Eru Fornaldarsögur Norðurlanda gömul samsæriskenning

Íslenskur sagnaarfur geymir marga hulda heimsins sögu. Hertryggur hefur konungur heitið. Hann réð fyrir austur í Rússía. Það er mikið land og fjölbyggt og liggur milli Húnalands og Garðaríkis. Hann var kvongaður. Hann átti tvær dætur. Hét hvortveggja Hildur. Þær voru vænar og vel skapi farnar og voru sæmilega upp fæddar. Konungur unni mikið dætrum sínum.

Þannig hefst Egils saga einhenta og Ásmundar berserkjabana. Saga þessi segir frá því þegar þeir fóstbræður segja skessunni Arinnefju frá sjálfum sér í sitt hvoru lagi og saman. Þeir höfðu ungir að árum farið um víðan völl barist m.a. við blökkumenn og berserki. Nær sögusviðið allt frá Hálogalandi í vestri austur í Tattaríá og frá Dumbshafi í norðri suður til soldánsins í Serklandi.

Það er varla nema von að margir átti sig ekki strax á hvar Tartaria (Tartary) var, en Serkland er líklega Sýrland þaðan sem Héðinn kom, sem hjaðningavígin eru kennd við og ég bloggaðu um í Hjaðningavígum feminismans. En Tartaría var heiti landsvæðis allt fram á miðja 19. öld, notað yfir risastórt svæði í Asíu, þar á meðal það sem við þekkjum nú sem Mansjúriu í Kína, Síberíu og Mið-Asíu.

Mörg gömul landakort, fyrir 20. öld, sýndu allt þetta svæði einfaldlega merkt sem Tartaria. Eftir því sem landfræðileg þekking vesturlandabúa jókst urðu Mansjúría og Mongólía að Kínverska Tartaria, Síberí varð að stóra Tartari og Mið-Asía varð sjálfstætt Tartari.

Fornu örnefnin Tartari féllu því í gleymsku eftir því sem þjóðirnar þar austurfrá urðu þekktar Evrópumönnum. Það gerir að í dag hafa fæstir hugmynd um að svo stór hluti heimsins hafi verið kallaður Tartaría ekki fyrir svo löngu síðan. Hafa sprottið upp þess vegna hinar merkilegustu samsæriskenningar um vísvitandi falda mankynsögu af stórveldi.

Um þetta má að vísu lesa í Egilssögu einhenta og Ásmundar berserkjabana, Fornaldarsögu Norðurlanda sem varðveittist á Íslandi.  Söguþráðurinn aldeilis magnaður. Þar er sagt frá hrikalegum bardögum jötna og flagða sem ná frá Jötunheimum niður Undirheima, og segir síðan frá hvernig málum var skipað í framhaldinu.

Ein sögupersónan, Arinnefja, -skessan sem þeir fóstbræður segja sögu sína, sagði þeim einnig sína sögu og er það ekkert friðsemdar hjal, frekar en vitni má verða af  þegar Davos dúkkulísur miðla málum nú á dögum í Úkraínu með femenisku ofbeldi og gengdarlausum ríkisstyrktum áróðri upplýsingaóreiðunnar.

Nú fór ég í undirheima, og fann Snjá konung, og gaf honum sex tugi hafra og pund gulls og keypta ég svo hornið, en drottningu hans var búinn eiturdrykkur í tólf tunna bikar, og drakk ég það fyrir hennar skyldu, og hefi ég síðan haft nokkurn lítinn brjóstsviða.

Þaðan fór ég í Lúkánusfjall. Þar fann ég þrjár konur, ef svo skyldi kalla, því að ég var barn hjá þeim að vexti. Þær höfðu taflið að geyma. Ég gat náð því hálfu frá þeim, en þær söknuðu og fundu mig og báðu mig leggja aftur taflið, en ég sagðist það eigi gera, og bað ég eina þeirra af mér taka og leggja þar undir taflið, en ég byrði mína af gulli.

Þótti þeim það ekki ofurefli. Hljóp þá ein á mig og greip í mitt hár og reif af mér öðrum megin og með alla vangafylluna og eyrað vinstra. Varð hún mér harðtæk. Ég stóð eigi fyrir, og rak fingurna í augun á henni, og krækti þau bæði úr enni.

Snéri ég henni þá til sveiflu, og festi hún fótinn í bjargrifu, og sleit ég hana úr  augakörlunum, og skildi svo með okkur. Önnur hljóp nú að mér og rak hnefann á nasir mér og braut á mér nefið, og þykir það nokkur lítil lýti á mér síðan, og þar fylgdu með þrjár tennurnar, en ég greip í brjóstin á henni, og reif þau bæði af henni niður að bringuteinum.

Þar fylgdi með magállinn og iðrin. Þá hljóp að mér sú þriðja, og var sú minnst fyrir sér. Ætlaða ég að stinga úr henni augun sem hinni fyrri, en hún beit af mér báða fingurna. Lék ég henni þá hælkrók, og fellur hún á bak aftur.

Hún bað mig þá miskunnar, en ég sagði, að hún fengi ekki líf, utan hún fengi mér allt taflið, en hún dvaldi það ekki. Lét ég hana þá upp standa, og gaf hún mér að skilnaði eitt gler, er það með þeirri náttúru, að hver, sem í það lítur, má vera þeim líkur, sem ég vil, og ef mig lystir, þá má ég þann verða láta blindan sem í litur. 

Fræðimenn hafi talið, allt fram á þennan dag, að Fornaldarsögur Norðurlanda séu skáldskapur og halda nú fram að flest það sem er að koma í ljós um Tartaríu séu samsæriskenning. En sögugrúskurum kom á óvart að finna forn landabréf þar sem stórt landsvæði bar heitið Tartaria.

Týnd menning Tartariu hefur víða valdið heilabrotum upp á síðkastið og hafa verið grafin upp kort allt aftur á 15. öld og heimildir aftur til ársins 635, þó hvergi sé þessa ríkis beint getið í opinberum heimildum.

Það virðist einfaldlega vera hægt að lesa Fornaldarsögur Norðurlanda til að afla heimilda um horfna heimskipan í austurvegi allt frá Rússlandi til Kína, -bæði fram og aftur í tímann.