Skyldi karl helvítið vera að villa um fyrir mér

Þar sem þjóðvegur eitt liggur úr efra niður í neðra, á milli Egilsstaða og Reyðarfjarðar, er Eyvindarárdalur skammt fyrir ofan Egilsstaði. Um þessar slóðir hefur þjóðvegur þeirra í efra legið niður í neðra frá örófi alda. Svolítið áður en farið er upp á Fagradal er áningastaður Vegagerðarinnar. þar sem kallað er Hnúta. Skilti eru gengt Kálfshól, -sem er austan Eyvindarár, rétt norðan við Hnútuna og rétt ofan við Vopnalág, -og eru þau með sögulegum fróðleik.

Í Eyvindarárdölum er stutt vegalengd í flesta staði í neðra og hafa verið uppi hugmyndir að þarna væri staður fyrir "samgöng" þ.e. jarðgöng sem tengja flesta þéttbýlistaði á Austurlandi. Eða réttara sagt það efra niður í neðra, því eins og gamli Héraðsbúin sagði þegar hann fyrst kom niður í ónefndan fjörð, þá kom honum það mest á á óvart hvað stutt var til allra átta.

Það á að hafa verið galdramaðurinn Dalhúsa-Jón, sem kom nafninu á hólinn, þegar hann rak hvalkálf úr Mjóafirði upp á Hérað. Reyndar eru sögurnar af því tvær og í annarri eru hvalkálfarnir tveir, og þá úr Eskifirði. Í báðum sögunum er galdramaðurinn með einn strák með í för sem fer á undan með hvalkálfana í taumi með þau fyrirmæli frá Jóni, sem á eftir rekur, að hann megi alls ekki líta til baka. En það gat strákurinn náttúrulega ekki stillt sig um og leit til baka við Kálfshól, sem er skammt fyrir innan Dalhús og stöðvaðist þar reksturinn. Heitir hóllinn síðan Kálfshóll samkvæmt þjóðsögunni.

Eins og skilti Vegagerðarinnar greina skilmerkilega frá er Kálfshóll til sem þekktur sögustaður með sama nafni löngu fyrir tíma Dalhúsa-Jóns. Þar sat goðinn Helgi Ásbjörnsson fyrir Helga og Grími Droplaugarsonum, ásamt mönnum sínum, Þegar þeir bræður komu ásamt sínu liði yfir Fönn frá Nesi í Norðfirði. Er frá þessu skýrt í Droplaugarsonasögu og hét því staðurinn þegar Kálfshóll á söguöld.

Þarna kom til bardaga, féllu Droplaugarsynir ásamt fleirum. En Grímur reyndist með lífsmarki þegar líkin höfðu verið flutt til bæjar, var hann græddur fyrir tilstilli Gróu frænku sinnar á Eyvindará og hefndi síðar Helga bróður síns með því að drepa Helga Ásbjörnsson. Upplýsingaskiltin við áningastað vegagerðarinnar greina frá þessari sögu.

Á Kálfshól var seint og síðar meir byggður bær, en þar var aðeins búið í stuttan tíma. Bærinn mun hafa verið byggður 1850 og þar búið til 1864, eftir það voru hús nytjuð sem beitarhús frá Dalhúsum. Það má vel ímynda sér að sunnan undir Kálfshólnum hafi verið skjólgott bæjarstæði fyrir norð-austan áttinni, en landlítið og stutt til allra átta undir snarbrattri Gagnheiðinni, niður að Eyvindaránni. Bærinn var austan við á og stóð á milli Dalhúsa og Þuríðarstaða en allir þessir bæir eru nú löngu komnir í eyði og hafa sennilega alla tíð talist til kotbæja.

Það var Magnús Jónsson  frá Kollstaðagerði sem byggði upp á Kálfshóli með seinni konu sinni Þuríði Árnadóttur frá Sævarenda í Loðmundarfirði. Magnús hefur þar búið um fimmtugt og á sextugaldrinum, en Þuríður hátt í tuttugu árum yngri. Þuríður átti eina dóttur fyrir búskap þeirra sem ólst upp hjá föður sínum Gísla Nikulássyni sem bæði bjó á Dalhúsum og síðast á Þuríðarstöðum. Magnús var ekkjumaður og átti fjögur börn með Guðnýu Bjarnadóttir fyrri konu sinni, tvö barna þeirra fylgdu honum í Kálfshól. Þuríður og Magnús eignuðust 6 börn saman. Árið 1860 varð Magnús úti á Eskifjarðarheiði og bjó Þuríður í Kálfshól eitt ár eftir það ásamt börnum þeirra.

