Heilagir hundar, perlur og svín

Upplýsingar eru gagnlegar þegar þær leiða til framfara og þroska. Ef þær þjóna ekki þeim tilgangi þá eru þær einungis truflandi. Nú geisar andlegt upplýsinga stríð.

Þetta ætti fólk að hafa hugfast þegar það opnar fyrir bölmóð heimsins í upplýsingaóreiðu fjölmiðlanna og skrúfar jafnvel upp í viðtækjunum í stað þess að slökkva.

Markmið auðróna glóbalsins er að hefta anda mannkyns og rýma til fyrir rafrænum vélmennum í anda sjálfsafgreiðslukassa stórmarkaðanna.

Fjöldinn hefur óafvitandi yfirgefið frumkraftinn til að komast aftur til "eðlilegs lífs". Aðrir hafi látið undan félagslegum þrýsting eða hótunum undir rós.

"Hugrekki er grundvöllur andlegs styrkleika. Hugleysi getur aldrei orðið grundvöllur siðferðis" ~Mahatma Gandhi

Bláber

Fyrir nokkrum árum sagði ég frá verslunareiganda sem setti miða í gluggann á búðinni sinni sem á stóð "lokað í dag - farinn í berjamó". Þetta var fyrir mörgum áratugum síðan, þegar ég var enn á barnsaldri. Sumir vildu meina að hann væri alls ekki í berjamó, heldur væri hann blindfullur heima. Hvort sem verslunareigandinn var blindfullur í berjamó eða ekki, þá sýnir tilkynningin hvað tíðarandinn hefur breyst í tímans rás. Þó svo hvorki þá né nú sé auðvelt að að tína ber fullur, þá þótti góð berjaspretta eðlileg afsökun fyrir því að loka sjoppu.

Þetta sumariðið eru brekkurnar bláar af berjum en sárafáir í berjamó, og mér til efs að nokkurri sálu hafi dottið í hug að loka sjoppu vegna góðrar berjauppskeru. Við Matthildur mín skríðum nú um lautir og lyng við að plokka bláber og er þetta sennilega sjötta sumarið í röð sem ég get sagt að aldrei hafi þúfurnar verið eins bláar, ekki hægt að leggjast á hnéin án þess að skilja eftir berjasultu í slóðinni.

Nú kann einhverjum að koma í hug sú sígilda spurning “hvar finnið þið ber”? Svarið er einfalt, -með því að fara í berjamó. Að vísu þarf bæði að líta upp úr símanum og beygja sig því ber verða ekki tínd með appi frekar en á blindafylleríi, en það er á við heila útihátíð og ranghverfa smitrakningu að liggja eins og barn í blárri brekku við hjalandi læk og tína ber, -svo ekkert sé minnst á andlega íhugun.

Sennilega er berjatínsla orðin jafn ókunn fólki og raun ber vitni vitni, vegna þess að  henni hefur ekki verið gerð skil í sjónvarpi, né verið boðið upp á berja app í snjallsímann, það er ekki einu sinni hægt að fá snjallúr með berjateljara. En það væri örugglega jafn áhugavert, -skilst mér af facebook, -að sýna t.d. beinar útsendingar af fólki í berjamó og Íslandsmótinu í golfi.

Enn þann dag í dag hefur tæknin ekki náð þeim hæðum að hægt sé að tína ber rafrænt með fjarfundarbúnaði, hvað þá að frá berjamó hafi verið streymt í beinni líkt og var með brekkusönginn á Þjóðhátíðinni í Eyjum um s.l. verslunarmannahelgi.

Einn félagi minn í steypunni sagði um þá miklu menningarframför, að sennilega yrði "gamla góða" kojufylleríið hafið til vegs og virðingar ný.

Staulast í Stuðlagil

Þeir hringdu í morgun sögðu að Lilla væri orðin óð. Að hún biti fólk í hálsinn drykki úr þeim allt blóð. Jú stórir strákar fá raflost, -en hvað á að gera við þá sem hafa drullað upp á bak? Það væri sjálfsagt tilefni til að greina nýjustu uppákomur dularfullu drepsóttarinnar sem tröllríður landanum nú um há sumar annað árið í röð.

En ég bara nenni því ekki og væri gáfulegra að steypa í langloku um það þegar við Matthildur mín stauluðumst í Stuðlagil til að teljast meðal manna, eða þegar við fórum vestur þar sem fjöllin vaka há í skriðum skreyttum hlíðum við spegilslétta firði.

