Kristfjárjarðir - Jesú Kristur gerður arflaus

Þeir eru sennilega ekki margir bæirnir á Íslandi sem byggðir eru í landi Jesú Krists. Kristfjárjarðir á Íslandi eru um margt merkileg fyrirbæri og athyglivert hvernig með þær hefur verið farið í gegnum tíðina. Varast skildi að flokka Kristfjárjörð með kirkjujörðum eða ríkisjörðum. Kristfjárjörð var landareign, sem arfleidd var Jesú Kristi fátækum til framfærslu, en hvorki kirkju, ríki né sveit, nokkurskonar sjálfseignastofnun. Þetta er talið að eigandi jarðarinnar hafi gert sér til sáluheilla.

Allt eins má telja að kristfjárjarðir séu ævaforn aðferð við að koma auðæfum undan valdhöfum til fátæklinga. Þessa aðferð var farið að brúka snemma eftir að land byggðist. Þó svo að Kristfjárjarðir hafi verið ánafnaðar fátækum með þessum hætti voru þær samt sem áður í umsjón kirkjunnar fram eftir öldum. Síðar komust þær í umsjón konungs og síðast sveitarfélaga, enda má segja að kirkja, ríki og sveit hafi farið með félagslega framfærslu fátæklinga í gegnum aldirnar.

Samkvæmt Kristnirétti 1275 átti biskup að ráða Kristfé. Fyrir siðaskipti var margt Kristfé orðið eign klaustra og biskupsstóla og var þá stundum reynt að losa um kvöðina. Fyrir siðaskipti muna a.m.k. 108 jarðir hafa talist Kristsfé: Á Norður- og Austurlandi 66, frá Vestur- Skaftafellssýslu til Húnavatnssýslu 42; fjórðungur þeirra var í Múla- og Skaftafalssýslum, 27.

Eftir siðaskiptin munu flestar Kristfjárjarðir hafa runnið til konungs með klaustra- og kirkjueignum. Á Alþingi 1859 var samþykkt bænarskrá til konungs, samkvæmt ósk Þinghöfðafundar í Norður-Múlasýslu, þar sem þess var óskað að umsjón Kristfjárjarða væri falin sveitarfélögum, ómagagjald aftekið, en afgjald rynni í sveitarsjóð; var það rökstutt með “breyttu ásigkomulagi tímanna” en án árangurs. (Einar Laxnes - Íslandssaga)

Tugir jarða voru taldar Jesú Krists fram á 20. Öldina, og eru sumar það en þann dag í dag. Í sveitarfélaginu Múlaþingi eru sennilega um tugur Kristfjárjarða. Þær eru samt fáar kristfjárjarðirnar á Íslandi með þéttbýli fjölda fólks til hagsbóta. Einn stað veit ég þó um en það er þorpið á Djúpavogi, sem nú er í Múlaþingi, Djúpivogur byggðist í landi Jesú Krists.

Búlandsnes, sem getið er um í landnámu, þar sem Djúpivogur sker sig inn í landið, hefur þá sérstöðu að vera kristfjárjörð, þ.e. að hafa verið arfleitt Jesú Kristi en hvorki sveit, ríki né kirkju. Í bók sinni Að Breyta fjalli fer Stefán Jónsson fyrr um fréttamaður og alþingismaður yfir hluta þeirra vandkvæða, sem felast í því þegar kristfjárjarðir eru annarsvegar, og engir pappírar finnast um gjörninginn.

Búlandsnesið er Kristfjárjörð. Flestöll skjöl varðandi þessa jörð, sem lengst af var talin hin tíunda verðmætasta á Íslandi, eru löngu tínd, þau sem varða eignarhald Krists á jörðinni. Í Fornbréfasafninu getur þó að finna skrif Gissurar biskups Einarssonar frá árinu 1541 um þessa eign, sem sennilega hefur lent í umsjá kirkjunnar löngu fyrir siðaskipti. Hitt er ljóst að einhver eigandi jarðarinnar til forna gaf hana fátækum í Geithellnahreppi fyrir sálu sinni.

Fátækir hétu þeir samkvæmt fornri skilgreiningu, sem ekki gátu framfleytt sér af eigin rammleik. Hreppsómagar í sveitinni hafa þá tæpast verið fleiri en sex að tölu og voru þar með alls ekki fátækir lengur, heldur orðnir ríkustu menn á Austurlandi. Nú var forsjármönnum Geithellnahrepps vandi á höndum, að sjá farborða sálu gefandans, því tæplega kæmist hún í heimavist með englum, ef auður hans hafnaði af bókhaldslegum og lagalegum ástæðum hjá ríkismönnum. Neyttu hreppsnefndarmenn vitsmuna og svo þess að hreppsómagar voru hvorki sjálfráða né féráða að lögum. Komu þeir málum fyrir á þá lund, að þiggjendur þessara auðæfa héldu áfram að vera fátækir og urðu þó eigendur að tíundu dýrustu eign á Íslandi. Í fundargerðarbók hreppsnefndar mun hafa verið færð samþykkt á þá lund, að sökum ósjálfræðis og ófjárræðis hinna fátæku og vegna sálarheillar gefandans skyldi hreppsnefndin annast yfirráð eignarinnar og ráðstafa arðinum á þá lund, að hreppsómagar héldu áfram að vera fátækir. Búlandsnesinu var því skipt með gögnum og gæðum milli hreppstjóra og oddvita, og skyldu þeir í staðinn deila með sér framfærslu ómaganna.

