Tímabært að afnema skylduaðild að lífeyrissjóðum.

Þeir eru að smá koma með tölurnar gæsluaðilar lögbundna sparnaðarins og má vera nokkuð ljóst að lífeyrissjóðirnir eiga eftir að sína mun verri tölur en þessar.  Okkur er gert með lögum að láta 12% tekna okkar renna sem skyldusparnað til lífeyrissjóða.  Það má seta stórt spurningarmerki við það hvort ekki sé orðið tímabært að afnema þennan lögbundna skyldusparnað sem virðist snúast upp í andhverfu sína með reglulegu millibili.

 

Minn lögbundni sparnaðar var í Íslenska lífeyrissjóðnum.  Ávaxtaður í LÍF VI þar sem einungis áttu að vera ríkisskuldabréf og aðrir skotheldir pappírar.  Þessi LÍF VI leið var ætluð fyrir 65 og þá sem ekki vilja taka áhættu enda ávöxtunin lág og örugg nánast verðtryggð.   

 

Ég fékk bréf frá ÍL í desember þá var tilkynnt um 21% tap á LÍF VI sem er öruggasta leiðin, ríkisskuldabréf og verðtrygging.  Í bréfinu sagði að ótrúleg atburðarás í kjölfar setningar neyðarlaganna 6. október hefði orsakað tapið (sem er nú reyndar nær 30% í raun).  Þeir höfðu gert þau mannlegu mistök að fjárfest í skuldabréfum bankanna og smávegis í Samson og Baugi.

 

Ég er ekki viss um að almennur launamaður sé nógu meðvitaður um að þetta eru 12% sem hann er skildaður til að láta renna til lífeyrissjóða, vegna þess að það eru aðeins 4% sem koma fram á launaseðlinum, hin 8% heita hinu fáránlega nafni mótframlag vinnuveitenda.

 

Minn frjálsa sparnað hafði ég frá 2004 talið best varðveittan á gjaldeyrissreikningum, ég hafði ekki það fjármálavit að hefja stórtækar lántökur í þeim tilgangi að taka stöðu með krónunni á sama tíma og ég taldi að sparnaðurinn yrði best geymdur í erlendri mynt.  Því fór sem fór raun ávöxtunin á minn litla frálsa sparnað varð 60-70%.  Ég hef alltaf verið á því að ég eigi að fá að ávaxta sjálfur  þessi 12% sem lög skylda mig til að láta renna til lífeyrisjóðs.

Lífeyrisréttindi skerðast

Athugasemdir

[Magnús Sigurðsson, 26.3.2009 kl. 09:52]

100% sammála þér Sigurður og það sem við ættum auk þess að hafa í huga, er að í gegnum skatta eigum við eftir að borga ævintýri "efnahagssérfræðinganna" sem koma til með að gera okkur að því sem næst 100% þrælum.  Framtíðin gæti átt eftir að fela það í sér að sá sem hefur vinnu er í verulega slæmum málum.

[Jón Bragi Sigurðsson (IP-tala skráð) 27.3.2009 kl. 05:58]

Sælir Magnús

Mér þykir þú mæla manna heilastur.

Ég gæti skrifað hér langhund mikinn um lífeyrissjóðina en læt þetta duga:

Ég var líka forðum daga að reyna að benda vinnufélögum mínum á að við greiddum 10% (var 10% þá) í lífeyrissjóð en ekki bara 4%. En þeir litu á launaseðilinn sinn og fullyrtu að þeir greiddu aðeins þessi 4%.

Þegar þetta kom til umræðu á fundum í mínu stéttarfélagi sögðu þeir sem þar voru í forsvari að þetta væri gert í samningum til þess að halda í við verðbólgu og í staðinn fengjum við góð eftirlaun sem legðust ofan á önnur ellilaun þannig að við gætum lifað eins og greifar á efri árum.

En þegar kom að því að greina frá því hvað við ættum að fá í lífeyri fannst mér það grunsamlega lítið, því ég var búinn að reikna út hvað ég myndi fá mikið ef ég myndi vinna í 40 ár og var það ágæt summa þó svo að peningarnir myndu ekki ávaxtast meira en bara að halda í við framfærsluvísitölu.

En þá komu þeir alltaf með dæmið um manninn sem slasaðist á yngri árum og lífeyrissjóðurinn þyrfti að greiða honum lífeyri til æviloka. En ég spyr á móti; hvað með þá sem deyja kannske 60 ára og einhleypir þannig að sjóðurinn þarf aldrei að leggja út einn eyri þeirra vegna. Ætli þau dæmin séu ekki svipað mörg.