Matthildur latti reyndar staðfastlega til beggja faranna með rökföstum úrtölum, benti mér m.a. á að ég hefði oft komið að þessu fjandans gili. -Já kíkt ofan í það að vestan sagði ég það er bara ekkert að marka. Vestur sagði hún að gömul hró með tjald og fermingasvefnpoka, hefðu ekkert að gera á pestartímum. -Ég fer þá bara einn sagði ég þú getur þá bara verið heima.

Þegar ég hafði runnið á rassgatið með hvoru tveggja, fyrst í Stuðlagilsferðinni vegna þess að Matthildur missteig sig og steyptist á hausinn á fyrstu hundrað metrunum á stórgrýttum göngustígnum og ég staðið um stund á öndinni af mæði bauðst ég loks til að slaufa för, en þá kom það ekki lengur til mála.

Að morgni fyrirhugaðar vesturferðar voru bæði farnar að renna á mig tvær grímur og herfilegar innantökur, en þá brá svo við að Matthildur mín kepptist við að smyrja samlokur og spurði hvort það ætti ekki að drullast af stað.

Þegar við komum í Mývatnssveit sá ég hvað Matthildur hafði haft á réttu að standa með drepsóttina. Ferðamenn liðu um eins og vofur í flugnaneti með pestargrímuna fyrir smettinu og ekki gott að átta sig á hvort það var ferðataskan eða öndunarvélin sem þeir höfðu í eftirdragi.

En ekki er nokkur tími til að fara yfir allar þessar hrakfarir sem enduðu svo í heilum hring um Ísland á verslunarmannahelgi, annað en það að Matthildi varð á orði við lok ferðar; það er nú gott að þessari vestfirðir eru búnir nú eru bara Vestmanneyjar eftir. Þá fyrst krossbrá mér því að Matthildur fór á Atlavík 82, 83, 84 og 85, , , og það var ég sem þurfti að stöðva það brjálæði.

Nú bögglumst við bara um í berjamó í blíðunni og er þetta allt farið að minna á bernskudagana þegar mamma sleppti börnunum sínum á beit og ekkert fékk lítinn dreng inn úr sumrinu og sólinni annað en harðasprettur heim á klósettið.

Reyndar gat það komið fyrir að heimferðin úr móanum væri meira haltrandi hökt á við þúfnagang, en þá mælti mín móðir, eigi skal haltur ganga Magnús minn á meðan báðir fætur eru jafn langir. En móðir mín var ein af þeim sem lengi lifir í minningunni og guðirnir elska.

Vegurinn heim að síðasta bænum

Það rann ósjálfrátt í gegnum hugann að hér hefði vegurinn verið lagður svo fólkið gæti flutt burt, þegar ekið var á þjóðvegum landsins í síðustu viku. Sveitir fara með áður óþekktum hraða í auðn á meðan punturinn trénar blíðum í blænum, ekki lengur nokkur glóra í að hafa fyrir því að heyja. Íslenska sauðkindin, sem er orðin safngripur rétt eins og íslenska hænan og geitin, sést nú kúra í gegnum vegrykið undir einstaka rofabarði við Animal Farm Guesthouse i hita og þunga dagsins.

Þessi þróun hófst hægt og bítandi á síðustu öld. En eftir að það urðu mannréttindabrot að víxlararnir fengju ekki að græða á innfluttu kjöti til að grilla á kvöldin samkvæmt Evrópurétti, þá hefur óskapnaðurinn vafið margfalt hraðar, -og sárar, upp á sig en gaddavír á girðingastaur. Grundvellinum hefur verið kippt undan heilu sveitunum og þorpin sem þeim þjónuðu missa sitt og berjast nú fáliðuð í glasabökkum við að servera íslenska ferðamenn við að "njóta" og skoða "landið okkar".

Nú má keyra því sem næst í gegnum heilu landshlutana án þess að sjá sauðkind, og við þjóðveginn hokra nú síðustu hálmstrá Bjarts í Sumarhúsum og Gróu á Leiti undir ambögum á við "Street Food- Black Beach Resturant-Spa Lagoon-Guesthouse Bistro" bíðandi á bótum eftir seinni bylgjunni sitjandi uppi með landann flæðandi fram og til baka á öðru hundraðinu með útilegudraslið,  reiðhjól og grill í eftirdragi, röflandi yfir lambakjötsleysi í krummaskuðunum úti á landi í eylífri leit sinni að sólinni með góðri trú á að í heimahaganum þar sem ræturnar eitt sinn gréru sé allt óbreytt, þar sem nú má finna í mesta lagi part úr sumri landlorta búandi með brjótahaldara á gaddavír eða auðróna með veiðistöng. Já blessuð sértu sveitin mín.

