Aðventusaga - níu líf kattarins og kraftaverk flugunnar

Það þarf ekki alltaf að vera svo að hrakföll leiði til ófarnaðar. Á þetta var ég minntur fyrir skemmstu þegar vinnufélagi á táningsaldri í steypunni hafði hringt á mánudagsmorgni og boðað forföll. Hann hafði lent í óhappi kvöldið áður, hafði missti stjórn á bíl í krapa með þeim afleiðingum að bíllinn þeyttist út af veginum, endastakkst og kútveltist áður en hann lenti svo aftur á hjólunum. Sjálfur hafði vinnufélaginn flogið út um hliðarrúðuna og lent mjúklega í sinumóa, stóð upp til að slökkva ljósin á bílnum og hringja eftir aðstoð.

Hann sagði þegar hann hringdi í vinnuna að það amaði ekkert að sér, en þau á sjúkrahúsinu vildu halda honum inni til öryggis, en hann vonaðist til að geta mætt þegar liði á daginn. Þó svo að hann hafi ekkert mætt þennan mánudag var hann mættur galvaskur fyrir klukkan átta daginn eftir alveg órispaður að sjá og kannaðist ekki við að neitt væri að sér, að vísu væri hann aðeins aumur í hnénu, en það væri vegna þess að hann hefði verið að eltast við rollur á laugardeginum.

Við gömlu steypukallarnir ræddu það hvort það væri gæfa eða gjörvileiki sem skildi á milli, eða jafnvel hvoru tveggja. Sá sem yfirleitt hittir naglann á höfuðið sagði; svona sleppa menn ef þeir ná því að vera eins og fluga. Ég spurði hvað hann meinti. Hann sagði að flugan gæti stoppað tímann. Þegar það ætti að slá hana, flygi hún undan högginu akkúrat á því augnabliki sem hún hefði átt að verða að klessu. Þetta gerðist vegna þess að flugur sæju  atburða rásina fyrir fram, ramma fyrir ramma og næðu að hugsa hvernig best væri að bregðast við á meðan tíminn stæði í kyrr á milli ramma. Ungi félagi okkar hefði séð að best væri að láta sig svífa út um hliðargluggann á hárréttu augnabliki til að geta haldið áfram að lifað lífinu.

Ég hef stundum haft þá speki yfir ungum vinnufélögum á andaktinni, að þeir verði að hafa það á bak við eyrað að mannslíkaminn toppi á tuttugasta og níuna aldurs ári. Eftir það liggi leiðin niður á við og ef einhver líf af níu lífum kattarins séu eftir 29 ára aldurinn taki hvert líf sinn toll. Sá sem best hittir naglann á höfuðið skýtur þá stundum inn í, að hugurinn haldi áfram að vera 29 ára fram undir sjötugt, þannig að svona speki sé nú til lítils. En af eigin reynslu þekki ég það að endastingast á hjóli eða mótorhjóli, jafnvel fara flikk-flakk og heljarstökk er ekkert tiltökumál fram undir þrítugt, án þess að hálsbrotna. En eftir það verður voðinn vís.

Fyrir 30 árum var ég á ferð í Lóni á samskonar bíl og ungi vinnufélagi minn, léttum og sprækum pikcup á túttum. Þá var einbreitt bundið slitlag víða á hringveginum, m.a. í Lóni. Vegna augnabliks andvarleysis lenti bíllinn með hjólin öðru megin út fyrir slitalagið með þeim afleiðingum að hann fór að rása. Framundan var einbreið brú þannig að ég gaf allt í botn til að keyra bílinn upp úr því að rása. Það gekk að hitta brúna og ég taldi mig í eitt augnablik hólpinn. Framundan var smá beygja og brekka, en þar affelgaðist framdekk með þeim afleiðingum að bíllinn endastakkst og sveif hátt í 15 metra, -eftir því sem ég komst að seinna, -áður en hann kom niður á skúffu gaflinn í vegkantinum.

