Áríðandi tilkynning úr álfheimum.

Í síðustu viku heimsótti ég skemmtilegt fólk á Stöðvarfirði.  Fólk sem keypti 3000 fermetra aflagt frystihús á krónu og ætlar að gera það að sköpunarmiðstöð.  Til liðs við sig hafa þau fengið íbúa staðarins auk fólks víðsvegar að úr heiminum sem vill skapa eitthvað sérstakt.  Verkefnið er m.a. í samstarfi við Central Saint Martins College of Arts and Design í London.  Um verkefnið má fræðast hér.

Þó svo þetta skapandi fólk hafi keypt frystihús á krónu, hugsi í myndum, kartöflugörðum og hænum, þá eru nokkur praktísk viðfangsefni sem kosta peninga.  Þar á meðal er orka til að kynda húsið.  Um þess konar hluti spunnust okkar umræður í síðustu viku.  Þau spurðu mig ráða um það hvernig hægt vari að nálgast eldfastan stein í eldstæði sem mætti nota til að búa til ódýran hita.  Mín heilabrot snérust meira um hvernig hægt væri að nálgast ódýrt brenni í eldsstæðið sem hitagjafa út við ysta haf, þar sem varla finnst nokkurt tré hærra en 1.80.  Einhverra hluta vegna varð mér hugsað til nafna míns á Pilipseyjum sem býr við 30°C að staðaldri í frumskóginum.

Nafni hefur nefnilega sent mér plastflögur sem eru álíka stórar fingurnögl svo ég geti límt þær á mig við verkjum og orkuleysi.  Þetta gerir svipað gagn og nálastungu meðferð segir hann, en er bæði ódýrara og hentugra en að hafa mann með nálar á fullu kaupi í eftirdragi.  Reyndar hefur nafni ekki haft mikinn buisiness í viðskiptunum við mig vegna þess að hann sagðist ekki vilja selja mér flögurnar nema að þær virkuðu og gaf mér þær fyrstu sem virkuðu það glimrandi vel að ég hef ekki þurft nema örfáar síðan og er nú rúmt ár liðið frá því ég kynntist orku flögunum hans nafna.

En hvernig gagnast 30°C hjá nafna á Pilipseyjum aflögðu frystihúsi á Íslandi?  Það hefur með orkuflögur að að gera,  reyndar ekki frá nafna, heldur mundi ég allt í einu eftir stórmerkilegum fyrirlestri á TED.

  

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Álfarnir verða ga, ga.

Á miðvikudagskvöldum í vetur hefur mér orðið tíðrætt um menntakerfið og hvernig álfarnir búa til hundrað þúsund hálfvita.  Í því sambandi hefur verið bent á fyrirlestra Sir. Knen Robinsons prófessors sem hefur miklar efasemdir um tilgang menntunar.  Tilgátur Graham Hancoks um 2012 og horfna menningu.  Stórkostlegur fyrirlestur Nassim Harameins um óendaleikann og fyrirlestur  Dr. Jill B Taylor heilasérfræðings um hvað gerist þegar rökhugsun vinstra heilahvelsins þurrkast út við heilablóðfall sem hún upplifði sjálf.  Þessa fyrirlestra og hugleiðingar vetrarins má finna hérna til hliðar vinstra megin á síðunni undir færslulokknum menntun og skóli.

Upphafið af þessum miðvikudags bloggum var árið 2012 og sú vitneskja sem ekki er kennd í skólum s.s. um undur pýramídanna og tímatal Mayanna.  Í vetur hef ég einnig átt merkileg samtöl við vinnufélaga sem koma víða að og hafa lagt mér til púsl í þessar vangaveltur.  Sem dæmi þá upplýsti ég norskan vinnufélaga um mánaðamót Þorra og Góu hefðum við dag á Íslandi sem væri konudagur samkvæmt gömlu norrænu tímatali.  Í sama spjalli upplýsti 23. ára vinnufélagi okkar að á þessum sömu mánaðarmótum Þorra og Góu væru mánaðarmót og áramót í Afganistan árið 1391 væri að ganga í garð.  Í sömu umræðum upplýsti vinnufélagi frá Sudan að samkvæmt gamla tímatalinu þar í landi væru mánaðarmót, eins að nafnið hans Juma hefði með föstudag að gera því það skipti máli við hvaða dag maður væri kenndur.  Þessar samræður fóru fram um miðjan febrúar en fyrsti dagur Góu 2012 var 19. febrúar. 