Ekki hef ég af því að segja, að þessir forríku sveitarlimir í Geithellnahreppi hafi átt við þrengri kost að búa en gerðist um snauða ómaga annarra sveitarfélaga. Það er á hinn bóginn ljóst að af heimildum, að arðurinn af þessari stóreign hefði mátt endast til þess að halda mjög marga sveitarlimi allríkmannlega á þess tíma mælikvarða, en einnig það hefði kannski getað skemmt skrattanum og komið umræddri sál í vanda, enda áttu menn ekki neitt á hættu með það.

Þegar fram liðu stundir var vörslu eignarinnar breytt á þá lund, að létt var af hreppstjóra og oddvita þeirri kvöð að hafa sjálfir sveitarómagana á framfæri sínu persónulega, heldur guldu þeir leigu, hvor fyrir sinn hlut eignarinnar. Hreppsnefndin skipti síðan upphæðinni í meðlög með ómögunum og arðshlutur þeirra af eign sinni færðu þeim til skuldar, rétt eins og þeir ættu alls ekki Búlandsnesið. Höfund brestur guðspekilega þekkingu til að álykta um það, hvernig hertar ráðstafanir valdsmanna til að varðveit fátækt erfingjanna kunni að hafa plumað sig upp á sálarheill hins látna auðmanns, en svo fór um það er lauk, að hreppsnefndin svipti fátæka endanlega þessari eign sinn. Þá var Geithellnahreppi skipt með eignum og skuldum og Búlandsnesið þaðan í frá látið heita eign nýja sveitarfélagsins, Búlandshrepps. Ég vil ekki nefna þennan verknað fornvina minna og frænda í Geithellnahreppi neinum leiðinlegum nöfnum, heldur einungis leyfa mér þá tilgátu, að einmitt þannig kunni nú meðal annars að standa á þessu þrotleysi fátæktarinnar í öllum heiminum, að það eru gjarnan þeir snauðu sem stolið er frá, sínu litlu frá hverjum, og safnast þegar saman kemur. Hér hafa menn steytt á sömu steinunum og hin síðari árin í tilraunum sínum til þess að bæta öðru fremur hag þeirra fátækustu við gjörð kjarasamninga. Forrit mannlífskerfisins byggir á því, að sumir skulu eiga meira en aðrir, og því verður ekki haggað nema með því að skipta um forritið. Þess eru dæmi að slíkt hafi verið reynt, sem var víst reyndar með þeim árangri, að aðrir urðu þá ríkari en sumir, sem var víst ekki ætlunin.

En þetta dæmi um vandræðaskapinn út af ríkidæmi fátækara í Geithellnahreppi finnst mér frásagnarvert, vegna þess hve sjaldgæft það hlýtur að vera, að tiltölulega margir bjargálna geti kynslóðum saman haft mjög mikið af sárafáum fátæklingum.

Nú treysti ég mér ekki til að eigna frændum mínum, Skaftfellingu, eins og þeir voru langflestir að ætt og uppruna í þessum hreppi, frumsmíð þessa guðspeki- og lögfræðilega snjallræðis til andsvars gegn einhverjum hættulegasta agnúa kristindómsins, enda sennilega óralöngu fyrr hafi komið til ráð biskupa og lögsögumanna á landsvísu, þótt ókunnugt sé mér að önnur eins vá hafi að helgi skynsamlegs eignarréttar í öðrum landshlutum á þeim tíma. (Stefán Jónsson – Að breyta fjalli)

Hvort hugmyndir Stefáns Jónsonar um 6 fátæklinga í Geithellnahreppi eru komnar frá Tyrkjaráni er ekki gott í að spá, en þegar Tyrkir rændu fólkinu á Búlandsnesi árið 1627 kemur fram í Tyrkjaránsögu að 6 heimilismenn hafi verið umrenningar sem þar voru hernumdir.

Árið 1888 áttust oddvitinn og hreppstjórinn, Haraldur Ó Breim á Búlandsnesi og Jón Jónsson í Borgargarði, við í dómsmáli vegna deilna um leigu af Borgargarði sem tilheyrir Búlandsnesi. Haraldur taldi Jón eiga að greiða til sín Kristfjárgjald aukalega, sem var 1/3 kristfjármaður.

Í dómsorði kemur fram: Með konungsúrskurði 31 maí 1867 var ákveðið um ýmsar Kristfjárjarðir, þar á meðal Búlandsnes með hjáleigunum Bjargarrétt og Borgargarði, að við leiguskipti skuli byggja þær eins og aðrar jarðir fyrir ákveðið afgjald, er renni í sveitarsjóð þann, sem í hlut á, en að ómagahaldið, sem á þeim hafði hvílt, skuli með öllu aftekið. Þannig að Þinghöfða samþykkt þeirra Norð-Mýlinga virðist hafa orðið ofan á hjá konungi fyrir rest.