Það kom sem sagt ekki til af góðu þegar þetta uppgötvaðist með 29 árin, níu líf kattarin og að flugan yrði ein til bjargar eftir þrítugt. Ég var að flýta mér heim frá Reykjavík eftir vinnutörn og átti eftir hálftíma heim á Djúpavog á stjörnubjörtu kvöldi og nýju tímameti, þegar bíllinn fór þetta heljarstökk með þeim afleiðingum að ég fór út í gegnum framrúðuna og niður í götu. Mín síðasta hugsun, meðan tíminn stóð kyrr á milli ramma, og rétt áður en ég setti hausinn í gegnum framrúðuna, var sú að þetta væri ekki búið ég væri ekki kominn heim til Matthildar minnar og barnanna. Allt sem ég ætti eftir að gera rann í gegnum hugann í algjörri kyrrð.

Þegar ég stóð upp af malbikinu úti í stjörnubjartri desembernóttinni, sá ég bílinn í fjarlægð fyrir utan veg upp undir klettum eins og upp lýstan. Ég gekk að bílnum en komst ekki lengra inn, en til að liggja í gólfinu við símann, þar þraut mig allan kraft. Þegar ég ætlaði að hringja heim náði ég fyrstu stöfunum í númerinu, en svo hvarf síminn í blóði ásamt sjóninni. Það svaraði maður á Hornafirði. Þá mundi ég ekki lengur hvar ég var, en taldi að ég væri rétt fyrir sunnan Höfn, og vonaði að maðurinn héldi ekki að ég væri blindfullur. Hann lét tengdamóður sína hafa símann, fór út og hafði samband við lögreglu. Konan talaði við mig þangað til að ég allt í einu mundi að ég var við Reyðará í Lóni, talsvert fyrir norðan Höfn. Hún lagði þá á til að geta hringt og látið vita.

Þetta var áður en símar voru í hverjum lófa, í bílnum var Dancal NMT og því hundaheppni að símasamband var þar sem bíllinn stóð upp undir klettum talsvert fyrir utan veg. Áður en sjúkrabíll og lögregla komu á staðinn hafði fólk frá Djúpavogi komið að slysinu, farið svo heim að Reyðará og fengið teppi til að breiða yfir mig þar sem ég lá úti í frostkaldri nóttinni. Ég heyrði þau tala saman en sá ekki neitt og hafði ekki mátt til að tala.

Síðan tók við flugferð til Reykjavíkur aftur, og erfiðasti sólahringur sem ég hef lifað, með klesst andlit, brotinn haus, slitna öxl og samfallna hryggjarliði. Fyrstu klukkutímana var ég sjónlaus með blæðandi úr eyra og heyrði sagt "við erum að missa hann" en það var mikill misskilningur því í mínum huga var það alveg á hreinu að ég var á leiðinni heim til alls þess sem ég átti og ef þau voru að missa eitthvað þá voru það sjúkrabörurnar. Þar að auki var ég á leiðinni til þeirra óþrjótandi verkefna sem í jólavinnutörninni urðu að lukkast til að halda sýslumanninum rólegum. Það var svo skítið með sýslumenn að þeir ærðust á aðventunni á þessum árum.

En á þessari aðventu upplifði ég kraftaverkið. Á öðrum degi á Borgarspítalanum var ég farin að finna batamerki, sérstaklega eftir að sérfræðingarnir á háls, nef og eyrna komu til að kíkja á mig með gorm, svipaðan og er notaður til að beygja rafmagnsrör, tróðu honum upp i nasirnar á mér þangað til að ég fann fyrir honum lengst niður í koki, rugguðu svo til nefinu svo gnast í og spurðu svo; geturðu nú andað með nefinu. Foxillur með samanbitna skolta kinkaði ég kolli. Þeir höfðu á orði þegar þeir stormuðu frá rúminu að á þennan þyrfti að kíkja betur. Það væri öruggt að hann sæi tvöfalt og að bitið væri skakkt þannig að það þyrfti að raspa af tönnunum og rétta stefnuna á blóðsprengdum glyrnunum.

Tveimur dögum seinna var komið til að flytja mig í hjólastól niður á háls, nef og eyrna. Þangað var mér trillað og sagt að bíða. Þar var mikið um að vera. Úr litlum sofandi polla voru rifnir hálskirtlarnir, hann réttur í fangið á foreldrunum um leið og blóðugir kirtlarnir glumdu í rusladallinum. Mér varð hugsað til frásagnar vinnufélaga míns af svipuðum atburði, sem ég hafði ekki trúað, en sá nú að var sannleikanum samkvæm. Eins var ungur maður með skakkt nef sagt að leggjast upp á bekk og nefið skoðað varfærnislega áður en töng, sem falin var aftan við bak - svipuð og notuð er við útigrill, -var eldsnöggt skellt á nefið og snúið upp á þangað til small í með tilheyrandi angistarveini unga mannsins. Sérfræðigarnir skoðuðu síðan mig og sögðu sín á milli; -nei hann er ennþá of bólginn.