Um helgina barst mér svo stórmerkilegt púsl í þessa mynd frá Sólrúnu sem linkur á fyrirlestur Joe Marshalla Ph.D. um mind control.  Sem leiddi mig síðan til fyrirlesturs Ian Xel Lungolds um tímatal Mayanna, út á hvað það raunverulega gengur, hvaða atriði þess hafa þegar komið fram og hvers er að vænta, fyrirlesturinn er sláandi.   Það sem við köllum menntun er því sem næst úrelt fyrirbrigði.  Í þessum heimi er eitt sem allir verða að vita það er hvaða dagur er, ef það skiptir einhvern ekki máli er hann veruleikafirrtur, jafnvel vistaður á stofnun í það minnsta á lyfjum.  Eins kemur fram í fyrirlestri Lungolds hvers vegna krossinn er heilagt tákn um himnaríki og hvernig tölunni 13 hefur verið snúið upp í andhverfu sína, auk margra púsla í viðbót sem passa jafnvel  inn í þær myndir sem raðað hefur verið saman af þeim sem hafa lagt til blogg inn í hugleiðingar vetrarins á þessari síðu.

Það er samt engi tilviljun að við höfum tímatal sem öll menntun kerfisins byggir á, tímatali sem hefur verið troðið upp á heiminn með góðu eða illu og er kallað Grgorianska tímatalið sem er samt ekki nema nokkur hundurð ára gamalt.  Í raun hefur verið lögð svo mikil áhersla á þetta tímatal að milljóna manndráp hafa verið réttlætanleg við að koma því á um allan heim, sem segir kannski svolítið um viðhorf heimsins til Afganistan sem enn er að bögglast í gömlu tímatali sem reyndar gengur samhliða gamla íslenska tímatalinu.  Á tölvuöld gengur gamalt tímatal einfaldlega ekki upp því allar tölvur og þeirra möguleikar eru bundnir við tímatal dagsins í dag það Gregoríanska. 

Flest könnumst við við að það er eins og tíminn líði sífellt hraðar sem er í raun ekki rétt heldur eykst tíðni viðburða sem þjappast á styttri tíma.  Það sem við hugsum er samt ekki það sem við erum.   Til að gefa smá innsýn í hve takmarkað verkfæri mannshugurinn er ræður hann ekki við að vega nema ákveðinn fjölda möguleika á mínútu, eða 24 á meðan tölvur ræður t.d. við milljónir möguleika.  Leiðin sem við erum á er hnitmiðuð og nákvæm samkvæmt tímatali Mayanna , sem mældi miklu meira en bara tíma, við verðum að missa vitið samkvæmt skilgreiningu nútíma menntunar, verða ga,ga og það merkilega er að það er eina færa leiðin.  Þetta púsl sem mér barst um helgina leiddi sem sagt til fyrirlesturs sem teiknaði upp heildar myndina fyrir mig og skýrði það út hvers vegna ég hef aldrei getað keypt þau rök sem haldið er á lofti af skólum kerfisins.

Allan fyrirlestur Lungolds má sjá með því að fara á youtube hérna fyrir neðan sem gefin er upp í link fyrir neðan myndina.  Fyrirlesturinn er í mörgum bútum og verður að finna framhaldið á hverjum kafla til hægri á youtube síðunni.

 

http://www.youtube.com/watch?v=63swS3r6TZY&feature=relmfu

 

Heilt ár í Hálogalandi

Þá er árið orðið heilt í Hálogalandi og sólin farin að skreyta himininn um miðnættið jafn fallega og þegar ég fyrst hingað kom frá landinu bláa.  Þjakaður af  lesefni stefnuvotta og atvinnuleysi tíðarandans.  Þaðan sem ég gat ekki lengur haldið jafnvægi í tilveru verðtryggðrar vísitölu.  Greip því tækifærið þegar það gafst, tækifæri sem allt eins gat verið hálmstrá.  Flaug yfir himinn og haf í gegnum snjóél og öskuský maíhretsins mikla 2011.  En ef flugferðin sú myndi reynast svikult hálmstrá yrði ávinningurinn aldrei minni en segir í ljóðinu hans Kristoffersons „freedom is just another word for nothing left to loose". 

