Hat trick.

En og aftur stunda stjórnmálamenn lýðskrum, nú á að láta lýta út fyrir að kvótafrumvarpið, sem gengu út á þjóðnýtingu sjávarútvegsins hafi hagsmuni fólksins í landinu að leiðarljósi.  Það væri hægt að samþykkja það ef kvótafrumvarp ríkisstjórnarinnar gengi út á jafnan aðgang þegnanna að auðlindinni á svipaðan hátt og var á árunum fyrir kvótakerfi.

Það vill þannig til að íbúar landsbyggðarinnar greiða nú þegar til samfélagsins eins og aðrir þegnar þessa lands í gegnum skattkerfið.  En nú á að þjóðnýta vinnu þeirra sem við starfa við sjávarútveg til að ríkið hafi fjármagn til að greiða erlendum kröfuhöfum botnlausar skuldir sem stjórnmálamenn komu skuldlausum ríkissjóð í haustið 2008.  Ekki dettur Steingrími eitt augnablik í hug að skera niður sjálfan sig og stjórnkerfið, heldur beitir hann sömu aðferðum og hver önnur skiplögð glæpasamtök. 

Það má segja að staðan sé 3:0 fyrir gamla Ísland núna tæpum fjórum árum eftir hrun.  Náhirðin sem setti Ísland á hausinn nýtur ævikvöldsins á fínum eftirlaunum greiddum úr ríkissjóði, landsliðið í kúlu hefur afskrifað skuldirnar af sjálfu sér með afrakstur kúlulánanna í verðtryggðu skjóli ríkisins og helferðarhyskið sér um þjóðnýta vinnandi fólk til að borga brúsann.  Sannkallað "Hat Trick".

Boðar ríkisstyrki

Meira um hálfvita.

Í síðustu viku fór vinnufélagi minn á kúrs til fagbréfs í múrverki.  Hann lagði á sig nokkurra klukkustunda ferðalag og var að heiman alla vikuna.  Hann sagði farir sínar ekki sléttar þegar hann kom til baka, því að hann hefði vantað einn af fimm til að ná lágmarks einkunn.   Það sem hann feilaði á var hver eðlisþyngd fiberpússningar væri en það hafði hann ekki í höfðinu þegar í prófið kom.  

Þó að þessar upplýsingar standi utan á fiberpúss pokunum þá er það ekki nóg þegar í próf er komið ef þú veist þetta ekki ertu fáviti.  Ég varð að viðurkenna með sjálfum mér að ég hafði þetta ekki í kollinum heldur.  Tók þó að mér að setja upp sýningarvegg fyrir verslun á Íslandi 2002 þegar þetta múrefni var markaðssett þar. 

Tveimur árum seinna vissi ég enn allt um fiberpúss, svo mikið að þegar mér var núið því um nasir að ég væri að svindla á efnisnotkun þá gat ég sótt mér gögn erlenda framleiðandans á netið og rekið þau framan í verkfræðinginn sem var búin að fá vegginn á húsinu sem við vorum með í vinnslu útboraðan til að taka kjarnasýni sem sýndu þykktir.  Ágreiningurinn stóð um það að íslenski söluaðilinn gaf upp helmingi meiri þykkt og þar með efnisnotkun en framleiðandinn.  Þetta gat ég sýnt verkfræðingnum svart á hvítu fyrir 6 árum síðan. 

Nú man ég ekki lengur eðlisþyngdina á fiberpúss og þarf sennilega að láta af störfum eða þykjast vita það þangað til að ég sé næst fiberpússpoka til að lesa á sem sennilega verður næst þegar ég nota fiberpúss. 

Það er þetta með þessa undarlegu kröfu menntakerfisins um próf án gagna. Maður hefði haldið að menntun gengi út á frjóa hugsun og hvar ætti að leita gagna. En aðferðafræðin gengur út á það gagnstæða þ.e.a. fylla höfuðið af einskírsverðum upplýsingum og dæla broti af þeim á blað á fyrirfram ákveðnum tíma.  Það var t.d. ungum manni sem ég þekki vikið úr skóla fyrir að notast við einhverskonar snjallsíma í miðsvetrarprófi, þetta var áður en fólk almennt áttaði sig á að símarnir gætu haft þetta notagildi. Maður hefði haldið að svona hugmyndaríkum dreng hefði frekar átt að hampa fyrir útsjónarsemi við að afla upplýsinga þegar hann þurfti á þeim að halda.