Þarna var deilt um framfærslu eins fátæklings af ábúendum kristfjárjarðarinnar Búlandsness, ef rétt er skilið, sem hafði verið afnumin með konungsúrskurði 1867, en settur á sveitasjóð. Þegar Tyrkir rændu fólki á Búlandsnesi árið 1627 kemur fram að 6 umrenningar hafi þar verið hernumdir.

Á 21. öldinni reynist ekki lengur örðugt að hafa arfinn af Jesú Kristi og fátæklingunum án nokkurs samviskubits, þeim er einfaldlega öllum komið á sveitina. Gjörningurinn verður samt að hafa stimpil frá Alþingi.

Í Upphafi þessarar aldar var landnámsjörðin Arnheiðarstaðir og Droplaugarstaðir, sem var hjáleiga frá Arnheiðarstöðum, hafðar af Jesú Kristi með lagagafrumvarpi félagsmálaráðherra og afraksturinn settur á hreppinn.

Texti lagafrumvarpsins var mjög einfaldur: Frumvarp til laga um sölu kristfjárjarðanna Arnheiðarstaða og Droplaugarstaða í Fljótsdalshreppi. (Lagt fyrir Alþingi á 126. löggjafarþingi 2000–2001.) 1. gr. Hreppsnefnd Fljótsdalshrepps er heimilt að selja ábúendum kristfjárjarðirnar Arnheiðarstaði og Droplaugarstaði í Fljótsdalshreppi. Verð jarðanna, mannvirkja og ræktunar á þeim fer eftir því sem um semst, en ella skal það ákveðið af dómkvöddum matsmönnum. Andvirði jarðanna skal varið til félagslegra framkvæmda í hreppnum. Ráðstöfun söluandvirðis skal háð samþykki félagsmálaráðuneytisins og vera samræmanleg hinum forna tilgangi kristfjárgjafa. 2. gr. Lög þessi öðlast þegar gildi. -Greinargerðina má sjá hér.

Það eitt að Arnheiðastaðir hafi borið nafn þessarar landnámskonu í meira en þúsund ár bendir til að hún hafi átt því að venjast að hafa sitt fram. Hvort sem það var hún eða afkomendur hennar sem arfleiddu jörðina Jesú Kristi.

Fötin skapa manninn

Það má segja að jafnvel luralegur gleraugnaglámur í allt of litlum bláum jakkafötum geti orðið greindarleg opinber persóna, jafnvel komist til metorða. En ef sá sami yrði dubbaður upp í steypugalla þá kæmi í ljós að hann liti lítið betur út en hver annar fábjáni í slöku meðallagi.

Af og til í gegnum tíðina hef ég verið minntur á hversu fötin eru afgerandi í að skapa manninn. Einu sinni sátum við Matthildur mín til borðs með föðurbróðir mínum og hans konu í fermingarveislu í fjölskyldunni, veislan var tvíburasystra, sem voru eins klæddar auk þess að vera nauðalíkar.

Föðurbróðir minn hafði sagt að hann væri það ómannglöggur að ekki þýddi fyrir sig að reyna að þekkja þær systur í sundur þegar konan hans bað hann um það. Ég sagði honum bara að giska það væru allavega 50% líkur á að hann hefði rétt fyrir sér, en það vildi hann ekki, þó svo að þetta væri vinn vinn staða.

Amma og afi þeirra tvíburasystra komu og settust við borðið. Amman var spurð hvor þeirra væri nær, og hún sagði, -Lísbet. Er það virkilega; sagði kona föðurbróðir míns, -ég sem hefði haldið að hún væri Katrín. Það er ekki svo auðvelt að þekkja þær í sundur þegar báðar eru prúðbúnar; sagði amman.

Þarna sérðu; sagði ég við föðurbróðir, -þú hefðir betur tekið sénsinn. Ég hefði allt eins getað sagt Katrín; sagði hann. Skiptir ekki máli; sagði ég, -þið hefðuð allavega orðið sammála, og ef þú hefðir sagt Lísbet þá hefðirðu haft rétt fyrir þér.

Í framhaldinu sagði ég frá okkur fyrrum nágranna mínum á Djúpavogi, sem ég hafði stundum steypt fyrir. Það var þegar við komum í fermingarveislu til fjölskyldu bróður Matthildar, sem eiga heima í húsi, sem stendur á milli húsanna þar sem við nágranni minn bjuggum.

Þessi nágranni minn var vélstjóri á togara. Hávaxinn, myndar maður venjulega í gallabuxum, flannelskyrtu og gæruskinnsúlpu úti við. En þarna var hann kominn til fermingaveislu í svörtum jakkafötum, með bindi og gat allt eins verið erindreki frá sameinuðu þjóðunum.

Nágranni minn heilsaði mér með virktum og kynnti sig með nafni, sem ég gerði líka fyrir kurteisissakir, þó ég þekkti nágranna minn í svörtu jakkafötunum. Svo settumst við á móti hvor öðrum við borð. Eftir smá stund varð nágranni minn kindarlegur um leið og hann gjóaði augunum yfir borðið til mín og sagði; -já þetta ert þá þú, ég þekkti þig ekki í jakkafötunum.