Hér í Hálogalandi hef ég fengið eins árs andlegt leifi frá verðtryggðum veðlánum sem éta upp þau veraldlegu gæði frelsisins sem kallast peningar og eru sagðir eitt mikilvægasta keppikefli þessa lífs.  Svona Hálogalands ferð gat því alt eins leitt til frelsis sem hefði verið túlkað sem missir alls.  En það var bara orðið svo erfitt að vera frjáls á landinu bláa, orðin of þung byrði að bera í sjónhverfingu þess sem bankar reglulega á dyrnar sem stefnuvottur.

Hálogaland er fornt nafn á landsvæði norðarlega í Noregi, eða  frá Namdalen í Þrándarlögum til Lyngen í Troms.  Á 9. og 10. öld var það samheiti á sjálfstæðu svæði sem náði yfir fylkin Troms, Norland og Þrándheim þ.e. þann hluta sem byggður var norrænum mönnum.  Norðan við Hálogaland var Finnmörk, þar sem samar bjuggu.  Á Hálogaland er minnst í Íslendinga og Noregskonungasögum sem síðasta sjálfstæða svæðisins sem Haraldur Háfagri lagði undir konungsríkið Noreg.

Þar sem Hálogalands er getið í Íslendingasögum og Harstad staðarins sem ég hef nú haft sem minn heimabæ um eins árs skeið í sjálfri Heimskringlu Snorra, þá má allt eins geta sér þess til að tengsl þessa svæðis í Noregi við Ísland hafi verið mikil á víkingatímanum og frá Hálogalandi hafi fólkið komið til Íslands sem ekki sættu sig við útfærslu Haraldar Hárfagra á frelsinu til fona í formi skatta og skuldbindinga. 

Í vetur ákvað ég mér til dægrastyttingar að fara á fyrirlestur á menningarsetrinu Trondenes sem er hér í bæ og hefur að geyma víkingaminjar, miðaldakirkju og sögusafn.  Það kom ekki á óvart að á fyrilestrinum hjá Ásborgu Árnþórsdóttir, sem var um árangurinn af sögutengdri ferðaþjónustu á Íslandi, að einn staðarhaldara á Trondenes upplýsti það að Grettir Ásmundsson væri ættaður héðan úr nágrenninu og hefði átt dvöl hér hjá sínu fólki þegar hann var dæmdur til útlegðar á Íslandi

Auk þess að finna til samkenndar með Ásborgu og Gretti sem Íslendingur úti á Trondenes í vetur, þá hafði ég fundið  það sama og Ásborg sagðist hafa fundið þegar hún kom hingað "það er eins ég hafi komið hingað áður".  Svona getur saga íbúa Hálogalands og Íslands verið samtvinnuð líkt og eilífðin í gegnum þúsund ár.

Núna er ég sem sagt búinn að lifa og starfa heilt ár í Harstad og á þessu eina ári hafa persónuleg met verið sleginn.  Fyrir það fyrsta þá hef ég ekki verið í eins miklum fjarvistum frá henni Matthildi minni og fjölskyldu frá því við kynntumst árið 1986 eða 80 -135 daga í einu, en tvisvar hef ég farið til Íslands og einu sinn hefur hún komið hingað.  Ég hef ekki horft á sjónvarp í heilt ár en það hefur ekki gerst síðan sjónvarpið kom á austurland 1968, þess í stað hef ég flækst um fjörurnar eftir vinnu, en hún er þægileg vinnuvikan hérna innheldur venjulega 37,5 vinnustundir, hefur aldrei verið styttri á minni ævi.  Ég hef ekki unnið eins lengi hjá sama vinnuveitenda síðan 1982 ef ekki eru talin þau fyrirtæki sem ég hef rekið sjálfur.

Ég er stundum spurður hvernig mér líki í Harstad, eða "trives du her i Harstad" og hvort ég komi til með að vera.  Enn sem komið er hefur svarið verið "ég tek einn dag í einu".  Vinnufélagarnir gerðu mér þann heiður í vetur að gefa konunni sem reiknaði út launin þeirra í áratugi mynd sem ég hafði málað af einni fjörunni í tilefni þess að hún lét af störfum við eftirlauna aldurinn.  Eins hef ég tekið að mér að myndskreyta húsvegg á tjaldstæðinu hérna í Harstad sem stendur við uppáhalds fjöruna mína svo ég get ekki alveg verið sannur í því að segjast bara ætla að vera einn dag í einu, er jafnvel farin að plana heilt sumar í huganum.