Það var eftir heimsóknina á háls nef og eyrna sem kraftaverkið gerðist. Eftir þá heimsókn stóð ég upp úr hjólastólnum, fór í símann og hringdi í hana Matthildi mína til að biðja hana um að koma með skósíða svarta frakkann, ég hefði verið útskrifaður. Hún hafði verið búin að gera sig klára til að yfirgefa börn og bú, leggja upp í langferð þvert yfir landið til að heimsækja mig og færa mér slopp á spítalann.

Þegar Matthildur mín kom og var búin að leggja svarta frakkann yfir axlirnar á mér, tilbúnum til brottfarar, stóð gamall maður fram á ganginum við sjúkrastofudyrnar, og studdi sig við stöng á hjólum, sem hafði að geima poka með næringu í æð og súrefni, hann sagði við Matthildi; -jæja, svo þú ætlar bara að fara heim með víkinginn þinn, -gangi ykkur vel. Ég hef alltaf síðan verið einstaklega ánægður ef ég er heiðraður með víkings nafnbótinni. Þetta var aðventusaga kattarins frá því árið 1991, og í dag eru akkúrat 30 ár síðan ég varð fluga.

Vögum vér og vögum vér

Sturluð sóttvarnaryfirvöld virðast hafa beðið almenning um að ganga af göflunum. Tæplega 8000 manns í sýnatöku í borginni í dag. Hvað margir yfir landið allt hafa ekki enn verið gefnar út tölur um. Það má allt eins ætla að sýnatöku pinnarnir frá Kína eigi eftir að valda stórauknu álagi á heilbrigðiskerfið á næstunni, ef ekki drepsótt.

Skimunarstýran seg­ir bol­magnið hafa auk­ist enda séu þau sí­fellt að bæta við sig starfs­fólki. Þá seg­ir hún ekki til­finn­an­leg­an mun á fólki vegna Ómíkron-af­brigðis­ins, fólk taki þessu al­mennt ró­lega líkt og sótt­varna­yf­ir­völd hafa biðlað til fólks um að gera. Skildi manneklan í sóttkví á Landspítalanum vita af þessu?

Í fjölmiðlum má sjá biðraðirnar hlykkjast um borg og bý í vetrarkuldanum þar sem grímuklætt fólk norpar í nepjunni, grunað um að vera smitað af lífshættulegu lungnakvefi sem gæti valdið drepsótt ef það fer út á meðal manna. Einhvern tíma hefði fólki verið rálagt að halda sig heima og fara vel með sig ef það efaðist um heilsu sína í stað þess að standa norpandi í biðröð.

Þegar ég fór heim úr vinnu í dag náði biðröðin niður á nes, enda greindist víst hvorki meira né minna en smit í leikskóla í gær. Börnin áttu fullt í fangi með að standa á svellunum skjálfandi úr kulda. En þetta stendur víst allt saman til bóta því áform eru uppi um fjölda bólusetningar í skólum eftir áramótin með vægari skammt af bóluefnunum sem virkuðu ekki, en passa þá uppá að gefa ungum karlmönnum ekki Moderna vegna hættu hjartabólgu.

Já -vögum vér og og vögum vér með vora byrði þunga upp er komið það áður var í öld Sturlunga í öld Sturlunga.

Tæplega átta þúsund manns í sýnatöku

Hérasmellir - jarðarfarir

Síðast liðið sumar kom út bókin Hérasmellir sem inniheldur broslegar sögur af Héraði. Baldur Grétarsson tók efni bókarinnar saman, en 2017 hafði hann ásamt Jóni Inga Aðalsteinssyni tekið álíka efni saman og þeir gefið út bókina Hérasprettir.

Hérasmellir hefur m.a. að geima nokkrar stuttar frásagnir af jarðarförum þar sem sr Einar Þorsteinsson Eiðaprestur kemur við sögu. Einar tók við sem klerkur út-Héra af sr Sigurjóni Jónssyni á Kirkjubæ, sem hafði lengi verið guðsorðamaður á út-Héraði og þótti mikill hagyrðingur.