Kona föðurbróðir míns sagði að það væri ekki nema von þó ég þekktist ekki þegar ég væri í jakkafötum, en ekki með sementsslettur í steypugalla. En föðurbróðir minn hélt nú að það myndi aldrei koma fyrir sig að hann þekkti mig ekki þó ég væri í hreinum jakkafötum.

Svo var það seint síðasta sumar að ég var minntur rækilega á þetta með fötin sem skapa manninn í eitt skiptið enn. En þá höfðu þær mæðgur, Matthildur mín og tveir næstu ættliðir farið á búðarráp á laugardegi. Eftir að þær voru farnar klæddi ég mig upp á og fór til jarðarfarar.

Þegar ég kom heim frá jarðarförinni, elti Ævi, -þá þriggja ára, -dóttir dóttir mín mig með undrunarsvip inn í herbergi og sagði með tilþrifum; -afi fórst þú líka út að kaupa föt. Nei, sagði ég; -ég átti þessi föt inn í skáp og ætla núna að ganga frá þeim aftur inn í skáp. Þá sagði Ævi; -en afi af hverju ertu ekki bara í þeim því þá ertu alveg eins og prins.

Gætum við fengið að heyra eitthvað íslenskt?

Nú þegar lýðveldið er farið veg allrar veraldar og landinn situr uppi með svarta Pétur og flissandi Davos dúkkulísur kosningar eftir kosningar. Blaðrandi Young Global Leaders dansandi lögfræðilegt limbó í forgarði helvítis, blásandi glæðum metoo myllunnar sér til upphefðar.

Og þjóðríkið er fokið á vit forferðranna á meðan femínískar fasista fraukur jafnaðarmennsku glóbalsins naga undirstöður þjóðanna, í samvinnu við auðinn sem á enga þjóðlega samleið lengur með jöfnuði, en veður um völlinn og heggur mann og annan með regluverki andskotans.

Er nema von að spurt sé eftir tveggja ára stríðsæsingar fjölmiðla glóbalsins um loftslag, veiru og Rússa; -gætum við fengið að heyra eitthvað íslenskt eitthvað gamalt og gott? -Kannski Öxar við ána, árdags í ljóma. Jafnvel bara eitt eilífðar smáblóm með titrandi tár, sem tilbiður guð sinn og deyr.

Þegar Hvanndalabræður mældu Kolbeinsey

Í öldinni sautjándu er sagt frá því að árið 1616 hafi verið slegið máli á Kolbeinsey. Voru það þrír bræður, sem gerðu þangað leiðangur að undirlægi Hólabiskups. Þessir bræður voru frá Hvanndölum, sem er dalur yst á Tröllaskaga fyrir opnu hafi í norðaustur á milli Héðinsfjarðar og Ólafsfjarðar. Ófært er úr þessum dal af landi og ekki auðvelt að komast þangað á sjó.

Hvanndalir er samt einn af þeim stöðum sem hefur verið búið á Íslandi af og til frá því land byggðist. Ef flogið er yfir Hvanndali á já.is má sjá talsverðar rústir mannvirkja. Hvanndalabræður voru þrír og er faðir þeirra talin dáinn árið fyrir Kolbeinseyjarferð þeirra bræðra, ekki er neitt vitað um móðir þeirra.

Bjarni hét elsti bróðirinn og var hann 28 ára þegar ferðin var farin en hinir bræðurnir Einar og Jón þá innan við tvítugt. Lítið væri vitað um þessa ferð ef ekki hefðu varðveist vísur, sem samdar voru eftir frásögn Einars mörgum áratugum eftir þessa svaðilför þeirra bræðra, en Bjarni drukknaði í róðri ári eftir Kolbeinseyjarferðina.

Þessi sjóferð þeirra bræðra gerir það að verkum, að til er bæði mæling og lýsing af hvernig Kolbeinsey var fyrr á öldum. Eftir þessum vísum hefur verið gerð ferðasaga, sem Gísli Konráðsson sagnaritari setti saman, og Jón Helgason notar í fréttastíl í Öldinni sautjándu. Fylgir sú frásögn hér á eftir. 

- 0 - 0 - 0 - 0 - 0 -

Hvanndalabræður svonefndir, synir Tómasar Gunnlaugssonar, hafa farið hina frækilegustu könnunarferð norður í haf og stigið þar á land á ey þeirri, sem nefnist Kolbeinsey. Hvanndalabræður heita Bjarni, Einar og Jón, og er Bjarni þeirra elstur, nær þrítugur, en hinir báðir innan við tvítugt. Réðust þeir til þessarar ferðar að beiðni Guðbrands Þorlákssonar Hólabiskups, er gaf þeim allmikið fé.

Ekki tókst þeim bræðrum að komast til eyjarinnar fyrr en í annarri atrennu. Lögðu þeir fyrst af stað frá Hvanndölum að leita eyjarinnar í sólskini og góðu veðri. Voru þeir á nýlegum báti, vel búnir að nesti og drykk. En ekki voru þeir komnir lengra en á mitt Grímseyjarsund er á þá kom austansúld með dimmri þoku um nætur.