Það sem hefur áunnist með því að stefnuvottar og sjónvarpstöðvar hafa ekki komið sinni dagskrá að í kollinum á mér í heilt ár er að mörgu leiti merkilegt, en samt ekkert nýtt heldur gamalt og gott.  Það er nefnilega það, að það sem gefur lífinu gildi er að láta sólina skína á ásjónu sína, leifa glitrandi bliki bárunnar að merla í augunum og finna góðan stein í að fleyta kerlingar í fjöruborðinu þess á milli.  Þessum dásemdum lífsins gleymdi ég einhverra hluta vegna í frjálsu falli þeirrar verðtryggingar sem ætluð er venjulegu fólki. 

En núna er vorið komið enn á ný, maríuerlurnar mættar á hlaðið og farnar að huga að hreiðrinu fyrir ofan útidyrnar.  Ég fylgist spenntur með á milli fjöruferða og er farin að skipuleggja meira en einn dag í einu líkt og þær.  Matthildur mín ætlar nefnilega að koma hingað í sumar og við ætlum að skoða dásemdir Hálogalands.  Hérna rétt sunnan við holtið er listaverkið Lofoten og vestan við sundið er Vesterålen, einhverjir eftirsóttustu staðir Noregs heim að sækja.  Núna gefst tækifæri að heimsækja þessar perlur með svipuðum tilkostnaði og maríuerlur.

Hvað framtíðin ber svo í skauti sér er ekki  auðvelt í að spá, en er á meðan er, er eina augnblikið sem skiptir máli.  Allavega hef ég fengið þá flugu í höfuðið að betra sé að fá fugla himinsins til skrafs og ráðagerða um veginn fram á við líkt og Hrafnaflóki forðum.  En núna er rétt að hafa sig í kúrekastígvélin skunda á stað heim í tveggja vikna dvöl í landi elds og ísa, landsins sem hjarta mitt ól.

Bleikur fíll í stofunni.

Fræðslumynd kvöldsins fjallar um fílinn í stofunni sem flestir finna fyrir, fæstir vita af og jafnvel sumir þræta fyrir að sé þar.

    

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Störfin sem urðu til.

Á Íslandi hefur orðið til aragrúi umsýslustarfa innan stjórnsýslunnar undanfarin ár.  Stjórnkerfi ríkis og sveitafélaga hefur þanist út stjarnfræðilega undanfarna áratugi, af stærðagráðu sem ekki nokkur maður hefði haft hugmyndaflug til að ímynda sér fyrir örfáum árum síðan.  

Helstu atvinnuúrræði ríkisstjórnarinn hafa svo frá hruni verið að beina atvinnulausu fólki í nám þar sem það er fyllt af einskírsverðum upplýsingum, jafnvel þeim sömu og settu Ísland á hausinn.  En með þessu móti er fólki gert að sjá um framfærslu sína sjálft á námslánum svo ríki og bær sleppi við lögbundnar skyldur gagnvart íbúunum, geta þessí stað notað skatttekjurnar í að auka á stjórnsýsluna og hækka eigin laun. 

Í þessu samhengi hefur ríkisstjórnin heldur betur staðið við bakið á Árna Sigfússyni og félögum sem hafa sjálft einkarekna fræðasetrið Keili í túnjarðrinum við að hvítskrúbba fólk á milli eyrnanna. Það sem Árni og félagar af hans caliberi hefðu hins vegar þurft að átta sig á, ásamt landsliðinu í kúlu sem ennþá vermir bekki alþingis, er að tími þeirra starfshátta er liðinn.  

Störfin sem ekki urðu til

Þúsundir fábjána við störf.

Það er svo mikið af fólki á Íslandi sem hefur orðið vinnu af því að gera hinum erfitt fyrir að margir sjá þann einn kost að hverfa úr landi.  Einu störfin sem hafa orðið til frá hruni eru  störf hámenntaðra sérfræðinga háskólasamfélagsins við að gera fólki sem vill skapa sér vinnu upp á gamala mátann það ókleift með reglugerða fargani og ósjálfbærum arfavitlausum atvinnuúrræðum.  Eitt af mörgum svakalegum dæmum sem hægt er að nefna er atvinnusköpun þessara sérfræðinga í kringu kræklingarækt.