Þegar Einar prestur spurði sr Sigurjón forvera sinn hvernig honum hefði gengið prestsverkin á löngum embættisferli á Héraði, svaraði Sigurjón: “Mér gekk alltaf vel að skíra, ferma og gifta, en þeir sem ég jarðaði, gengu allir aftur.”

Hvort sr Einari gekk betur að jarða menn með sínu lagi en Sigurjóni fara af tvennar sögur. - Þegar sr Einar var að jarða Vigfús póst í Hróarstungu hóf hann líkræðuna með þessum orðum: “Hann Fúsi póstur er dáinn!” Þá heyrðist Sigurður í Húsey tauta lágt: “Það þurfti svo sem ekki að segja okkur það.”

Séra Einar var að jarða Ágúst Þorsteinsson, fyrrum bónda á Kleppjárnsstöðum í Tungu. Ágúst hafði stundað stangarstökk á yngri árum með góðum árangri. Einar komst svo að orði í líkræðunni: “Nú er Ágúst í stökkinu stóra – og enginn veit hvar hann kemur niður.”

Þegar séra Einar var að jarða Guttorm í Hleinagarði og komst hann svo að orði: “Einu sinni mætti ég Guttormi í stiga, þá var hann á leiðinni upp – en nú er hann á leiðinni niður.”

Þórhallur bóndi á Breiðavaði var sonur Jóns Eiríkssonar, búnaðarskólastjóra á Eiðum, sem síðan keypti nágrannabæinn Breiðavað og hóf þar búskap. Þórhallur hafði því fylgt föður sínum er hann flutti frá Eiðum í Breiðavað á sinni tíð. Þegar Þórhallur dó var hann jarðsunginn frá Eiðakirkju en jarðsettur á Breiðavaði. Séra Einar sá um athöfnina. Í líkræðunni komst hann svo að orði: “Nú er Þórhallur að leggja upp í ferð sem hann hefur oftsinnis farið áður.”

Af ástæðum, sem ég man ekki lengur hverjar voru, var sr Einar fenginn til að jarða föður minn, þó svo að hann hafi ekki verið út-Héraðsmaður. Er það eina prestverkið sem ég þekki til sr Einars. Ég vil taka fram að hann var við það bæði nærgætinn og virðulegur. Þeir faðir minn þekktust, voru m.a. gamlir Lions-félagar.

Einari hafði það eins og í frásögnunum hér að ofan, að leggja út frá ferðalaginu. Ferðalagið sem hann tók föður minni í var á Ford Bronco, sem Einar hafði keypt nýjan í Reykjavík, og faðir minn hafði fengið far með. Líkræðan var um ágæti Bronco jeppans, en það sem mér þótti öllu verra var að móður mín heitin var vitlaust feðruð.

Ég var á þessum tíma bæði ungur, sorgmæddur og lítt sjóaður í jarðaförum, öðrum en foreldra minna og ömmu. Afi var ekki síður sorgmæddur en við systkinin að sjá á eftir syni sínum á besta aldri.

Ég gat ekki stillt mig um að setja út á líkræðuna á leiðinni til grafar, þá sagði afi; blessaður vertu ekki að svekkja þig á þessu nafni minn, ég hef lent í miklu verri jarðarför hjá honum en þessari.

Ég hef ekki heyrt þess getið, að svo slysalega hafi viljað til, að þeir hafi gengið aftur sem sr Einar jarðaði.

Ps. Bókin hans Baldurs fæst í flestum stærri matvöruverslunum s.s. Netto og Bónus á Egilsstöðum.

Oh My God!

Omicron að koma á klakann segir landstjórinn, ásamt nýja stjórnarsáttmálanum. Skerið ekki lengur stjórnlaust. Forseta fífillinn búin að heiðra löggjafasamkomu þjóðarinnar og brýna hana til gamaldags stjörnugjafar fyrir þá sem hvorki þiggja fálkann né bóluefnin. Dýralæknirinn brosir kampakátur í gegnum rykið og tekur undir allt sem til vinsælda horfir. Íslenska sauðkindin verður sett á safn og veiran meira einkavædd.