Þessi vinnufélagi minn er frá Afganistan, hörku verkmaður sem kann líka að lesa utan á norska poka og kann að fara með farsíma, einnig veit hann hver getur gefið upplýsingarnar ef áletrunin á pokanum er ólæsileg.  Enda miklu gáfulegra að leita upplýsinga en að taka t.d. sénsinn á röngum blöndunarhlutföllum sem vinnuveitandi og verkkaupi sitja svo uppi með sem tjón.  En í prófinu til fagbréfs var honum skilt að mæta með höfuðið fullt af upplýsingum um steypu og taka sénsinn á að þær væru ekki einskisverðar eða sitja því uppi með ónýta viku.

 

Hyskið út úr húsum þjóðarinnar.

Framsókn er ekki dauð úr öllum æðum, löngum hefur hún verið sökuð um að standa fyrir helstu framfarörum í þessu landi.  En nú ber svo við að þeir ætla að banna skipulagða glæpastarfsemi.

Ef þessum lögum verður beitt af réttsýni er um eitt mesta framfaraspor seinni tíma að ræða.  Væntanlega munu þessi lög banna fjórflokkinn, ríkið og bankkerfið.  Þeim bælum verður því væntanlega lokað um leið og lögin taka gildi og almenningur mun losna við hyskið af sinni launaskrá.

Vilja banna skipulagða glæpahópa

Skyldi fólkinu líða betur?

Það er sennilega allt í þessu fína á Íslandi kaupmáttur ekki nema þremur árum frá toppárinu 2007 eftir því sem Hagstofan segir og hagvöxturinn kominn á bullandi sving samkvæmt fréttum úr stjórnsýslunni.  Ef rétt reynist þá er ekki ólíklegt að árið 2007 verði toppað seint á árinu 2012 eða í síðasta lagi rétt fyrir alþingiskosningarnar kosningarnar 2013. 

Sennilegast er það vegna ástæðulauss fábjána háttar sem álfur eins og ég er á vergangi í Noregi til að senda peninga heim til skulda á Íslandi.  Því vegna lélegrar hagfræðikunnátti  þá hræðist ég að lenda í því að þurfa að segja draugasögur í björtu, líkt og fólkið á sem stendur dagana langa í biðröð hjá Fjölskylduhjálpinni svo ekki sé nú talað um þá sem hanga á kaffistofu Samhjálpar á daginn út og inn eftir að hafa sofið yfir sig í strætó skýlum.

Eitthvað eru hagstofur annarra landa að misskilja velferðina á Íslandi og sennilega kunna þær ekki að reikna, hvað þá að stjórnvöld þessara landa hafi áttað sig á því að með því einu að hækka skuldir og skatta hjá þegnunum um tugi ef ekki hundruð prósenta er hægt að búa til glimrandi hagvöxt sem tekur öllu fram í OECD.

Hérna hafa einhverjir fávitar gert samanburð á kaupmætti milli landa og fer þar ekki á milli mála að í tilfelli Íslands eru fábjánarnir að segja draugasögur í björtu.

http://www.ssb.no/magasinet/norge_verden/art-2011-09-12-01.html

 

Kaupmáttur svipaður og 2004

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

Er jörðin orðin flöt einn ganginn enn?

Það er að verða vaxandi vitund fyrir því að margt er í raun ekki eins og það hefur virst vera og að svo hafi verið um langan tíma.  Á internetinu er hafsjór upplýsinga sem fram til þessa hafa verið á fárra vitorði. Þekking sem hefur verið mannkyninu ljós fyrir þúsundum ára er fólki hulin með menntun og falin á bak við afvegaleiðingar sjónvarpsins. 

Mannkinssagan sem haldið er lofti er notuð til að halda fólki innan vissra marka, burtséð frá augljósum rökvillum.  Sem nærtækt dæmi má nefna hversu lengi haldið var fram að jörðin væri flöt og hversu illa Galileo gekk að koma þeirri þekkingu á framfæri að jörðin snerist í kringum sólina, í óþökk akademískrar þekkingar þess tíma.  Þannig má sjá að þekking sem aðlöguð er að fyrirframgefnum kenningum þarf ekki að vera rétt.

Það má segja um menntun og sjónvarp; horfið ekki á stjörnurnar heldur á milli þeirra og þið munuð sjá lengra.  Graham Hankock er hér kynntur til sögunar en hann hefur rannsakað forna menningarheima, hvað okkur er sagt um þá og hvað þeir segja um okkar tíma.

