það lætur uppi um skoðanir sínar. Fjölmenning, frjálshyggja, femínismi, fasismi, kommúnismi, anarkismi, rasismi, , , -bara nefndu það. Allra hættulegastir eru svo þeir sem setja fram falsfréttir í samsæriskenningum. Gegn því gildir ekkert annað en að koma á alheims-net-skimandi löggjöf um upplýsingaóreiðu. Því svo oft fer kenningin nálægt samsærinu sjálfu að vissara þykir að ekki glitti í hryðjuverkin fyrr en þau hafa verið framin.

Á hátt í heilli ævi má finna margt sem taldist til persónulegs frelsis sem fengið hefur að fjúka með rétttrúnaðinum. Farið hefur fé betra segja sjálfsagt flestir eftir að hafa ritskoðað sjálfa sig samkvæmt síbyljunni. En það er samt svo að þeir sem hafa verið sjálfum sér samkvæmir; trúir sínum uppruna og sinni köllun, standa uppúr út yfir gröf og dauða í hjarðhegðunar fjölmenningu samfélagsins.

Má þar nefna marga listamenn á við Kim Larsen, sem söng sína söngva á því sem næst óskiljanlegu hrognamáli sinnar þjóðar, og barðist þar að auki svo hetjulegri baráttu fyrir því að fá að handfjatla sígrettuna að hann mætti ekki í sjónvarp án þess að halda þeim rétti sínum jafnvel þó svo rétttrúnaðurinn hefði lagt blátt bann við.

Eins má nefna Bob Marley sem samdi söngva frelsis Redemption Song og spurði góða fólkið á afró enskunni sinni; -munuð þið ekki hjálpa til við að syngja frelsissöngva? Af því frelsið er allt sem ég hef nokkhverntíma átt, stolinn frá Afríku, fluttur til Ameríku eins og hver annar hjarðhermaður.

Það er varla að hvítur miðaldra karlmaður fullmótaður af feðraveldinu þori orðið að láta í ljós skoðun á óritskoðuðum skoðunum og benda á að fjölbreytileikinn er það eina sem hefur afstýrt óskapnaði í gegnum tíðina. Jafnvel þó svo að tíðarandinn básúni síbyljandi frasa á við að frelsi einstaklingsins takmarkist við að komist sé fyrir að skaða skoðanir annarra.

Samkvæmt merkjamáli tíðarandans eru svona útúrsnúningar nánast hreinn rasismi.

Draumurinn um djöfulinn

Kvíði, þunglyndi og ótti er hlutskipti margra þessa dagana, enda fá hlé gerð á því að auka áhrif þessara tilfinninga á daglegt líf. En við gætum allt eins verið undir áhrifum vera sem tilheyra víddum utan venjulegrar skynjunar. Það er miklu meira í raunveruleikanum en það sem við getum séð, fundið, heyrt, smakkað eða snert.

Fyrir nokkrum nóttum dreymdi mig djöfulinn sjálfan.

Þannig var að ég var staddur um hábjartan dag í óupplýstu glerhýsi. Ég varaðist að fara inni í skuggalega og gluggalausa afkima sem minntu helst á dimmar búðir í verslanamiðstöð, leitaðist við að halda mig úti á glerjuðum göngunum. Þar var engin lýsing önnur en dagsbirta inn um glugga og gler. Mitt hlutverk þarna var að koma styttu af djöflinum á stall öllum til sýnis svo allir vissu hvernig hann liti út.

Það sem kom mér á óvart þegar ég var á leiðinni að ná í styttuna, að þá mætti ég mannveru, sem klæddist og leit út, eins og djöfulinn. Ég ég hugsaði hvernig getur þessi manneskja vitað útlit djöfulsins sem ég átti að fara að opinbera með styttu.

Eftir að hafa sótt styttuna inn í eina dimma afkimann, sem ég kom þarna í, hóf ég gönguna með hana í fanginu í gegnum glerjaða gangana og mætti fáum manneskjum í fyrstu. En það var sammerkt með öllum þeim manneskjum sem ég mætti að þær litu út eins og djöfullinn.

Ég vissi að þessar mannverur gætu ekki gert mér neitt svo lengi sem ég héldi á styttunni. Djöfullegu mannverunum fjölgaði stöðugt. Þær þrengdu að og það rökkvaði frá þeim á ganginum og sýndist lengra og lengra til dyranna. En þangað þurfti að komast með styttuna út undir bert dagsljósið.

Ég vissi einnig að svo lengi sem ég héldi líkneski djöfulsins þétt upp að mér inni í glerhýsinu og hefði það til sýnis þá gætu þessar djöfullegu mannverur ekki snert mig þó þær þrengdu stöðugt meira að og fálmuðu í áttina til mín.

Þegar ég vaknaði upp af draumnum, -með þungan verk fyrir brjósti-, fór ég á fætur og fékk mér vatnsglas og skrifaði strax niður drauminn. Þetta var alls ekki í fyrsta skipti sem mínir draumar snúast um djöfulinn. Sama er hvort mig hefur dreymt skugga djöfulsins, eða hvísl, þá hefur það hingað til boðað eitthvað.

Svo var það í morgunn að ég leit í Waking Times og sá þessa tilvitnun í Rudolf Steiner.

„Það eru til verur á andlega sviðinu sem nærast á ótta og kvíða. Þegar fólk er laust við þær kenndir lenda þessi öfl í svelti. Þeir sem eru ekki nægilega sannfærðir um tilveru þeirra gætu samþykkt þessar fullyrðingar séu þær notaðar í dæmisögu.

En fyrir þá sem þekkja þessi öfl eru þau veruleiki. Ef ótti og kvíði heltekur fólk þá leiðir það til óstjórnlegs ótta, í honum finna þessi öfl kærkomna næringu og eflast. Þau eru því mannfjandsamleg.

Allt sem nærist á neikvæðum tilfinningum, kvíða, ótta og hjátrú, örvæntingu eða efa, eru í raun fjandsamlegar verur í skynsömum veruleika og hrinda af stað grimmilegum árásum á mannfólkið, svo lengi sem þær eru fóðraðar.

Þess vegna er umfram allt nauðsynlegt að sá sem fer inn í andlega heiminn byrji á að sigrast á ótta; -tilfinningunni um vanmátt, örvæntingu og kvíða. En þetta eru einmitt tilfinningar sem tilheyra efnishyggju menningu samtímans.

Og vegna þess að efnisheimurinn fjarlægir fólki frá andlega heiminum, þá er hann sérstaklega til þess fallinn að vekja vonleysi og ótta við hið óþekkta og kallar þannig fram þessi fjandsamlegu öfl.“ -Rudolf Steiner

Þannig rættist draumurinn um djöfulinn.