Þegar vegurinn kom í fyrndinni fór læknirinn fyrstur, presturinn flutti næstur, síðar sást ekki til flugvélarinnar lengur þegar flóabáturinn var löngu hættur að fljóta og kaupfélögin gjaldþrota. Enda landsmenn ekki of góðir til að nota samgöngubætur á við veginn og samfélagsþjónustu á við virðisaukaskattinn ef þeir þurfa á annað borð einhverja þjónustu, hvað þá banka. Ef eitthvað fámenna sveitafélagið, sem enn veit hvað sjálfstæði og suðfé er og enn hefur auraráð, vogar sér að styrkja íbúa sína þá er meiri vá fyrir dyrum en sjálfur skítahaugurinn.

Samkvæmt samræmdu regluverkinu þarf að skipa nefnd, sem setja skal á stofn rýnihóp latínuliðs með gráðu, sem finnur sér þar til bæra sérfræðinga til ráðgjafar og skýrslugerðar um þarfagreiningu. Og ekki má gleyma að fara yfir lagalegu hliðina með tilheyrandi fjárútlátum, nóg er nú lögleysan samt. Nei það er ekki einu sinni sjálfgefið að fá gluggaumslag í pósti án þess að fyllsta lögmætis sé gætt hvað sjálfbæran kostnað varðar, því ekki vill nokkur heilvita maður brjóta mannréttindi vesalinganna sem þurfa að græða.

Nú er svo komið að hinir heilögu fjárfestar hafa komið auga á veginn sjálfan sem féþúfu, þann sem lagður var á kostnað fólksins svo það gæti farið burt, sem álitlegan fjárfestingakost við innviða uppbyggingu flissandi fábjána. Veggjöld eru því það sem koma skal, ekki vit í öðru en græða á þjóðveginum með sínum Street Food Black Beach Resturant þar sem Grayline Bus 4 You brunar með akfeita dilka af fjalli heim að síðasta bænum í dalnum til liðskipta og botox í einkareknum heilbrigðisiðnaði, -sem vel á minnst var ekki kallaður sá síðasti upp úr þurru, því það var hann ekki lengi. Guð blessi allt Ísland.

Sálarháski í Valhöll

Það má ætla að að fram til þessa hafi almennt verið litið svo á að manneskjan samanstandi af huga, líkama og sál. En það er misjafnt eftir menningarheimum, trúarbrögðum og tíðaranda hvar sálin heldur sig, eða réttara sagt hvar í sjálfsmynd mannsins hún er staðsett eða þá hvort hún fyrirfinnst þar yfir höfuð.

En ef sjálfsmyndin hefur sál þá má ætla að líkaminn sé bústaður hugans, jafnframt því að vera farartæki sálarinnar í efnisheiminum. Hugurinn hafi að geima persónuleikann sem við staðsetjum okkur með gagnvart öðrum, stundum kallað egó. Sálin sé svo hin æðri vitund sem tengist alheimsorkunni, nokkurskonar stýrikerfi huga og líkama í gegnum lífið. 

Það fer samt lítið fyrir sálinni í tæknivæddri upplýsingaveröld nútímans. Hafa nútíma vísindi jafnvel efast um að til sé eitthvað sem lifi dauðann líkt og sál. Fornar hugmyndir fólks s.s. þess sem nam Ísland fyrir meira en 1000 árum gerði ráð fyrir öðruvísi sjálfsmynd. Hún samanstóð að mestu af ham, hamingju, huga og fylgju. Þessir þættir sköpuðu manneskjunni örlög. Þetta kann að virðast torskilið í nútímanum en ef heiðin minni og þjóðsögur eru skoðaðar þá var margt í umhverfinu sem hafði áhrif.

Náttúran var t.d. mun stærri hluti af vitundinni en hún er í dag. Þar gátu búið duttlungafullar vættir í steinum, hólum og hæðum, allt um kring, oftast ósýnilegar. Eins las fólk í atferli fugla og dýra. Haldnar voru hátíðir um vetrarsólstöður og önnur árstíðaskipti til að hylla heilladísir og blóta goðin. Fólk taldi sig jafnvel getað séð óorðna atburði með því að sitja á krossgötum á réttu augnabliki.