Eigi að síður héldu þeir áfram, enda höfðu þeir meðferðis áttavita, og sigldu til norðurs svo nærri austri sem vindur leyfði. Loks var það að morgni dags, að þeir komu þar, sem bjargfugl var í sílamori á sjónum. Flugu fuglar allir til austurs, er þeir hurfu úr sílinu, og merktu þeir bræður af því, að Kolbeinsey myndi ekki fjarri í þeirri átt og hefði fuglinn flogið þaðan úr bjargi í morgunnsárið.

En  nú skall á stormur með stórsjó. Sáu þeir þann kost vænstan að hleypa undan veðrinu, enda var sjódrif svo mikið, að vart sást út yfir keipa. Náðu þeir landi á Hraunum í Fljótum.

Ekki voru þeir bræður af baki dottnir. Þegar þeir höfðu setið heima í Hvanndölum í sex daga, lögðu þeir af stað í annað sinn. Hrepptu þeir dimmviðri og súld sem áður, en létu það ekki skelfa sig. Svo var það dag einn síðla, að Bjarni og Jón sváfu, en Einar vakti og stýrði bátnum, að upp birti, svo að sá til sólar á vesturlofti.

Sá Einar þá eitthvað hvítleitt á sjónum í austurátt og hugði það fyrst vera skip. En þegar betur var að gáð, reyndist þetta kollur eyjar, sem reis út hafinu, hvítur af fýl og fuglariti. Vakti Einar bræður sína þegar. Felldu þeir segl í skyndi, því gegn vindi var að sækja til eyjarinnar, og settust undir árar. Var vika sjávar til eyjarinnar, og telja þeir sig hafa róið þá leið á einni eykt.

Þeim bræðrum varð það fyrst fyrir, að þeir létu greipar sópa um fuglabyggð í skeri eða nöf, er þeir komu að, og síðan hugðust þeir renna fyrir fisk. Fiskur reyndist þó tregur, og reru þeir þá í vík eina, köstuðu þar út stjóra og stukku á land með streng, sem þeir festu þó lítt eða ekki.

Vildi nú svo slysalega til, að brimsúgur dró bátinn út. Varð þeim æri bilt við, er þeir urðu þessa varir, og freistaði Bjarni þess tvívegis að fleyta sér út í bátinn, En ekki tókst það, og var með naumindum, að hann náði landi aftur.

Það er af bátnum að segja, að hann rak út, en þeir bræður stóðu eftir allslausir, því skjólflíkur þeirra, nesti og drykkjarföng voru í bátnum. Reikuðu þeir upp úr fjörunni, daprir í bragði, vörpuðu sér þar á kné og báðust fyrir. Þegar þeir höfðu lokið bænagerð sinni, röngluðu þeir upp á eyna í ráðaleysi, vonlitlir um, að úr rættist fyrir þeim, enda bar bátinn æ lengra frá landi.

Litlu síðar lægði vindinn, og var logn um hríð. En því næst tók að kula af norðvestri. Við það tók bátinn að reka að eyjunni á ný. Biðu þeir nú á milli vonar og ótta. Stefndi báturinn að eynni, en hætta var á, að hann kynni að taka niðri,  er þeir fengju ekki náð til hans. Svo giftusamlega tókst þó til, að bátinn bar mjög nærri landi, áður en hann stöðvaðist, en samt var ekki vætt út í hann.

Þeir bræður höfðu farið með færið með sér á land. Röktu þeir það nú í laup í flæðarmálið, bundu stein við endann og reyndu að slöngva út í bátinn. Tókst þeim að kasta steininum ofan í skutinn á bátnum, og festist hann þar undir stafnlokinu. Heppnaðist þeim síðan að draga hann að landi á færinu. Urðu þeir harla glaðir, er þeir höfðu náð bátnum, svo sem nærri má geta, og lofuðu Guð hástöfum.

Þessu næst bundu þeir bátinn tryggilega og hófu síðan að veiða fugl og safna eggjum. Tóku þeir geirfugl og langvíu, átta stór hundruð, en fýllinn þótti þeim magur, svo að þeir skeyttu ekki um hann.

Loks könnuðu þeir eyna og mældu hana með vað. Segja þeir hana full fjögurhundruð faðma á lengd og ætla, að hún sé um sextíu faðma á breidd. Þeir giska á, að kollur hennar sé sextíu föðmum yfir sjó. Fimm tegundir bergs virtist þeim vera þar í björgum, og gróðurlaus er eyjan með öllu.

Fimm dægur voru þeir bræður í Kolbeinsey, og var þá brimlaust og veður blítt. Fermdu þeir svo bát sinn fugli, eggjum og þorski og létu í haf. Byr var þægur, heiður himininn og hið besta skyggni. Hrepptu þeir gott leiði og tóku land á Siglunesi.

Þetta þykir hið frækilegasta afrek, og var ekki um annað meira rætt á Öxarárþingi í sumar en Kolbeinseyjarferð Hvanndalabræðra.