Næstu og jafnframt síðustu ábúendurnir á Kálfshól voru hjónin Bjarni Eyjólfsson,  og Eygerður Gísladóttir. Þau voru bræðrabörn og áttu 8 börn. Vorið 1861 fluttust þau að Kálfshóli og eru skráð þar þrjú ár. Búskap lauk þar er þau fluttust á brott vorið 1864. Fjölskyldan dreifðist við brottför frá Kálfshóli. Á Kálfshóli voru síðan beitarhús frá Dalhúsum uns búskap lauk í Dalhúsum vorið 1945.

Ævi fyrsta ábúandans á Kálfshól var um margt raunaleg. Magnús Jónsson var grunaður um að hafa verið valdur að mannshvarfi 24 ára gamall, og virðist hafa mátt þola morðgrun alla ævi. „Magnúsi er svo lýst, að hann væri vel meðalmaður á hæð, en fremur grannur og krangalegur. Einfaldur var hann mjög, og margt fákænlegt skraf eftir honum haft. Hann var ódjarflegur í framgöngu og flóttalegur“; eða svo segir svæsnasta þjóðsagan. Í sálnaregistri Vallneskirkju er Magnúsi aftur á móti lýst í stuttu máli „geðhægur, ekki illa að sér“.

Haustið 1826 fóru Vallamenn í löggöngur í Reyðarfjarðadali; þ.e. austur fyrir Egilsstaðaháls yfir í Eyvindarárdal og dalina þar inn af, Hvíslar-, Fagra-, Svína- og Slenju-dali. Fénu var smalað vestur fyrir Egilsstaðaháls. Að smalamennsku lokinni var safnið réttað í Höfðarétt. Þar kom í ljós að hluti fársins var úr Eiðaþinghá og var ákveðið að reka það austur fyrir háls í Dalhús sem var þá innsti bær í Eiðaþinghá.

Til þess rekstrar voru fengnir Magnús og Nikulás Eyjólfsson 15 ára gamall frá Gíslastöðum. Þeir fóru frá Kollstaðagerði, þar sem Magnús átti heima hjá foreldrum sínum. Bæði í smalamennskunni og áður en þeir lögðu af stað í Dalhús hafði Nikulás strítt Magnúsi svo að hann reiddist. Hafði Magnús m.a. reytt prik til höggs að Nikulási og þegar hann forðaði sér hótað hann að jafna málin seinna.

Magnús kom svo einn heim í Kollstaðagerði eftir að þeir Nikulás höfðu skilað fjárrekstrinum  í Dalhús. Hann sagði að Nikulás hefði ætlað strax heim í Gíslastaði og fara stystu leið inn Aura, eftir fjallgarðinum sem skilur að Héraðið og Reyðarfjarðadali. Daginn eftir kom í ljós að Nikulás hafði ekki skilað sér í Gíslastaði og var þá farið að leita, og ganga á Magnús hvar nákvæmlega þeir hefðu skilist að, kalt hafði verið í veðri og bleytu slydda. Magnús benti leitarmönnum á staðinn. Þar fyrir innan voru blautir leiraurar en engin spor finnanleg eftir Nikulás.

Mikil leit fór fram af Nikulási, en ekki fannst hann, yfirheyrði sýslumaður Magnús í framhaldinu án frekari eftirmála. Í prestþjónustu bók Vallanessóknar er skráð að 19. september árið 1826 hafi Nikulás Eyjólfsson frá Gíslastöðum orðið úti á Aurunum í kulda-slagveðri og ekki fundist.

Ýmislegt varð til að Magnús mátti búa við morðgrun, m.a. er til saga af því að systir Nikulásar, sem var veik á geði og flakkaði um sveitir, hefði komið í Kálfshól á meðan Magnús bjó þar. Sá hún þar silfurhnappa á treyju Magnúsar og sagði; „þetta eru hnappar af treyju Nikulásar bróður míns“. Á hún að hafa sagt frá þessari heimsókn víða.

Viðhorfið til Magnúsar kemur kannski berlega fram í umsögn Níelsar Sigurðssonar pósts sem fann Magnús dauðan eftir að hann hafði orðið úti á Eskifjarðarheiði vorið 1860. Í sögum Landpóstanna er m.a. haft eftir Níels; „skyldi karl helvítið vera að villa um fyrir mér“. Níles hafði villst í þoku á heiðinni sumarið 1860. Gengið í hringi þannig að hann kom aftur og aftur að sama stað og varð þá hugsað til Magnúsar sem nýlega hafði týnst á heiðinni. Níels sá síðan þar í þokunni þúst og var þar lík Magnúsar sitjandi með baggann við bak undir stórum steini, skreið þá orðið maðkurinn inn og út um vitin.