Úrræði stjórnvalda hafa svo hingað til einkennst af því að narra fólk í nám til að búa til enn fleiri sérfræðinga, af algjöru skilningsleysis á því hvað er arðbær atvinna.  Fimm gráðu sérfræðingar háskólasamfélagsins er smá saman að takast það að gera Ísland að Kúbu norðursins.  Hér segir einn sögu sína af því hvernig hann var narraður á vonarvöl samkvæmt námsúrræðum stjórnvalda. 

Síðuhöfundur er einn af þeim sem sá sér þann kost vænstan að hverfa úr landi í atvinnuleysi í kjölfar áratuga reksturs eigin fyrirtækja.  Eftir að hafa fengið atvinnutilboð í Noregi hefði mátt ætla að auðvelt væri að fara og skoða aðstæður, en viti menn til þess að fara úr landi og halda rétti til atvinnuleysisbóta þarf að sækja um leifi hjá Vinnumálastofnu.  Mér var tjáð að hún tæki sér 3 vikur í að svara erindinu.  Það var því ekki um annað að ræða en að fara og vona það besta.

Það er ekki ofsögum sagt að margir hverjir sem véla með atvinnu annarra hafa ekki snefil af því um hvað málið snýst.  Þetta er oft á tíðum fólk sem situr á skrifstofum stjórnsýslubattería s.s. sveitarfélaga sem hafa blásið óendanlega út síðustu áratugina.  Þetta fólk skilur svo ekkert í því að ekki skuli vera hægt að fá fólk t.d. í 10 -30% umönnunarstörf í öllu atvinnuleysinu, sem það ætlar að stjórnast með án þessa að detta það svo mikið í hug að bjóða sig til þess sjálft, sem það þyggur þó launin fyrir. 

Núna á að koma atvinnurekendum til að ráða fólk sem þeir fá greiddar með fullar atvinnuleysisbætur, svo það sé hægt að halda áfram uppi háu tryggingagjaldi í atvinnutryggingasjóð til atvinnuleysisbóta, sem er fyrir löngu orðið það hátt að fyrirtæki treysta sér ekki til að ráða fólk vegna hins svimandi óbeina kostnaðar sem þeir greiða orðið starfsmönnum sem eru á launum hjá Vinnumálastofnun.   Síðan er tryggingagjaldinu útdeilt til valinna fyrirtækja af sérfrðingunum jafnframt því sem það er notað til að halda uppi þeim stjórnsýslu stofnunum sem eru að möndlka keisið.

1300 störf í boði - 600 ráðnir

Nútíðarvísindi.

Þau eru fimm skilningsvitin sem við notumst við í okkar daglega lífi, sjón , heyrn, snerting, bragð og lykt. Þessi skilningsvit er okkur innrætt að styðjast við í gegnum lífið. Innrætingin kemur í formi uppeldis og menntunar sem er byggða á reynslu fortíðar.  Það má því segja að menntun sé fortíðarvísindi sem taki ekki tillit til 6. skilningsvitsins eða þess hvernig við tengjumst núinu, því eina sem skiptir máli. 

Ef við ætlum að komast út fyrir fortíðar kassann sem skilningsvitin fimm hafa verið sett í þá verðurað treysta á augnablikið. Þegar barnið leitar í feluleik á þekktum stöðum er það ekki vegna þess að það hafi ekki hugmyndaflug til að leita í hinu óþekkta, heldur er það vegna þess að það hefur hlotið hól fyrir að læra að leita í hinu þekkta og finna.  þannig er barninu innrætt í gegnum uppeldi og menntun að aftengjast trausti hjartans.

Menntun í formi fortíðarvísinda verður til þess að margt af því sem áður var viðurkennt er orðið framandi eða jafnvel hindurvitni. Það breytir ekki því að það er til staðar þó svo að skynjun skilningsvitana fimm ná ekki til þess.  Í myndbandi kvöldsins má sjá einn sem kann að nota skilningsvitið sem okkur er sagt að sé ekki til, í það minnsta að vantreysta.

 

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.