Freakshow

Úr því að ekki dugði að reka Rússa úr Eurovision dugir ekki minna en að hlusta ekki á þá hvar sem því verður við komið. Dvaos dúkkulísurnar með pestargrímurnar storma hánefjaðar til dyra ef einhverstaðar er Rússa á skjá að sjá, verst væri ef Rússinn hefði eitthvað að segja sem til friðar horfir, -þá væri gamanið búið.

Hvert vestræna ríkið af öðru lofast til að senda almenningi í Úkraínu skortfæri svo að það sé hægt að halda lífi í helförinni sem Rússar hófu með innrás sinni. Enda ágætt að halda vesturlandabúum uppteknum við hörmungarnar í Úkraínu meðan verið er að krafsa yfir mesta skítinn eftir pestarfasismann.

Já, hver þarf á óvinum að halda með slíka vini?

Gengu út þegar Lavrov ávarpaði ráðstefnuna

Moðreykur

Nú vafrar Gnarrinn um í moðreyk í eitt skiptið enn, sem alls ekki þarf að koma á óvart. Honum finnst rétt að leggja íslenskum viðhlæjendum sínum úr jafnaðarfasismanum lið. Þau hafi á réttu að standa með stríðsæsingabrölti sínu svo Pútín verði stöðvaður. 

Hann fabúlerar meir að segja um ISIS og skinsamleg skandínavísk gildi sem tóku þátt í að sprengja Líbýu aftur á steinöld, og er orðin ósammála pabba sínum, sem fór í Keflavíkur göngu undir slagorðunum Ísland úr NATO og herinn burt.

Sjálfsagt er hann að skýrskota til femininsku fasista fraukanna sem fóru stórum á götum úti í gær, á mótmælum eftir að hafa lokað á öll skoðanaskipti nema þá þau einu réttu s.l. tvö ár, og lokað þegna sína á bak við pestarpinnana. Sá í gær að einhverjar af þessum geldhænum gáfu leifi til að ungir karlmenn færu til Úkraínu með símanum sínum til að berjast við Rússa. 

Í dag lauk ég drepsóttar inniverunni og fór ég til vinnu í morgunn. Hitti hann Pavel vin minn sem setti mig niður á jörðina hvað Úkraínu deiluna varðar. Rétt eins og Gnarr þá var hann komin upp á kannt við pabba sinn, sem er af Úkraínskum ættum, en sér samt ekki að NATO og ESB sé beinlínis með lykilinn að lausn fyrir Úkraínumenn.

Það sem verra var Pavel sýndi mér myndir úr símanum sínum af því sem er að gerast off the record í Úkraínu og verð ég að segja það eins og er að ég er ekki búin að ná mér enn og á ábyggilega seint eftir að jafna mig. Þetta er stríð Maggi sagði Pavel, þegar hann sá hvað ég fölnaði, -svona fer það fram.

Ef einhverjum hefur orðið flökurt á að sjá geldhænur afhöfðaðar þá voru myndskeiðin í símanum hans Pavels þess eðlis að Ísland ætti aldrei að ljá máls á öðru en að taka þátt í  friðsamlegri lausn. Þar er ég sammála gömlu feðraveldis friðarsinnunum.

Jón Gnarr hefur tekið NATO í sátt

Þegar ég fékk drepsóttina

Það hefur sjálfsagt ekki farið fram hjá lesendum þessarar síðu að síðuhafi hefur ekki trú á kóvítinu. Seint s.l. sunnudag heimsótti mig slæm lumbra, sem brast á eins og hendi væri veifað, þannig að ég varð allur lurkum laminn. Svona lumbrur taldi ég mig hafa fengið áður, einu sinni orðið ógangfær og oftast bólgin af bjúg.

Sem betur fer hef ég yfirleitt verið orðin rólfær til vinnu daginn eftir, en svo var ekki á mánudaginn, -rétt náði að staulast á milli stóla. Ég er fyrir löngu búin að greina hvað veldur, tengi þetta ákveðnu ruslfæði sem ég forðast yfirleitt að éta rétt eins og rottueitur. En á sunnudaginn hafði ég ekki staðist freistinguna.

Vegna ástands míns mánudagsmorgni leist Matthildi minni ekki á blikuna og kom snemma heim frá vinnu, leitaði eftir lækni, að fengnu mínu samþykki auðvitað þar sem svona lasleiki hafði venjulega tekið viðsnúning eftir nóttina. Vegna greiningar minnar og hjartaáfallsins um árið virtist þetta því rökrétt ákvörðun.

Nú rýkur engin til læknis sí svona orkulaus, óbólusettur á náttfötunum og ó pcr prófaður, eða svo var allavega á mánudaginn. Þannig að niðurstaðan varð sú að sendur var sjúkrabíll. Í þann mund þegar Matthildur sagði að sjúkrabílnum hefði verið parkerað framan við blokkina birtust tvær lafmóðar geimverur inn á rúmgafli og mér varð ekki um sel.

Fljótlega kom í ljós að þetta voru grímuklæddir sjúkraflutningamenn í geimfarabúningum. En hvorugur þeirra var læknir. Annar kynnti sig með nafni en hinn heilsaði mér með nafni og þekkti ég þá röddina þó svo að ég greindi ekki hver væri í gegnum múnderinguna.