Það er endanlega komið í ljós landinn situr uppi með sömu flissandi fábjánana í þungunarrofi næstu fjögur árin. Kaus yfir sig alþjóðlegan stöðugleikann enda ekkert annað í boði. Mér sýnist að mitt kjördæmi megi vel við una. Enginn er þaðan ráðherrann enda meiningin að breyta því í stórhuga þjóðgarð fyrir erlenda auðróna.

Hvað verður svo um norska laxeldið og íslenska blóðmera búskapinn í þeim garði er vandi um að spá. Sennilegast að það verði allt saman kolefnisjafnað ofan í svörðinn með innviðauppbyggðri skurðgröfu sem leggur í leiðinni ljósleiðara út um eyðisveitir mílu fyrir Mílu. Síðasta bænum í dalnum er víst meiningin að koma til Akureyris.

Nú skal fyrst og fremst efla þjóðarhag frá Cyber Monday fram á Svartan fössara með sýklalyfjuðum innflutningi og nábrókum frá Kína fyrir keisarann fatalausa. Já blessuð sértu sveitin mín og fjörðurinn spegil slétti.

Þar sem blóðmerar skreyta sinumóann fyrir verksmiðjuframleidd erlend svín, og laxinn svamlar á bakinu í blóðþorranum. Eins gott að kaupendur í viðskiptabanni fáist af loðnuvertíðinni afturgengnu.

Happy hour í höllinni, svo ég seigi ekki meir - Guð blessi Ísland.

Ómíkrón berist til landsins

Er ekki kominn tími til að tenjga?

Jafnvel þótt fjólurnar fykju, þá bólusetur þetta sig ekki sjálft, skimar sig ekki sjálft, setur sig ekki sjálft í sóttkví. Til þess þarf heilbrigðisstarfsmenn. Nú þegar vantar mörg hundruð heilbrigðisstarfsmenn á landið bláa. Hefur heyrst að þeirra sé leitað út fyrir landsteinanna. Eins og heimsfaraldurinn sé nú staðbundinn.

Heilbrigðiskerfinu má nú líkja við stefnulaust rekald, í minnisleysis faraldri Gabriel García Márquez, skáldsögunnar Hundrað ára einsemd. Hjá Kólumbíska skáldinu hafði afskekkt samfélag tekið upp á því að þjást af bráðsmitandi minnisleysi. Þannig að skrá varð niður allar mannanna gerðir svo þær yrðu ekki glötuninni að bráð.

Lyklar höfðu verið skrifaðir í öllum húsunum til að leggja á minnið hluti og tilfinningar. En kerfið krafðist svo mikillar árvekni og siðferðislegs æðruleysis að margir féllu fyrir álögum ímyndaðs veruleika ...

... allt þar til tíndi sonurinn kom heim og spurði; hvað ætlið þið svo að gera þegar þið verðuð búin að gleyma hvernig á að fara að því að lesa? Þá rjátlaði það smá saman af fólkinu, sem úrskeiðis hafði farið á milli eyrnanna, minnismiðarnir fuku og skipt var um gír.

Er ekki kominn tími til þessa að endurskrifa drepsóttina, sem svo fáa drepur, nú þegar fréttir fara af því að leitað sé tvö hundruð hjúkrunarfræðinga frá nágrannalöndunum til landsins bláa?

-á sama tíma fréttist af hátt á þriðja hundruð heilbrigðum heilbrigðisstarfsmönnum í sóttkví, -og skimað eins og enginn sé morgunn dagurinn.

Já, -er ekki tími til kominn að tengja?

Fyrst sveitarfélaga með kórónupassa

Hverjir eru eiginlega óbólusettir?

Það geta sjálfsagt legið fleiri en ein ástæða fyrir því að fólk er óbólusett. Auk þeirrar að einstök bólusetning, s.s. eins og var með Janssen, teldist varla vera bólusetning þegar kom í ljós að þeir sem þegið hefðu bólusetningu smituðu og smituðust á við þá sem aldrei höfðu farið í bólusetningu.

Nú er svo komið að öllum 16 ára og eldri er boðin þriðja sprauta fyrir áramót og sóttvarnalæknir hefur af varfærni orðað það svo að þeir sem þegið hafi tvær sprautur teljist nú grunnbólusettir og vonar að fólk sjái ljósið í þriðju sprautunni. Má þá ætla að ef þeir sem eru grunnbólusettir og þiggja ekki þriðju sprautuna fyrir áramót teljist eiginlega óbólusettir eftir áramót?