Skýjaglópur á þotuslóðum:

 

Eins og flestir vita sem mig þekkja þá er ég skýjaglópur sem hef gaman að því að fylgjast með skýjunum fara yfir himininn, taka af þeim myndir og klína þeim á striga þegar ég er í stuði.  Undanfarna tvo mánuði hefur gengið á með stöðugum snjóéljum  og þau hafa því verið myndefnið.  Þá fáu daga sem heiðskýrt hefur verið er himininn útkrotaðu í þotuslóðum.

Ég hef haft það fyrir áhugamál að taka myndir flesta daga síðan ég kom til Harstad fyrir 10 mánuðum síðan.  Það sem ég hef sérstaklega tekið eftir er hvað himininn er blár hérna á 69°N, eins blár og minningin segir að hann hafi verið flesta daga á Íslandi hér áður.

Undanfarnar þrjár vikur hef ég tekið eftir svolitlu sem ég hafði ekki séð hér í N-Noregi þennan tíu mánaða tíma sem ég hef verið hérna, en það er að þotuslóðir gerði bláan himininn alskýjaðan á dagsparti. Farþegaþotur fljúga hér yfir daglega en nú er þetta ekki contrail þotuslóðir farþegavéla sem hafa verið á himninum undanfarnar þrjár vikur heldur cemtrail.  Það er hreinlega verið að spreya himininn á ótrúlegri stærðargráðu.

Ég fór út á sunnudagsmorgni fyrir þremur vikum til að ná myndum af grýlukertum í morgunnbirtunni, kom heim um tíuleitið og sá þá þotu á lofti með óvenjulanga slóð þegar ég fór inn.  Eftir hádegið fór ég út aftur til að taka myndir af stöðum sem ég vissi að féllu vel við birtu á þeim tíma dags.  En þá voru þotuslóðir að verða búnar að þekja himininn.  Í dag dróu ský frá sólu og viti menn himininn var útkrotaður eins og hann hefur reyndar verið þegar það sést til hans í gegnum éljabakkana undanfarnar vikur.

Þotuslóðir dagsins og þær sem festar voru á mynd fyrir þrem vikum má sjá í þessu myndaalbúmi HÉR.  Auk þess er hérna youtube trailer á heimildarmynd um hvað cemtrail þotuslóðir snúast, sem telst ekki mikil tímaeyða að skoða miðað við alvarleika málsins fyrir umhverfið.

Hérna í youtube linknum fyrir neðan er svo öll myndin sem engin ætti að láta fram hjá sér fara.

http://www.youtube.com/watch?v=jf0khstYDLA

Bláar myndir á sunnudagskvöldi.

The Happiest Days Of Our Lives

 

Þegar Sigga Halldórs hafði samband við mig og spurði hvort ég gæti ekki rifjað upp gamla daga í Egilsstaðaskóla í tilefni 60 ára afmælis skólans varð fátt um svör.  Satt best að segja er mér ekki margt minnistætt frá minni skólatíð, enda var hún ekki upp á marga fiska.  Þegar ég ákvað samt sem áður að reyna að rifja eitthvað upp þá setti ég mp3 spilarann í eyrun og hlustaði á Pink Floyd, another brick in the wall.  Í sannleika sagt þá fannst mér skólaganga mín snúast um annað en það sem ég hafði áhuga á og það finnst mér enn í dag. 

Ég var sjö ára þegar fyrsti skóladagurinn rann upp.  Í minningunni vorum við Héðinn vinur minn hugfangnir af íslenskri glímu þennan dag og sáum að tilvalið væri að æfa hana í öðrum sandkassanum á skólalóðinni í frímínútum. Þegar mér hafði tekist að fella Héðinn með frábærum hælkrók vissi ég ekki fyrr en ég hófst á loft og sveif í átt að skólanum, alla leiðina inn í forstofu, þar áttaði ég mig fyrst á að Sigurjón Fjelsted skólastjóri var orsakavaldurinn af þessari flugferð.  Hann lét okkur Héðinn vita af því að við værum ekki komnir í skóla til að stunda áflog.

Smá saman gerði ég mér grein fyrir að í skólanum átti ég að læra að lesa, skrifa og reikna.  Ég taldi mig reyndar kunna að lesa þegar ég kom í skólann en það hafði móðir mín haft þolinmæði til að kenna mér með hinni frábæru lestrarkennslu bók "Gagn og gaman" í þeirri bók mátti finna auðskildar setningar eins og "pabbi púar pípu".  Í skólanum lærði ég semsagt ekki að lesa því það kunni ég þá þegar. 