Ef reynt er að setja sjálfsmynd fornmanna í samhengi við vestrænar hugmyndir dagsins í dag þá mætti skilgreina ham sem líkama. Þetta þarf samt ekki að vera alveg klipp og skorið því til forna var talið að menn gætu verið hamrammir eins og greint er frá í Egilssögu að Kveldúlfur hafi verið. Á kvöldin varð hann svefnstyggur og afundinn, þaðan var viðurnefnið komið. Eins var talað um hamskipti, þjóðsögurnar skýra þessi fyrirbæri ágætlega og hver hin forna meining er á íslenskri tungu.

Við tölum t.d. enn um hamhleypur til verka, þegar menn herða upp hugann líkamanum til hjálpar. Það má kannski segja sem svo að hugurinn sé á margan hátt með sömu merkingu í dag og til forna. Þó mun hann sennilegast hafa verið meira notaður til hjálpar líkamanum áður fyrr. En í dag þegar hann hneigist meira til þeirrar sjálfhverfu sem einkennir nútímann, enda líf fólks áður meira bundið líkamlegu striti.

Hamingjan var ekki öllum gefin frekar en skýra gull og fólk gat lítið aðhafst til að ávinna sér hana. Miklu af lífsins gæðum hafði þegar verið úthlutað við fæðingu. Þar voru það örlaganornirnar, Urður, Verðandi og Skuld sem sáu um að útbúa forlög mannanna. En nú á tímum líta menn meira til hamingjunnar sem huglægs ástands.

Eitt var þó til forna, sem mátti hafa áhrif á til heilla, en það var sjálf fæðingafylgjan. Hana bar að fara vel með því í henni bjó sú heill barnsins sem kæmi til með að fylgja því í gegnum lífið. Ef fæðingafylgjunni var t.d. fleygt á viðavangi var heill barnsins óvarin og tók þá fylgja barnsins mynd þess sem fyrst kom, er talið að þessa hafi mátt sjá merkis í nöfnum manna s.s. Kveld-Úlfur, Hrafna-Flóki osfv.. 

Auðveldasta leiðin til að átta sig á hvar í mismunandi sjálfsmynd sálin er fólgin, er að kanna viðhorf til dauðans. Nútímamanninum getur virst erfitt að skilja hvernig litið var á dauðann í fornri heiðni. Hetjudauðinn var þar ávinningur samanber eilíf veisluhöld vígamanna í Valhöll að kvöldi hvers dags, gagnvart því að þurfa að þola þrautir og liggja köld kör Heljar.

Þessar tvær birtingarmyndir dauðans voru litaðar sterkum litum til að auðvelda gönguna um lífsveginn æðrulaust og án ótta við dauðann. Æðsta markmið var að mæta örlögum sínum óttalaus. Taka dauðanum með óbilandi rósemd, og þola kvalir hans af karlmennsku.

Nú á dögum er algengara að fólk taki pillur til að sefa óttan. Leggist jafnvel meðvitað í kör á meðan vottur af lífsneista er til staðar, þó það viti að það verði svo ósjálfbjarga að það komi til með að vera tengt slöngum og dælt ofaní það með vél. Nútíminn gerir ekki mikið með eilífð óttalausrar sálar.

Hvar sálina var að finna í heiðni er greinanlegt af viðhorfi fólks til forlagana og dauðans. Sálin bjó með manneskjunni og var henni meðvituð dags daglega. Það sem meira var að til forna voru dauðir heygðir og helstu verkfærum sem kæmu að gangi í framhaldslífinu var með komið s.s. vopnum til Valahallarvistar. Í vissan tíma var litið svo á að haugbúinn væri á milli heima, ennþá að hluta í þessum sem draugur.

Nú á tímum hefur sálin verið einangruð frá efnisheiminum, þar sem hugur og líkami dvelja í síauknum hraða tækninnar. Dauðinn er að verða myrkvaður endir alls og flestir karlægir áður en til hans kemur. Hvað er til ráða? ,,, kyrra hugann?

Ps. Þessi pistill er frá 3. mars 2019. Hér á blogginu hef ég haldið út annarri síðu Mason eða maggimur.blog.is, þar sem ég hef sett inn hugðarefni mín utan við steypu dagsins, m.a. þýddar og endursagðar greinar.