Þarna var komin ungur vinnufélagi úr steypunni, sem ég hafði ekki hitt um tíma, og hafði sagt mér þá að hann hefði áhuga á að gerast sjúkraflutningamaður, -þegar ég akiteraði fyrir steypunni. Eftir stuttan formála um að ég yrði fluttur til læknis, sem myndi ræða við mig í sjúkrabílnum fyrir utan heilsugæslustöðina, höfðu þeir fumlaus handtök við að flytja mig niður stigaganginn út í bíl.

Þegar komið var í bílskýlið á heilsugæslunni var mér sagt að nú þyrfti að taka hraðpróf. Ég reyndi að malda í móinn með upphaflegum tilgangi ferðarinnar en allt kom fyrir ekki. Þegar fyrr um félagi minn var búin að taka prófið, sem honum fórst vel úr hendi, og bíða um stund kom, -a ha kóvít.

Áfram reyndi ég að umla um hvers vegna óskað hefði verið eftir viðtali við lækni, að ég væri að auki svokallaður undirliggjandi hjartasjúklingur og hefði áhyggjur af því ástandi mínu þrátt fyrri að vita að ég hefði étið það sem fyrir mér væri rottueitur, af álíka óvitaskap og sá sem dælir dísel á bensín bíl í þriðja sinn.

Eftir japl, jaml og fuður var ákveðið að sjúkraflutningamennirnir tækju lífsmörk. Ég gat sem betur fer aðstoðað félaga minn úr steypunni hvernig blóðþrýstings mælirinn ætti að snúa. Það var ekki eins gott með hjartalínuritið, enda sagði hann að þetta væri alibaba drasl sem væri keypt á netinu. En í þriðju tilraun virkaði dótið og allskonar krass á strimlum flæddi um bílinn.

Seint og um síðir bættist þriðja geimveran við inn í sjúkrabílinn og sagðist vera læknirinn og að ég væri sennilegast með kóvít. Ég hélt áfram að jamla um rottueitrið, sem mér hefði orðið á að éta í óvita skap, bjúginn, sem ég væri útblásinn af, -orðinn tútinn og blóðsprengdur í framan eins og gamall róni. En það sást nú náttúrulega ekki í gegnu grímuna sem búið var að reima fyrir smettið.

Læknirinn í geimverubúningnum sagði að kóvítið væri ekki til að bæta neitt af þessu sem ég taldi upp og mælti með pcr próf til að fá endanlega úr kóvítinu skorið. Þar að auki væri ég óbólusettur, þannig að líklega ætti ég eftir að verða enn veikari fyrir vikið.

Síðan spurði hún mig hvort ég treysti mér til að vera heima og þau myndu hringja í mig af heilsugæslunni til að fylgjast með hvernig ég hefði það þangað til pcr prófið lægi fyrir, eða hvort ég vildi verða sendur strax á sjúkrahús. Ég sagðist vel treysta mér til að vera heima. Það væri nú ekki málið, þau yrðu bara að skutla mér heim því ég væri á náttfötunum.

Eftir að heim kom og sjúkrabíllinn var opnaður og ég steig út þá flæktust alibaba hjartalínuritin um fæturna á mér, sem alveg hafði gleymst að líta á, -enda varla nokkuð á þeim að græða, -fuku svo út um víðan völl. Geimverurnar silgdu á eftir þeim um bílaplanið eins og segskútur í sunnan sjö til að tína saman enda fyrstu vindhviður óveðurslægðarinnar, sem gekk yfir landið á mánudaginn var, komnar á kreik.

Ég staulaðist upp stigana í blokkinni til hennar Matthildar minnar og sjúkraflutningamennirnir skottuðust með töskuna á eftir, sem Matthildur mín hafði sett ofaní ef ég þyrfti á sjúkrahús. Þeir minntu mig á, um leið og þeir kvöddu, að fara í pcr prófið daginn eftir, -um leið þakkaði ég þeim vel unnin störf.

Sem betur fer tók hitinn, bjúgurinn og verkirnir að hjaðna fljótlega eftir læknis heimsóknina, og að heim var komið, með skammti af panodil samkvæmt læknisráði. Þetta ástand varði því bara nokkrum klukkustundum lengur í þetta sinn en vanalega.

Á þriðjudags morgni gat ég meir að segja dregið hring af fingri, sem er ágætis mælikvarði á bjúginn, þar að auki gengið rösklega um gólf með súrefnismettunarmælinn, sem ég fékk heim með mér á öðrum fingri, og hitinn var komin niður í það eðlilega.

Þá hringdi í mig læknir af heilsugæslunni til að spyrja hvernig ég hefði það í kóvítinu og til að minna mig á pcr prófið. Fræddi mig á því að kóvítið ætti það til að fara versnandi og vera verst á sjöunda degi hjá óbólusettum og því nauðsynlegt að stimpla sig með staðfestu pcr prófi inn í kerfið. Ég sagði honum að ég hefði það bar ágætt, en hérna væri einhver misskilningur á ferðinni ég hefði komið út af allt öðru er en áhyggjum af kvefi.