Reyndar hefur aldrei verið legið á því að ekki sé um hefðbundna bólusetningu að ræða heldur grafínhúðaða líftækni tilraun í anda sjálfsafgreiðslukassa stórmarkaðanna. Flestum hefur verið þetta ljóst frá upphafi. Enda um tilrauna leifi að ræða í boði ríkisins að undirlagi Alþjóða heilbrigðisstofnunarinnar, sem var stofnsett af auðrónum lyfjaiðnaðarins.

Einhverjar þúsundir Íslendinga hafa ekki þegið eina einustu sprautu og teljast því eðlilega óbólusettir. Þeir eru reyndar hlutfallslega mjög fáir hér á landi, sé litið til þess hvaða hlutfall þarf til að ná margmærðu hjarðónæmi. En hvers vegna velur fólk þessa leið á tímum bólusetninga vegabréfa, sem nú stendur sums staðar í heiminum til að láta gilda fyrir fleira en ferðir yfir landamæri. Á jafnvel að ganga svo langt að kyrrsetja þá óbólusettu í bótalausri sóttkví?

Ástæðurnar fyrir því að fólk tekur ekki boði í bólusetningu geta þess vegna verið jafn margar og þessir fáu sérvitringar sem velja að fara ekki í bólusetningu. Hér á landi eru ástæðurnar fáar ef marka má almenna þátttöku í bólusetningum, sem hefur nánast farið fram eins og þegnskylda. Sumir vilja meina að Íslendingar séu ein mest bólusetta þjóð í heimi.

Ég get einungis sagt frá því hvers vegna ég er ekki grunnbólusettur. Það er ekki vegna þess að ég sé einhver fanatískur antivaxisti eða nutari eins og vinsælt er að kalla þá sem svona er ástatt fyrir í athugsemdakerfum fjölmiðlanna. Ég er fullbólusettur upp á gamla mátann og átti ekki í nokkru sálarstríði þegar börnin mín fóru í ráðlagðar bólusetningar heimilislæknisins á meðan ég hafði með forræði að gera.

Varðandi bólusetningarnar þetta árið þá hef ég tekið sömu afstöðu og til flensusprautana í gegnum árin. Ég þigg þær ekki, læt tvær skeiðar af lýsi duga dag hvern yfir veturinn, auk ýmissa fíflalegra náttúru meðala sem ég blogga stundum um hérna á síðunni. Þetta hefur haldið mér bærilega frá umgangspestum í gegnum tíðina og ég hef ekki ástæðu til að ætla annað áfram. Já ég nenni ekki einu sinni að vera slappari en ég þegar er í 1-2 daga ári. Hvað þá þrisvar sinnum það, vegna þess að sprauturnar séu að virka svo svakalega vel.

Ég hef samt einu sinni farið í flensubólusetningu, en það var vegna manneskju sem glímdi við veikindi, og ég þurfti að hafa samskipti við, en vildi síður smita. Ég hafði strax þá tilfinningu fyrir nýju bóluefnunum að þau væru ekki fyrir mig frekar en flensusprauturnar. Þau gætu þar að auki reynst mér hættuleg. Samt sem áður var ég ítrekað boðaður í bólusetningu með sms strikamerkjaskilaboðum og símtölum af hálfu heilbrigðisiðnaðarins þar til ég afþakkaði staðfastlega.

Málið er að ég er ekki bara sérvitringur, heldur líka svokallaður undirliggjandi vesalingur með hjartabilun. Skaddað hjarta sem var úrskurðað með 40% dæligetu út í líkamann. Skaði sem er sagður ekki ganga til baka vegna dreps í hjartavöðvanum. Þetta hjartavesen var búið að angra mig í nokkur ár áður en skaðinn varð að staðreynd.

Þrátt fyrir að hafa orðið það ósjálfbjarga heima hjá mér 40 ára gamall að flytja þurfti mig láréttan í sjúkrabíl á hjartadeild þar sem ég lá inni í nokkra daga, og eftir margra vikna rannsóknir, -þá fannst ekki óyggjandi skýring á meininu. Þetta átti sem sagt ekki að geta komið fyrir mann eins og mig.