Svo má ekki gleyma því að ríkið sá sér fljótlega leik á borði að lækka ellilífeyrinn sem því nam sem menn fengu úr lífeyrissjóðnum sínum. Þannig að þá var búið að gabba okkur algerlega uppúr skónum. Við borguðum skatt til þess að ríkið gæti greitt okkur ellilaun og síðan létum við 10-12% prósent af laununum okkar til þess að geta haft það ögn skárra en nam ellilaunum til þess að standa síðan á nákvæmlega sama stað þ.e. fáum jafn mikið/lítið og áður. Eini munurinn er sá að við borgum tvisvar fyrir það.

Síðan er náttúrlega eins og þú segir algjör skandall að þessir lífeyrissjóðir okkar og stjórnendur þeirra byrjuðu fljótlega að leika banka í stað þess að einbeita sér að því að ávaxta peningana okkar sem öruggast og best.

Mér krossbrá þegar ég leit inná síðu míns lífeyrissjóð í fyrra og sá þar ekkert um horfur okkar launþega varðandi lífeyri. Síðan leit út eins og síða hvers annars banka eða fjármálafyrirtækis með alls konar bulli um skuldabréf og fréttum úr fjármálaheiminum.

Og eftir að kreppan skall á var farið að tala um að lífeyrissjóðirnir ættu að flytja heim fjármagn sitt heim til þess að redda málunum þ.e. kasta þeim í skuldahítina og óstjórnina á Íslandi.

En ég segi: Hlutverk lífeyrissjóðanna er að ávaxta peningana okkar á sem bestan og öruggastan hátt svo að við getum fengið sómasamleg eftirlaun og ekkert annað!

[Snjólaug A. Sigurfinnsdóttir, 27.3.2009 kl. 07:10]

Djöfull voru launþegar og atvinnurekendur gabbaðar af hálfu Lífeyrissjóða og bankanna, og svo hreykir Ögmundur sér af að taka ekki kartöflu fyrir störf sín í þágu BSRB. Hefði verið nær að taka laun fyrir og sinna eftirliti sínu heldur en sitja á sínum rassi og spila með.  Hvar er ábyrgð formanna okkar? mér er spurn... það er eins og megi ekki nefna þetta.

[Magnús Sigurðsson, 27.3.2009 kl. 08:30]

Þakka þér fyrir greinargóða athugasemt Jón Bragi.

Þú gerir góða grein fyrir stöðunni og því hvað þetta svokallaða mótframlag vinnuveitenda er villandi.  Þar sem ég hef verið minn vinnuveitandi mest allt mitt líf þá hef ég alltaf gert mér fulla grein fyrir hvað þetta hlutfall er af tekjum, nú 12%. 

Eins bendir þú á hverskonar útúrsnúningar hafa  verið ntotaðir þegar óskað hefur verið eftir rökstuðningi fyrir því hvað lífeyrir sem gemur til útborgunnar er lítill miðað við að sem greitt hefur verið inn í gegnum tíðina. 

Afi minn, sem ég átti því láni að fagna að kynnast mjög vel, sagði mér að það borgaði sig ekki fyrir hann að eltast við lífeyrissréttindi sín því að skerðingar s.s. á tekjryggingu og öðru kæmi á móti þannig að hann hefði úr ekkert meiru að spila.  Þetta var á milli 1980 og 1990.  Það sorglega er að þetta hefur lítið breyst síðan þá.

Síðan er það kapítuli út af fyrir sig þegar lífeyrissjóðirnir fóru að leika banka, stunda lán til annarra en félagsmanna með hlutabréfakaupum og nú síðast stöðutökum með og á móti krónunni út og suður. Þessa hugmyndir um að flytja fjármagnið heim í skuldahítina vegna kreppunnar verða aldrei að veruleika að er búið að eyða þessum peningum í hýtinni. 

Nú snýst dæmið hjá flestum sjóðanna um það eitt að ná áfram 12% af tekjum launþega svo hægt sé að halda geyminu eitthvað áfram.  Hvað mig varðar þá vil ég bera ábyrgð á mínum ævisparnaði og ef hann tapast þá er bara við einn að skast. 

[Magnús Sigurðsson, 27.3.2009 kl. 08:43]

Hverju orði sannara Snjólaug, bankarnir göbbuðu marga. 

Ginningar hafa alltaf gengið best með því að spila á græðgi og hégómagirnd.  Margir dásömuðu lífeyrissjóðakerfið sem eitt það besta í heimi meðan ávöxtunin var takt við græðgina og stjórnendurnir gengust upp í því að vera fjárfestingarsnillingar í hégómagirndinni.

Það er eins íslenska lífeyrissjóðakerfið og kvótakerfið, þegar það er farið að tala um þau sem bestu kerfi sinnar tegundar í heiminum, þá er nær öruggt að það er maðkur í mysunni.

Kannski hefur Ögmundur það sér til málsbótar flestir hans skjólstæðingar eru með ríkistryggingu á sínum lífeyriskjörum sem skattgreiðendum er ætlað að standa vörð um.

Auðvita ættu almennir launþegar að krefjast ríkisábyrgðar á þau 12% launa sem þeim er gert með lögum að láta renna til lífeyrissjóða.