Í gegnum tíðina hefur m.a. mátt þar finna glósur skrifaðar undir áhrifum "sækjast sér um líkir" eða það sem á ensku kallast "Law of Attraction". Eins má þar finna skrif undir áhrifum frá búddisma, norrænnar goðafræði og að sjálfsögðu Jesú Krists. Síðuna Mason má sjá hér.

Niður með grímuna

Takið af ykkur helvits grímurnar var öskrað á Írlandi um helgina. Almenningur víða um heim er búin að fá upp í kok á pestarfasismanum sem beitt er í baráttunni gegn dularfullu drepsóttinni. Það er ekki bara á Íslandi sem aðgerðir stjórnvalda eru gagnrýndar í pestarfárinu.

Það er ekki bara á Íslandi sem keyptir fjölmiðlar upplýsingaóreiðunnar steinhalda kjafti á bak við grímuna, um það sem er raunverulega að gerast. Stóru samfélagsmiðla veiturnar s.s. youtube og facebook hafa lokað á "upplýsingaóreiðu og falsfréttir". Enn má þó finna síður sem sýna raunveruleikann og hvaða myndir almenningur geymir í símunum sínum.

Á síðu Waking Times hefur verið safnað saman myndböndum af því sem var að gerast í stórborgum Evrópu og Ástralíu um s.l. helgi. Þar sem grímuskyldu, bólusetningum og pestarpössum er mótmælt hástöfum. Almenningur hefur fengið nóg og hópast út á götur og heimtar frelsi. Sjón er sögu ríkari sjá hér.

Fari það svoleiðis í logandi helvíti

Já fari allt heila pestarpakkið norður og niður sem kom flissandi, fölt og píreygt út í sumarið og sólina til að aflýsa gleðinni. Þeir hafa verið fyrirsjáanlegir síðustu dagarnir. Þúsundum landsmanna smalað til sýnatöku með smitrakningar appinu í símanum. Sá klári skrækjandi í fjölmiðlum og Jóhannes útskírari sendur einn út í eyðimörkina svo náfölir pestargemlingar hatursorðræðunnar í athugasemdakerfum medíunnar gætu hafið grjótkastið.

Já og vel á minnst, uppvakningurinn sem reis upp með öfugan krossinn úr kistunni sinni komst að þeirri rökföstu niðurstöðu að það þyrfti fyrst og fremst að elta 10% óbólusettra uppi, ásamt blessuðum börnunum, og sprauta þá ólyfjan svo þeir smituðust kaunum hins margrómaða hjarðónæmis í sama mæli og hinir. Krúttlegi skuldum  vafði ferðaþjónustu aðilinn steinheldur kjafti á meðgjöf með atvinnulausum. Helst á honum að skilja að ekki hafi gengið nógu greiðlega að greiða út lokunarstyrkina í vetur.

Já og ekki má gleyma neyðarástandi heilbrigðisiðnaðarins, þar sem starfsmenn, sem ekki hafa nú þegar verið teknir úr umferð vegna sóttvarna og komið fyrir í sóttkví, eru orðnir uppteknir við að skima svo hægt sé að koma fleirum í sóttkví í forvarnaskini. Hver þungbúni læknirinn af öðrum, sem engin heilvita maður myndi láta sér til hugar koma að virða viðlits öðruvísi en láréttur, hefur birst í símanum og sjónvarpinu boðandi fyrirsjáanlegt  neyðarástand.

Já við hverju öðru var svo sem að búast en að fábjáni flissaði sig píreyg út í sólskinið ásamt allri heilu helvítis náhirðinni og tilkynnti náföl öryggisvarúðarráðstafanir við drepsótt um mitt sumar. Og nú er þjóðin enn og aftur búin að skrúfa upp þríeykið á seiðhjallinum í viðtæknunum sínum svo bergamálar um alla blokkina.

Á meðan ætla ég að loka mig úti og overdósa d-vítamín í sumrinu, fuglasöngnum og sólinni. Uppskrift sem getur ekki klikkað; -sólin, útlendingar og minnihlutahópar, -jafnvel sjálfur náunginn, -allt er þetta spennandi og stórhættulegt.

Lónsheiði

Það var ekki seinna vænna en að klára afmælisgjöfina hennar Matthildar minnar. En í fyrra gaf ég henni ferð yfir Lónsheiði í afmælisgjöf, fjallveg sem fara þurfti áður en vegurinn um Þvottár- og Hvalnesskriður kom til sögunnar. En þannig var að Matthildur minntist á það nokkrum dögum fyrir afmælið í fyrra að hana langaði til að fara Lónsheiði, veg sem var aflagður 1981.