Sennilegasta skýringin var talin svokölluð gollurshúsbólga eða hjartavöðvabólga, sem gat allt eins verið gigtartengd, og ekki talin hættuleg sem einstakt tilvik. Þetta hrjáði mig ekki neitt að kalla árin á eftir þó svo að ég fengi einkenni af og til, ég bara lærði að taka því rólega þegar þessi leiðindi bönkuðu uppá.

Svo var það fyrir nokkrum árum síðan að draugurinn heimsótti mig af fullum krafti. Þá var ég ekki búsettur í Reykjavík eins og þegar ég var fyrst fluttur á hjartadeild, heldur þar sem ég bý nú austur á landi. Ferðalagið með sjúkraflugi tók tíma og hjartað var stórskemmt þegar ég komst á hjartadeildina undir hendur sérfræðinga.

Ástæðan fyrir þessu var ekki klippt og skorin. Þó svo að kransæðaþrenging hafi fundist, þá var hún ekki ein og sér talin næg ástæða. Sennilega hafði gamli hjartabólgudraugurinn auk blóðtappa bankað upp á samhliða og allur draugagangurinn endað með þrengslum í hjartanu. Síðan þá hef ég verið minna en hálfur maður á við það sem áður var.

Það er af þessum ástæðum sem mér dettur ekki í hug að þiggja bólusetningu þetta árið, þó svo að heilbrigðisiðnaðurinn bjóði staðfastlega upp á hana. Ég met hvern einasta dag, úr því sem komið er, út frá mögulegum lífsgæðum.

Það þarf ekki að leita langt yfir skammt, allavega eftir að bólusetningarnar hófust, til að finna upplýsingar um að hjartavöðvabólga og blóðtappar geti verið mögulegir fylgikvillar nýju bóluefnanna.

Uns sinn bíður bana

Hér sé stuð var blastað á böllunum í gamla daga. Nú fer þeim fækkandi sem þá kúnst kunna. Mörg hver komin á grafarbakkann eða jafnvel alla leið á hjúkrunarheimilið. þar sem notið er náðar heimsóknabannsins.

Þeir kunna þetta samt ennþá gömlu mennirnir. Búnir að vera að í 60 ár og rokka nú feitt. Þó Heimurinn hökti í höftunum rúlla Rolling Stones þessa dagana um Ameríku þvera, og minnast fallinna félaga eins og engin sé morgunn dagurinn.

Tónleikagestir að vísu lamaðir af ótta á tveggja metra stangli, marg bólusettir á bak við grímurnar. Sennilega væri rétt að endurskoða lýðheilsumarkmið heilbrigðisiðnaðarins, -alveg aftur til glaður og reifur skyli gumna hver uns sinn bíður bana.

Alla vega er íhugunarefni hverskonar heim við ætlum skilja eftir fyrir rollingana. Þessi youtube klippa er frá tónleikum í Dallas í síðustu viku og sýnir svo ekki verður um villst að þeir fara betur með seiðinn en nokkru sinni fyrr þó þeir séu rétt að nálgast áttrætt.

Neyðarkall að neðan

Ferðaðist í steiktri stöppu með hippunum sem eitt sinn framan í frelsið göptu, með hausinn fullan af steypu. Ég hitti undarlega konu, hún gerði mig kvíðinn. Hún bauð mér inn í árbítinn, -og spurði kemur þú að neðan?

Einhvern veginn svona hófu Menn í vinnu söng sinn um ferðalag sitt um heiminn séðan að neðan fyrir rúmum 40 árum síðan. Nú berst neyðarkall frá konu í neðra, en þar tröllríða nú takmarkanir og bólusetninga fasismi Áströlsku þjóðinni.

Sirkus Geira smart

Varðhundar veirunnar blása nú til nýrrar sóknar. Seiðhjallurinn verður fullskipaður að nýju. Nú þarf Þórólfur ekki einn að básúna bölmóðinn, landlæknir og Víðir hlýðir syngja með honum möntruna. Um leið eru boðuð 3. umferð bólusetningar fyrir 16 ára og eldri. Það ku víst vera 50% vörn í því að vera full bólusettur, en því er alveg haldið til hlés að tvær fyrstu umferðirnar voru til lítils, og þeir sem þær þáðu teljist áður en varir óbólusettir

Gengur bara betur næst var einhventima sagt. Fólk er samt farið að hafa svolitlar áhyggjur af því að hver bólusetningin rekist á annars horn eins og púkarnir á fjósbitanum. Hvað á að líða langur tími á milli flensusprautunar og þeirrar þriðju í kóvít? Tvær vikur segir sóttvarnalæknir og drepsóttar sprautan í forgang. Svo verður það sú fjórða eins og í landinu helga, Ísrael -sérlegri tilrauna þjóð bóluefnaiðnaðarins. En sennilega verður sú fjórða ekki fyrr en eftir áramót á Íslandi.