Svo var það skriftin hún var talsvert meira mál og ég er ekki ennþá sannfærður um að ég hafi lært að skrifa í Egilsstaðaskóla, allavega hef ég heyrt sagt með forundran"hver skrifar eiginlega svona",oftar en ég hef tölu á, þegar einhver rekst á eitthvað sem ég hef skrifað og er reyndar ekki hissa því mér er gjörsamlega ómögulegt að lesa skriftina mína sjálfur þegar ég hef gleymt hvað ég var að skrifa um. Mér finnst reyndar að skólanum hefði átt að takast að kenna mér að skrifa nafnið mitt svo aðrir gætu lesið það en það mistókst eins og annað í sambandi við skriftina.  Ég get þó huggað mig við að langskólagengnir menn eins og t.d. læknar geta ekki heldur skrifað nafnið sitt á læsilegan hátt. 

Reikningurinn var mér alla mína skólagöngu gjörsamlega óskiljanlegur í fyrstu skildi ég ekki með nokkru móti af hverju tveir plús tveir þyrftu að vera fjórir en ekki bara það sem mér sýndist og ekki batnaði það þegar tvisvar sinnum tveir áttu líka að vera fjórir.  Eina ráðið til að sýnast hafa veitt þessar speki eftirtekt var að læra samlagningu og margföldunartöflur eins og páfagaukur en það reyndist mér erfitt.  Seinna kom reikningur sem kallaðist stærðfræði og þar voru óskiljanleg dæmi svo sem A plús B er sama sem C, þessar reikningskúnstir áttu víst að þjálfa rökhugsun og koma að gagni seinna í lífinu.  Ég bíð enn.

Það voru aðrar stundir en lestur, skrift og reikningur sem eru ánægjulegar í minningunni frá skólagöngu minni.  Guðmundur heitinn Magnússon fyrrum sveitarstjóri á Egilsstöðum kenndi okkur eitthvað fyrstu veturna og hann var oft með skemmtilegt námsefni, eins og að setja okkur það fyrir sem heimaverkefni að finna út hvað nafnið okkar þýddi.  Ég var yfir mig ánægður þegar ég fann það út að Magnús merkti "hinn mikli", en það hafði ekkert gengið fyrir Héðni sessunaut mínum að finna út hvað hans nafn þýddi, hann bað því Guðmund; "greyið Guðmundur segðu mér hvað Héðinn þýðir" það þykknaði í Guðmundi þegar hann svaraði, alveg kominn að borðinu hjá okkur; "veistu ekki að orðið greyið er notað um hunda drengur".  Mér dettur í hug að svona kennslustundir mætti flokka undir lífsleikni í dag.

Eftir því sem árunum fjölgaði í Egilsstaðaskóla gekk mér verr að einbeita mér að námsefninu og kennurunum verr að hafa þolmæði gagnvart mínum athyglisbresti og þversku.  Ég minnist samt þess að af og til komu kennarar sem náðu fullri athygli minni, einn af þeim var Sigurður Örlygsson listmálari, hann kenndi okkur teikningu.  Í tímunum hjá Sigurði var hægt að gleyma sér gjörsamlega hann bar í okkur málningu og pappír og svo máttum við gera það sem okkur sýndist.  Eini gallinn við tímana hjá honum var að við þurftum að þrífa skólastofuna  eftir tíma og það gat verið óvinnandi verk.  Þetta verk kom einn tímann í hlut okkar Bigga frænda, við Biggi vorum einbeittir í að sleppa frá því, en Sigurður ætlaði að sjá til þess að svo yrði ekki og stóð staðfastur í dyrum kennslustofunnar, stór og mikill.  Við opnuðum glugga til að skríða út, þegar Sigurður hljóp þvert yfir stofuna til að loka glugganum þá tókst okkur að skjótast út um dyrnar.  Ég sé enn eftir því að hafa beitt Sigurð þessum rangindum því hann var með athygliverðari mönnum og málverkasýningin sem hann hélt á verkum sínum í Valaskjálf þennan vetur, stendur mér enn ljóslifandi í minni.  Ein myndin á þeirri sýningu var stór, einlit kóngablá með svartri spýtu sem hékk í keðju fyrir framan bláa flötinn og hét "Í Hallormstaðaskógi".  Mér datt reyndar ekki Hallormstaðaskógur í hug þegar ég skoðaði þetta furðuverk en mér fannst hugmyndin frábær.

Þau ár sem skólaganga mín stóð yfir voru tveir skólastjórar í Egilstaðaskóla, í byrjun var Sigurjón Fjelsted en síðar tók Ólafur Guðmundsson við.  Ég átti nokkra fundi með Ólafi á skrifstofu hans, sem var yfirleitt ekki boðað til af mínu frumkvæði.  Ólafur kom á kerfi í skólanum þar sem gefnir voru plúsar og mínusar fyrir ástundun, hegðun, og ofl. var þetta þetta kerfi oftar en ekki ástæða funda okkar Ólafs. 