Kvöldið fyrir afmælisdaginn staglaði ég mig í gegnum fésbókina og sá þá þar lesningu með tilheyrandi myndum frá vöskum vini, sem sagðist hafa farið með frúna sína yfir Lónsheiði þann daginn, og ekki verið nokkurt mál. Seinna komst ég reyndar að því að þetta hefði verið meira mál en nokkurt, félaginn vaski hefði staðið í grjótburði í heilan dag til að koma sér frúnni og Crusernum ofan af heiðinni.

Ég semsagt bauð Matthildi að morgni afmælisdagsins að aka henni yfir Lónsheiði í afmælisgjöf. En við heyktumst á Lónsheiði þegar við vorum komin nógu langt til að sjá eftir veginum upp á hæðstu brún Álftafjarðar megin, snérum við og fórum Þvottár- og Hvalnesskriður yfir í Lón og upp að Traðargili þeim megin í heiðinni og höfðum þá talið okkur trú um að hafa farið tvisvar fram og til baka Lónsheiði, án þess að fara yfir há heiðina.

Það ferðalag endaði svo óvænt í Eldgjá og höfðum við þá farið í Laka, Skaftártungu, Meðalland, Fjaðrargljúfur og margt fleira, áður en við skakklöppuðumst heim á leið þriðja í afmæli. Svo var það núna í fyrradag að ég sá að gamlir grannar státuðu af því á facebook að hafa farið akandi Lónsheiði eins og ekkert væri og kom fram hjá þeim í máli og myndum að þetta væri hægt vegna þess að ljósleiðari hefði verið lagður yfir heiðina nýlega.

Ég sagði Matthildi minni að nú yrði ekki hjá því komist að klára afmælisgjöfina frá í fyrra, því hún ætti afmæli aftur eftir nokkra daga. Eldsnemma í gærmorgunn lögðum við af stað. Hún hafði ítrekað á orði að þetta yrði sjálfsagt enn ein glæfraförin, við hefðum ekki verið svo beysin eftir glæfraferðina í fyrra. En ég tuðaði um að við værum samt búin að lifa á henni í heilt ár, safna aftur fyrir bensíni og láta gera við Cherokee.

Þetta er sjötta Cherokee sumarið okkar á átta gata tryllitæki frá því á síðustu öld sem drekkur bensín í magni, sem engin sómakær vill gefa upp og annt er um kolefnisporið. Öll sumrin á Cherokee höfum við fetað krákustíga fjallanna enda fótafúin með afbrygðum en Cerokee er jeppi eins og gamli góði Willys sem fetaði sporið skref fyrir skref í lágadrifinu eins og gamli Sorry Gráni hafði gert í gegnum aldirnar.

Það verður að segjast eins og er að þessi sumur hafa gefið okkur endurnýjun lífdaga og við höfum ferðast um furðu slóðir landsins eins og börn náttúrunnar. Prílað um fjöll æskuáranna, þar sem slóðarnir lágu í gegnum aldirnar, á lúnum bíl vel við hæfi frá því á síðustu öld. Enda eigum við bæði það sameiginlegt að eiga sérlega erfitt með að yfirgefa 20. öldina. Hvað ég gef Matthildi í afmælisgjöf eftir tvo daga er ég orðin forvitinn að vita.

 

Lagt á heiðina við Selá úr Starmýrardölum í Álftafirði

 

Víða hefur hlaupið úr veginum

 

Vissara þótti að labba þar sem skriðan hafði farið með veginn og slóðinn eftir ljósleiðaralögnina lá upp í skriðu

 

Séð yfir í Lón á há heiðinni

 

Á niður leið Lóns megin

 

Matthildi þótti vissara að skoða götin -og kanna burðarþolið á brúnni yfir Traðargil áður en Cherokee var hleypt út á hana

 

Traðargil 

 

Traðargil séð ofan frá skriðunni

 

Stoppað í kaffi og æði á fyrr um þjóðvegi eitt. Það kom engin til að flauta. Sennilegra er minni umferð og meiri ró á Lónsheiði, heldur en Hornströndum

 

Íslendingar

“Þetta óþolandi lið heldur alltaf að það séu komið á útihátíð þegar þegar það kemur út á land, vonandi að það fari að komast til útlanda aftur í sumarfríinu sínu”; sagði félagi minn áður en fór í sumarfrí, en hann er vanur að ferðast innanlands. -“Má ég þá heldur biðja um útlendinga þeir kunna þó mannasiði á nóttinni”. Sennilega er vinur minn á höfuðborgarsvæðinu núna i sumarfríinu með frúnni, því útihátíðastemmingin er oft ögn hógværari þar á tjaldstæðunum.