Er nema von að Sirkus Geira smart komi nú upp í hugann: Þeir ráku féð í réttirnar í fyrsta og annan flokk. Kílóið af súpukjöti hækkaði í dag. Og verðið sem var leyft í gær Er okkar verða að morgni - Nýjar "tölur" daglega! 

Verði ykkur að því landsmenn góðir.

500 mega koma saman og afgreiðslutími styttur

Hvernig fer þotuliðið að þegar hreyflarnir þagna?

Það hefur farið fram hjá fáum að fimmtíu fábjánar flugu flissandi á tvöföldum kolefnisjafningi til Glasgow, -skutust í umboði þjóðarinnar til að bjarga heiminum. Bjóða í stóraukið framboð aflátsbréfa í skiptum fyrir skurðgröft svo hægt sé að sópa díoxíinu áfram kolefnisjöfnuðu undir teppi dímonana í þrælakistum rauðglóandi helvítis.

Hvernig bjálfarnir komast til baka hefur mörgum verið hulin ráðgáta. Allt er þetta nú samt þeim Bjarti í Sumarhúsum og Gróu á Leiti að kenna, sem hafa m.a. sýnt af sér þvílíkt svínarí að halda hænsni og annan fretandi búfénað. Nú skal ræsa innviðauppbyggðu vinnuvélarnar af tvöföldum krafti og mokað ofan skurði. Gróðursetja Síberíulerki í túnum, sem umhverfissóðarnir hafa stolist til að tína steina úr frá því um landnám. Plægja svo niður ljósleiðara í leiðinni  mílu fyrir Mílu um eyðisveitir landsins.

Hrikalegar afleiðingar gjörða þeirra sveitaómaganna leyna sér ekki lengur. Hitastig jarðar hefur hækkað um hátt í heila gráðu frá því eftir litlu ísöld og ef það hækkar um +1,5°C í viðbót er voðinn vís. Það deyja nú þegar fleiru úr hita en drepsóttinni dularfullu, -eða heil 10 % af þeim sem annaðhvort stikna eða krókna. Hitastigið gæti þá farið að nálgast Sturlungaöld, -og ekki viljum við það er það?

Þar að auki hefur íslenska sauðkindin í gegnum aldirnar nagað gat á jarðskorpuna, sem Alaska lúpínan hefur ekki haft undan að stoppa upp í, svo rollunum verður úr þessu best komið fyrir á safni á meðan gatið er kolefnisjafnað með því að flytja Hjörleifshöfða úr landi í sement sem má svo flytja til baka í kolefnisjafnaða steypu upp í jarðskorpugatið.

Blessaðir bjálfarnir geta þá flotið sigri hrósandi til baka á klakann carbon fixaðir eins og hver önnur Túnberg á kolefnisfríu töfrateppi, með kolefnisjafninginn vellandi undir rauðglóandi rassgatinu, yfir heilt helvítis haf með kolefnisjafnaða steypu í farteskinu. Mætt síðan í mat hjá mömmu, eða þá bara Jóni og Gunnu, -og látið austantjaldinn vinna í skurðgreftri og steypu á meðan.

Þá verða veislukræsingar á borðum á við burtflogin hænsni, teiknaðar kartöflur og steiktar spýtur. Engin Michelin matseðill að vísu, þar sem boðið er upp á reyk í krukku í forrétt, kolefnisjafnaða steinsmugu í aðalrétt og koldíoxíðfríar ranghugmyndir í eftirrétt, öllu skolað niður með carbfix iceland.

Af Jóni og Gunnu þarf engar áhyggjur að hafa frekar en fyrri daginn á stjórnlausu skerinu. Þar sem launin eru eru hæðst í heimi og hægt er að bjargast af með sjálfbærum innflutningi frá Kína og borga það sem upp á vantar með aflátsbréfum kolefniskirkjunnar. Guð blessi Ísland.

Grafarþögn þegar Attenborough tók til máls