Undir lok skólagöngu minnar fór ég í skóla norður í land, á heimaslóðum  móður minnar þar var ekkert svona kerfi, þolinmæði skólastjórnenda mun minni og fundir mínir þar með skólastjóra urðu aðeins tveir.  Móðir mín kom þá á fundi mín og Ólafs ef það mætti verða til þess að ég kláraði skólagöngu mína þann vetur.  Á þeim fundi lauk Ólafur upp gagnabanka sínum og tjáði mér að ég væri með eina lægstu hegðunareinkunn og lélegustu ástundunareinkunn sem gefin hefði verin við skólann en það breytti ekki því að ég fengi inngöngu í skólann.  Ég hef því gert mér betur grein fyrir þeirri þolinmæði sem Egilsstaðaskóli sýndi mér eftir að þessar upplýsingar lágu fyrir.

 

Það var ekki fyrr en nokkrum árum eftir að skólagöngu minni í Egilsstaðaskóla lauk að ég áttaði mig á út á hvað hún gekk.  Það var um 1980 þegar Pink Floyd gaf út verkið The wall, skólaganga mín gekk semsagt út á að gera "another brikc in the wall" eða móta nothæfan stein í múrinn.  Það má því segja að skólaganga mín í Egilsstaðaskóla hafi heppnast því að síðan henni lauk hef ég fengist við að hlaða og múra veggi. 

Það er því hægt að leiða að því  rök að með skólagöngu minni hafi tekist að gera nýtan þjóðfélagsþegn úr þeim svífandi skýjaglóp sem mætti fyrsta skóla daginn til að glíma í sandkassanum.

Ég bíð samt enn eftir að upplifa aftur þá daga sem ég átti áður en ég hóf mín skólagöngu.  Þegar ég gat legið á bakinu í háu síðsumargrasinu, horft tímunum saman á skýin á bláum himninum séð engil hnita hringi í uppstreyminu eða jafnvel Guð.  Ég stefni ótrauður að því að ná þeim andlega þroska aftur sem ég bjó yfir sem barn og þá verða tveir plús tveir ekki fjórir frekar enn mér sýnist.

Flutt í tilefni 60 ára afmælis Egilsstaðaskóla árið 2007.

Hátt í hundraðþúsund hálfvitar.

 

 

Er það ekki undarlegt að strax í skóla er unnið skipulega að því að hefta frjálsa hugsun barnsins, þar sem markvisst kennt að treysta ekki leiðsögn hjartans. Rökhyggjan skal vera leiðarljós lífsins.

Umburðalindi fyrir sérstöðu einstaklings með leitandi hugsun er lítið. Viðurkenndum staðreyndum er haldið að huga nemandans sem á svo að skila árangrinum frá sér á klukkutíma lokaprófi. Þannig er hæfni metin og grunnur lagður að vinnu fyrir kerfið. Ef nemandinn hlýðir ekki þessari innrætingu, hlýtur hann sérmeðferð á lyfjum sem brýtur niður persónuleikann.  Með kerfisbundnu innrætingu er frjálsri hugsun eytt og til verður rökhugsun á kostnað sköpunargáfunnar.

Menntakerfið er komið á það stig að flest öll viðurkennd gildi er aðeins hægt að rökstyðja með fortíðar vísindum. Kennurum er gert að kenna eftir fyrirfram viðurkenndum viðmiðunum þar sem hyggjuvit hjartans hefur verið gert útlægt. Þar sem rökhugsunin ein er ráðandi og baksýnisspegilinn sýnir sannleikann, þar sem ekkert tilfinningalegt innsæi fyrir framtíðinni fyrirfinnst. Í reynd er markvisst kennt að vantreysta eigin tilfinningum.

Menntun sem er uppfullt af rökhyggju, er fyrir löngu búin að missa virðinguna fyrir sköpun hugar og handa, hefur gert skólana að stærðfræði og staðreynda stofnunum sem gerir flesta á endanum að annars heilhvels exel fólki, sem er fullt af upplýsingum án visku, vits og þekkingar.  Fólk sem hvorki treystir ímyndunarafli sínu né innsæi, það treystir jafnvel ekki tilfinningum sínum. Það trúir því að til að vera fullkomlega faglegur þá þurfi að þurrka út tilfinningar.

En hvað finnst háskólaprófessornum Sir Kent Robinson, hann er í það minnsta skemmtilegur.