Í Grímu hinni nýju, safni þjólegra fræða íslenskra, eftir Þorstein M Jónsson frá Útnyrðingsstöðum er hvarfi Nikulásar og raunum Magnúsar í framhaldi þess gerð góð skil. Þorsteinn segir þar frá því að hann hafi fengið skýringu á því hvað varð um Nikulás. Það gerðist þegar hann var ásamt Gunnari Jónssyni sjúkrahúsráðsmanni á Akureyri á ferð á Héraði sumarið 1935 meira en 100 árum eftir hvarf Nikulásar.

Þeir voru þá að koma í Útnyrðingsstaði að kvöldlagi til að gista og Gunnar spurði Þorstein hvort einhver vissi hvað um Nikulás varð. Það sagðist þorsteinn ekki vita og efaðist um að nokkuð mundi um það vitnast eftir öll þessi ár. Þá segir Gunnar; „ það veit ég“. Hann segir honum svo frá því Helga Bjarnadóttir á Gunnlaugstöðum hafi frætt sig um það en hann hafi ekki mátt segja frá því fyrr en Helga væri dáin, sem hún þá var.

Faðir Helgu hafði flutt í Kollstaðagerði, næst á eftir búsetu foreldra Magnúsar þar, þegar hún var lítil stúlka. Helga sagði Gunnari að hún hafi verið send einn morgunn til að vitja um silunganet í Kollstaðagerðis tjörninni og þegar hún var að draga netið var það óvenju þungt. Þegar hún hafði dregið það að bakkanum var í því beinagrind af manni í fataleyfum. Henni sagðist strax hafa komið Nikulás í hug en losað beinagrindina úr netinu með stjaka, sem síðan hvarf í tjörnina. Yfir þessu hafði hún þagað vegna þess að svo oft hafði hún heyrt áburðinn á Magnús að hún treysti sér ekki til að segja frá þessu svo hún lenti ekki í vandræðum vegna fundarins, þó svo meira en aldarfjórðungur hafi þá verið liðin frá hvarfi Nikulásar.

Helga var mikil og grandvör merkiskona á Völlum um sína daga, m.a. lengi yfirsetukona Vallamanna. Þorsteinn ber þetta svo í tal við sína nánustu og þá segir Guðlaug systurdóttir hans honum frá því að þetta hafi henni sagt af Þuríði í Arnkelsgerði, sem hafði þetta eftir Helgu með sama formála og Gunnar; að ekki hafi mátt segja frá þessu fyrr en eftir dauða Helgu. Þorsteinn telur alveg víst í Grímu að Magnús hafi verið saklaus af morðáburðinum.

Það megi merkja á þeim persónuleika sem Magnús hafði að geyma samkvæmt samtíma lýsingum, hann hafi verið laus við illsku og allt undirfeli. Líklegra sé að Nikulás hafi hætt við að stytta sé leið inn fjall þegar hann kom að drullunni á Aurnum í krapahríð og kulda. Þess í stað ákveðið að fara á eftir Magnúsi heim í Kollstaðagerði en með einhverju móti lent í tjörninni í myrkri og hríð, eða jafnvel niður um ísskæni.

Það verður seint sagt um Kálfshól að þar sé gæfulegt bæjarstæði en hvort að þarna í nágreninu sé gott vegstæði úr efra í neðra skal ósagt látið. Stutt fyrir utan Kálfshól eru Dalhús. Þar hafa verið gerðar athuganir á því hvort rétt sé að láta næstu og stærstu göng Íslandssögunnar, Seyðisfjarðargöng, koma upp í efra.

Enn eru á sveimi eldri hugmyndir um að gera jarðgöng úr Seyðisfirði yfir í Mjóafjörð og úr Mjóafirði yfir í Norðfjörð og tengja svo neðra upp í efra með göngum úr Mjóafirði upp í Hérað. Svo eru það allra nýjustu gangnahugmyndir sem ganga út á sömu göng en hafa tenginguna í Eskifjörð úr efra í neðra. Báðar þessar leiðir fór Dalhúsa-Jón með hvalkálfareksturinn sem stoppaði við Kálfshól.