Undanfarið hef ég þurft að sæta lagi á hjólinu til að komast óhindrað um og hef þá yfirleitt farið stóran hring í kringum bæinn, eldsnemma morguns um krákustíga í Egilsstaðaskógar, þar sem ófært var fyrir nautum á beit bernskudagana í denn, -og svo skotist í gegnum bæinn fram hjá Grafarbakkanum niður á nes og þaðan út á flugvöll og heim.

Það hefur nefnilega verið brakandi blíða og bærinn yfirfullur af fólki, tjaldstæðin þéttskipuð meðfram götunni inn á Grafarbakkann, og vinnuvélar hafa þurft silast um götur höfuðstaðar skurðgröfunnar í óendanlegum bílalestum, með hjólhýsi hlaðin reiðhjólum og öðru drasli í eftirdragi. Jarðvinnuverktakar hafa ekki einu sinni fundið auðan blett til að koma brothamrinum niður og búa til almennilegt bank.

Nú erum við Matthildur mín komin í sumarfríi en höfum haldið okkur heima með henni Ævi, sem segir að amma og afi séu óþæg. Hún segir að afi keyri ekki nógu hratt og bílarnir á veginum séu til að taka framúr þeim en ekki til að drullast á eftir, og amma eigi ekki að vera með neitt múður í því sambandi. Um daginn var henni gjörsamlega nóg boðið varðandi snigilsháttinn og heimtaði að fá að keyra sjálf, þriggja ára blessunin.

Það er samt ekki orðið eins og í fyrra þegar útihátíð íslendinganna færðist inn í garð og öll bílastæðin við blokkina urðu yfirfull. Nýjar sóttvarnarreglur voru þá boðaðar um verslunarmannahelgi með tveggja mínútna fyrirvara og tveggja metra reglu á tjaldstæðum.

Maður hefur oft óskað sér undanfarna daga að fjölmiðlarnir básúnuðu ekki um blíðuna og fólk hefði vit á því þetta sumarið að slökkva bæði á símanum og sjónvarpinu og áttaði sig á því að það er sumarblíða um allt land. Maður hefur meir að segja látið sér til hugar koma að fara að fordæmi félaga míns og forða sér burt úr bænum.

Er þjóðin þá bara nálapúði?

Það er kominn tími til að bólusetninga brjálæðið verði stöðvað með öllu tiltækum ráðum. Þó svo að 90% þeirra sem eru lögráða hafi tekið þátt í tilraunum lyfjarisanna í boði íslenskra yfirvalda, eins og hverri annarri þegnskildu, svo hægt yrði að komast út úr pestarfasismanum, þá má það ekki verða til þess að blessuð börnin verði bólusett með glundri sem vafi leikur á að veiti vörn.

Bloggsíður þarf þessa dagana til að koma upplýsingum frá þeim sem hafa orðið fyrir barðinu á skaðsemi bóluefnanna. Fjölmiðlar og heilbrigðisyfirvöld steinþegja, enda á fjárlögum upplýsingaóreiðunnar. Vafi leikur orðið á hvort sóttvarnalæknir fer með falsfréttir trekk í trekk. Nægir þar að nefna ummæli varðandi grímunotkun með nokkurra mánaða millibili og hversu örugg og skilvirk bóluefnin væru.

Nú kemur hann fram með upplýsingar, sem ganga út á það að bólusettir smitast og smita aðra, og vill hefja einn umgang til á sömu nótum. Ef fer sem horfir verða landsmenn orðnir eins og innilokaður nálapúði áður en yfir lýkur, stórskaðir á sál og líkama. Forðum blessuðum börnunum okkar frá þeim örlögum með því að stöðva brjálæðið.

 

Ps. Ég vil benda sérstaklega á þennan bloggpistil vegna þess að hann er á mannamáli um þær aukaverkanir sem bóluefnin hafa hafa verið staðin að. 

Leggur til hertar aðgerðir á landamærunum