Það hefði bara ekkert verið hlustað eftir pinnaprófið. Ég ætlaði samt ekki að standa úti í nepjunni í biðröð í snjóskafli niðri á nesi daginn eftir að hafa verið keyrður ósjálfbjarga í sjúkrabíl vegna bráðsmitandi drepsóttar. Ég myndi hafa það fornkveðna í heiðri, halda mig heima á meðan kvefið rjátlaði af mér og fara vel með mig þessa vikuna.

Og nú bíð ég á milli vonar og ótta hvað gerist hinn sjöunda dag.

Pútín á þrumuvagni líkt og Þór

Það hefur verið ámátlegt að fylgjast með fréttum þessa vikuna. Þar hefur innrás Rússa í Úkraínu verið efst á baugi. Vestræn ríki hafa mokað vopnum í Úkraínuher. Hótað Púltin digurbarkalega og heitið Úkraínu stuðningi, -um leið sigað út á foraðið. Pútín sagðist ætla að taka héruð hliðholl Rússum en brunar svo óvænt beint til Kiev til að berja á hrímþursum sem hann segir vera nasista.

Þegar á reynir virðist það sama vera að gerast í Úkraínu og Afganistan s.l. sumar. Vestræn gildi ná ekki forða sér nógu hratt undan stóru orðunum upp í næstu flugvél áður en allt er um seinan. Við hverju öðru var að búast? Ef Rússar skrúfa fyrir gasið slokkna ljósin í Evrópu.

Það var aldrei raunhæft að loka fyrir viðskipti Rússa með því að beita viðskiptaþvingunum. Hvernig á þá að vera hægt fyrir Evrópu að borga þeim fyrir gasið? Grettir Ásmundsson var aldrei talin gæfumaður en hann hafði þó gáfur til að vita að illt er að eggja óbilgjarna og ódrengjum lið að veita. Nú sitja íbúar Úkraínu eftir með sárt ennið í einsemd sinni og upplifa svikin.

Við Íslendingar ættum að þekkja einmanaleikann sem því fylgir frá því haustið 2008. Megi heilladísirnar verða íbúum Úkraínu jafn hliðhollar og okkur þá. þegar makríll flaut að ströndum landsins, Eyjafjallajökull blés eimyrju yfir þá sem á okkur hryðjuverkalögin settu og ferðamenn komu fljúgandi af himni ofan. Rússar keyptu þá makrílinn svo viðskiptaþvinganir hryðjuverkjaðra “vina” okkar bitu ekki.

Eins og Grettir sagði; illt er að eggja óbilgjarna og ódrengjum lið að veita.

Innrásin geti haft skaðleg áhrif á Ísland

Baulaðu nú Búkolla mín

Nú er svo komið að ráðamenn íslenskrar þjóðar keppst við taka þátt í fordæmingu og refsiaðgerðum með þjóðum sem settu hryðjuverkalög á Ísland og ætluðu íslenskum almenningi að greiða skaðabætur sem helst mátti líkja við stríðskaðabætur Þýskalands nasismans.

Þó svo engin ástæða sé til að lofsama framferði Rússa í Úkraínu, þá er rétt að minnast þess að þeir létu svona trakteringar liggja á milli hluta, þó þeir hafi verið sagðir svíkjast um að veita rússneska lánið þegar Seðlabankinn var tæmdur um árið.

Best í ljósi sögunnar væri að sína hlutleysi í deilum þar sem Ísland hefur hvort sem er enga burði til að ráða farsælum lyktum og skaðast á því einu að vera virkur deiluaðili hvernig sem allt veltist. Já baulaðu nú Búkolla mín hvar sem þú ert, -sagði sonur karls og kerlingar um árið.

Það er margt sérkennilegt í kýrhausnum nú baular flissandi kýrhausinn með strípaðan skuldahalann í fávisku sinni eftir pöntun tröllskessu að utan, þeirrar sem hélt Íslandi í gíslingu með hryðjuverkalögum í heilt ár, á meðan helferðahyskið og náhirðin bar þúsundir fjölskyldna landsins út á Guð og gaddinn

Katrín: Fordæmum harðlega þessa innrás

Lögbundinn þjófnaður

Þarna er náhirðinni rétt lýst, enda mun auðveldara að stela ef ekki þarf að horfast í augu við þann sem á þýfið. Greiðslur í lífeyrissjóði hafa sýnt sig sem lögbundinn þjófnaður í gegnu tíðina. Því þykir náhirðinni rökrétt að þeir sem með þá fari teljist hæfir.

En ég er ekki viss um að viðundrin í Seðlabankanum kippi þessu í liðinn þrátt fyrir tiltrú verkalýðsforingja, honum væri nær að hætta að semja um þjófnaðinn. Í Svörtuloftum hafa menn haft allan tíma veraldar við að horfa í gegnum fingur sér með náhirðina í stjórnum sjóða launafólks.

Það þarf ekki annað en að benda á United Silicon og vörslusjóði Arion banka til átta sig á hverskonar hæfileika er verið að krefjast. Svo ekki sé nú minnst á Íslenska lífeyrissjóðinn sem var í vörslu Landbankans í hruninu.

„Hrekja venjulegt fólk út úr stjórnunum“